Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1960, Blaðsíða 17

enn orða yðar. Þér sögðuð að nú á
dögum gætu vísindamennirnir ekki
lengur staðhæft að kraftaverk gætu
ekki gerzt“.
„Já“, endurtók presturinn enn einu
sinni með hljómlausri rödd; „ég sagði
sannleikann".
Hún horfði óaflátanlega með undrun
á lifandi augnaráð sonar síns, og skyndi
-lega blandaðist sú undrun kvíða.
„Sérðu vel, Jonni Eins vel og áð-
ur? Segðu mér hvað þú sérð“.
„Já“, kallaði presturinn upp með
ákefð, eins,’og hann vaknaði af djúp-
um svefni, „segðu okkur hvað þú sérð.
Segðu okkur hvers þú verður var.
Segðu mér hvernig þér varð við á því
augnabliki sem ég snart augu þin með
höndum mínum, á nákvæmlega því
augnabliki“.
„Eg sé ljósið", sagði ungi maðurinn,
„nákvæmlega eins og þú. Það fór kipp-
ur um mig og mér fannst eins og ég
hrykki upp af fjarska löngum svefni.
Betur get ég ekki lýst því Áður var
allt dimmt, innra með mér og úti fyrir,
en svo kom eins og ljósgusa fyrir aug-
um mér, og líka innra með mér“.
„Guð minn góður, er þetta mögu-
legt?“ sagði presturinn. „Þetta lítur
út eins og undur. Kona góð þér verðið
að fara þegar í stað og hitta Faivre
lækni til þess að hann skoði son yðar“.
„Við skulum fara til hans tafarlaust,
prestur góður“.
,,Eg ætla líka að hitta hann“, sagði
presturinn sem aftur var orðinn hugs-
andi. „Eg vil fá að vita skýrt álit hans.
Hann segir mér það. Hann er 'raunsær
vísindamaður og góður ráðgjafi".
Hann fann að sig svimaði og hann
langaði til að losna við þau. Þakklát-
semi þeirra kom óþægilega við hann;
og hann fann hjá sér knýjandi löng-
un til þess að spyrja samvizku sína.
Loks fóru þau mæðginin. í kyrrðinni
fyrir altarinu leitaðist hann við að
finna fótfestu en hann gat ekki ráðið
við hugaræsingu sína, sem stöðugt fór
vaxandi og meinaði honum bæði hug-
leiðingu og bæn. Eftir litla stund yfir-
gaf hann kirkjuna eftir að hafa ósjálf-
rátt og nálega með andúð snúið sér
frá sjúkum manni, er tekið hafði sér
stöðu rétt við dyrnar og biðjandi rétti
honum hönd sína.
— O —
Nóttin varð Montoire presti svo ó-
róleg að það var eins og hann væri
sóttsjúkur maður, og hann lifði upp
aftur í huga sínum atburðinn frá upp-
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
hafi til enda. Með því að hann hafði
um morguninn enn engan frið fundið,
tók hann þá ákvörðun að skýra yfir-
boðara sínum frá hugarástandi sínu.
Biskupinn tók á móti honum jafn-
skjótt og hann kom og sýndi honum
góðidljaða samúð.
,,Oss til mikillar gleði“, sagði hann,
„höfum vér fregnað að síðasta prédik-
un yðar hafi þótt sérstaklega uppbyggi-
leg og að svo hafi þótt ekki aðeins
trúuðu fólki heldur og sumum þeim
mönnum, sem almennt láta sig ekki
miklu skipta viðleitni vora. Mér er það
mikii ánægja að tjá yður mínar hjart-
anlegustu hamingjuóskir".
„Eg vildi biðja yðar háæruverðug-
heit að líta ekki á prédikarann útaf
fyrb sig, þó að mínir litlu verðleikar á
því sviði kunni að hafa aflað mér ein-
hvers orðstírs. Eg kem til þess að skýra
yður auðmjúklega frá yfirnáttúrlegum
atburði, sem gerðist í gærkvöldi í
kirkju minni, og játa fyrir yður hve
mjög þetta hefir truflað mig“.
„Yfirnáttúrlegum atburði, sonur
minn?“ spurði biskupinn og leit upp.
