Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1979, Síða 69

SNORRI STURLUSON OG NORÐURLÖND
69
allr líkaminn, ok ullu ór ormar ok eðlur, froskar ok pöddur ok alls kyns illyrmi. Seig hon
svá í ösku, en konungrinn steig til vizku ok hugði af heimsku, stýrði síðan ríki sínu ok
styrkðisk, gladdisk hann af þegnum sínum ok þegnar af honum, en ríkit af hváru
tveggja.
Snorri hefur haft þessa frásögn úr eldra verki, svonefndu Ágripi af
Noregskonunga sögum, sem talið er að þrænzkur klerkur í Niðarósi
hafi ritað seint á 12. öld. Hefur Snorri þarna vikið mjög litlu við, enda
frásögnin afbragð í frumgerðinni.
Snorri fylgir hins vegar frásögninni ögn eftir í Haralds sögu hár-
fagra, 26. kap., en kapítulinn er á þessa leið:
Eptir þat er Haraldr konungr haíði reynt svik Finnunnar, varð hann svá reiðr, at
hann rak frá sér sonu sína ok Finnunnar ok vildi eigi sjá þá. En Guðrpðr ljómi fór á fund
Þjóðólfs ins hvinverska, fóstrfoður síns, ok bað hann fara með sér til konungs, því at
Þjóðólfr var ástvinr konungs. En konungr var þá á Upplöndum. Þeir fara síðan, en er
þeir kómu til konungs síð aptans, ok settusk niðr útarliga ok dulðusk. Konungr gekk á
gólfinu ok sá á bekkina, en hann haíði veizlu nökkura, ok var mjöðr blandinn. Þá kvað
hann þetta fyrir munni sér:
Mjök eru mínir rekkar
til ntjöðgjarnir, fornir
ok hér komnir hárir.
Hví eruð ævar margir?
Þá svaraði Þjóðólfr:
Höfðum vér í höíði
högg at eggja leiki
með vellbrota vitrum.
Váruma þá til margir.
Þjóðólfr tók ofan höttinn, ok kenndi konungr hann þá ok fagnaði honum vel. Þá bað
Þjóðólfr konung, at hann skyldi eigi fyrir líta sonu sína — ,,því at fúsir væri þeir at eiga
betra móðerni, ef þú hefðir þeim þat fengit“. Konungr játaði honum því ok bað hann
hafa Guðröð heim með sér, svá sem hann hafði fyrr verit, en Sigurð ok Hálfdan bað
hann fara á Hringaríki, en Rögnvald á Haðaland. Þeir gera svá sem konungr bauð.
Gerðusk þeir allir vaskligir menn ok vel búnir at íþróttum. Haraldr konungr sat þá um
kyrrt innan lands, ok var friðr góðr ok árferð.
I setningunni stórkostlegu: ,,því at fúsir væri þeir at eiga betra
móðerni, ef þú heíðir þeim þat fengit“ er endurómur af einu erindi
Krákumála, kvæðis frá 12. öld, þar sem Ragnar loðbrók er rétt fyrir
andlátið látinn rifja upp ævi sína og segja frá afreksverkum sínum, en í
26. erindi segir Ragnar m. a.: