Dagblaðið Vísir - DV - 07.12.2002, Page 11

Dagblaðið Vísir - DV - 07.12.2002, Page 11
LAUGARDAGUR 7. DESEMBER 2002 11 Skoðun óma aftur liósin Jónas Haraldsson aöstoðarritstjóri Laugardagspistill mji. „Eigum við ekki að fara snemma í útidótið í ár, elskan," sagði minn betri helmingur nokkru áður en að- ventan gekk í garð. „Við eigum þetta allt í geymslunni. Það er bara að drífa sig í að greiða úr flækjunni og ganga frá þéssu. Ekki ætti veðrið að stoppa okkur, það er þessi ein- muna blíða hvem einasta dag, hiti eins og í suðurlöndum." „Úff,“ sagði ég, „er virkilega liðið ár frá þvi að við settum þetta seríu- dót upp síðast? Mér finnst það nán- ast hafa verið í gær. „Það er vegna þess, minn kæri,“ sagði konan, „að þú tókst jólaskrautið ekki niður fyrr en í vor. Þú varst langsíðastur allra í götunni að koma því upp en bættir það hressilega upp með því að halda jólaijósunum á trjánum fram að jafndægri á vori. Þannig á þetta ekki að vera. Væri ekki til- breyting,“ sagði hún, „að reyna að gera þetta eins og hinir? Þá á ég við,“ hélt hún áfram, „að láta ljósin loga á aðventu, um jól og áramót en taka þau síðan niður strax eftir þrettánda. Ég get ekki séð að slíkt sé ofverk annarra svo þú hlýtur að ráða við þetta líka.“ „Það er ofmælt," sagði ég, „að ljósin hafi logað fram á vor. Ég kippti dótinu úr sambandi í febrú- ar. Það getur vel verið að eitthvað hafi dregist að krafsa seríurnar úr trjánum en ég man að jólasveinum og snjókalli stakk ég áður inn í skúr. Ég get viðurkennt að þeir stungu svolítið í stúf eftir að sólin var komin hátt á loft og farfuglar famir að tínast tO landsins. Deyja frændur „Notum helgina," sagði konan, „þetta er bara gaman. Það er nauð- synlegt að lýsa upp svartasta skammdegið." Hvað segir maður svo sem við frómri ósk. Áður en ég vissi var ég kominn á kaf í geymsl- una að leita að útidótinu. Það stefhdi allt í að ég yrði fyrstur í göt- unni þetta árið. Hver hefði trúað því? Seríumar vom i hrúgu í köss- um. Ég sá svolítið eftir að hafa ekki nennt að gera þær upp í vor. Jóla- sveinamir biðu þögulir í hominu en snjókallinn glotti til mín. Hann stóð enn á plötu sem ég hafði skrúf- að upp undir hann fyrir síðustu jól. Hún gerði hann stöðugri. Ég kom jólasveinunum og snjó- kállinum fyrir meðfram heimtröð- inni. Mér til furðu kviknaði ljós á allri hjörðinni. Sama gilti ekki um seríumar. Ég dreifði þeim á stofu- gólfið og setti í samband, eina af annarri. Þaö varð ljós og ljós á stangli. Jólaseríur em undarlegustu raftæki sem ég hef umgengist, sér- vitur og duttlungafull fyrirbrigði. Það má heita hending ef á þeim logar átakalaust. Svo sérkennilega er þetta dót samansett að drepist á einni peru deyr heill frændgarður líka. Það er því ekki fyrir óþolin- móða að reyna að finna sökudólg- inn. Kaupum nýjar í seríukösinni var ein með þokka- legu lífsmarki, aðrar daufar. Ég fór í úlpu, setti á mig húfu og vettlinga og tók þá líflegu með mér. Af ára- tuga baráttu við jólaseríur veit ég að það er kaldsamt verk að hengja ,Jólasveinamir lágu Ijós- lausir á víð og dreif, þar af tveir í garði grannans. Glottið var horfið af snjó- kallinum. Hann hafði slitnað af plötunni og hékk uppi í tré. “ þær á tré, jafnvel þótt konan haldi því fram að veðrátta hér sé suðræn. Ég valdi mér fallegt birkitré fyrir seríuna. Fyrst stakk ég henni í sam- band. Jú, hún logaði þokkalega. Þó vakti það nokkum ugg í brjósti að serían blikkaði þegar ég tók á henni. Ég lét mig samt hafa það og tróð henni á tréð. Til þess notaði ég tiltæk hjálpartæki, stiga, tröppur og strákúst svo ná mætti í hæstu hæð- ir. Ég leit stoltur yfir verkið þegar niður kom. Serían lýsti upp tréð. Ég leit upp og niður eftir götunni. Það fór ekki milli mála. Ég var fyrstur, haföi skotið grönnunum ref fyrir rass. Öðru vísi mér áður brá. Jóla- sveinamir kinkuðu kolli þegar ég gekk heim tröðina. Snjókallinn glotti á plötunni. „Komdu og kíktu á jólaijósin," sagði ég við konuna. „Koma þau ekki vel út hjá mér?