Frjáls verslun - 01.11.1996, Page 22

Það styttist í gullbrúðkaupið hjá þeim Aðal-
steini Jónssyni og Guðlaugu Stefánsdóttur.
Þau giftu sig árið 1948. „Þessi kona er mitt
mesta lán,“ segir Alli. „Hún er besta kona í
heimi. Ég var óskaplega heppinn að eignast
hana.“
Skólaganga AOa var fremur af
skomum skammti en hún mun
hafa byrjað kringum 10 ára ald-
urinn og staðið til fermingar.
„Ég beið eftir því að skólan-
um lyki,“ segir hann og glottir.
„Ég missti allan áhuga á skól-
anámi eftir tvo eða þrjá vetur.
Mín skólaganga var með þeim
hætti að fyrstu tvo vetuma var
ég í öðm sæti að ofan en síðustu
vetuma í öðm sæti að neðan.
Ég gat aldrei setið kyrr, hef
aldrei getað það. Lengra nám en
þetta hefði aldrei hvarflað að
mér. En ég held að ég hafi verið
nokkuð stilltur nemandi."
Heimilið var í öðmm endan-
um á þorpinu en skólinn í miðju
þorpinu sem er byggt meðfram
sjónum. Þegar Alli var að hlaupa
í skólann í vondum veðrum þá
hljóp hann í skjól við annað hvert
húshom því hann átti eina peysu
skjólfata. Peysan var ágæt en
það næddi í gegnum hana.
Það er óhætt að segja að Alli hafi
ekki gert mikið af því að sitja kyrr
síðan. Hraðfrystihús Eskifjarðar velti
2.522 milljónum árið 1995. Það gerir
út þrjú loðnuskip, Guðrúnu Þorkels-
dóttur, Jón Kjartansson (skírð í höf-
uðið á foreldmm Alla) og Hólmaborg.
Auk þess skuttogarana Hólmatind og
Hólmanes. Hjá fyrirtækinu vinna á
bilinu frá 270-290 manns. í landi snýst
starfsemin um hraðfrystihús, salt-
fisksvinnslu, síldarsöltun, rækju-
vinnslu og síðast en ekki síst eina
fullkomnustu og stærstu fiskimjöls-
verksmiðju landsins. Verksmiðjan sú
getur afkastað rúmlega 1.000 tonnum
á sólarhring og framleitt hágæðamjöl.
Loðnuskip í eigu fyrirtækisins eiga
samanlagt kvóta sem nægir verk-
smiðjunni svo ef því er að skipta er
hún ekki öðrum háð um hráefni.
Hólmaborgin er nýkomin úr stækkun
í Póllandi og ber eftir breytingu um
2.600 tonn fulllestuð og er fyrir vikið
stærst íslenskra loðnuskipa.
ATHAFNAÞRÁIN ÓLÆKNANDI
„Þetta er eins og sjúkdómur. Það
er eitthvað inni í manni sem maður
ræður ekkert við og aldrei hættir,
þessi löngun til þess að stækka,
breyta og gera betur. Það er ekkert
gaman þegar hlutimir standa kyrrir.
Þetta er athafnaþrá sem hættir ef-
laust ekki að láta á sér kræla fyrr en
maður drepst,“ segir Alli og kveikir í
Viceroy en þær reykir hann óspart.
Aðspurður segist hann vera við
ágæta heilsu, vera nýkominn úr skoð-
un í Hjartavemd.
„Mér líður ágætlega. Ég fékk þann
dóm að það væri allt í lagi með mig ef
sjónin er frátalin."
Það er stillt og gott veður á Eski-
firði og Hólmatindurinn hefur dregið á
sig gráhvítan kufl af ís og snjó. Svört
klettabelti mynda þétt munstur þegar
ofar dregur.
Tindurinn blasir við úr stofuglugga
Aðalsteins Jónssonar útgerðar-
manns. Þama upp fór Alli þegar hann
var yngri. Valur heitinn Arnþórsson,
æskuvinur hans, var með honum og
þeir blésu ekki úr nös þótt bratt væri
gengið.
Þorpið blasir við úr glugganum. Alli
bendir á bræðsluna sem hann hefur
byggt upp í áratugi og er sú besta á
landinu. Þama glittir í frystihúsið og
möstrin á Hólmaborginni skaga yfir.
En átti Alli ekki búðina líka?
„Ég keypti hana til þess að það
væri að minnsta kosti einn staður á
Austfjörðum þar sem ekki væri kaup-
félag. En ég græddi ekkert á því
að reka búðina svo ég seldi hana
fyrir hálfan togara. Það er ekk-
ert vit í að eiga verslun sem
maður tapar á.“
VILDIEIGNAST HLUT í BÁT
Alli byrjaði af safna peningum
þegar hann var til sjós í Sand-
gerði sem ungur maður. Þá
sparaði hann og nurlaði saman
laununum sínum því hann var
búinn að ákveða að eignast hlut í
bát. Það tók hann fimm ár að
safna sér saman 10 þúsund
krónum.
En lífið á þessum árum var
ekki bara strit því Alli var annál-
að dansfífl og lét ekkert tæki-
færi ónotað til að fá sér snúning.
Lífsgleðin hefur nefnilega alltaf
verið hans fylgifiskur. Alltaf
finnst Alla skemmtilegra að gera
að gamni sínu en að vera alvar-
legur. Grínaktug orðaskipti falla
honum betur en hátíðaræður. Á
Sandgerðisárunum varð hann frægur
fyrir dansfimi og fótamennt. Þá var nú
völlur á mínum manni þegar hann
mætti á böllin og sveiflaði dömunum
svo þær sundlaði.
Sjálfsagt hafa böllin verið eini mun-
aðurinn sem Alli leyfði sér meðan
hann var að safna sér fyrir hlut í bát.
Báturinn varð að veruleika og hét
Björg og var smíðaður í Svíþjóð.
Þetta voru stundum kallaðir blöðru-
bátar og voru smíðaðir í löngum röð-
um og reyndust mjög vel. Alli átti
hann með þremur öðrum Eskfirðing-
um, bróður sínum þar á meðal, og
útgerðin gekk ágætlega.
„Þegar ég man fyrst eftir mér er
kreppa og atvinnuleysi á Eskifirði. En
það voru gerðir þaðan út nokkrir litlir
bátar og þeir, sem áttu hlut í þeim,
voru alltaf öruggir með vinnu. Ég
hugsaði með mér að þetta skyldi ég
gera því þá þyrfti ég aldrei að óttast
að hafa ekki vinnu þegar ég yrði
eldri.“
MEÐ KASTARHOLU Á HANABJÁLKA
Alli kom heim með fleira úr verinu
en 10 þúsund krónur í sjóði því hann
dvaldi um hríð í Hafnarfirði við að
kynna sér starfsemi frystihúsa. Þar
kynntist hann ungri stúlku norðan af
22