Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 03.03.1959, Blaðsíða 10

lið, en hækkar nokikuð í e-lið. Allmiklar líkur eru því fyrir,
að hlutfallið í áburðargjöfinni milli köfnunarefnis og kalís
sé enn ekki orðið óhagstætt, þ. e. 132.8 kg kalí móti 180 kg
köfnunarefni.
Aukning fosfórsýrunnar í heyinu með þeirri vaxandi fos-
fórsýrugjöf, sem liðirnir fá, er hlutfallslega lítil, sem getur
gefið ábendingu um, að í öllum liðum séu fosfórskammt-
arnir aðeins of lágir í hlutföllum við hin efnin.
Caiciummagnið í heyinu er því nær hið sama í öllum lið-
um tilraunarinnar, enda fær jarðvegurinn ekkert kalk með
þeim áburði, sem notaður er í tilrauninni.
I>að er ljóst, af því sem hér hefur verið lýst, að steinefna-
innihald heysins vex með vaxandi skömmtum steinefnanna
í áburðinum, enn fremur að hráeggjahvítan eykst hlutfalls-
lega með hækkandi köfnunarefnisnotkun.
Sterkar líkur eru fyrir því, að móti Í80 kg af hreinu köfn-
unarefni séu 52.44 kg af hreinum fosfór (= 120 kg P205)
of lítill skammtur til eðlilegs vaxtar fóðurjurta af grasaætt-
inni í mýrar- og moldarjarðvegi.
í öðru lagi er ástæða til að benda á, að það er lítt rann-
sakaður þáttur, hvort það er áhættulaust að nota stóra
áburðarskammta, án þess að jarðvegurinn fái endurnýjað
kalkforða sinn. Að vísu er það svo, að nokkurt kalk fær jarð-
vegurinn með búfjáráburði, þegar hann er notaður í rík-
um mæli í nýræktirnar. Þess ber að gæta, að fyrir utan
áhrif kalksins á sýrustig jarðvegsins, þá er kalk nauðsylegt
jurtunum, til þess að þær hafi eðlilegan þroska, og kalk-
skortur í heyfóðrinu kemur niður á búfénu við fóðrunina,
þó segja megi, að veita megi því kalk í fóðurbætisgjöf og
fóðursöltum.