Frjáls verslun - 01.12.1950, Síða 6

;
i Úr myndasafni V.R.
XXXII,
Erlendur Þorbergsson.
„Sœlgœti, sígarettur og vindlar“.
strauma á lofti og legi. Þau opna og loka hurðum,
mæla fjarlægðir, skjóta af byssum, skipta um gír og
aka bifreiðum, stýra flugvélum og eldflugum, elda
mat og stoppa í sokka, liggur mér við að segja. Það
er varla til sá hlutur, að ekki sé fáanlegt sjálfvirkt
tæki til að gera hann betur.
Venjulega sækir maður í sarpinn til Nev York og
flýgur svo heim, en að þessu sinni hafði ég víxl á
stöðunum og lagði fram í New York hugmynd að sjálf-
virkum úthúnaði ,sem síðar kann að verða tekin í notk-
un í Bandaríkjunum.
Ulbúnaður þessi er til þess gerður að draga úr
eld- og sprengihættu, ef um atómárás er að ræða
Fóru tillögur mínar, að ráði Minneapolis Honeywell,
lil Office of Defence og National Inventors Council, en
það eru hinar opinberu stofnanir í Bandaríkjunum,
sem um hervarnir og nýjar uppgötvanir fjalla. Þótti
mér gaman að fá þakklætisbréf frá ritara forsetans.
Annars var ég að hugsa um að fá þessi ta>ki fram-
leidd og hefja sölu á þeim, en um þær mundir datt
niður allur stríðsótti, og skömmu síðar þurfti ég að
fara heim. Hugsanlegt er þó, að ég taki málið upp á
ný, er ég fer veslur, væntanlega í vetur eða vor.
Síðan þetta gerðist hefur úllitið í heiminum versnað
stórlega, og er ég persónulega ekki í efa um, að ef til
heimsstyrjaldar dregur, þá verður kjarnorkusprengjan
ekki látin ónotuð. Þó að bandaríska þjóðin sé frið-
söm, þá mun hún aldrei kunna að hræðast eða kúg-
ast, hversu miklar hörmungar, sem yfir hana kunna
að dynja.
Þetta gerði ég mér ljóst, þegar verið var að búa
fólk undir það í New York, að atómárás kvnni að
verða gerð fyrirvaralaust á borgina. Ég hugsaði líka
hingað heim, þar sem menn þora ekki að tala upphátt
um þá nauðsyn, sem á því er að koma upp sjúkrahús-
um utan bæjanna og undirbúa borgaralegar varnir,
að ekki sé minnst á hervernd, sem óhjákvæmileg virð-
ist vera. Engar hörmungar væru verri en þær að láta
fyrst annan og svo hinn ófriðaraðilann fara eldi um
landið.
Auk þessarar hugmyndar vann ég að endurbættri eða
réttara sagt alveg nýrri gerð af uppþvottavél, sem ekki
er þó komin lengra en á pappírinn. Loks vann ég að
nýrri gerð spegla, sem aldrei fellur móða á. Slíkir
speglar eru góðir í baðherbergi. Ég hef þó síðan frétt,
að slíkir speglar séu komnir í Statler hótelið í Was-
hington.
Að öðru leyti sinnti ég venjulegum viðskiptum. Hef
ég skrifstofuaðsetur á 165 Broadway. Dvaldi ég að
þessu sinni um 21/2 mánuð fyrir vestan, nær eingöngu
í New York. En hver dagurinn er fljótur að líða.
Soðkjarni og rafmagnsveiðar.
Ég hef undanfarin ár haft Evrópuumboð fyrir
Renneburg og Sons Co., sem eru þekktustu og elztu
framleiðendur fiskimjölsverksmiðja, og sem nú fram-
leiða soðkjarnaverksmiðjur. Hef ég ferðast mikið vegna
fyrirspurna frá Noregi, Svíþjóð, Danmörku, Belgíu,
Hollandi, Portúgal og svo Bretlandi, og stend ég í
bréfaskriftum við helztu vísindastofnanir í fiskiðn-
aði í öllum þessum löndum. Soðkjarnaverksmiðjur
hafa á undanförnum árum risið upp eins og mý á
mykjuskán í Bandaríkjunum, en þróunin er hægari
í Evrópu. Ég hef kynnt mér þennan iðnað rækilegar
en flestir aðrir, og hugmynd mín var að reyna, hvort
ekki væri á íslandi hægt að reka viðskipti milli tveggja
heimsálfa án þess að vera bundinn hinum íslenzka
markaði. Ef íslenzkir heildsalar og umboðsmenn gætu
gerzt milliliðir og umboðsmenn amerískra stórfyrir-
tækja og séð um hagsmuni þeirra, þó ekki væri nema
í Skandinavíu, gæti af því blotizt góður peningur.
166
FRJÁLS verzlun