Dagblaðið Vísir - DV - 07.07.2001, Blaðsíða 20

20
Helgarblað
LAUGARDAGUR 7. JÚLÍ 2001
I>V
Indriði Aðalsteinsson á Skjaldfönn elur langkjötmestu dilka landsins - ætlar að bæta í:
Fer suður með sveit-
ungana til að gifta sig
- vann á krabbameini, missti annað eistað - stendur „jafnréttur á eftir í kynorku“
miö í lífinu. En víðátta beitiland-
anna er mikil og þau eru kjamgóð.
Landgæði og rými eru meginástæð-
urnar fyrir þessu forskoti mínu.
Einnig hef ég staðið í kynbótum. Ég
kaupi hrúta út og suður en forðast
skyldleikaræktun eins og heitan
eld,“ segir Indriði.
En þrátt fyrir 500 lamba innlegg á
ári af vænum dilkum nást endar
ekki saman með viðunandi hætti.
Talandi dæmi um það er að Krist-
björg Lóa, sem Indriði er að fara að
giftast, er búin að ráða sig í vinnu á
Hólmavík í vetur í kennslu- og
heimavistarumsjón. Indriði verður
þá einn í kotinu á virkum dögum.
„Við verðum að hafa í okkur og á.
Maður hlakkar þá bara til að fá kon-
una og börnin heim um helgar,"
segir Indriði.
Svona er hinn hefðbundni ís-
lenski landbúnaður í dag - fjár-
bændur eru mjög tekjulágir og end-
ar nást ekki saman, þrátt fyrir mjög
vel rekin bú, nema ábúendur,
stundum bæði hjónin, séu að vinna
með. Bóndinn á næsta bæ við Ind-
riða er til að mynda póstflutninga-
maður og annar nágranni er skóla-
bílstjóri svo dæmi séu tekin. „En
við viljum hvergi annars staðar
vera og erum á bólakafi við að gera
enn betur í búskapnum."
Stálheppinn með konuna
Indriði kynntist Kristbjörgu Lóu,
eða Lóu eins og hún er kölluð, á eig-
in heimili. „Ég var svo stálheppinn
að fá hana sem ráðskonu til mín,“
segir Indriði sem verður sextugur á
þriðjudag. „Já, við ákváðum að láta
pússa okkur saman þannig að við
ætlum á þessum afmælisdegi að
fara suður til Sýslumannsins í
Reykjavik. Öllum sveitungum okk-
Hann er sá bóndi sem leiðir ekki
aðeins þyngstu heldur langþyngstu
lömb til slátrunar á íslandi á
haustin. Og hann er ekki hættur
kynbótastarfinu því hann ætlar að
gera betur - miklu betur. Maðurinn
hefur líka slegið met og veitt 201
rjúpu á einum degi, reyndar hluta
úr degi. Bóndinn vandar ekki veiði-
stjóra kveðjurnar því hann, eins og
fleiri bændur og sjómenn við ísa-
íjarðardjúp, telur tófuna búna að
ganga af mófuglastofninum dauðum
á Hornströndum. Þessi maður
missti annað eistað þegar
eitlakrabbamein gerði vart við sig í
líkama hans árið 1994 - „en það er
svo skrýtið að maður stendur jafn-
réttur eftir hvað varðar kynorku,“
segir hann.
Maðurinn, Indriði Aðalsteinsson
á Skjaldfönn, í dal innarlega en
norðanvert við Djúpið, verður sex-
tugur á þriðjudaginn.
Þann dag ætlar Indriði að gifta
sig.
Og það suður í Reykjavík. Hann
ætlar að fara með sína heittelskuðu,
Kristbjörgu Lóu Ámadóttur, 13
árum yngri, til sýslumannsins í höf-
uðborginni.
„Vonandi koma sveitungar minir
með. Síðan munum við halda aftur
vestur í góðan heyskap," segir Ind-
riði sem er að burðum eins og 20-30
árum yngri maður. Himinblá augun
leiftra af lífsgleði - að Skjaldfónn
hafa forfeður hans í beinan karllegg
stundað búskap frá árinu 1836.
DV eyddi áhugaverðum stundum
með þessum manni fyrir vestan í
vikunni.
28 kílóa lamb!
Þegar ekið er frá Hólmavík, yfir
Steingrímsfjarðarheiði og komið
niður að ísafjarðardjúpi, er farið til
hægri í áttina að Snæfjallaströnd.
Um 20 kílómetra frá þjóðveginum er
svo afleggjari til hægri fram í
Skjaldfannardal, afdal segja sumir,
Landgæði og
rými
- En hver er
galdurinn, Ind-
riði?
„Það er ekkert
201 rjúpa lá eftir dagstund launungarmál að
En verra er meö tófuna. Hún er aö útrýma mófuglalífi í ég hef lengi keppt
friölandi Hornstranda. Aliir sem DV ræddi viö í ísafjaröar- að þessu og er ekk-
djúpi í vikunni eru sammáia um þetta. Tófan gerir sig síö-ert hættur. Ég
an svo heimakomna aö hún þiggur æti úr lófa feröa- hyggst gera enn
manna, fer meö bitann og grefur hann en kemur svo aft- betur. Maður verð-
ur og vill meira. ur að hafa mark-
Nyfluttur til Reykjavíkur - úr Kópavogi
Ágúst Skorri Sigurösson er ungur maöur frá höfuöborgarsvæöinu sem er
duglegur vinnupiltur og nýtur þess um leiö aö dvelja á Skjaldfönn í góöu yfir-
læti. Á myndinni er hann með Indriöa bónda í fjárhúsinu.
Rommí spilaö í eldhúsinu
Indriöi og Lóa taka gjarnan i spil meö eigin börnum og þeim sem koma í sveit. Meö bóndanum á myndinni eru Tíbor Snær, 10 ára sonur Indriöa, og Þórdís
Fjölnisdóttir úr Reykjavík, 11 ára.
en samt er hann ekki svo langt frá
alfaraleið.
í grænum dalnum og landinu er
víðfeðmt og kjarngott beitiland fyrir
sauðfé - það er ástæðan fyrir því
hve lömb Indriða,
um 500 talsins á
hverju hausti,
eru svo væn. Fall-
þungi þyngsta
dilksins í haust
var heil 28 kíló!
Meðalfallþunginn
yfir hópinn var
20,6 kíló.
Síðustu 3 ár
hefur Indriði ver-
ið með vænstu
lömbin á tslandi.
Meðaltal kjöts
sem kom af
hverri vetrarfóðr-
aðri á að Skjald-
fönn á síðasta ári
var 39,5 kíló.
Langfæstir bænd-
ur á íslandi ná 30
kílóa meðaltali. Á
búi Indriða eru
jafnmargar þrí-
lembur og
einlembur.
ar sem hafa þrek og tíma er boðið
að koma meö okkur. Síðan komum
við öll aftur heim í sveitina, von-
andi í mikinn og góðan heyskap."
Indriði á tvo stráka fyrir en Lóa á
2 börn sem búa hjá þeim Indriða á
Skjaldfönn en hún á einnig uppkom-
inn son og dóttur.
Rætur bóndans á Skjaldfonn eru
sterkar því þar hafa menn í beinan
karllegg stundað bústörf frá árinu
1836. „Þetta er ein lengsta ættarbú-
seta sem mér er kunnugt um. Ör-
nefnin á jörðinni eru oröin mjög
mörg eða um 400,“ segir Indriði.
Eísta fjarlægt en kynorkan
söm
Árið 1994 kenndi Indriði sér
meins og leitaði til læknis sem hann
þekkir. Læknirinn sendi hann strax
í skoðun og niðurstaðan var ekki
upplífgandi. Krabbamein var farið
aö myndast í öðru eistanu. Indriði
fékk það upplýst fyrir sunnan að
eistnakrabbamein sé að aukast á
meðal karlmanna, ekki síst hjá
mönnum í kringum þrítugt.
„Þetta reyndist sem betur fer af-
markað - meinið var ekki búið að
breiðast út. Svo var strax ákveðið
að fjarlægja eistað og á eftir fór ég í
lyfjameðferð."
Svo gerði bóndinn líffræðilega
uppgötvun.
Þrátt fyrir áfallið, líkamlegt sem
andlegt, og það að eistað var fjar-
lægt, fann Indriði út að hann „stóð
jafnfætis sjálfum sér“ eftir sem áður
að því leyti sem flestum karlmann-
inum er hvað mest annt um.
„Þetta hvorki háði né háir mér
hvað kynorkuna snertir - þó ég hafi
misst annað eistað," segir Indriði.
Hann hefur eftir aðgerðina og lyfja-
meðferðina farið í skoðanir á hverju
ári. Og bóndinn heldur velli eftir
krabbameinið.
„Ég hef komið standandi niður,
enn þá að minnsta kosti.“