Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 03.03.1959, Page 35

115
hugsuð gagnrýni, því til þess er hvorki rúm eða tími, og
svo er lestur minn ekki nógu nákvæmur til þess, og hygg ég
þó, að ég hafi lesið þær betur en flestir bókagagnrýnendur
lesa bækur þær, er þeir rita um í jólaönninni.
Fyrsta nýja bókin, sem barst mér í hendur á jólaföstunni,
var Skrudda Ragnars Ásgeirssonar, III. bindi. Ég las bók-
ina mér til skemmtunar og áttu kviðlingarnir drjúgan þátt
í því. Margar frásagnir eru þarna ágætar, en hræddur er ég
um, að eitthvað af þeim sé áður birt í sagnaritum, svo er að
minnsta kosti um Franska sjalið, sem er fyrsta sagan í III.
hefti Gráskinnu og hefur ekkert bantað við endurprentun,
var ágæt fyrir. Hún er þar skrásett eftir frásögn frú Ingunn-
ar, en hún átti aldrei sjalið og dreymdi ekki heldur draum-
inn, er sagan segir frá. En svona gengur það. Sögurnar eru
sagðar, prentaðar og óprentaðar, og meira og minna úr lagi
færðar. Hve mikil brögð eru að þessu í Skruddu ihef ég ekki
rannsakað.
Virkisvetur Björns Th. Björnssonar. Þessi bók var mér
forvitnisleg vegna verðlauna þeirra, er hún hafði hlotið, og
er bezt að segja það strax, að vel má hún hafa verið bezt
þeirra handrita, er Menntamálaráði bárust og óneitanlega
hefur hún marga góða kosti. Stíllinn er góður, atburðarásin
liröð og margar persónur skýrar og þó einkum höfuðpesón-
an, Andrés, sem er prýðileg, og sjálfri sér samkvæm frá upp-
hafi til enda. Sunnefa er líka ágæt og fleiri, er við sögu
koma. Sólveig hefði líka getað verið góð, ef ósmekklegar og
alveg óþarfar lýsingar á holdlegum viðsikiptum hennar og
Andrésar brygðu ekki á hana hálfgerðum stóðhryssublæ, og
er það stór ljóður á sögunni. Hitt skiptir minna máli, að
allt samband Andrésar og Sólvegar er uppspuni, sem styðst
ekki við söguleg rök. Slíkt er að sjálfsögðu leyfilegt í skáld-
sögu, þótt ég telji, að skáldsaga, sem gerð er um siigulegt
efni, eigi ekki að víkja lengra frá réttu en svo, að hún geti
hafa gerzt þannig.
Útilegumenn og auðar tóttir, eftir Olaf Briem, verður
8»