Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1968, Qupperneq 36

38
sigraði, hún hefir verið aðalræktunaraðferðin nú um 30 ára
skeið. Og þótt sá sigur hafi víðast hvar aldrei orðið nema
hálfur sigur, ber þess að minnast, að án sáningar grasfræs
og sáðsléttuaðgerða hefði framsóknin og aðgerðirnar í ný-
ræktun síðustu áratugina lítil orðið. Þeir sem mest kvarta
um lélegt grasfræ, lélegar sáðsléttur og lélega töðu af ný-
ræktartúnum, ættu að hugleiða hvar bændur væru nú stadd-
ir ef erlenda grasfræsins og sáningar þess hefði ekki notið
við; ef ekki hefði verið öðru til að tjalda en sjálfgrœðslu og
græðisléttum.
Hálfur sigur?
Hinn „hálfi sigur“ sáðsléttunnar hefir orðið með harla
undarlegum og illum hætti, og virðist nú óðum vera að
snúast í ótrú og ósigur. Leiðandi menn í ræktunarmálum
predika nú leynt og ljóst sjálfgræðslu á nýjan leik, og varla
hittist bóndi, sem er viðmælandi um að endurrækta lélegt
tún, með þeim hætti að plœgja landið og sá í það á ný, nei,
tæta skal túnið og treysta á „gamla gróðurinn“, þar eð sáð-
gresið gefur svo illa raun!
Síðustu áratugi hefir sáðslétturæktunin verið stunduð
með þeim hætti „að ljúka vinnslu landsins, sáningn og frá-
gangi, á sem skemmstum tíma, og sem fyrirhafnarminnst".
(Ó. J., Ársrit R. N. 1964). Forræktun lands til tveggja til
þriggja ára, sem nokkuð var tíðkuð um skeið, hefir verið
lögð niður, og hið sama er jafnvel að segja, um eins árs rækt-
un grænfóðurs í nýbrotnu landi, til undirbúnings sáningar
grasfræs til túns. Á ræktun belgjurta, til grænfóðurs og til
frjósemdar í nýræktartúnum, minnist nú enginn framar.
Allt á nú að gerast í einu taki, þrátt fyrir það, að „það ætti
að vera auðskilið hverjum hugsandi manni, að með þeim
rœktunaraðferðum, sem hér eru allsráðandi, verður ekki
óræktarjörð breytt í pað horf að verðskuldi nafnið rœktun“.
(Ó. J., — sama rit). Þannig er um sáðslétturnar hér á landi
yfirleitt, þótt gleðilegar undantekningar frá þessn fyrirfinn-
ist hjá fáeinum bændum.