Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1957, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
667
Sigfús M. Johnsen fyrv. bœarfógeti:
Súlnasker og skerklerkur
SUMIR STAÐIR eiga sína holl-
vætti, sem vernda og veita lið þeim,
er þangað sækja til aðfanga. Þannig
var það, herma eldgamlar sagnir,
og er víst enn, sem margir trúa,
um Súlnasker eða Almennings-
skerið meðal Suðureyjanna í Vest-
mannaeyjum, sem þrátt fyrir nafn-
ið, er væn klettaeyja, háhómrum
girt, viðlíka og Geirfuglasker og
Súlnaskerin við Skotland.
Sagt var að lengi fyrrum hafi
engum komið til hugar að fara þar
upp, því ófært væri það með öllu.
Loks gjörðu tveir ofurhugar tilraun
til þess og tókst það, þótt
mesta glæfraför væri., Sá sem
fyrri varð upp, sagði: „Hér er ég
kominn fyrir guðsnáð“. „Hér er ég
kominn hvort sem guð vill eður
ei“, sagði hinn. Skerið hallaði sér
þá í þeim töluðum orðum, á aðra
hliðina og hrissti manninn af sér
og féll hann í kolbláan sjóinn og
sást ekki framar, en stórvaxinn
maður kom fram og greip hinn
manninn og studdi hann svo að
hann hafði líf. Frá þeim degi hefir
Skerið hallast. Menn greinir á um
það, hvort Súlnasker ber nafn af
hafsúlunni, sem er þó fullt eins
sennilegt, sbr. Súlnaskerin fyrr-
nefndu, eða af því að það stendur
á súlum og má róa inn í göngin.
Þessi stórvaxni maður var sker-
presturinn, sem býr í skerinu og
hjálpaði hann manninum niður og
til að leggja veg upp á skerið sem
lengi var notaður. Skerpresturinn
var vanur að heimsækja Ofanleit-
isprest á gamlárskvöld og kemur þá
róandi yfir á steinnökkva, sagði
fólk. Bar heimapresti að setja fyrir
hann kræsingar, munngát og mjöð,
og fylgja honum á miðnætti suður
í Vík við Stórhöfða og hjálpa sker-
presti að setja á flot.
Sigfús M. Johnsen
Um skerprestinn segir Jón halti f
Vestmannaeyjabrag:
Prestur Skers um Ránarreiti
rær oft upp að Ofanleiti
nóttina fyrir nýjárið.
Það er líka satt að segja
sóknarprestur Vestmannaeyja
hökla búlka hýrt tók við,
stofuna til staupa benti.
Steinnökkvann í Vík, sem lenti
setti á flot um svartnættið.
Svo langt sem vitað er hefir eng-
inn farist í Súlnaskeri, þótt hættu-
leg sé leiðin þangað upp. Er það
auðvitað þakkað skerpresti. Einu
sinni datt unglings maður, er var
að binda skóþveng sinn á efstu
brún, ofan af Súlnaskeri, sem er
nokkuð á 3. hundrað fet á hæð,
niður fyrir flugið og í sjó, en skaut
upp aftur og var bjargað af mönn-
um, er lágu á bát við eyna. Pilt-
Súlnasker