Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1960, Blaðsíða 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
651
ólæknandi. Hún hefir lengi þekkt þig
og hlýðir á allar þínar prédikanir.
Síðan hún hlýddi á síðustu ræðu þína,
hefir hún tekið það í sig að þú getir
. læknað son hennar, og vill nú leita til
þín með þá bón að þú biðjir guð að
hann geri hér kraftaverk. Það er tæp-
ast að ég dirfist að koma tilmælum
hennar á framfæri. Þú mátt því ekki
láta þér mislíka við mig, en gerðu það
sem þú getur til þess að koma vitinu
fyrir hana án þess að hrekja hana
út í örvæntingu. Sjálfur hefði ég gefizt
upp við þetta. Til lækningar er ekki
minnsti möguleiki. Auk þess hefir sár
hans valdið því að hann hefir truflazt
á vitinu. Hann er einfeldningur, og
það er aðeins fyrir ást og umhyggju
móður hans að hann er á lífi. Ég bið
þig á ný afsökunar".
Montoire prestur varð alveg hvumsa
og vissi ekki sitt rjúkandi ráð. Bænar-
augu konunnar hvíldu á honum í
spvrjandi angist. Blindi mrðurinn stóð
þarna eins og frosin torfa og virtist
ekki skynja neitt. Meðan presturinn
beið þarna enn eftir að finna eitthvað
að segja, varpaði konan sér á hnje
frammi fyrir honum.
„Eg grátbæni yður, prestur góður.
Eg veit að það er ekki rétt af mér að
biðja yður um þetta, en þér eruð sá
eini sem getur eitthvað fyrir hann gert.
Læknirinn segir að það sé ómögulegt,
en læknunum skjátlast oft. Eg veit að
guð heyrir bænir yðar. Eg var búin að
varpa frá rnér allri von. En þegar þér
töluðuð um undrið og ég heyrði yður
sanna svo rækilega,, að guði væri ekk-
ert ómögulegt, töluðuð þér mér hug-
hvarf Mér var sem ég sæi Ijósgeisla.
Eg fann að drottinn mundi geta lækn-
að bamið mitt ef þér vilduð gera
það fyrir mig að biðja hann um það
á þann hátt sem við á. Mér hafði áður
verið sagt að undur ættu sér stað, en
enginn hafði gert mér það svo skiljan-
legt sem þér, Prestur góður, fyrirgefið
méi dirfsku mína, en þér verðið að
biðja drottin hans vegna, sjálf er
ég þess ekki megnug. Þér verðið að
biðja hann að gefa syni mínum aftur
Ijós í augun“.
„Kona góð . . .“ stamaði presturinn
hrærður.
Hann var sem lamaður af þessu
átakanlega trausti og vissi ekki hverju
hann átti að svara. Hann stamaði nokk-
ur máttlaus huggunarorð.
„Kona góð. þetta er hræðilegt böl
fyrir drenginn yðar og sjálfa yður . . .
Góður guð hefir lagt á yður þunga
raun En enginn veit nema að þeim,
sem hann slær þannig, sé hann að
veita hina mestu blessun. Eg lofa yður
því, að ég skal biðja fyrir drengnum
yðai en ég er því miður ekki gæddur
neinum undramætti. Eg er sjálfur að-
eins lítilmótleg mannskepna. rétt eins
og þér . . .
„Á hnjánum sárbæni ég yður, prest-
ur góður. Eg er sjálf viss um það, að
ef þér bara viljið í raun og sannleika,
þá muni guð bænheyra yður. Mér hefir
verið sagt að þér hafið snúið fjölda
lærðra manna til trúar, mönnum sem
ekki trúðu áður, sökum þess að þér
hafið þau orð á valdi yðar sem ganga
til hjartans . . . Og þeir sem læknuðu
sjúka, þeir vissu ekki áður um mátt
sinn, það hafið þér sjálfur sagt“.
Hann neyddi hana til að rísa á fæt-
ur En hann gat enn ekki fundið svar
við orðum hennar, og varð honum þó
venjulega ekki svarafátt. Tónninn í
orðum konunnar var svo sannfærandi
að hann íhugaði þau rækilega. Það er
satt, hugsaði hann með sjálfum sér,
hinir útvöldu vissu ekki um gáfu sína
fyi en hún opinberaðist þeim. Hefi ég
rétt til þess að reyna ekki? En hvernig
getur maður gengið með slíkar hugs-
anir? Eg er að fara með bull. Og til-
fellið svona vonlaust! Faivre staðhæfir
að á lækningu sé ekki minnsti mögu-
leiki. En samt sem áður, hvemig á ég
að neita konunni um bón hennar?