,,Að minnsta kosti virðist allt benda
til þess yðar háæruverðugheit Þetta
hefir svo miög truflað mig að ég veit
ekki lengur hvað ég á að halda um
það. Ég dirfist ekki að nefna hugar-
ástand mitt hugarangur út af því að
kunna að hafa syndgað".
„Syndgað?“
„Já, yðar háæruverðugheit, en ég
gat ekki gert mér Ijóst hverskonar
synd ég hafði þá drýgt, hvort um er að
ræða -oflæti eða skort á trúnaðar-
trausti“.
Biskupinn horfði á hann forvitnum
augum.
„Sonur minn! Vitrustu höfuðin reyna
þráfaldlega veikleikastundir, sem líða
hjá. Trúið mér fyrir orsökinni til hug-
aræsingar yðar og með guðs hjálp mun-
um við finna ráð við henni“.
„Eins og yðar háæruverðugheitum er
kunnugt, prédikaði ég fyrir nokkrum
dögum um undrið, sem er eitt af trúar-
atriðum vorum. Ég reyndi af öllum
mætti að finna þau orð, er sannfæra
mættu þá, er vantrúaðir væru eða
hálfvolgir. Eftir skriftir í gær beið mín
kona ein með blindan son sinn Hún
sárbað mig að biðja guð um það undur
að sonur hennar mætti læknast af
meini sínu. Ég var hikandi. Mér fannst
þetta ósæmilegt. Aðeins af meðaumk-
un og með mikilli tregðu lét ég undan
að lokum. Vegna grátbeiðni hennar
653
dirfðist ég meira að segja að leggja
hendur mínar á augu hins vanheila
manns og skipa honum að sjá. Á samri
stund iðraði mig þessa sem syndar og
oflætis. En nú, yðar háæruverðug-
heit--------“
Eins og maður með sótthita lifði
presturinn enn einu sinni upp það er
gerðist kvöldið áður. Við þessa endur-
minningu kólnaði hann upp.
„En nú yðar háæruverðugheit, full-
gerðist undrið við snertingu mína.
Blindi maðurinn sá ljósið. Hann er
sjáandi. Þau mæðginin eru full af þakk
látsemi, og sjálfur veit ég ekki hvað
ég á að halda um þetta. Ég er kominn
til þess að leita í einlægni ráða hjá
yður“.
Biskupinn horfði á hann með vax-
andi undrun og hugsaði sig lengi um
áður en hann svaraði.
„Sonur minn“, sagði hann að lokum,
,ég þekki greind yðar og varúð en ef
einhver annar hefði komið tij mín með
þessa sögu mundi ég ekki ‘hafa dregið
dul á mikinn efa. Eins og þér vitið,
eru tákn af þessari tegund mjög fátið,
og einmitt af þeirri ástæðu eru þau
svo mikilsverð. Kirkjan krefst hins
strangasta öryggis og margfaldra sann
ana áður en hún lætur uppi sína skoð-
un. Vitaskuld getur drottinn látið yfir-
náttúrlega atburði gerast. Spurningin
er, hvenær honum þóknast að gera það.
Og er það ekki að freista hans að
biðja hann að gera það í einstöku og
tilteknu tilfelli?“
„Yðar háæruverðugheit, þetta er
einmitt það sem ég sagði við sjálfan
mig áður en ég bar fram bæn mína . . .“
„Þér eruð svo lærður maður að ég
get ekkert kennt yður um þessi efni“,
hélt biskupinn áfram; „en minnist
þér þess ennfremur að orsakir til rangr
ar ályktunar geta verið óteljandi og að
jafnvel skarpgáfuðustu menn hafa þrá-
faldlega látið blekkjast af líkum“.
„Einnig þetta hefj ég sjálfur verið
að hugleiða síðan í gær, yðar háæru-
verðugheit. En það Var einmitt vinur
minn, Faivre læknir, sem sendi konuna
til mín. Hann er nú einn af frægustu
mönnum læknastéttarinnar, og úrskurð
ur hans um sjúklinginn var allt annað
en tvíræður, hann var á þann veg, að
enginn möguleiki væri til lækningar.
Og hvernig ætti ég svo að geta efast,
eftir að undrið gerðist samt sem áður,
undir mínum eigin höndum án þess að
nokkur maður hefði þar meðalgöngu?"