Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1968, Side 52

54
að ekki mætti bíða með aðgerðina, þangað til að dýralæknir-
inn kæmi, en hvað ljósmóðurina snerti, þá væri þetta náttúr-
lega langt fyrir utan hennar verkssvið og það varð ég að við-
urkenna. Bað ég nú um góð ráð þessu viðvíkjandi og fékk
þau vel útilátin. Taka skyldi fjögur eða fimm nálspor og
mundi þá rifan koma saman og lekinn hverfa. Þessu fylgdu
líka formúlur um sótthreinsun o. fl. Þegar læknarnir höfðu
lokið athugun sinni, viku þeir frá og tóku tal saman. Vissi
ég ógjörla, hvað þeim fór á milli, því bæði var, að ég var
eitthvað að bjástra við kúna og samtalið að öðrum þræði á
latínu. En eftir því, sem ég hef komizt næst, var það á þessa
leið:
Annar hvor, Sigurður Sigurðsson — en ég held þó frekar
Guðmundur Karl — hafði orð á því, að fyrst þeir væru þarna
komnir fjórir með svona mikla læknaþekkingu, þá væri það
meira en meðalskömm að fara, án þess að gera við kýrspen-
ann, eins og hér væri í pottinn búið. Hinir féllust á þetta,
en þá ráku þeir sig á erfitt vandamál, sem sé, hver þeirra
ætti að framkvæma aðgerðina og var auðfundið, að enginn
vildi á annars rétt ganga. Sigurður taldi, að þar sem hér
væri ekki um berkla að ræða, þá væri þetta utan við sinn
verkahring og eðlilegast mundi vera, að eyfirzku lækn-
arnir gerðu þetta, þar sem þetta væri í þeirra umdæmi.
— Guðmundur Karl lét þá skoðun í ljós, að héraðslækn-
irinn ætti hér ótvíræðan forgangsrétt, en Jóhann héraðs-
læknir hvað það venju sína að afhenda sjúkrahúslækn-
um sjúklingana, þegar um meiriháttar aðgerðir væri að
ræða og það mundi hann gera í þessu tilfelli. Þessu skutu
þeir til dóms landlæknis, svo sem venja mun um öll stærri
mál varðandi læknastéttina. Um úrskurð hans veit ég ekki,
en þegar ég kom á vettvang, var Guðmundur Karl horfinn
úr hópi læknanna. Tókum við nú tal saman og leið svo
drykklöng stund. Að lokum tók ég að undrast burtveru Guð
mundar og fékk ekki orða bundist. Ynnti ég læknana eftir
hvarfi hans og fékk þau svör, að hann hefði gengið inn með
frúnni. Þetta fannst mér einkennilegt og gekk þegar inn til
þess að forvitnast um hagi þeirra. Fann ég þau í eldhúsi og