Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1960, Blaðsíða 30

66«
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
hundrað mílurnar voru óbyggðai
kaktus-eyðimerkur. Um hádegið
komum við mitt í öræfunum tii
vinalegs bæjar, sem Prescott heit
ir. Bærinn'var þarna eins konar
vin í eyðimörk. Á leið okkar um
bæinn sáum við reisulegt hús á
hverju stóð stórum stöfum REYK-
DAL. Um leið og við fórum
á veitingahús að fá okkur að borða
fletti ég upp í símaskrá með það
fyrir augum að afla mér upplýs-
inga um Reykdal. í símaskránni
fann ég hárgreiðsludömu, Alice
Reykdal. Að gamni mínu hringdi
ég og spurði eftir mr. Reykdal.
Vinaleg dömurödd svaraði mér,
auðvitað á enskri tungu og sagði
að faðir sinn væri dáinn, móðir
sín væri á lífi, og að afi sinn,
sem hét Reykdal, hefði komið frá
íslandi. Eg bað dömuna velvirð-
ingar, óskaði henni alls hins bezta
og að því loknu héldum við okk-
ar leið út í hið óþekkta. Við
komumst brátt í snúinn veg og
hengiflug í snarbrattri brekku og
svona í trúnaði að segja, þá er ég
ekki eins mikil hetja og ég þyk-
ist vera og það fór töluverður
hrollur um mig þegar ég horfði
niður í dalinn. Eg var heldur ekki
laus við svima-tilfinningu. En
vegurinn var alls staðar jafn góð-
ur, breiður og steyptur. Að lok-
um komumst við klaklaust nið-
ur allar hlíðar, sem voru skreytt
ar furu- og cypress-skógi. En þeg-
ar hér var komið hafði hæðin
minnkað um nærfellt fimm þús-
und fet síðan við áðum í Prescot.
Enda var hér á sléttunni, sem við
nú vorum stödd á, hin mikla eyði-
mörk böðuð í hita aftansólarinn-
ar. Við urðum því fegin þegar við
fundum lítinn veitingastað og gát-
um svalað þorstanum með Coca-
Cola. Við fundum brátt þjóðveg-
inn 60, sem lá yfir ána Colorado
til hins fyrirheitna lands Cali-
fomíufylkis. Við tókum okkui
náttstað í vinalegum eyðimerkur
bæ, sem heitir Blyth, og sem ei
tvöhundruð mílur austur af Los
Angeles. Þarna í kvöldhúminu
settumst við undir greinar pálm-
anna og tíndum nokkrar döðlui,
sem fallið höfðu niður. Það er
sagt að hvergi séu betri döðlur
að finna en þær sem ræktaðar eru
í Suður-Californíu. Þarna er gott
áveitusvæði frá Cóloradó-fljótinu,
sem breytir eyðimörkinni um-
hverfis bæinn í fagra og frjósama
vin. Þennan 3. janúar hafði dag-
hitinn þarna verið um 70 gráðui
á Fahrenheit, sem er ca. 22 gr. C.
Þetta var töluverð breyting fra
kuldanum í Minnesota. En allt ei
þetta sama fólkið. Bandaríki Am-
eríku eru byggð af fólki, sem tal-
ar sameiginlega tungu, sem hefii
sameiginlega mynt, og sem hefir
í flestum atriðum svipaða lifnað
arhætti. Þetta fólk mun fæst hafd
þann hugsunarhátt, að það mundi
gera sér og heimsmenningunni
greiða með því að dýrka afbrigði
af tungutaki og öðrum siðvenjum
fram yfir það sem lífsbaráttan
krefst. Rétt hjá bænum Blyth er
salt stöðuvatn, sem liggur 200
fet undir sjávarmáli.
Hitti frænda og fleiri landa
4. janúar ókum við í rólegheit-
um til Los Angeless, og völdum
okkur náttstað í svokölluðum
cabins utan til í borginni. Þessi
cabins eru einnar hæðar hótei,
sem hafa dyrnar á herbergjunum
út að lóðinni. Það er því hægt að
aka bílnum beint upp að dyrun-
um, geyma hann þar, og taka far-
angur inn í herbergin. Sums stað-
ar fylgja lítil eldhús, eins konar
skápar, svo gesturinn getur bras-
að sinn mat sjálfur.
5. Janúar fórum við inn í borg
ina, og leituðum uppi ræðismann
inn íslenzka. Hann útvegaði okkur
hótelpláss. Ræðismaðurinn heitir
Stanley Olafsson. Móðir hans var
ensk en faðirinn kom frá íslandi.
Mr. Olafsson kann ekki stakt orð
í íslenzku. Hann sýndi mér blaðið
Heimskringlu, í hverri var grein
um látinn föður hans. En í Heims-
kringlu var sagt að hann væri af-
komandi Ingibjargar systur Níelsar
föður Sveins Níelssonar langafa.
Við erum því sennilega fimm-
menningar. Ræðismaðurinn vísaði
méi á formann Islendinga-félags-
ins. Sá maður heitir Pétur Fjeld-
sted, og er hann móðurbróðir Egils
Vilhjálmssonar, sem við þekkjum
öli. Pétur Fjeldsted fór til Ameríku
1910. Hann er giftur íslenzk-
amerískri konu sem talar vel ís-
lenzku og kann að búa til .íslenzk-
an mat og kökur. Þau hjón eru
mestu myndar- og gæðahjón, og
þau hafa verið góð mörgum ís-
lenzkum námsmönnum sem hér
hafa dvalist. Þau eru mjög bind-
indissöm, og hafa það helzt útá
íslenzka æsku að setja að hún sé
of léttúðug í umgengni við vínið.
Laugardaginn 6. janúar fór ég að
hitta kunningja minn Gísla Hall-
dórsson verkfræðing. Hann bjó á
hinu fallega Biltmore-hóteli. ís-
lenzki ræðismaðurinn hafði dag-
inn áður greint mér frá komu hans
til Los Angeles. Okkur þótti gam-
an að hittast svona óvænt í fram-
andi landi. Mér þótti líka bera vel
í veiði að hitta mann, sem ég gæti
sagt frá hreystiverkum mínum —
að aka þvert yfir Ameríku um
fjöll og eyðimerkur. Strax og ég
hafði heilsað Gísla byrjaði ég af
mælgi mikilli að lýsa ferðalaginu,
og auðvitað undirstrikaði ég auðn-
ir fjalla og eyðimarka. En af því
að ég er andstuttur og þarf því að
hvílast við og við til þess að ná
andanum, þá náði Gísli orðinu af
méi og tók að segja mér af sinni
alkunnu mælsku af flugferð sinni
alla leið heiman frá íslandi (árið