Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1960, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
639
jaínframt krafa um að við
henni sé tekið, en virktavin-
áttu ekki hafnað og vísað á
bug. Jesús Kristm* kom til að
heimurinn skyldi frelsast fyr-
ir hann. Og það er raunar þarf-
laust að brjóta heilann um,
hvort guði verði að þeirri ósk
ið á biðlund kærleikans. Hann
þekkir hjörtun og nýrun, hann
veit, hvað þér liður þá stund,
sem þú ert ekki tif viðtals.
Kannski eru þær stundir helzt
til margar, en enginn veit til,
að þrot hafi nokkurn tima orð-
ið á biðlund kærleikans. Hann
veit líka með vissu, að af þér
bráir og fer nær um ósk þina
og þurftir, þegar góðu öflin í
sál þinni leysast úr læðingi og
veit, að sú stund er alltaf á
næsta leiti; ef það varð ekki í
gær, þá hefir það þó orðið í
dag. Á góðu stundunum hefir
máttur hans náð oss á sitt vald,
og töfrar hinna góðu stunda
eiga hlutdeild í lífi voru æ síð-
an. Þvílíkt er magn hinna guði
vígðu tengsla, er hann snýr sér
til hvers einstaks. Erindi hans
við oss eru persónuleg, svo ná-
in og órofin sem þar lægi á
milli líftaug. Og á jólum eru
þessi sifjabönd oss hugstæðari
en í annan tíma.
Yér getum ekki frartiar snú-
ið oss til Betlehem og hitt
Jesúbarnið þar fyrir í jötu.
Hversu miklu er og ekki full-
komnari hinni líkamlegu
skynjan það áskyn andans,
sem brúar aldir tuttugu og
heimana tvenna á örskots-
stund. Fyrir því getum vér enn
gegnum nið tímans heyrt
himinrödd hins fyrsta jóla-
sálms: Djrð sé guði í upphæð-
um og friður á jörðu. Þetta er
sá himneski boðskapur, sem
fer fyrir konunginum Kristi,
þetta er sú rödd, sem talar í
hverri mannlegri sál, hér sá
söngur, sem mennirnir reyna
af veikum mætti að fella líf sitt
að. Það er söngurinn, sent
sunginn er um sviðið allt.
Hann fylgir oss frá þeirri ó-
minnisveröld, sem vér uxum
frá. Og vér heyrum óm af þeim
röddum lífið allt til hinzta f jör-
kipps, unz vér heyrum hann
þúsund radda að baki fortjald-
inu inikla.
Hver er sá, að liann efist um
getu skaparans til að heiinta
til sín hverja skapaða sál fyr-
ir kraft bróðurins bezta? —
Getur litblindur rnaður ruglað
fyrir oss fegurð og blæbrigði
litrófsins? Og þeir, sem þykj-
ast of stórir til að viðurkenna
eilífðarleiðsögn þess, er fæddist
í fjárhúsi, hvað eru þeir þess,
að þeir megi kveða upp dóm
yfir trúartrausti voru?
Þetta skiptir máli, og á því
eru allir hlutir reistir: Guð
elskar þig. Hann ann oss líka
frjálsræðis til að velja og
hafna, ljá því eyra, sem deyð-
ir svo sem þvi, er lífgar. En
fmðuskammsýn erum vér, ef
vér ætluin oss þá dul að fá orp-
ið skugga á almætti hans,
mikill vor sjálfbyrgingsskapur,
ef oss býr eitt andartak í grun,
að vér séum fullkomnun allrar
tilveru í vanmáttugu gervi lík-
ama vors. Og grunnfær er sú
lífsskoðun, bölsýn sú afstaða,
þar sem gröfin er hinzta mark-
mið.
Dýrlegt er jólaguðspjallið,
þvilíkum undrum hlaðið, að
vér höfum ekki litið neitt svip-
að eigin sjónum. En því ekki
það? Hvað annað var þeim at-
burðum, sem gjörðust í austur-
átt fyrir öldum, hvað annað
var þeiin samboðið en stór-
merki, sem engan eiga sinn
líka í heimssögunni?
Það er ekki viturlegt að
loka augunum, þegar skoða
skal jarðneska hluti. Enginn
gengur heldur luktum huga á
vit jólaundrinu, ef hann í
sannleika hirðir um að skynja
gildi þess. Á dögum Krists voru
margir landar hans ráðnir í að
vera á öndverðum meiði við
hann. Enn í dag erum vér ein-
att með þessu marki brennd að
hafna sannleikanum um hann,
en græða í stað þess mistiltem
við vorn frjóva barm. En hvað,
sein þér líður, er föðurkærleik-
ur guðs nógu glöggur til að
þekkjá í þér barnið sitt. Hvað
sem þér líður, er elska lians
nógu djörf til að treysta þér.
Hvað, sem þér líðm*, er fórn-
arlund hans slík, að hann gef-
ur þér son sinn eðliborinn til
að þú megir frelsast fyrir
liann.