Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1961, Qupperneq 23

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
603
„Mig langar til þess að spyrja
þig hvernig á því stendur að þú
lest aldrei versið, sem þú hafðir
yfir kvölds og morgna meðan þú
varst ungur“ sagði hún.
Mér varð ógreitt um svar, því
að eg vissi ekki við hvaða vers
hún átti. Þau voru mörg versin,
sem mér höfðu verið kennd í
æsku og eg látinn lesa kvölds og
morgna. Eftir nokkra umhugsun
gafst eg upp og sagði henni að eg
vissi ekki hvaða vers hún ætti við.
„Þá skal eg minna þig á“, sagði
hún. „Versið var þetta:
Trúðu á tvennt í heimi
tign sem hæsta ber:
Guð 1 alheims geimi,
Guð í sjálfum þér“.
Og með það fór hún. Mér heyrð-
ist hún fara út um dymar, en
hurðin hreyfðist ekki og ekkert
heyrðist í henni. Mér þótti þetta
svo undarlegt að eg fór á fætur og
opnaði hurðina. í anddyrinu var
enginn og útidyrahurðin var læst.
Eg opnaði hana og sá þá að hin
háu dyraþrep, sem þar eru, voru
þakin snjó, og hvergi var nein
spor að sjá eftir gestinn. En á
neðsta þrepinu höfðu stokkandar-
hjón hreiðrað um sig í mjöllinni
og sváfu þar með nef undir væng.
Eg gekk inn aftur og settist á
rúm mitt og hugsaði um þessa
heimsókn. Hún hafði sagt mér
satt, dísin mín, að það var snjór
úti. Hitt sagði hún líka alveg satt
um versið. í æsku hafði eg farið
með það kvölds og morgna. En í
önnum lífsins á fullorðinsárunum,
hafði eg lagt það niður, alveg óaf-
vitandi. Þess vegna kom mér það
ekki í hug þegar hún spurði mig
um það. Nú var svo langt síðan.
En eftir þetta hefi eg farið með
versið bæði kvölds og morgna og
mun halda því áfram þar til eg
kveð bennan heim. v Á. Ó.
^lleitnar ópurnincj,ai
Flest þaö líf sem lifir,
Ijós og birtu þráir,
hitt er illt og eitraö
er l skuggann sœkir;
wpp vill eöli’ hins góöa,
upp til dagsins linda;
hærra, sífellt hærra,
horfir andinn frjálsi.
Eygjast endimörkin?
Aldrei — bara leiöin;
er sem andans grunur
œtíö vísi’ á hana.
Þráin meira’ aö þekkja
þó vill ekki kefjast.
Einlœgt, allt til banans,
allt er lífiö spurning.
Þegar lýkur leiöum,
leiöum inn í myrku
göngin sem aö sérhver
síöast inn í hverfur,
hvaöa lögum lýtur
lífiö hinumegin?
Spurningin er spyrjum
spurning fœr aö svari.
Gildir góöur vilji
er gat ei náö til marksins?
Eöa veröur afrek
áform viö aö jafnast?
Veröur verksviö rýmra
en var á þessu sviöi?
Og mun orkan meiri
eitthvaö gott aö vinna?
Mun þar mannúö glæöast,
mannkœrleiki þróast?
Illvilji og öfund,
eiga þau aö dvína?
Finnst þar meiri fegurö,
færra’ af því er lýti?
Eflist innsta þráin
upp á viö aö leita?
Er þar meiri ástúö?
Er þar fœrra’ er sundri?
Eöa ríkir enn þar
eigingirnin lága?
Finnst þar loks sá friöur
framtakinu’ er lyfti?
Bíöur eilíf eining
ástvina sem skildu?
Ennþá eru ótal
aörar spurningarnar,
ekki allar djúpar,
ýmsar barnalegar,
því viö erum allir
aöeins börn aö visku;
þráum þó aö fræöast,
þráum nýja uissw.
Láttu, Ijóssins faöir,
Ijósiö okkur skína,
svo aö viö í sannleik
sjáum dásemd þína;
leyföu löngun hárri
aö lyfta vængjum betur;
láttu okkur ekki
í andans villast myrkri.
Leyföu’ aö brú viö byggjum,
brú til œöri heima;
stýröu hverjum huga
hana’ er smíöa reynir;
þó aö hœgt fram þoki
þeirri smíö aö vonum,
láttu’ aö lokum verkiö
lánast svo hún háldi.
Okkar heimur er nú
allur sem í rökkri;
sýnist sem aö nóttin
sé aö leggjast yfir.
Aldrei var hér áöur
eins frá þínu Ijósi
þörf á gullnum geisla;
geföu’ aö hann nú skíni.