Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1968, Qupperneq 55

57
bað hann að aka sér og farangri sínum á Hótel KEA, sem
vera átti gististaður hans. Þessari bón var vel tekið af bif-
reiðastjóranum og flutti hann manninn þangað. Bað þá
ferðamaðurinn bifreiðastjórann að bera farangurinn upp á
herbergi sitt og var það auðsótt mál. Tók þá ferðamaðurinn
til veskis síns og ætlaði að greiða fyrir sig, en því andmælti
bifreiðastjórinn og taldi, að hann, sem yfirlæknir sjúkra-
hússins á Akureyri hefði ekki heimild til þess að taka laun
í öðrum starfsgreinum. Um sannleiksgildi sögu þessarar skal
hér ekkert fullyrt, en þeir, sem þekkja Guðmund Karl, trúa
henni vel.
Seinna færði ég Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri pen-
ingagjöf, sem ég taldi vera nálægt þeim kostnaði, sem ég
hefði orðið fyrir, ef ég hefði fengið dýralækni frá Akureyri
til þess að framkvæma aðgerðina. Fannst mér rétt að sjúkra-
húsið nyti handverka Guðmundar að nokkru.
Nú gætu þetta verið endalok sögunnar og það hélt ég líka,
en svo er þó ekki. Hún heldur áfram, en að nokkru leyti
með nýjum persónum.
Eitt fagurt síðdegi í október renndi bifreið í hlað í Vill-
ingadal. Var það fararskjóti tveggja manna, sem ég kunni
glögg skil á. Menn þessir voru: Jónas Kristjánsson mjéilkur-
samlagsstjóri á Akureyri og Olafur Jónsson ráðunautur og
rithöfundur, fyrrum nefndur „Olafur í Gróðrarstöðinni“ af
okkur Eyfirðingum. Var hann um þessar mundir að ljúka
við efnissöfnun í hið mikla ritverk „Skriðuföll og snjóflóð“.
Jónas var málshefjandi og bar upp erindi. Sagði, að ég
ætti kú eina allfræga og baðst leyfis að mynda hana. I fyrstu
áttaði ég mig ekki á því, hver minna kúa mundi frægust
vera, og þar sem ég vissi, að Jónas metur kýr mjög eftir því,
hve mikla og góða mjólk þær gefa, þá flaug mér í hug, að
annaðhvort hefði hann farið bæjarvillt eða væri að gera
grín að búskap mínum. En, er Jónas fann hik mitt, gaf hann
strax nánari skýringu. Kvaðst hann vilja mynda kú þá, er
notið hefði hinnar veglegu læknishjálpar fyrr um sumarið,
en ekkert mynda að öðrum kosti. Sá ég þá að sagan hafði
síast út og þótti mér það engu miður. Lét ég nú Jónasi í té