Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1957, Blaðsíða 19

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
679
Heimili Selmu Lagerlóf
því arna, læknir.“ — Nú-ú, hvers
vegna ekki?“ — „Verði einhverju
af spilafólkinu eitthvað á, hafi
einhver minnstu vitund rangt við,
er aðvífandi hendi stutt á spila-
borðið hjá honum.“ — „Hvers
konar hönd er það?“ — „Ellileg,
gul hönd með þunga gimsteina-
hringi á beinaberum fingrunum
og dýran kniplingaborða á úlnliðn-
um.“ — „Og hvað frekara?" —
„Ja, menn sjá ekki annað en hönd-
ina.“ — „En hver var aðdragand-
inn að reimleikanum?“ — „Það
er engum kunnugt framar. En
þetta er staðarvofa.“
Hún hafði sagt frá þessu eins
og tómri firru, fannst honum, og
samt sem áður var óvíst, hvað bjó
í hugarfylgsnum hennar. Hver
vissi, nema hún raunverulega und-
ir niðri legði trúnað á reimleik-
ann.
„Sko, hérna kemur hún í ljós,
læknir, hérna við borðröndina fast
hjá þeim, sem er að spila. Úh, og
svo bendir hún á eitthvert spilið
með stórum, beinaberum fingri!
Neglurnar eru eins og klær, bogn-
ar og hvassar."
En það benti þó ekki til þess,
að hún tryði á reimleikann, að hún
hafði valið einmitt vofuherbergið
fyrir samastað sinn.
Læknirinn reikaði fram með
stóru sykurverksmiðjunni, sem
unnið var í nótt með degi. Sótuga
verksmiðjubáknið átti þá eftir að
gera manni eitt skipti léttara í
geði, ekki bar á öðru! Það var
gott að hugsa út í, að hún hafði
ekki verið reist uppi í sveit og
orðið niðursokkin í draum sinn í
sveitasælunni; hjátrúin hefði þá ef
til vill fest þar rætur. En þar eð
hún hafði alltaf verið rekin í
skrölti og bramli veruleikans...
Hann beygði við hornið á sykur-
verksmiðjunni, og stormurinn
hvein í fangið á honum jafnraun-
sætt og biturt og endranær, og
hann hélt upp háa steinriðið og
inn í forskyggni hússins.
Guð komi til! Minnstu munaði
að færi um hann, sjálfan lækninn.
í forskyggninu húkti einhver há-
vaxin vera sveipuð svörtu sjali
frá hvirfli til ilja. Sjálf Malin
frænka hafði komið niður til þess
að lýsa honum upp stigann.
„Hvernig líður Elínu?“ spurði
læknirinn.
„Það var drengilegt af þér að
bregða svo fljótt við,“ anzaði
Malin frænka. „Ég kann satt að
segja ekki skil á, hvað háir henni.
Þú verður að kanna það sjálfur.“
Hún fór því nær í loftköstum
upp stigann, þótt gömul væri. Og
sér er nú hvað, að Malin frænka
skyldi hírast niðri í kuldanum í
forskyggninu og bíða hans þar.
Henni hafði vitanlega verið svo
órótt, hún hafði víst ætlað, að
hann flýtti sér meira, ef hún færi
á móti honum.
Það væri sárgrætilegt, ef heilsan
skyldi bila hjá þessari yngismeyju,
sem hann hafði valið sér fyrir
konuefni. Hann hafði aldrei hitt
fyrir stúlku, er væri ákjósanlegra
frúarefni en hún. Ekki þurfti að
fráfælast útlitið, og hún átti enga
aðra ættingja en þessar tvær,
gömlu frænkur, uppeldið hafði
auðvitað verið strangt, hún var út-
sláttarlaus, sparsöm, gæf.
Þegar þau komu inn í forstofuna,
sneri Malin frænka sér aftur að
honum. „Við vöknuðum um há-
nótt við það, að hún veinaði svo
hræðilega, og okkur hefur ekki
tekizt að róa hana. Við höfðum
ekkert annað úrræði en senda eft-
ir þér.“
Hún opnaði dyrnar að herbergi
Elínar, gægðist inn og innti frá
því, að hann væri kominn. Því
næst var honum vísað inn.
Það var svo bjart þarna inni, að
hann fékk í fyrstu ofbirtu í augun.
Þær höfðu víst flutt inn þangað
alla lampa og öll kerti, sem fund-
ust í íbúðinni. En það fór að vísu
ekki svo illa á því, háir, veggfastir
speglar voru milli glugganna og
stofan búin hvítum, fornlegum
húsgögnum, sem Elín hafði útveg-
að öll sömul. í allri þessari birtu
varð manni ljóst, að þetta hafði
verið sjálfur viðhafnarsalurinn,
þegar fremd hússins var mest.
Það var einmitt hér, sem fólk
hafði fyrr meir setið við spilaborð-
in — mjög hafði verið borizt þax