Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1968, Qupperneq 44

Hvað sem öllu öðru líður, er þess sérstaklega að minnast
um mýrarnar, að hvergi hefnir það sín freklegar heldur en
við ræktun þeirra að hlaupa yfir forvinnslu og forræktun
og sá grasfræi í óræktað land. Hversu mikið er ekki brotið
á móti Guðs og manna lögum við ræktun mýranna!
Áburðurinn. —
Einhliða og óheppilegri notkun tilbúins áburðar er oft
kennt um kal og misheppnaða ræktun nú orðið. Er þá sér-
staklega rætt um óhóflega notkun köfnunarefnisáburðar.
Þetta mun nú vera orðið viðurkennt og óumdeilt. Ekki
verður hjá því komizt að telja að þetta sé sjálfskaparvíti. Ef
til vill er einnig rétt að skilgreina þetta að nokkru sem
freistingu, sem tilbúni áburðurinn hefir leitt bændur í.
Honum hefir verið ætlað meira hlutverk en rétt er. Því sem
átti að vinnast með heppilegri forræktun og vinnslu jarð-
vegsins til frjósemdar, svo að hann yrði góður vaxtarstaður
fyrir túngrösin, en var vanrækt að gera, var reynt að ná með
því að bera öll ósköp á, af tilbúnum áburði. Er víst ekki of-
sagt, að nú sé margur bóndinn að sprengja sig á þessu.
Vanræktuð tún, þar sem jarðvegurinn hefir aldrei verið
unninn til lífs og ræktunar, krefjast æ meiri tilbúins áburð-
ar, ef pína skal upp úr þeim gras, svo að nú kemur jafnvel
til mála að gefa upp slík tún og rækta önnur ný í staðinn.
„Hvar eru lög sem banna?“ Með einhliða ákvæðum Jarð-
ræktarlaganna er jafnvel ýtt undir slíka „þróun“.
En það er fleira varðandi áburðinn og nýræktina sem
kemur til greina. Bændur hafa neyðst til að rækta víða og
mikið með tilbúnum áburði einum. Það hefir bjargað í bili
og var oft réttmætt, ef það sjónarmið var haft fyrir augum
að gera betur síðar. Og nú er sannarlega kominn tími til að
gera sér ljóst, að það er lítt hugsanlegt að koma góðri og
varanlegri rœkt í tún án notkunar búfjáráburðar. Og enn
blasa við sömu sannindin: Hin harkaræktuðu tún, sem rækt-
uð hafa verið svo afarvíða á undanförnum árum, komast
ekki í raunverulega rœkt fyrr en þau hafa verið endurrækt-