Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1968, Qupperneq 45

47
uð og búfjáráburður í miklum mæli plœgðnr niður í jörð-
ina. A þessu hefi ég klifað svo oft undanfarið, að ég tel
óþarft að lengja hér mál mitt með endurtekinni umræðu
um þetta atriði, sem einnig kemur við sorgarsögunni „að
bjóða kalinu heim“.
Þótt enn geti verið þörf stórra átaka við nýræktun hér og
þar, mun mörgum bóndanum vafalaust hollt að hugleiða,
hvort ekki sé hyggilegast að rækta ekki hraðari skrefum en
svo, að búfjáráburðurinn endist í flögin meðan verið er að
forrækta landið undir grassáningu. Arfinn, sem áður tor-
veldaði forræktun og notkun búfjáráburðar við hana, er nú
ekki lengur ósigrandi, skynsamleg notkun lyfja til að eyða
arfa er nú auðveld og tiltæk orðin.*)
„Spratt þd engin jörð, nema vel rœktuð tún“. —
Þannig er komizt að orði í Brandstaðaannál, þegar sagt
er frá harðindum á fyrri hluta 19. aldar. Að sönnu er þar
ekki rætt um kal, en um grasbrest og harðindi. En þessi var
reynslan um aldir, að vel rœktuð tún brugðust mjög sjaldan
með öllu. Vel má enn minnast þeirrar reynslu, hún á heima
í umræðum um kal í túnum.
Enn er reynslan hin sama, í vetur sem leið sagði þing-
eyskur bóndi (Ketill índriðason) í útvarpi, í umræðu um
áföllin af kalinu: „Gamalgróin og þrautræktuð tún duga
bezt, en þeirra gætir nú minna og minna með ári hverju.“
*) Ótrúlega mikið skortir á, að búfjáráburðinum og þýðingu hans í sam-
bandi við nýræktun sé nægilegur gaumur gefinn, í umræðum um ræktunar-
málin. Á Bændaviku Búnaðarfél. íslands, í sambandi við Búnaðarþing Í966,
voru haldin í útvarpi þrjú — að ýmsu leyti góð — erindi um túnrækt. Eng-
inn af fyrirlesurunum minntist einu orði á búfjáráburðinn, fremur en hann
væri túnræktinni og árangri hennar óviðkomandi. Á Bændavikunni 1968
var í útvarpi samræðufundur um vandamál jarörcektarinnar, fróðlegur um
margt, en enginn ræðumanna minntist á búfjáráburð í sambandi við þau
vandamál. — Hvernig má slíkt ske?