Dagblaðið Vísir - DV - 04.06.2003, Síða 20

20 SKOÐUN MIÐVIKUDAGUR 4. JÚNÍ2003
Almenningur rændur öryggi
Reykjavík er fyrir margt löngu orðin fræg
að endemum fyrir að sýna ferðamönnum og
öðrum vegfarendum sínar verstu hliðar í
miðborginni um helgar. Þar ræður skríllinn
ríkjum; dauðadrukkið fólk ælir inni í skotum
og mígur í anddyrum virðulegra bygginga
eða kútveltist í slagsmálum og eyðileggur líf
hvað annars. Háttalag af þessu tagi ratar
varla lengur á síður dagblaða heldur er fært í
dagbækur lögreglunnar eins og hver önnur
mæða í mannlífi þjóðar. Villimennskan þyk-
ir næsta sjálfsagt mál.
Líklega er leitun að höfuðborg á vestur-
hveli jarðar þar sem lögregla lætur helst ekki
sjá sig í miðborginni um helgar. Miklu frem-
ur dvelur hún framan við sjónvarpsskjái um
nætur þegar flestir slagsmálahundarnir
viðra hvatir sínar í miðbænum og fylgist
með öllu úr hæfilegri fjarlægð og sötrar á
kaffi sínu. Á meðan þessu hefur haldið fram
hefur miðbænum hnignað svo mjög að
þangað þorir enginn venjulegur maður á
myrkum síðkvöldum enda meiri líkur en
ekki að hann verði barinn eða í besta falli
rændur.
Skrýtnast af öllu er að auglýsingastofur sjá
sér hér leik á borði og freista þess að lokka
útlendinga til landsins til að fylgjast með
svakalegustu miðborg allra tíma; lauslætið
og óreglan slái hér heimsmet og menn verði
ekki samir eftir einnar nætur stand í sturlað-
Lögreglu verður ekki kennt um
þessa hnignun miðborgarinnar;
miklu fremur borgaryfirvöldum en
þó allra helst því furðulega fjár-
veitingavaldi landsmanna sem
horfir á skrílinn ríða húsum út um
glugga skrifstofa sinna.
Eitt af meginverkefnum lög-
gjafans er að halda uppi lögum í
landinu og sjá til þess að fólk geti
búið við öryggi á almannafæri.
Fjárveitingavaldið hefur rænt al-
menning þessu öryggi...
asta næturlífi nútfrnans. Þessi ímynd
Reykjavíkur er að skila sér æ víðar og árang-
ur er enda sá að heilu karlaklúbbarnir leggja
hingað leið sína til að stífna um stund, ekki
ósvipað og heilu hópamir fara héðan af
landi til að fylgjast með fótbolta í Englandi.
Lögreglu verður ekki kennt um þessa
hnignun miðborgarinnar; miklu fremur
borgaryffrvöldum en þó allra helst því
furðulega fjárveitingavaldi landsmanna sem
horfir á skrílinn ríða húsum út um glugga
skrifstofa sinna. Þekkt er reyndar að þing-
menn hafa varla þorað á milli húsa á kvöld-
fundum sínum af ótta við að verða lamdir af
lýðnum en það virðist hins vegar allt vera
gleymt þegar þeir setjast niður við árlega
fjárlagagerð sína. Hægt og örugglega hefur
verið dregið úr framlögum til að vemda
venjulegt fólk.
Ríkislögreglan hefur verið í fjársvelti um
langt árabil. Það er pólitísk ákvörðun. Metn-
aðarleysi alþingismanna í þessum efnum er
meira en svo að við það verði unað. Eitt af
meginverkefnum löggjafans er að halda uppi
lögum í landinu og sjá til þess að fólk geti
búið við öryggi á almannafæri. Fjárveitinga-
valdið hefur rænt almenning þessu öryggi;
eilífur niðurskurður á borð við þann að
fækka yfirvinnustundum um fimmtán þús-
und á ári er aðeins til að skemmta skrattan-
um. Og fyrir vikið er fjandinn laus um helgar.
Það er krafa almennings að yfirvöld setjist
niður og endurmeti löggæsluþörfina í mið-
borg Reykjavíkur og reyndar víðar um borg
og bæi landsins þar sem slegið hefur verið af
kröfum um aðhald og eftirlit. Það er krafa
samtímans að slasað fólk þurfi ekki að bíða
sem nemur blóðlítrum eftir að lögregla komi
á vettvang villimennskunnar. f miðborg lið-
lega tvö hundruð þúsund manna byggðar,
sjálfu hjarta höfuðborgar landsins, á að sjást
tU laganna varða um helgar. Hér er ekki beð-
ið um mikið, aðeins eðfilega löggæslu.
