Morgunblaðið - 10.04.2001, Qupperneq 57

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 10. APRÍL 2001 57
áfalli, þegar Byggingafélagið Bær
hf. varð gjaldþrota, en Benni var
annar aðaleigenda félagsins. Á þeim
hvíldu þungar fjárhagslegar byrðar
sem léttust ekki fyrr en eftir mörg
ár. Benni hélt áfram sem bygginga-
meistari, en ég er ekki viss um að
menn nú á dögum trúi því við hvaða
skilyrði hann varð að starfa fyrstu
árin eftir áfallið. Hann var með
menn í vinnu út um alla borg, við
nýbyggingar, breytingar og viðhald
án þess að hafa bíl til afnota. Hann
fór með strætó á milli vinnustaða og
menn verða að muna að þetta var
löngu fyrir daga farsímans. Má
nærri geta hvílík fyrirhöfn það var
að bera ábyrgð á verkum meðan
svona stóð á. Sjálfur var hann árum
saman á einskonar sólarhringsvakt
fyrir KRON. Hvenær sem eitthvað
kom uppá, brotin rúða, sprungið rör
eða hviklæst hurð, var hann um-
svifalaust kominn á vettvang, snar-
ráður og úrræðagóður.
Þau hjón urðu fyrir öðru þungu
áfalli síðar, þegar þau misstu fóst-
urson sinn, Þorstein, mannvænleg-
an pilt í blóma lífsins. Benni var dul-
ur um eigin hagi og tilfinningar. Lát
Þorsteins bar hann því innra með
sér, en vissulega var okkur sem ná-
lægt stóðum ljóst hver harmur var
að þeim hjónum kveðinn.
Þótt ég verði Benna ævinlega
þakklátur fyrir að hafa komið mér
til manns í smíðunum mun ég þó
enn lengur minnast hins, hvernig
hann leiddi mig á vit gáskans í til-
verunni. Ég hafði farið á mis við það
sem barn og unglingur að horfa á
fullorðið fólk leika sér við börn og
eins og börn. Á heimili þeirra hjóna
kynntist ég því hvernig fullþroska
manneskjur geta gleymt sér í göldr-
um leiksins og ævinlega skyldi
Benni vera fremstur í flokki. Þetta
eru algerlega ógleymanlegar stund-
ir, og enn í dag teyga ég af þessum
brunni minninganna. Nýársdags-
veislurnar á Tunguveginum eru ein-
hver fullkomnasta skemmtun sem
ég get hugsað mér þar sem gamla
orðtækið maður er manns gaman
birtist í sinni tærustu mynd. Á þess-
um fjölskyldu- og vinasamkomum
fóru fram samræður um samfélag
og bókmenntir, nokkrir settust að
spilum og héldu nánast áfram með
sömu rúbertuna í brids og þeir
skildu við árið áður. Þetta var spila-
mennska, kæti og keppni í senn.
Fólk spreyti sig á gátum, orðaleikj-
um og látbragðsleikjum þar sem all-
ir gátu verið með. Þegar börnin
voru orðin lúin skiptu hinir úthalds-
betri gjarnan í lið og fóru að kveð-
ast á. Þarna voru allar kynslóðir
saman komnar, frá bleiubörnum til
virðulegra gamalla kvenna á peysu-
fötum. Þessar gömlu konur, eins og
Guðbjörg móðir Benna og Herborg
tengdamóðir hans, eru greyptar í
minni mitt. Þær voru börn 19. ald-
arinnar og báru með sér klassískan
virðuleik og fegurð, sem enginn
mannlegur máttur og engin undur
20. aldarinnar gátu haggað.
Við Ragnheiður og börnin okkar
höfðum eins og gefur að skilja
margháttuð samskipti við Benna og
Möggu, við bjuggum hjá þeim í hús-
næðishraki um tíma, Magga gætti
barnanna, við fórum með þeim á
dansleiki en þau dönsuðu af mikilli
list áratugum saman. Við spiluðum
heima, skemmtum okkur á spila-
kvöldum og síðast en ekki síst fór-
um við saman í útilegur og veiði-
túra.
