Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1961, Blaðsíða 40

620
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
sem siglt var, þá var horfan langt
frá landi, sama hvort það var
norður eða vestur. En það var
nú það eina, sem auðið var að
gera, hversu geigvænlegt sem það
sýndist. Það var látið fara norður.
Ekki er vitað, hvað mikil segl var
auðið að hafa uppi. En þó að ekki
væri dregið úr því, sem vel þótti
fært að hafa, var ekki verið að
sigla til að ná sem fyrst landi,
heldur til að hafa líkur til að ná
landi. Og svona var siglt um
kvöldið og alla nóttina svo nærri
vindi, sem unnt var vegna sjós og
veðurs, því að oft þurfti að slá
undan báru. Það er löngu gleymd
frásögn þessara manna af þessari
næturferð, þar sem hver mínúta
gat haft í sér heila sögu, þó aldrei
væri sagt frá þeim. Það var að-
eins heildaryfirlit, sem var sagt
frá, og er tekið að falla í gleymsku.
Sveinbjörn sagði: „Það var mörg
báran brött og há, sem sást rísa
í tunglsljósinu um nóttina á leið-
inni yfir ísafjarðardjúp."
„En rokið út af Aðalvíkinni
virtist bera jafnhátt Straumnes-
inu,“ sagði Kristján Albertsson í
frásögn sinni. Ætla má, að þeir
Guðmundur á Laugum og Jón á
Norðureyri hafi hvílt Kristján við
að stýra, en það var vandaverk
og kuldaverk, því að. þeir máttu
ekki berja sér til hita eins og
aðrir, þó að úr drægi.
Eftir 8—9 tíma siglingu komu
þeir undir Straumneshlíðina inn-
an við nesið. Úm nóttina hafði
vindur lítilsháttar færzt til vest-
urs, -en samt ekki annað hægt að
gera en láta fara út fyrir nesið.
Þar var frekar hlé, og þar lögð-
ust þeir, því að margt hafði ólag-
færzt á þessari löngu siglingu,
slitnað bönd af seglránni og fleira.
Þeir bundu ífærur og sóknarkróka
við akkerislegginn. Svo höfðuþeir
poka með grjóti. Þetta dugði vel
þarna við landið. Einnig þurftu
mennirnir hressingu eftir þessa
löngu og ósléttu hættuferð, og
voru opnaðar matarskjóður, og
blöndukútur réttur milli manna.
Þetta var um hálfbirtuna á sunnu-
dagsmorgun þann 28. jan., sem
þeir voru þarna. Norðurstraum-
urinn var algerlega úr og suð-
urfall í byrjun eða liggjandi. Með-
an þeim dvaldist þarna, gekk
vindur meira í vestur, svo að það
varð undanhald norður með land-
inu þangað sem þeir lögðu að
landi. Um fullbirtuna lentu þeir
í Rekavík bak Látur. Fólkið þar
var að vakna. Þar var slétt fjara
og bárulaust og nógur viður til
að setja á. Þeir fengu hjálp frá
bænum til þess. Að því loknu
fóru þeir heim og fengu hinar
beztu og notalegustu viðtökur og
háttuðu síðan ofan í heit rúmin,
sem fólkið var að koma úr, og
var það þeim lengi minnisstætt,
hve notalegt það hefði verið eftir
alla vosbúðina og kuldann.
Þá voru búandi í Rekavík Jón
Björnsson og Silfa kona hans.
Hann var 54 ára að aldri, en hún
59. Pálmi sonur þeirra, sem varð
nafnkunnur bóndi þar síðustu
áratugi aldarinnar, hafði enn ekki
tekið við búi með Guðríði Sig-
urðardóttur konu sinni, en það
voru þessi ungu hjón og franjtíð-
arbúendur í Rekavík, er mest
festust í huga þeirra, er þeir sögðu
frá veru sinni og öðru þarna. Þá
var hann 23 ára að aldri, en hún
26. —
Þegar þeir höfðu sofið um stund
og jafnað sig, fóru þeir á fætur
og fóru að tala um gistingu. Þarna
var of lítið pláss fyrir þá alla. Var
þá afráðið, að þrír þeirra skyldu
fara yfir að Látrum, sem er lág-
lendisdalur og góð leið að fara.
Þangað fóru Guðmundur á Laug-
um, Sveinbjörn og einhver hinna.
Kristján var eftir í Rekavík.
Á mánudagsmorguninn 29. jan.
var vestan veðrið linað, en kom-
ið norðan kafaldsfjúk og mikið
brim í Rekavík og ófarandi fram.
Og þannig gekk það alla vikuna,
að þegar vestan veðrið linaði, var
komið brim í Rekavík, og þegar
það lægði, var komin vestan í
Straumnes. Þeir, sem gistu á Látr-
um, fóru á hverjum degi milli
og töluðu um heimferðina og
veðrið. Guðmundur og þeir, sem
þar gistu, litu eftir veðri á Djúp-
ið og vesturhafið, en Kristján eft-
ir möguleikum til að komast fram
vegna brims í Rekavík.
Á Látrum fengu þeir keyptan
dreka útlendan mjög góðan í stað
þess, sem þeir misstu, og drógu
hann á sleða yfir í Rekavík. Á
laugardaginn 3. febrúar var vest-
anveður mjög í niðurgangi og út-
lit fyrir gott veður. Var nú hugs-
að að láta ekki tækifærið ganga
úr greipum sér, en þar sem komn-
ir voru sex dagar frá tunglfyll-
ingu, þá var ekki birta af tungli,
nema síðari hluta nætur.
Aðfaranótt sunnudagsins 4.
febrúar var veður orðið mjög
stillt að sjá. Var því lagt af stað
það snemma, að þeir yrðu komn-
ir vestur fyrir Rit eða að Djúpi
með degi, og enn var íarið að
votta fyrir norðanbáru í Reka-
vík, er þeir fóru þaðan. Svo sagði
mér maður, sem var þar með, að
öll leiðin vestur hefði verið mjög
þungróin, alltaf bára á móti, eink-
anlega er kom að ál. Lítilsháttar
byr var á parti yfir Djúpið. Ann-
ars gekk ferðin vel. Þeir munu
hafa komið að Suðureyri um eða
eftir hádegið úr þessari óvenju
löngu og hættulegu sjóferð.
Það er að segja af þeim á
„Norðra“, að þeir, eins og sagt