Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1957, Blaðsíða 18

678
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Hönd vofunnar
Saga eftir Selmu Lagerlöf
STUNDU eftir miðnætti var
dyrabjöllu læknisins hringt.
Fyrstu hringingunni var ekki
sinnt, en önnur og þriðja hringing
sýndi, að gestinum var bláköld al-
vara, og þá fór Karín hjá lækn-
inum út um óæðri dyrnar til þess
að komast að, hvað um væri að
vera. Og þegar Karín hafði þæft
um erindi gestsins um stund án
árangurs, komst hún ekki hjá að
kvæmt með mesta hraða, eftir því
sem kraftar til voru.
Töluverðan spöl máttu þeir róa
út, til að komast fyrir ísoddann,
sem kominn var milli lands og
skers, en úr því var auður sjór
inn að Araskerjum. Þegar þang-
að kom var gaddís upp í Stöð, og
mátti setja eftir honum. En til þess
voru þeir félagar naumast færir.
Þá vildi svo vel til, að um sama
leyti lenti þar bátur sem um morg-
uninn hafði farið úr Skarðsstöð inn
í Ásmóðarey að sækja kindur. Þeir
hjálpuðu hrakningsmönnum til að
setja.
Á vöku um kvöldið komust allir
heim með hvíldum, nema Jón sem
fatlaðist, hann varð að reiða heim.
Hinir allir voru óskemmdir, nema
lítið eitt kaldir á fótum flestallir.
Daginn eftir var kominn norðan
hörkugarður, sem helzt fram undir
jól. Og ekki varð komist í Ólafseyar
fyr en á gamlárdag. Leið þar þá
öllum betur, en við var búist. í
rúman hálfan mánuð hafði það
fólk, er þar var, verið matarlaust,
nema lítinn dropa úr kú, er þar var.
(Handr. Lbs. 2705, 4to).
vekja lækninn. Hún fór og drap
á dyr á svefnherbergi hans.
„Það komu skilaboð frá heit-
konu læknisins. Læknirinn verður
að vitja hennar.“
„Er hún veik?“ var spurt inni
fyrir.
„Þær vita ekki almennilega,
hvað er að henni. Þær halda jafn-
vel, að hún hafi séð eitthvað ó-
hreint.“
„Segðu, að ég komi að vörmu
spori og biðji að heilsa.“
Læknirinn spurði einskis frek-
ara, hann kærði sig ekki um að
heyra griðkvennaraus um heitmey
sína.
Það er kynlegt með þessa hjá-
trú og hindurvitni, hugsaði hann,
meðan hann fór í spjarirnar. Húsið
stendur í miðri borginni, og því
fer fjarri, að það sé rómantískt.
Það er ósköp hversdagslegt, gam-
alt hús og tilhögun innanstokks
svipuð og í öðrum húsum í þessu
hverfi. En þó hefst þar við vofa,
segir fólk.
Hefði húsið hins vegar staðið
við skuggalegt sund — eða dálítið
fyrir utan borgina í fornum trjá-
garði, þar sem forynjuleg tré
lemdu rúðurnar á hvassviðrisnótt-
um eins og nú í skammdeginu,
hefði vel verið hugsanlegt, að ein-
hver skrýtni fylgdi húsinu. En
húsið stóð reyndar við breiða
götu, sem náði allt fram að höfn-
inni og sjónum! Og kirkjan og
sparisjóðurinn og hermannaskál-
inn og sykurverksmiðjan voru
auk þess þar í grenndinni! Hefði
ekki mátt ætla, að sykurverksmiðj-
an með öllum skarkalanum og
mallinu og stóru, glóandi gufu-
pönnunum hefði dregið úr reiih-
leikanum? Og þó — það var öðru
nær.
Að vissu leyíi mátti dást að þess-
um reimleika. Það var þrautseigja
í honum, furðuleg þrautseigja og
geta, að læsa sig fortakslaust i
hugskot fólks. Fólk viðurkenndi
að vísu að vofunnar hefði ekki orð-
ið vart í tuttugu ár eða síðan
Burmanungfrúrnar fluttust í
þetta vofubæli. En hafði fyrsst að
fullu yfir það reimleikaorð, sem á
húsinu lá? Það kom nú ,í ljós, að
aðems af því að Ellen hafði veikzt
skyndilega, kom sá kvittur upp,
að vofan hefði ekki lognazt út af.
Að vísu var ekki útilokað, að
eitthvað hefði skotið henni skelk
í bringu. Það var líkast og hún
hefði verið fyrirfram ákvörðuð til
að sjá vofur við það að alast upp
hjá þessum tveim tauganæmu,
gömlu frænkum sínum. Og sjálf
hafði hún sjálfsagt alltaf ætlað eða
vitað. að reimt væri 1 húsinu. Þessi
hugarburður hennar hafði ef til
vill háð henni frá blautu barns-
beini. Hún hafði víst ekki losnað
við þessar grillur. þótt hún yrði
uppkomin. í fyrsta skipti, sem
hann var í sjúkravitjun hjá frænk-
um hennar, hafði hún sagt við
hann líkt og hún hældist um:
„Hérna er reimleikaherbergið.“
Og hreimurinn í röddinni var rétt
eins og hún innti frá stolti fjöl-
skyldunnar. „Það kemur aldrei til
mála að spila á spii í herberginu