Frjáls verslun - 01.08.1969, Blaðsíða 37

FRJÁLS VERZLUhí
37
VIGKtR GUDMUNDSSON:
BÚ VERÐA EKSCi REKIN AF
KUGSJÓN EINNI SAMAN
vinnslu- og útgerðarlélögum d
þessari þjónustunýjung?
Á. Ó.: Eins og ég vék að áðan,
þá virðist þörfin vera ótvíræð, og
byggi ég þá skoðun mína á þeirri
reynslu, sem við höfum nú þegar
fengið af ánægju viðskiptavina
okkar með þessa „aukaþjónustu“
eins og við höfum nefnt hana
hingað til, og einnig bendir nýaf-
staðin könnun okkar meðal fjölda
hlutaðeigandi aðilja til hins sama.
F.V.: Getið þér nú skýrt fyrir
okkur i stuttu máli hvernig við-
skipti við þjónustumiðstöðina og
miðlunarstöðina fara fram?
Á. Ó.: Beiðni til þjónustumið-
stöðvarinnar berst okkur að
sjálfsögðu ýmist í samtali, skeyti
eða bréfi. Ef um símapöntun er
að ræða, skal hún staðfest með
skeyti eða bréfi, og höfum við
hér í huga öryggi kaupandans fyr-
ir því, að allar upplýsingar um
það, sem útvega skal, séu ná-
kvæmar og réttar. Kaupandinn
getur valið um afgreiðsluhraða
með því að óska eftir hraðpöntun
eða venjulegri pöntun og ræðst
þá um leið, hvort pöntunin er
send á láði, legi eða lofti.
Beiðni til miðlunarstöðvarinnar
um að annast sölu á notuðum vél-
um, tækjum og áhöldum berst á
sama hátt. Ef um símabeiðni er
að ræða skal hún staðfest ásamt
nákvæmri lýsingu á því, sem
selja skal ásamt upplýsingum um
æskilegt söluverð og greiðsluskil-
mála.
Auk venjulegra söluaðferða mun
miðlunarstöðin senda út sölulista
til innlendra og erlendra aðilja yf-
ir það, sem henni hefur verið fal-
ið að koma á framfæri hjá vænt-
anlegum kaupendum. Sölulistinn
mun einnig skrá fyrirspurnir,
sem okkur berast frá þeim, sem
óska eftir að kaupa notaðar vélar,
tæki og áhöld.
F.V.: HvaS viljið þér segja a3
Iokum við þá aðilja hjá fisk-
vinnslu- og útgerðarfélögum úti
á landi, sem sérstaklega hafa
þörf fyrir þessa þjónustunýjung,
sem sannarlega virðist tímabœr?
Á. Ó.: f fáum orðum sagt er
það von okkar, að þjónustumið-
stöðin geti sparað bæði tíma ykk-
ar og starfskrafta og að miðlunar-
stöðin geti komið ýmsum verð-
mætum, sem fyrirtæki ykkar hafa
ekki lengur þörf fyrir, í reiðufé.
Þrátt fyrir það, að landbúnaður
er elzta atvinnugrein hér á landi
er skilningur almennings á hon-
um einkar takmarkaður. Menn
líta á það sem sjálfsagðan hlut að
fá mjólkina, smjörið, kjötið sitt
og kartöflurnar í næstu búð orða-
laust. Raunar gætir einnig van-
þekkingar meðal bænda á óskum
og þörfum neytenda. Því má með
sanni segja, að ekki veiti af að
auka skilning meðal almennings
á landbúnaðinum og einnig þurfa
bændur, og einkum og sér í lagi
sölufyrirtæki þeirra, að tileinka
sér skilning á óskum almennings.
Því aðeins getur heilbrigður land-
búnaður þróazt hér á landi, að
þarna sé gagnkvæmur skilningur.
Það hefur talsvert borið á
þeirri skoðun meðal almennings,
að bændum í landinu bæri að
fækka, og að þessi atvinnugrein
væri baggi á þjóðfélaginu, sem
lifði á eilífum styrkjum. Lausnin
væri ekki önnur en fækka bænd-
um og fá þeim annað verkefni í
hendur. Aðeins að flytja þá til
þeirra staða þar sem nóg væri að
gera, nægileg arðbær vinna, bæði
fyrir þá og þjóðfélagið í heild.
Hér er um ákaflega grunnfæran
hugsunarhátt að ræða. Þeir, sem
eitthvað þekkja til landbúnaðar,
vita, að hann verður aðeins
byggður upp á löngum tíma, ef
miðað er við hraða ýmissa ann-
arra atvinnugreina, sem eru okk-
ur ofarlega í huga, svo sem sjávar-
úfvegur og iðnaður. Það er tiltölu-
lega auðvelt og fljótgert að skipta
um veiðarfæri á skipi, ef einhver
aflagrein bregzt. Þá má fara af
síldveiðum á togveiðar og af linu-
veiðum á dragnótaveiðar, eftir
göngum fiskjar og aflamagni
hverrar tegundar. Einnig má oft
í skyndi breyta framleiðsluhátt-
um iðnfyrirtækja.
En þessu er á allt annan veg
farið með landbúnaðinn. Ef í dag
virðist hagkvæmt að stundamjólk-
urframleiðslu og bóndinn tekur að
einbeita sér að henni, verður hann
að byrja á ræktuninni. Ræktun
tekur langan tíma, jafnvel nokk-
ur ár, þótt öll tækni og nægilegt
fjármagn sé fyrir hendi. Þá er
að koma upp bústofni, sem ala
þarf upp. Það tekur einnig nokk-
ur ár. Það er að sjálfsögðu ekki
miðað við það, í eftirsóttri bú-
grein, að fullorðnir gripir gangi
kaupum og sölum, a. m. k. ekki
góðir gripir. Ótalið er þá bygging-
ar, vélar o. fl. Þegar lokið er að
koma góðu kúabúi vel á veg, þá
kann svo að vera, að þjóðfélags-
ástand sé breytt, því það tekur æ
hraðari sveiflum. Menn spyrja
því: Hefur hinn ungi bóndi, sem
setti á stofn kúabú í góðri trú,
unnið verk sitt fyrir gýg? Að
sjálfsögðu ekki. Þjóðfélagshætt-
irnir hljóta að hoi'fa til jafnvægis
á ný. Það getur hins vegar orðið
honum nokkuð dýrt að bíða jafn-
vægisins. Bóndinn verður því
ávallt að hljóta nokkra áhættu-
þóknun. Hann rekur bú sitt sem
hvert annað atvinnufyrirtæki.
Hann verður að hafa til að bera
mikla viðskiptaþekkingu. Bú eru
ekki rekin af hugsjón einni sam-
an í dag. Þau eru harðhnjóskalegt
viðskiptafyrirbæri.
En almenningur verður að
skilja það, að vegna þess hve nátt-
úran skapar landbúnaðinum hæg-
fara þróun og vegna þess hve
hann er háður veðurfarinu og
gjafmildi náttúrunnar, hlýtur við-
skiptaveltuhraði hans ávallt að
vera takmarkaður. Af þeim sök-
um á landbúnaðurinn alla jafna
erfiðara að bera háa vexti og
skyndilán, enda er ríkjandi skiln-
ingur á þessu meðal peningastofn-
ana, bæði hér á landi og meðal
annarra landbúnaðarþjóða.