Hvernig á ég að slá niður svo fagra og
barnslega trú án þess að hafa gert
ítrustu tilraun — ég, sem einmitt hefi
prédikað traust á guðs óendanlegu
mlskunn?
Loks tók hann ákvörðun.
„Kona góð“, sagði hann, „ég ætla að
biðja guð að miskunna sig yfir böl
drengsins yðar, en með einu skilyrði.
Eg vil ekki leyna yður því, að krafta-
verk eiga sér örsjaldan stað. Það er
ákaflega ósennilegt að nokkuð slíkt
gerist hér .... “
Mál hans hafði enn á sér einkenni
lærðrar mælsku í prédikun. Honum
gramdist við sjálfan sig að hann skyldi
ekki við þetta tækifæri geta fundið
einfaldara orðalag. „ . . . Guð hefir
leyft að sonur yðar skyldi missa sjón-
ina. Eins og í öllum hans verkum ligg-
ur hér til grundvallar einhver ástæða,
enda þótt hún sé oss hulin. Eg mun
biðja hann að endurskoða ráðsályktun
sína. en einu verðið þér að lofa mér:
Ef hann ekki bænheyrir mig, sem mjög
er sennilegt sökum þess, hve ég er
bænheyrslunnar óverðugur, verðið þér
að lofa því, að falla ekki í örvæntingu,
eða láta gremju setjast að í sál yðar.
Vegir hans eru órEmnsakanlegir, og
það er ekki okkar að dæma“.
Hún þakkaði honum og lofaði þessu.
Hún hafði aðeins fengið samþykki hans.
Nú greip hún í handlegg honum.
„Strax, prestur góður, þér verðið
strax að biðja. Og í kirkjunni, fyrir
framan altarið. Eg er viss um að það
reynist betur“.
Hún var eins og hún væri orðin allt
önnur. Trú hennar veitti henni þann
myndugleika að prestinum fannst hann
vera orðinn smár frammi fyrir henni.
Hann lét fúslega undan henni, en blygð
-aðist sín fyrir það þegar í stað. eins
og hann hefði gengið með í refsiverðan
skrípaleik. Jafnskjótt kom hún svo
með son sinn, sem hlýddi henni, eins
og hann væri alveg viljalaus. Síðan
þrýsti hún honum á hné frammi fyrir
altarinu, vék nokkur skref til baka og
stóð þar kyrr í bænarstöðu með sam-
anlögðum höndum, Prestinum var sem
ískuldi færi um hann, og hjarta hans
flóði yfir af samanblandaðri meðaumk-
un og samviskubiti. Hann húgsaði með
sjálfum sér. Veslings ógæfusama kona;\
hvílík vonbrigði ofan á slíkt böl, hvílík
hræðileg blekking sem bíður hennar.
Guð einn getur um það dæmt, hvort
ég er að drýgja synd eða gera misk-
unnarverk.
Hann kraup nú sjálfur á hné, byrgði
ennið í lófum sér, og bað guð enn
einu sinni að fyrirgefa sér dirfsku sína
og bað siðan lágri röddu:
„Þú sem laetur þér enga skepnu ó-
viðkomandi, þú sem getúr upp vakið
dauða og afmáð lifendur, miskunna þú
þig yfir þessa hörmung. Á hnjánum
dirfist ég naumast að biðja þig að
lækna þennan vanheila mann. Eg veit
mig óverðugan að biðja þig þessarar
náðar, en ég grátbæni þig auðmjúk-
lega; sé það þinn vilji þá lát nú birt-
ast tákn almættis þíns og miskunnar".
Lengi lá hann á hnjábeðnum og
muldraði látlaust sömu orðin. Blindi
maðurinn við hlið hans hafði ekki bært
á sér Kvíðafull augu konunnar hvíldu
á honum. Loks reis hann á fætur og
vai þungt um hjartað. Hún hreyfði sig
ekki en bjóst við einhverju frekara
af honum.
„Þurfið þér ekki að snerta augna-
lok hans“, sagði hún skjálfandi röddu,
„og tala til hans nokkur orð upphátt,
eins og Jesús gerði?“
Hann fann örvæntingaröldu steypast