„Það er sem fautar ráði ferð, hvort sem um er að
ræða pot í göngum eða kvótum til Akureyrar; höf-
uðvígi„hagræðingarinnar", sem er bara bók-
haldshagræðing, það virðast einu leiðarljós
einkaþingmanna við Pollinn, Grenivík
og Siglufjörð."
KJALLARI
Jónas Bjarnason
efnaverkfræöingur
Æösti prestur LÍÚ hefur
oft andæft opinberlega
auðlindaskatti eða veiði-
gjaldi og talað þá um aö
slíkur skattur sé lands-
byggðarskattur.
Auðvitað er það hlutverk æja-
tollanna, hagsmunaforingjanna,
að vera með ótíndan hagsmuna-
rekstur og enginn kemst upp með
moðreyk; menn reyna það ekki
einu sinni; þeir lenda þá í einelti
valtaranna, einkafulltrúa sjálfra
náttúruaflanna. Spurningar vakna
um skilgreiningu landsbyggðar,
aðseturs sveitamanna - eru
Grindavík eða Akranes meðtalin?
Hið eina sem er klárt er að
Reykjavík er þar ekki með 10%.
En hvað með Hafnarfjörð?
Allir vita að kvótinn sogast til
Akureyrar og er kominn í 134 þús-
und þorskígfrdi; Noröurland varð
að sætta sig við minnkun; já, nú
er horfið Norðurland. Akureyri er
landsbyggðin; með sama áifram-
haldi verður kvótinn háifur kom-
inn þangað.
fVrir LÍÚ er Pollurinn ekki
bara sveitabyggð heldur miðsetur
hagræðingar, þeirrar vættar sem
ekkert fær staðist; máttarvöldin
skulu bara halda uppsprettunni,
fiskinum, í því horfi sem LÍÚ
hentar. Það eru ekki bara einka-
þingmenn Pollsins sem sjá að
byggðakvótar, til Raufarhafnar
t.d., eru jafnvondir fyrir Ólafsfjörö
og Dalvík, enda næst engin hag-
ræðing án þess að kvótinn fari til
Akureyrar.
Vaigerður ráðherra vill að fólk
hætti að rífast um kvótann; af
sjónarhóli ráðuneytis hennar rík-
ir rétt sýn á framtíðina, lika á
visfrmarþörf gamla fólksins; svo
segir hún í útvarpi: „Við snúum
ekkert frá þessu“, þ.e. kvótanum.
Höfuðpaur LÍÚ er á leiðinni út í
haust og einkaþingmennimir báð-
ir rétt slefuðu inn á þing og hlutu
bágt, annar á leið til Parísar, enda
þekkir hann víst til franskra bóka.
Já, og þingforseti á leið út, úr titla-
togi, enda kvótinn hættulegur;
ekki endilega vegna einskærs sið-
leysis, heldur vegna þess að hann
er að ganga frá botnfiskinum eins
og alls staðar um heim; ástæður
þessa eru eru m.a. þær, að stórút-
gerðir grípa til þeirra veiðarfæra,
sem eru sannanlega verst og hafa
leitt til fiskhrxms, en það er bara á
færi einkaþingmanna að sigla hjá
svona smámunum.
Háskólaprófessor afflytur skrap-
dagakerfið 1977-83 í leit að rök-
semdum til mæringar kvótakerfi;
í HÍ felst sjálfur grundvöllur sjálf-
stæðisins í því að heimila bull
eins og allt annað. í fyrirlestrum
skautar prófessorinn yfir upp-
sprettuna, fiskinn, með því að
segja hann standa til bóta! Eigin-
lega þurfum viö enga sjávarlíf-
fræði því bókhaldsfræði hefur
dugað til þessa.
Línudans til Bessastaða
Það virðist sem Framsókn lúri
alltaf á óþverrabrögðum þegar á
hana hallar. Hjálmar Amason
kemur í útvarp og hellir úr skál-
um reiði sinnar á skrapdagakerf-
ið; það var að setja sjávarútveginn
á hausinn og landskassann í upp-
nám, enn og aftur. Allt sóknar-
kerfi að kenna. Enginn virðist
hafa rekið þetta óráðsbuli ofan í
Njálu-spekinginn. Á umræddum
tíma var allt prófað, alls konar
takmarkanir, veiðiskylda í skrap-
fiski, hólfalokanir og sóknartak-
markanir; menn voru eins og belj-
umar á vorin þegar þær fóm fyrst
út. Á þessu tímabili stunduðu
menn þukl, og það eru bara of-
virkir þingmenn og barnalegir
kennarar, sem komast upp með
svona málflutning til að verja það
kerfi sem er við lýði.
Menn eiga að vita og muna að
það versta á þeim tíma var ríkis-
stjóm Gunnars Thoroddsens, með
framsóknarmennina Steingrím
Herrmannsson, Ólaf Jóhannesson,
Ingvar Gíslason og Tómas Áma-
son innanborðs; söguþekking í
Njálu dugar ekki í máli sem
þessu; verðbólga komst í 150%.
Eitt sinn talaöi Hjálmar um að
leggja „spotta" ofan í Hvamms-
fjörð, til að virkja hafstrauma.
Þetta gengur hvergi. í annað
skipti var hann í tötralegum úti-
húsum í sveit með rafstöð, sjón-
varpsvélar einnig vitaskuid, þá
ræddi hann um að virkja bæjar-
lækinn til að framleiða vetni!
Óráðshjal og bull.
Þótt tilraunir með vetni séu
skemmtilegar er það ailt of dýrt
sem orkumiðlari, og margir vita
það. Vetni í bílum almennings
verður ekkert á dagskrá; aðrar
leiðir eru rétt við hornið með þre-
faldri minnkun eldsneytisþarfar
og með aiveg nýju og skemmti-
legu, hleðslu rafgeyma þegar ekið
er niður brekkur eða bremsað.
Glamur sem þetta dugar ekki til
að keyra þingmanninn inn í ríkis-
sfjórn.
Nei, það var iðnaöarráðherra
sem átti snjallasta bragðið, með
ráðum kvenna. Línudans í þröng-
um gallabuxum framan við
myndavélar á fundi fyrir norðan
er snjöll aðferð, málmbræðslu-
harka annars vegar og mjúka hlið-
in hins vegar. En neyðarráðstaf-
anir Framsóknar eru alltaf rán-
dýrar auglýsingar á lokaspretti;
peningar leynast víða og gera það
sem dugar; þingmenn flokksins
vita ekki einu sinni hvar púka-
blístrur peninganna eru þegar
Framsókn er í neyð.
Línudansinn dugöi til að kom-
ast á tröppur Bessastaða, en
Njálu-spekingurinn varð bíta í
súrt, ungur glæfrasmiður var
goggaöur fram fyrir og Jónínu
Bjartmarz fórnað í leiðinni. Næst
verður Hjálmar að koma ríðandi
og storma forsetabústaðinn og láta
klárinn sparka upp hurðum.
Upp
úr díkinu
I tilefni fréttar DV á
dögunum um hrakfarir
Sigurðar Boga Sævars-
sonar blaðamanns, sem
sökk í díki á hverasvæð-
inu Seltúni við Krýsuvík,
orti Jóhannes Sig-
mundsson stöku. Hann
segist ekki í vafa um hvar Sigurður
hefði lent ef illa hefði farið úr því
hann var að hlusta á messu í út-
varpinu á leiðinni til Krýsuvíkur:
Siggi Bogi sökk i diki,
seig í átt tii kölska ranns.
Heföi lent í himnaríki
án hjáiparfranska náungans.
Afsjónum
í Stjórnarráðið
Gísli S: Einarsson missti sæti sitt
á Alþingi í nýafstöðnum kosning-
um en sat ekki lengi auðum hönd-
um heldur skellti sér á sjóinn.
Menn rekur minni til að það sama
hafi Halldór Ásgrímsson gert þeg-
ar hann datt út af þingi (kosning-
unum 1978.Gárungarnirvelta fyrir
sér hvort þetta sé til marks um að
Gísli verði forsætisráðherra eins og
Halldór, en benda jafnframt á að sé
eitthvað að marka dóm sögunnar
þurfi hann að sýna þolinmæði til
ársins 2029!
Skrúfað fyrir
Fjölmiðlum gekk heldur illa að
toga stjórnarsáttmálann upp úr
heimildamönnum innan stjórnar-
flokkanna á dögunum og grétu
sumir þá tíma þegar betur gekk að
afla upplýsinga. Á tímum Viðeyjar-
stjórnarinnar varð þannig til þessi
vísa sem rifjuð var upp á dögun-
um:
Þið kannist öll við kratafión,
er koma í valdsins hallir.
Þeir mega ei sjá mikrófón,
þá mígleka þeir allir.