Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1968, Qupperneq 51

53
Er við hjónin höfðum lokið mjöltum um kvöldið, fórum
við að athuga, hvort við gætum nokkuð gert fyrir kúna, en
það var vonlaust, því hún bannaði ótvírætt allar aðgerðir.
Stóð ég því ráðalaust á stéttinni, horfði á blóðlitaða mjólk-
ina renna niður í básinn, reiknaði út skaða minn á eyfirzku
mjólkurverði og bölvaði óláni mínu. Heyrðum við þá vélar-
drunur og gengum út í fjósdyrnar, sáum við þá fólksbifreið
renna í hlaðið og stigu þar út f jórir menn og ungiingsstúlka.
Og sem fólk þetta hafði fast land undir fótum, sneri það til
fjóss, enda stóðum við hjónin þar í dyrum úti. Þeir kynntu
sig þegar: Guðmundur Karl Pétursson yfirlæknir Fjórðungs-
sjúkrahússins á Akureyri, Jóhann Þorkelsson héraðslæknir
Eyfirðinga, Sigurður Sigurðsson berklayfirlæknir og Vil-
mundur Jónsson landlæknir. Stúlkan var dóttir berklayfir-
læknis. Að kynningarathöfn lokinni hafði Guðmundur Karl
orð fyrir aðkomufólki. Sagði, að hér væru engir aukvisar úr
læknastéttinni á ferð og væri nú ráð fyrir sjúkt fólk á þess-
um bæ að gefa sig fram, ef til væri, og mundi það hljóta
skjótan bata. Ég var seinn til svars, því að hugur minn var
svo mjög bundinn við mínar erfiðu heimilisástæður. Satt
að segja fannst mér þetta meinleg örlög. Heima við fjósdyr
mínar var staddur heill hópur af læknum, sem ég hafði ekk-
ert með að gera, en Knútsen dýralæknir, sá eini maður, sem
ég hafði nokkurn áhuga fyrir þessa stundina, var víðs fjarri.
Mitt í þessum hugleiðingum heyri ég, að kona mín segir,
sem svar við orðræðu Guðmundar Karls, að hér væri að vísu
þörf læknis, en það væri bara dýralæknir, sem okkur van-
hagaði um. Þeir spurðu, hvað-að væri, og sögðum við, hvað
fyrir hafði komið. Þeir töldu, að þetta mundi vera mjög
merkilegt rannsóknarefni og báðu okkur leyfis að ganga inn
í fjósið og líta á spenann. Við leyfðum það góðfúslega, vik-
um úr dyrunum og læknarnir gengu inn. Athuguðu þeir nú
spenann vandlega, einkum Guðmundur Karl, og kváðu upp
þann úrskurð, að dýralæknirinn yrði að koma hér hið bráð-
asta. Þetta sagðist ég raunar hafa séð sjálfur, en dýralækni
gæti ég ekki fengið, fyrr en á þriðjudagskvöld eða á mið-
vikudag og ijósmóðirin vildi ekki gera við þetta. Þeir sögðn,