Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1957, Blaðsíða 46

70«
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Himnabrauðið BRIDGEÞRAUTIR
Svo segir í 16. kafla II. Mósebókar:
>ví næst héldu þeir á stað frá Elím,
og allur söfnuður ísraelsmanna kom til
Sín-eyðimerkur, sem liggur milli Elím
og Sínai. Þá möglaði allur söfnuður
ísraelsmanna gegn Móse og Aroni í
eyðimörkinni; og ísraelsmenn sögðu
við þá: Betur að vér hefðum dáið fyrir
hendi Drottins í Egyptalandi er vér sát-
um við kjötkatlana og átum oss sadda
af brauði; því að þið hafið farið með
oss út á þessa eyðimörk til þess að láta
allan þennan mannfjölda deyja úr
hungri.
En morguninn eftir var döggmóða
umhverfis búðirnar. En er upp létti
döggmóðunni, lá eitthvað þunnt, smá-
kornótt yfir eyðimörkinni, þunnt eins
og héla á jörðu. Þegar Israelsmenn sáu
þetta, sögðu þeir hver við annan. Hvað
er þetta? Þá sagði Móse við þá: í^etta
er brauðið, sem Drottin gefur yður til
fæðu.
Israelsmenn söfnuðu því saman, sum
ir meira ,sumir minna; leifðu sumir
nokkru af því tíl morguns, en þá kvikn-
uðu maðkar í því, svo að það fúlnaði.
Þeir söfnuðu því þá hvern morgun, en
þegar sólin skein heitt, bráðnaði það.
Og fsraelsmenn kölluðu þetta brauð
manna; það líktist kóríanderfræi, var
hvítt og á bragðið sem hunangskaka.
Israelsmenn átu manna í 40 ár, unz
þeir komu í byggt land; þeir átu manna
unz þeir komu að landamærum Kan-
aanslands.
★
„Manna“ er kallað Himnabrauð á is-
lenzku og sagan um það er sönn. Þetta
brauð fellur enn til jarðar og Arabar
safna því og selja það ferðamönnum,
sem koma til landsins helga. Þetta er
kvoða, sem smitar út úr greinum sí-
grænna buska, er nefnast „tamarisk“,
og vaxa víða í lautum og dalverpum’
á Sinai-skaga. Kvoðan gufar upp í
loftið, en á köldum og rökum nóttum,
eins og oft eru þarna í júní og júlí,
storknar hún og myndar örþunnar flís-
ar, sem falla til jarðar. En þegar sólin
kemur upp og skín heitt, bráðna þess-
ar flísar. Þær eru sætar á bragðið, en
ekki mjög nærandi.
Komið hefir til orða að reyna að
safná „manna“ í stórum stíl hjá Sinai-
fjalli, og gera það að útfiutningsvöru.
Hver veit nema við fáum einhvern
tíma að bragða á þvi?
A
V
♦
A 5 4
V 6
♦ 7 6
* -
8 7 6
G 10
A KG
V 9 8 7
♦ —
A —
A A 9
V G 5
♦ 5
* —
S spilar grand og þarf að fá 3 slagi.
Hann slær út T5. Hvernig eiga A—V
að spila til þess að fá 3 slagi?
Hvað á að segja?
Báðir eru í hættu. N gaf og sagði
1 lauf, en A sagði pass. S er með þessi
spil á hendi:
A A K G
V 7 5 2
♦ 8 2
A K 10 7 4 3
Hvað á hann að segja? Flestir mundu
í hans sporum hafa sagt 3 lauf, en það
er sama sem að neyða N til að segja 3
grönd. Með þessu er það útilokað að
þeir geti skipzt á upplýsingum. Betra
er að S segi 1 spaða, því að enda þótt
liturinn sé stuttur, þá eru þar eingöngu
háspil. Og nú hefir N ráðrúm til að
segja í öðrum lit, og þá getur S sagt
frá laufinu.
t^"7)®®®G
TÓLFMANNABOÐI
Eitt sinn fóru tólf menn norðan af
Ströndum á leið til Bæar á Selaströnd
á skipi til jólagleði, og segja sumir að
þeir hafi verið úr Tungusveit. Kerl-
ing ein fjölkunnug beiddi þá fars, en
þeir synjuðu henni. Þá er kerling
fékk eigi farið, er sagt að hún hafi
mælt, að kynlegt mundi þykja ef hún
yrði jafnskjót þeim til Bæar. Á leið-
inni fórust allir mennirnir á boða þeim
hjá Selströnd, sem síðan er nefndur
Tólfmannaboði, «n mönnum aýndist
þeir allir ganga til Bæar og kerling
jafnsnemma þeim. (Úr Gráskinnu
Gísla Konr.)
STURLUHLAUP
Fyrrum var mikil byggð á vestan-
verðum Mýrdalssandi og nefndist þar
Lágeyarhverfi. Þorláksmessukvöld fyr-
ir jól 1311, var bóndinn i Lágey, Sturla
Arngrímsson, uppi á skemmulofti að
sníða húð til skæða handa fólki sínu
fyrir hátíðina. Er þá sagt að skepna
ein hafi komið inn í skemmuna og
beðið Sturlu að gefa sér á fæturnar.
Sturla spurði hvernig skæðin ætti að
vera í laginu. Var honum þá svarað:
„Kringlótt eins og keraldsbotn og
engar á þeim tærnar". Fleygði þá
Sturla skinni niður á gólf og fór þessi
kind burt með það og sást eigi síðan.
Þetta gat ekki boðað neitt gott, enda
hljóp Katla með miklum býsnum þrem
dögum seinna, sunnudaginn milli jóla
og nýárs (26. des.) Sturla sá vatns-
flauminn nálgast bæinn. Hljóp hann
þá inn og greip með sér ungbarn í
vöggu og bað fólkið að fela sig misk-
un Drottins. Hljóp hann svo út og upp
á garð, sem hlaðinn var kringum bæ-
inn. Bar þá vatnsflóðið stóran jaka að
garðinum og hljóp Sturla upp á hann
með barnið. Flaut jakinn út á sjó og
bar að landi á Meðallandsfjörum
nokkrum dögum seinna. Engan mat
hafði Sturla handa sér og barninu.
Tók hann það ráð, að hann skar geir-
vörtur af brjósti sínu og lét barnið
sjúga blóð sitt, og fyrir það hélt barn-
ið lífi. í þessu hlaupi eyddust allir
bæir í Lágeyarhverfi. Það hefir s*íð-
an verið kallað Sturluhlaup, og hélzt
það fram undir Kyndilmessu, 2. febr.,
og er talið eitt af mestu Kötluhlaupum.
(Úr Eldriti Markúss Loftssonar og eftir
gömlum sögnum)
HÚSLESTUR HJÁ HULDUFÓLKI
Nafngreindur merkismaður í Skaga-
firði var eitt sinn á ferð út eftir
Blönduhlíð endilangri á nýársnótt.
Gerði þá á hann logndrífu, svo að
hann vissi ekki glöggt hvað hann fór.
Kom hann þá að glugga einum, staldr-
aði þar lítið við og varð þess var, að
verið var að lesa húslestur, en á því
furðaði hann sig, að hann skildi ekki
það sem verið var að lesa. Heldur
hann nú áfram lítið eitt og kemur að
öðrum glugga. Þar er líka (annað)
fólk inni og er að lesa. Skilur hann
það ekki heldur. Kemur hann á þann