Að hafa kynnst Benna og öllu
hans fólki, að hafa átt það að vinum,
að hafa gengið í fróðleiksnámur
þess, að hafa tekið þátt í gleði þess,
að hafa orðið vitni að glímu þess við
sorgir og mótlæti eru verðmæti sem
aldrei verða frá manni tekin.
Benedikt Einarsson er vand-
aðasti maður sem ég hef kynnst.
Réttlætiskennd hans var heit og
einlæg en um leið fullkomlega öf-
undarlaus. Hann var á sínum tíma
félagi í Sósíalistaflokknum, alla tíð
stuðningsmaður félagslegra sjónar-
miða og ætlaðist til þess að auði
heimsins væri réttlátar skipt en
hann varð að horfa upp á.
Að leiðarlokum sendi ég Mar-
gréti, dætrunum, öðrum afkomend-
um þeirra og vandamönnum mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Helgi Guðmundsson.
✝ Sigríður Ragn-heiður Torfadótt-
ir fæddist á Halldórs-
stöðum í Laxárdal í
S-Þing. 22. nóvember
1934. Hún andaðist á
Landspítalanum í
Fossvogi 4. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Torfi
Hjálmarsson, lengi
bóndi á Halldórsstöð-
um III, f. 19. nóvem-
ber 1896, d. 5. júní
1972, og eiginkona
hans, Kolfinna Magn-
úsdóttir, f. 8. maí
1896, d. 21 janúar 1987. Systkini
Sigríðar eru: 1) Magnús Þórarinn,
f. 5. maí 1922, d. 1. júní 1993;
ekkja hans er Sigríður Þórðar-
dóttir, f. 9. júlí 1927. Eiga þau sjö
börn. 2) Hjálmar Jón, f. 29. janúar
1924; eiginkona Unnur Péturs-
dóttir, f. 8.
febrúar 1935. Börn þeirra eru
fjögur. 3) Ásgeir Ragnar, f. 14.
apríl 1927; eiginkona Hrafnhildur
S. Ólafsdóttir, f. 19. maí 1936.
Eiga þau fjögur börn. 4) Áslaug
Guðrún, f. 28. janúar 1931, d. 5.
febrúar 1978; maki Þorsteinn
Svanur Jónsson, f. 8. september
1935. Börn þeirra eru fjögur. 5)
Guðrún Bríet, f. 22. nóvember
1934; eiginmaður Andrés I. Magn-
ússon, f. 31. október
1938. Eiga þau fjög-
ur börn.
Sigríður giftist
Einari Þorsteins-
syni, f. 19. apríl
1936. Eignuðust þau
einn son, Þorstein, f.
7. janúar 1959. Sig-
ríður og Einar
skildu. Annar sonur
Sigríðar er Torfi
Geir Jónsson Aðils, f.
27. september 1963.
Faðir hans er Jón
Aðils, f. 9. febrúar
1938. Þriðji sonur
hennar er Örn Smárason, f. 24.
janúar 1969. Faðir hans og sam-
búðarmaður Sigríðar var Smári
Egilsson, f. 29. júlí 1939, d. 2. júlí
1972. Hann lést af slysförum.
Sambýliskona Arnar er Jóhanna
Sveinsdóttir, f. 3. september 1967.
Sonur þeirra er Smári, f. 6. októ-
ber 2000.
Sigríður ólst upp á Halldórs-
stöðum en fluttist ung að aldri til
Reykjavíkur og starfaði lengi við
almenn verslunarstörf. 1983 hóf
hún störf á Röntgendeild Land-
spítalans Fossvogi og vann þar
meðan heilsan leyfði.
Útför Sigríðar fer fram frá Nes-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Hvað bindur vorn hug við heimsins
glaum,
sem himnaarf skulum taka?
Oss dreymir í leiðslu lífsins draum,
en látumst þó allir vaka,
og hryllir við dauðans dökkum straum,
þó dauðinn oss megi ei saka.
