Dagblaðið Vísir - DV - 07.07.2001, Blaðsíða 21

LAUGARDAGUR 7. JÚLÍ 2001
21
DV
Helgarblað
Eini jökullinn á Vestfjörðum er
Drangajökull. Á Skjaldfónn finnur
maður fyrir nálægð hans. Margur
göngumaðurinn kannast við að þeg-
ar jökullinn og nágrenni hans er
gengið er lítið sem ekkert um mó-
fugl en mikið um ref. Tófan er svo
spök í friðlandinu að hægt er að
gefa henni mat úr lófa. Síðan fer
hún gjarnan með bitann, grefur
hann, kemur til baka og vill fá
meira. Skynsamt dýr. En gjörsam-
lega miskunnarlaust gagnvart
mófuglum. Refurinn leggst á hreið-
ur og ræðst á fugl.
En refurinn er friðaður í
friðlandi.
Menn mega ekki fara upp fyrir
ákveðna línu til að veiða hann.
Allt dautt nema garg í berg-
fugli
Samhljómur er hjá bændum og
sjómönnum í ísafjarðardjúpi sem
DV ræddi við í vikunni um að ref-
urinn hafi fjölgað sér um of á Horn-
ströndum og sé búinn að útrýma
mófugli þar. Fuglinn gerir a.m.k.
ekki hreiður þar sem hann kemur
ekki upp ungum.
Alvara færist yfir Indriða þegar
tófuna ber á góma. „Hún er skelfi-
legur vágestur. Ég er ekkert á móti
refnum en honum verður að halda í
skefjum. Hann er búinn að hreinsa
út nánast allt fuglalíf nema berg-
fugl. Ég hélt að ekki þyrfti að standa
í illdeilum við menn út af þessu,“
segir Indriði og á við samskipti
hans og Áka Ármanns Jónssonar
veiðistjóra og Páls Hersteinssonar,
fyrrum veiðistjóra.
„Það er ekki glæsilegt griðland
þar sem ekkert heyrist á vorin
nema brimniður og gargið i berg-
fuglinum," segir Indriði. Lóan,
þrösturinn, stelkurinn og mófugla-
endur - allt er þetta að hverfa eða
horfið á Homströndum. „Það er af-
skaplega misráðið að mega ekki
vinna greni upp fyrir ákveðna línu
á hálendinu,“ segir bóndinn og
bendir á reglur um ísland allt og
vísar enn til veiðistjóra.
„Ég er líka sannfærður um að tóf-
an um land allt er að höggva stórt
skarð í rjúpustofninn."
„Og þingmenn Vestfirðinga eru
vesalingar, eins og þið vitið,“ segir
hann glottandi en skimar svo út um
eldhúsgluggann. Hann er með ein-
hvern neista í augunum og viröist
hálfsár út i yfirvöld.
Svo snýr hann sér aftur að gest-
unum, tveimur hlaðakörlum úr
Reykjavík, brosir glaður og reifur
og fer með okkur út úr einstaklega
snyrtilegu og smekklegu sveitaeld-
húsinu.
Við fórum út.
í röð og reglu en samt í
drasli?
Úti í skemmu er allt í röð og reglu
og reyndar allt af öllu. Þrjár tegund-
ir af snjóþrúgum eru til dæmis
hangandi uppi á þili. Allt vel með
farið og við haldið. „Hér er greini-
lega allt á sinum stað,“ hugsa
drengirnir af mölinni. Indriði tekur
upp hyssuna og segir okkur frá því
þegar hann veiddi einn daginn 201
rjúpu - já tvö hundruð og eitt
stykki!
„Á hluta úr degi,“ segir hann.
„Ég var orðinn skotfæralaus. En
það er algjör hending að svona lag-
að gerist. Veðrið var svo einstak-
lega stillt og sérstakt og rjúpan
spök. Maður var farinn að skjóta á
þrjár í einu til að spara skotin."
Indriði vill þó ekki gera of mikið
úr þessum aflatölum.
Við höfum orð á því að allt sé á
sínum stað í skemmunni og inni í
fjárhúsum þar sem Ágúst Skorri
Sigurðsson, ungur maður úr
Reykjavík, nýfluttur úr Kópavogin-
um, er að taka til hendinni.
„Nei, sko það á alveg eftir að taka
til héma,“ segir Indriði - snyrti-
mennið, kindakóngurinn, sextugsaf-
mælisbarnið á þriðjudaginn, faðir-
inn og tófuvinurinn - setjum síðasta
orðið innan gæsalappa. Og maður-
inn sem sigraðist á krabbameini,
Indriði, er líka tilvonandi brúð-
gumi.
Hann er að koma suður. Með Lóu
sína og sveitungana.
Til hamingju með lífið.
-Ótt
Wf m W'
i
l \ 4k
DV-MYNDIR GVA
Náttúrubörnin Indriði og Lóa - á leið suður að gifta sig
Þau hittust heima hjá sér. Ég var svo stálheppinn að fá hana tit mín sem ráöskonu, “ segir Indriöi. Lóa kom um voriö en strax eftir sumariö ákváöu þau aö
rugta saman reytum og fóru m.a. í 3ja vikna ferö til Kanaríeyja.