“ Kona hins myndarlega manns lét ekki á sér standa, gekk út og leit yfir garðinn. „Á hvaða tré hengd- irðu seríuna, góði minn?“ Það var von að frúin spyrði. Þegar ég leit á tréð loguðu engin ljós. Líf seríunnar var slokknað. Hún var dauð eins og hún lagði sig. Ég starði á dagsverkið, stolt mitt. Orðalaust gekk ég að trénu og reif niður seríuna, reyndi ekki einu sinni að koma lífi i hana. „Við kaupum nýjar,“ sagði ég við konuna sem hafði horft á aðfarimar. „Þetta er einnota drasl. Það borgar sig að henda því eftir hver jól svo maður þurfi ekki að ergja sig endalaust. Konan mótmælti ekki enda höfðu hrotið af munni bónda hennar lítt jólalegar athugasemdir. Bænaraugu jólasveina Ég kláraði að setja nýju seríurnar upp á mánudagskvöldið. Þá hafði ég tekið gleði mína á ný. Litfagrar per- umar nutu sín vel á trjánum. Engin þeirra blikkaði. Jólasveinamir undu sér vel við garðstiginn og síst hafði dregið úr glottinu á snjókallin- um. Ég sofnaði sæll um kvöldið. Rokið vakti mig um morguninn. Það var eiginlega ekki rok heldur bálviðri. Það var með hálfum hug að ég lyfti gardínunni og kíkti út í garðinn. Þar blikkuðu nokkur ljós, ekki á trjám heldur í hrúgum á jörð- inni. Jólasveinamir lágu ijóslausir á víð og dreif, þar af tveir í garði grannans. Glottið var horfið af snjó- kallinum. Hann hafði slitnað af plöt- unni og hékk upp í tré. Ég sá ekki betur en hann hefði hengt sig í ser- íusnúru. Mér féllust hendur. Satt að segja fór ég í vinnuna án þess að skera snjókallinn úr snörunni eða bjarga jólasveinunum. Dugði lítt þótt þeir horfðu á mig bænaraugum. Seríu- hrúgöldin lágu þar sem þau voru komin. „Manni hefnist fyrir það að byrja á undan öðrum," tautaði ég við konuna um kvöldið og snerti ekki á draslinu, „næst hengi ég þetta upp á Þorláksmessu.“ Fölnað glott „Við verðum að koma skikki á jóladótið," sagði konan degi síðar. „Þetta er okkur til vansæmdar, sér- skær staklega snjókaUinn." Ég mannaði mig upp og sótti kauða í tréð. Hann glotti á ný eftir peruskipti. Sama gilti um jólasveinana, einkum þá sem ég sótt í nágrannagarðinn. Þeir ljómuðu. Merkilegt nokk lifnaði að mestu á seríunum eftir að ég hafði þurrkað þær, hrist hæfilega og skipt um fjórar perur. Konan dásamaði mann sinn fyrir dugnaðinn. „Batn- andi manni er best að lifa,“ sagði hún. Heitt kakó beið hins veður- barða. Sæll í hjarta hvarf ég í draumalandið. Allt hafði farið á besta veg. Gnauðið vakti mig. Veðurham- urinn var ekki minni um morgun- inn en tveimur sólarhringum fyrr. í svefnrofunum heyrði ég að útvarpið var á. Fréttamaður sagði frá því að björgunarsveitir hefðu átt annríkt alla nóttina, neglt niður þök og fest plötur. Lausamunir höfðu fokiö um alla borg. Með hálfum huga kikti ég út um þakgluggann en hrökk frá. Fölnað glottið á snjókallinum blasti við mér. Hann hafði fokið upp á þak. Ég sá ekki jólasveinana. Serí- umar voru dauðar. Bjartsýnn þulur „Hvað með inniseríur þetta árið?“ sagði ég við konuna áður en ég fór í vinnuna. Hún svaraöi engu. SnjókaUinn hafði runniö frá glugg- anum niöur á þakkantinn. Hvergi sá til jólasveinanna. Ég kveikti á út- varpinu um leið og ég bakkaði frá húsinu. „Við höldum þá áfram með jólalögin,“ sagði útvarpsþulurinn, eins og þaö væri sjálfsagt mál, „næst hlustum við á hið fallega jóla- lag og ljóð Emmy Köhler, í þýðingu Gunnlaugs V. Snævarr: „Nú ljóma aftur ljósin skær“. Ég slökkti áður en fyrstu tónam- ir heyrðust.

x

Dagblaðið Vísir - DV

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.