Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1961, Qupperneq 9

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
589
mannúðarmálum. Um aldamótin
lá svo leiðin til Björgvinjar, og
flutti hún þar erindi. Svo lá leið-
in norður í land til Þrándheims,
en þá virtist sem starfsemi henn-
ar myndi vera lokið. Hún hafði
lengi verið heilsulítil, en nú
magnaðist sjúkdómurinn svo, að í
marzmánuði varð hún að leggjast
í sjúkrahús. Læknarnir heldu að
hún væri ólæknandi.
Dvölin í Þrændalögum varð
nokkur ár. Lengst var hún hjá
vinafólki sínu á Ytteröya, og það
var einmitt á þeim árum sem hún
fann til köllunar sinnar. í margs-
konar þrautum og þjáningum átti
hún einnig í sálarstríði. Og að lok-
um varð henni þetta ljóst: „Synd-
ari er ekki aðeins sá, er fremur
hið illa, heldur einnig hinn, sem
lætur hið góða ógert“. Og þar með
tók hún þá ákvörðun hér á Ytter-
öya, að hjálpa þeim, sem voru
aumastir allra.
★
Um jólin 1908 er Ólafía komin
til Ósló. Hún þykist þá svo hraust,
að hún gerist sjálfboðaliði hjá
Hvítabandinu. Og þar með hefst
sá þáttur ævi hennar, sem ætíð
mun vera fagur kafli í sögu Nor-
egs.
Henni var falið það starf að líta
eftir hinum „föllnu“ konum, fyrst
á meðan þær voru í húðsjúkdóma-
deild ríkisspítalans, og síðan eftir
að þær voru farnar þaðan. Hún
settist að í „Smalgangen" í „Vat-
erland“ — „þessu miðaldahverfi,
þar sem göturæsið var í miðri
götu“. Það var á þessum slóðum
að lögreglan hafði mest að vinna.
Önnur hjartahlý kona, systir
Bagger, var þar fyrir. Hér dvöld-
ust nú þessar tvær menntuðu kon-
ur meðal úrhraka borgarinnar, og
lifðu við sult og seiru. Það var
sagt að aðakaatur þeirra hafi ver-
ið hafrasúpa, og vegna þess að
Ólafía var með meltingarkvilla,
fekk hún seyðið en systir Bagger
fekk grjónin.
En hvernig fór þá um heilsu
Ólafíu, er hún átti við svo bág
lífskjör? Hún sagði sjálf: „Það er
ótrúlegt hvað loftið í Ósló, og þá
einkum í Vaterland, hefir haft góð
áhrif á mig“. Samt sem áður við-
urkenndi hún að henni hafi legið
vi{5 að kikna undir starfinu
vegna þjáninga.
Petra Fleischer biskupsfrú
þekkti hana manna bezt, og segir
um hana:
„Hún þráði það eitt að vera
þjónn guðs og manna, .Vór hitt-