Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1986, Síða 10

vcui JZáúJaajl snt c
J<U£ hoyuxM^.
b yM*h^cvt.'fortiVX-£J
f&Íf)&tK$SON,e<fr
STEÍNM STEIf
Mynd: Örlygur Sigurðsson.
Smásaga eftir
Indriða G. Þorsteinsson
eir voru að ýta nýjum Opel-bíl inn á
verkstæðið og mér varð af einskærri
forvitni gengið til þeirra til að spyija
hvað væri að svona nýjum bfl. Þeir
sögðu að kúplingin væri ónýt. Þótt ég
þekkti ekki bílinn og vissi þaðan af
síður hver átti hann, vissi ég aðeins
um einn mann í borginni sem ók alltaf
með annan fótinn á kúplingunni. Ég lét því flakka hvort
eigandinn væri Sigvarður Jónasson. Þeir litu upp og urðu
svolítið hissa á svip og sögðu að ég ætti kollgátuna.
Þótt engum kunni að þykja þetta fyndið þá fannst
mér það fyndið af því Sigvarður Jónasson var líklega
eini maðurinn sem ók að staðaldri með fótinn á kúpling-
unni. Ég hafði kynnst honum á fímmta áratugnum. Þá
átti hann Volvo sendibíl sem virtist þola aksturslagið.
En ég hafði fljótlega séð að Sigvarður var hræddur í bíl
og hræddur við bfla. Eina vöm hans gegn þeirri hræðslu
var að standa á kúplingunni. Mér datt í hug að ástæðan
væri bílvelta sem hann hefði lent í þegar hann var ung-
ur. Þá var alltaf verið að velta bflum.
Sigvarður Jónasson var oft erlendis í viðskiptaerindum
og það var aðeins stundum sem fundum okkar bar sam-
an. Hann var glaðlegur og alúðlegur maður og rak upp
stóra hlátra, einkum þegar talið barst að afrekum stjóm-
málamanna, eða þegar nefndar vom virkjanir og önnur
stórplön landinu til gagns. Þetta var á tíma þegar ekki
gekk of vel að skrifa. Ég var peningalítill með köflum,
en hann leit á mig sem rithöfund sem væri að vinna í
alvöru. Hann spurði hvort ég ætti koffort full af handrit-
um og lést verða hissa þegar svo var ekki. Hann sagðist
nefnilega hafa þekkt rithöfund sem bar ekki við að eiga
minna en eitt koffort af handritum ef ske kynni að ein-
hver efaðist um hæfíleika hans. Mér fannst alltaf nokkur
léttir að hitta Sigvarð, eins og ég hefði skjól af honum.
Þær stundir var ég ekki iðjuleysingi til byrði forsjárfólki
mínu.
Ég rakst á bækur frá þriðja áratug aldarinnar þar sem
Sigvarðs var getið. Hann var þá komungur maður og
nýlega búinn að ljúka lögfræðiprófi frá háskólanum og
þótti líklegur til forustu í stjómmálum. Ekki settist hann
þó á þing heldur fór út í fasteignaviðskipti og átti tölu-
vert af húsum í byijun seinna stríðs. Um það leyti þótti
líklegt að Þjóðveijargerðu loftárás á Reykjavík. Mestu
réði um þá skoðun að breska hemámsliðið bjó sig undir
að mæta flugvélum með skothríð. Sigvarður fór til spá-
konu um þessar mundir, sem ráðlagði honum að selja
eignir sínar, einkum stóreign á hafnarsvæðinu í
Reykjavík. Það kom aldrei til loftárásar þótt einstaka
þýsk flugvél flygi yfir til að kanna aðstæður. Þjóðveijar
urðu sem kunnugt er höndum seinni að koma hingað
þegar þeir fóra inn í Noreg og Danmörku.
Vegna spádómsins og vegna orðróms um að von væri
á loftárásum taldi Sigvarður Jónasson að mikið af húsum