Frjáls verslun - 01.05.1969, Síða 31

FRJALS VERZLUN
31
FERÐAMALARAÐ HEFUR EKKI ENN
SÉÐ ÁSTÆÐU TIL ÞESS AÐ FLOKKA
GISTI- EÐA VEITINGASTAÐI
Þeir staðir, sem lenda í lökum flokkum, myndu fá óorð á sig,
sem erfitt vœri að upprœta, þótt úrbœtur vœru gerðar.
— Rœtt við Brynjólf Ingólfsson, ráðuneytisstjóra.
1) Hverjir mega starfrækja feiða-
skrifstofur á íslandi?
í gildandi lögum um ferðamál,
nr. 4/1969, er hugtakið ferða-
skrifstofa skilgreint sem fyrir-
tæki, sem tekur að sér að veita
í atvinnuskyni, að einhverju eða
öllu leyti, eftirgreinda þjónustu
fyrir almenning:
a. Upplýsingar, í einhverri
mynd, um innlend eða erlend
ferðamál.
b. Hvers konar farmiðasölu,
með skipum, bifreiðum, flug-
vélum eða járnbrautum.
c. Útvegun herbergja eða hús-
eða skamman tíma.
d. Skipulagning hópferða inn-
anlands eða erlendis, og mót-
töku erlendra ferðamanna.
Hver sá, sem setja vill á stofn
eða reka ferðaskrifstofu, skal
sækja um leyfi til samgöngu-
málaráðuneytisins, en skilyrði
til að slíkt leyfi sé veitt er, að
forstöðumaður uppfylli eftirtal-
in skilyrði:
a. 25 ára aldur.
b. Verzlunarskólapróf eða hlið-
stæð menntun eða meiri, að
dómi ráðuneytisins.
c. A. m. k. 5 ára starf við al-
mennan ferðaskrifstofurekst-
ur, eða 3 ár sem forstjóri
ferðaskrifstofu. Störfin skulu
vera þess eðlis, að þau geti,
að dómi ráðuneytisins, veitt
alhliða þekkingu á ferðaskrif-
stofurekstri.
Ráðuneytið getur ákveðið,
að 5 ára störf við farþegaaf-
greiðslu í millilandaferðum
hjá flugfélagi eða skipafélagi
teljist jafngilda starfstíma á
ferðaskrifstofu.
Brynjólfur Ingólfsson.
d. Fjárræði og forræði á búi
sínu.
e. Búseta á íslandi.
2) Tvær íslenzkar ferðaskrifstof-
ur hafa orðið gjaldþrota allnýlega
og skulduðu báðar stórfé erlendis.
Hefur ráðuneytið eða önnur yfir-
völd eftirlit með því, að ferðaskrif-
stofurnar safni ekki skuldum hjá
erlendum viðskiptamönnum sín-
um? Verða skrifstofurnar að hlíta
einhverjum vissum reglum í þess-
um efnum?
í athugasemdum við fyrstu lög-
in um ferðamál, árið 1964, sagði
m. a.:
„Rekstur ferðaskrifstofu er að
því leyti frábrugðinn annarri
starfsemi að viðskiptavinurinn
greiðir oft fyrirfram þá þjón-
ustu, sem ferðaskrifstofan veit-
ir. Af því leiðir, að viðskipta-
vinurinn á þá undir heiðarleika
ferðaskrifstofunnar fyrst og
fremst, hvort hann fær þá þjón-
ustu, fyrir greiðslu sína, sem til
var ætlazt og um samið. Þegar
við þetta bætist, að ferðaskrif-
stofur fá í langflestum eða öll-
um tilfellum gjaldfrest hjá
skipafélögum, flugfélögum, hót-
elum og greiðasölustöðum, ligg-
ur í augum uppi, að starfsemi
ferðaskrifstofa krefst ekki mik-
ils rekstrarfjár. Nokkur freist-
ing er því fyrir hendi fyrir ein-
staklinga til að hefja rekstur í
skjóli þessa, án þess að ráða
yfir nægilegu fjármagni til þess
að mæta óvæntum áföllum.“
Markmið þessara fyrstu laga
um ferðamál var að hamla gegn
þessari hættu og vefnda hags-