Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 03.03.1959, Qupperneq 21

101
okkur hægt hvað meiri afköst áhrærir, meðan aðstaða okk-
ar til að fullnýta afkastahæfni kúnna er ekki betri en nú.
Það verður jafnan að hafa hugfast, að aukin afurðahœfni
dýranna er svo að eins vinningur, að unt sé að fullnýta
hana með ncegri og réttri fóðrun og meðferð, en af því leif-
ir ekki hér hjá okkur, hvað mjólkurkýrnar áhrærir, enn
sem komið er.
Á meðan svo er, þurfnm við ekki að leggja kapp á af-
kastaaukninguna í kynbótunum, en verðum að sjálfsögðu
að gæta þess að halda í horfinu, og getum þá lagt meiri rækt
við þá eiginleika, sem eru kostir á kyninu, en ekki eins
háðir fóðrun og meðferð eins og afköstin. Óskagripurinn
er svo samsett vera, að við getum naumast gert hann eftir
einni allsherjar miðlungsreglu, heldur í mörgum einangruð-
um áhlaupum, en megum þó aldrei gleyma því, að megin-
hluti allrar kynbótastarfsemi í búfjárrækt er að varðveita
það, sem unnizt hefur.
Tölurnar á töflunni hér að framan, þ. e. kynbótafram-
förin, geta ekki verið óbreytilegar, heldur hljóta að vera
háðar ástandi stofnsins á hverjum tíma. Því kynbættari, sem
stofninn verður með tilliti til þeirra eiginleika, er eftir er
sótzt, því hægari hljóta framfarirnar að verða. Nú er fróð-
legt að athuga hvernig þessar tölur standast samanburð við
reynsluna.
Samkvæmt skýrslum S.N.E. (Sambands nautgriparæktar-
félaga Eyjafjarðar) hefur afurðaaukning fullmjólkandi kúa
orðið þar í 30 ár röskar 4000 fe, eða nær 44% af því, sem
afurðirnar voru að meðaltali fyrstu árin. Mikið af þessum
tíma hefur nautaúrvali verið mjög ábótavant og aldrei um
sterkt úrval að ræða, enda árlega úr fáum nautum að velja.
Þó hefur afkastaaukningin orðið miklu meiri, en taflan hér
að framan gefur ástæðu til að vænta við hagkvæmast úrval.
Gegn þessu má að sjálfsögðu færa þau rök, að þessi fram-
för hjá S. N. E. sé að verulegu leyti bættri fóðrun og með-
ferð að þakka, en ekki kynbótum, en úr því er örðugt að