Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1979, Qupperneq 64

64
GRÍMUR M. HELGASON
þarfpeninga með til að borga með það, er eftir stóð afhúsinu, er ég fór
að kaupa, og eins til aðgjörðar, en eigi vantar mig nema 400 kr. til
lúkningar húsverðinu. En ég get eigi veðsett allt safnið, eins og það er
nú og enn kann að verða, fyrir öllu minna en 800 kr. Þó kynni það verða
minna, ef það þætti frágangssök. Það er sjálfsagt, að ég gæfi hér út
skuldabréf fyrir láninu og sem þinglýst væri, eftir því sem forseti
deildarinnar hér sæi um. En gæti þetta gengið fyrir sig, þyrfti ég
endilega að fá helming upphæðarinnar nú nreð póstskipi, er gengi í
gegnum höndur forseta deildarinnar hér. Mér væri kært að fá svar
yðar, af eða á með næstu ferð póstskipsins . . .“
Jón Sigurðsson svarar þessu erindi nafna síns í bréfi 11. nóv. sama ár
og telur öll tormerki á að leysa fjárhagsvanda hans á þennan hátt: „ . . .
Háttvirti góði vin! Kærar þakkir fyrir bréfyðar, en því er ver, að það er
mér ómögulegt nú sem stendur að annast bókasöluna fyrir yður. Það
verður, eins og þér getið nærri, ekki gert nema með félagsályktun, og
hún er ekki svo í handraða. Við getum ekki lagt það fyrir félagið án þess
að hafa yfirlit yfir bækurnar og verð þeirra. Þetta minnir mig ég segði
yður hér um bil í haust, en svo er samt hæpið að byggja uppá atkvæði
félagsmanna og setja peninga fasta í ýmsar bækur, sem engin vissa er
um og sem þér svo viljið halda á eftir. Peningakrafa yðar er reyndar
ekki stór, en félagið er, eins og þér vitið, heldur í bágindum, ekki svo
mikið af efnaleysi, heldur af hinu, að öll strá stanga okkur og liðsmenn
engir eða allt of fáir, enda þér sjálfur standið ekki fast með okkur, og
þess þyrfti þó mest með, að allir styddi félagið, en enginn felldi. Nú lítur
helzt út sem menn vilji hafa það fellt sem fyrst . . ., en ef útlitið verður
betra, þá vil ég gjarnan vera yður til liðs sem bezt ég get. Eg vil í öllu
falli ráða yður til að fá með yður forseta deildarinnar í Reykjavík og
atkvæði félagsmanna, virðing handritanna og sérhvað annað, sem
yður með forseta ráði getur fundizt tiltökulegast. . .“
Þetta er síðasta bréfið, sem Jón Sigurðsson skrifar nafna sínunr, en
hann sendi honum aftur á móti línu í síðasta sinn 18. marz árið eftir og
segir þar m. a. um þessi mál:,,. . . Þá vil ég minnast á bókasafn mitt, að
fá lán af sjóði Bókmenntafélagsins gegn veði í bókunr mínum, og vil ég
biðja yður að bera það upp á fundi og heyra fyrir hverjar undirtektir
það fær. Það væri máske formlegra, að ég skrifaði félaginu til beinlínis
um þetta . . .“ '
Svo virðist sem lánamál þetta hafi ekki náð lengra, enda var Jón
Sigurðsson farinn að heilsu, þegar hér var komið sögu, og hefur ekki