Frjáls verslun - 01.09.1973, Síða 83

Kaupstefnan íslenzkur fatnaður:
Verðlagsþróunin óhagstæð
iðnaðinum
Sýningarbás prjónastofunnar Dyngju á Egilsstöðum á kaupstefn
unni.
Kaupstefnan íslenzkur
fatnaður var haldin í félags-
heimilinu á Seltjarnarnesi
dagana 30. ágúst — 2. sept-
ember s.l. Slíkar kaupstefnur
eru haldnar tvisvar á ári, vor
og haust, og er þetta í 12. sinn
sem kaupstefnan er haldin.
19 innlend iðnfyrirtæki sýndu
vörur sínar á kaupstefnunni,
sem var ekki opin almenn-
ingi, heldur eingöngu ætluð
kaupmönnum og innkaupa-
stjórum. Aftur á móti var
haldin tízkusýning á Hótel Sögu
í tengslum við kaupstefnuna, og
var hún opin almenningi.
Þau iðnfyrirtæki, sem tóku
þátt í sýningunni voru: Álafoss
h. f., Artemis s. f., Bergmann h.
f., Fatagerð J.M.J., Hálsbinda-
gerðin Windsor, L. H. Muller,
Lady h. f., Hálsbindagerðin
Lexa, Nærfatagerðin Ceres h. f.,
Sokkaverksmiðjan Papey, Peys-
an s. f., Prjónastofan Dyngja h.
f., Prjónastofan Iðunn h. f.,
Prjónastofa Önnu Þórðardóttur,
Skóverksmiðjan Agila h. f., Sjó-
klæðagerðin h. f. og verksmiðj-
an Max h. f., Saumastofa Önnu
Bergmann, verksmiðjan Dúkur
h. f. og Vinnufatagerð íslands
h. f. Voru flest fyrirtækin, sem
þátt tóku í sýningunni frá
Reykjavík eða 11, önnur iðnfyr-
irtæki, sem þátt tóku í sýning-
unni voru frá Akureyri, Egils-
stöðum, Kópavogi, Hafnarfirði,
Mosfellssveit og Seltjarnarnesi.
Kaupstefnan íslenzkur fatnað-
ur var fyrst haldin fyrir 6 ár-
um og hefur Félag íslenzkra iðn-
rekenda séð um framkvæmd
kaupstefnunnar. Tilgangurinn
með kaupstefnunni er að selja
föt og auðvelda kaupmönnum
og innkaupastjórum innkaup
með góðum fyrirvara. Þörf er á
því að sala á fötum fari ekki að-
eins fram í gegnum sölumenn.
Það er mikil hagræðing I því
fyrir kaupmenn og innkaupa-
stjóra að geta á einum stað
kynnt sér nýjungar í fatafram-
leiðslunni og borið saman verð
og gæði vöru framleiðandanna.
Örar framfarir hafa orðið í
fataiðnaðinum hérlendis á síð-
astliðnum árum og er íslenzk-
ur fatnaður nú að jafnaði vand-
aðri en erlendur fatnaður á
sama verði. Strangar kröfur eru
gerðar til íslenzks fatnaðar, og
hefur hönnun á framleiðsluvör-
um hlotið sífellt meiri viður-
kenningu, sem veigamikill þátt-
ur í framleiðslunni.
Hlutverk hönnunar er þrí-
þætt: 1. Að tryggja sem bezt
notagildi vörunnar. 2. Að gera
vöruna hentuga í framleiðslu og
3. Að gera vöruna fallega. Má
segja, að sá árangur, sem náðst
hefur í sölu á íslenzkum fatnaði
hélendis og erlendis sé því að
þakka, hve vörurnar eru vei
hannaðar. Það er því mikið at-
riði fyrir íslenzkan iðnað að
framleiða vandaða vöru í stað
þess að framleiða mikið af ó-
dýrri vöru.
Við opnun kaupstefnunnar ís-
lenzkur fatnaður hélt Gunnar
J. Friðriksson, formaður Félags
íslenzkra iðnrekenda ræðu og
ræddi hann m. a. um erfiðleika,
sem að iðnaðinum í landinu
steðja. Fer hér á eftir kafli úr
ræðu hans:
„Eins og stendur er mjög mik-
ið að gera hjá íslenzkum fata-
framleiðendum, og flestir anna
varla eftirspurn. Þetta er að
sjálfsögðu mjög gott, en því
fylgja vissar hættur. Héðan í
frá lækka tollar árlega á full-
unnum erlendum fatnaði og
ekki eru nema fá ár þangað til
þeir hætta að skipta máli, sem
vernd fyrir innlenda fram-
leiðslu. Þá standa íslenzkir
framleiðendur frammi fyrir
beinni samkeppni við tollfrjáls-
an innflutning á fötum og öðrum
iðnvarningi, alls staðar að úr
heiminum.
íslenzkir framleiðendur geta
aðeins brugðizt við henni með
því að gera enn aukið átak til
að bæta hönnun, vörugæði,
framleiðslutækni og síðast en
ekki sízt með skipulagðri sölu-
starfsemi á heimamarkaði, þar
sem þeir hagnýta sér þá mögu-
FV 9 1973
83