Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1979, Síða 31

DAGBÆKUR FINNBOGA BERNÓDUSSONAR
31
er honum minnisstæð ferð að Grund í Eyjafirði og dvöl í landi við
Skagafjörð, og er ýtarlega sagt frá hvorutveggja.
Dagbækur Finnboga bera með sér, að hann hefur alla tíð verið mikill
lestrarhestur. - 22. des. 1914. ,,Fór að lesa Eirík Hansson, byrjaði kl. 7
V2 og var búinn kl. 12 V2.“ - Gamlársdag 1932: „Kvöldsöng hafði séra
Halldór Kolbeins, og ég las Njálu á meðan.“ - Eftirfarandi skrifar
hann síðast í dagbók sína 1923: „Byrjaði að lesa „Skytturnar“ eftir
Alexander Dumas og sofnaði út frá því kl. 4 í nótt. - Nú eru liðin 10 ár
síðan ég byrjaði að skrifa dagbók, og er nú komið allálitlegt safn og ekki
ómerkilegt, og mun ég svo fram halda, það sem ég á eftir ólifað.“ - Við
þetta fyrirheit hefur Finnbogi dyggilega staðið, því að enn skrifar hann
87 ára gamall. - öldruðum eru honum bækur jafnkærar sem fyrr. I
nóvember 1968 segist hann kaupa í einu sjö bækur, allar forvitnilegar.
Og eftir að hafa lesið þær skrifar hann: „Mér finnst ég hafa gert þarna
góð bókakaup yfirleitt og hefhaft afþeim bæði skemmtan og fróðleik.“
Dagbókinni 1933 lýkur Finnbogi þannig: „Vestan allhvass í nótt og
hægur vestan í dag með jeljum. Kuldi 0 gr. Loftvog 740. Heiðskír og
tunglsljós í kvöld. Eg hefverið heima í dag, las sögu, var svo að spila við
mitt heimafólk. Ekkert nýtt að frétta. Árið kveður með veðurblíðu, sem
lengst af hefur einkennt það og alveg eindæma veðurblíða í haust og
sumar, svo að ég man ekki eftir jafngóðu. Þénusta hefur verið sæmileg,
nema í haust.
Ár þetta er horfið, annað er að koma. Ævin manna er eins og stigi
með mismunandi mörgum þrepum, þar sem hvert ár merkir eitt þrep.
Þau eru mismörg eftir atvikum. Einnig má líkja ævinni manns við
fjallgöngu. Ævin hefst við rætur fjallsins, en þoka liggur á fjallinu niður
að láglendi, en þokan smáflýr vegfarandann, svo hann sér ekki hæð eða
lögun fjallsins hið efra. Aftur á móti getur hann skyggnzt um yfir hina
förnu leið. Það, sem næst er, sér hann glöggt, en er neðar dregur,
smádofna hlutirnir og hverfa að lokum í gleymskunnar ómælis útsýn.
Margt er yfir að líta á hinni háu fjallgöngu, yfir margan blettinn hefur
verið farið, prýddan angandi og fögrum rósum og gróðursælum
brekkum, en sums staðar hafa líka verið þyrnirunnar eða keldur, gil og
gljúfur og illkleifir hamrar og hengiflug. Skipzt hefur á hiti og kuldi, sól
og regn, stormar og mjallrokubyljir. En efvegfarandinn lítur fram fyrir
sig, er ekkert að sjá nema ísgráan þokubakkann, fram yfir hann sér
enginn né veit, hvað hið ókomna ber í skauti sínu. Vegfarandinn
heldur áfram göngu sinni, til þess er hann dæmdur af hinni eilífu
hringrás lífsins, sem engu vægir, og allt í einu, áður en varir, er hann