Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1968, Síða 35

37
Eftir að hafa dregið saman niðurstöður tilrauna þeirra sem
ritgerðin fjallar um og byggir á, segir Olafur í lok hennar:
„Það sem þó er nýtt í þessari ritgerð er, að samanburður sá, sem
hér er gerður á reeklunaraðjerðum, er byggður á raunverulegum niður-
stöðum, en ekki á ósamslaðum ágiskunum, eins og oft hefur átt sér
stað. Spurningunni: Hvaða rœktunaraðferð er best? hefur aldrei verið
svarað, síðan vér fórum að reekta jörðina með mismunandi aðferðum.
Hér er þessari spurningu i fyrsta sinni svarað með niðurstöðum af sam-
anburði, sem á rót sina i virkileikanum, og svarið verður ákveðið og
ótvíreett — SÁÐSLÉTTAN."
Nú blöstu við nýjar horfur í túnræktinni. Sáðslétturnar
virtust vera að sigra óvandari aðferðir — græðisléttuna. Og
enn bættust við rök og reynsla. Árið 1939 sendir Ólafur
Jónsson frá sér nýtt rit: Belgjurtir, sem Áburðarsalan dreif-
ir meðal bænda. í lok bókarinnar segir meðal annars:
„Reektun belgjurta verður því ein af peim rneginstoðum, sem nýtt
landnárn hvílir á.“ — Og ennfremur segir svo:
„Ég vil þó taka fram, ef einhverjum væri það ekki fyllilega ljóst af
því, sem þegar hefur sagt verið, að ræktun belgjurta samrýmist ekki
óðagots- og hroðvirknisstefnu þeirri, sem mjög hefur verið ráðandi í
ræktunarmálum okkar Reektun belgjurta getur aðeins orðið þeim að
notum, sern hafa gert sér það Ijóst, að hugtakið „að slétta“ og „að
reekta“ er ekki það sama, að á undan reektun þarf að ganga ákveðinn
undirbúningur, sem skapar þeim gróðri hagkveem skilyrði, sem reekta
á, að reektunarjurtirnar þurfa ákveðna aðbúð og umönnun til þess að
njóta sin, og að nýyrkja og reektunarumbeetur eiga að vera fastur ár-
legur liður i búskapnum, en ekki óútreiknanlegir fjörkippir, sem teknir
eru með miklum beegslagangi án fyrirhyggju endrum og eins.“
Fleira bar til.
Á tilraunabúinu á Sámsstöðum tók Klemens Kristjáns-
son til, eftir 1927 að rækta tún, að fullkomnum sáðsléttu-
hætti, með því að margplægja landið og rækta í því græn-
fóður og korn árum saman áður en bann sáði til túna. Tún-
rœktin á Sámsstöðum hefði átt að verða sunnlenzkum bænd-
um mikið fordæmi, en henni hefir verið minni gaumur gef-
inn en skyldi, er raunalegt til þess að vita.
Árangurinn af öllu þessu nyrðra og syðra? Jú, sdðsléttan