(Einar Ben.)
Í dag kveðjum við ástkæra móð-
ursystur okkar, Sigríði Ragnheiði
Torfadóttur, eða Sirrý eins og við
kölluðum hana jafnan. Síðustu mán-
uðurnir voru henni erfiðir þar sem
heilsu hennar hafði hrakað, en að
endalokin væru svo skammt undan
gerði sér enginn grein fyrir.
Sirrý var tvíburasystir móður
okkar og voru tengslin milli hennar
og mömmu svo sterk að hvor um
sig skynjaði ef eitthvað bjátaði á hjá
hinni. Þær fylgdust líka að í barn-
eignum og myndaðist því mikill vin-
skapur milli okkar og Steina, Torfa
Geirs og Arnar, sem nú eiga um
sárt að binda. Það var því alltaf
mikill samgangur á milli heimilanna
og dvöldumst við oft löngum stund-
um hjá henni og strákunum á Vest-
urgötu.
Sirrý var ávallt mjög umhugað
um alla í kringum sig og var fús til
að aðstoða ef hún mögulega gat.
Hún var alltaf mjög gestrisin og
grínið var aldrei langt undan. Í
október sl. fæddist henni fyrsta
barnabarnið sem Sirrý hafði þráð
svo lengi. Því er missir Smára litla
mikill að fá ekki tækifæri til að
kynnast ömmu sinni.
Við erum mjög þakklát fyrir að
hafa átt með henni ánægjulega
kvöldstund um síðustu jól, þar sem
hún var hrókur alls fagnaðar.
Kæru Steini, Torfi Geir, Örn, Jó-
hanna og Smári, megi góður Guð
styrkja ykkur í sorginni.
Sem kona hún lifði í trú og tryggð;
það tregandi sorg skal gjalda.
Við ævinnar lok ber ást og dyggð
sinn ávöxtinn þúsundfalda.
Og ljós þeirra skín í hjartans hryggð
svo hátt yfir myrkrið kalda.
(Einar Ben.)
Guð blessi minningu Sigríðar
Ragnheiðar Torfadóttur.
Torfi, Magnús, Andrés og
Margrét Sif.
Hann var fallegur Laxárdalurinn
þegar ég kom þar fyrst með kjarri
vaxna hólma og bakka Laxár. Æ
síðan hefur mér fundist það vera
fegursti staðurinn á landinu. Ég
kom þangað fyrst sumarið 1944 með
Magnúsi elsta bróður Sigríðar en
þá voru hún og Guðrún tvíburasyst-
ir hennar níu ára gamlar. Á Hall-
dórsstöðum var þá þríbýli og mikið
umleikis eins og lengst hafði verið.
Sigríður Ragnheiður var dóttir
hjónanna Kolfinnu Magnúsdóttur
og Torfa Hjálmarssonar bónda á
Halldórsstöðum og á þessum fallega
stað ólst Sigríður upp með sínum
fimm systkinum.
Kolfinna var dóttir Magnúsar
Þórarinssonar bónda og hugvits-
manns á Halldórsstöðum og konu
hans Guðrúnar Bjarnhéðinsdóttur
frá Böðvarshólum í Vesturhópi.
Torfi var sonur Hjálmars Jónssonar
bónda á Ljótsstöðum og konu hans
Áslaugar Torfadóttur frá Ólafsdal.
Heimili Sigríðar var glaðvært
menningarheimili og mjög gest-
kvæmt. Þegar Sigríður var að alast
upp bjuggu á Halldórsstöðum auk
foreldra hennar móðursystir hennar
Bergþóra og maður hennar Hall-
grímur Þorbergsson og dóttir
þeirra Þóra og Páll Þórarinsson
afabróðir hennar og kona hans Liz-
zie og synir þeirra William og Þór.
Það eru yndislegar minningar
þegar Kolfinna settist við orgelið og
spilaði, Lizzie söng og Torfi tók þá
stundum fiðluna og lék með. Þá var
oft mannmargt í stofunni í bænum
og glatt á hjalla. Sigríður spilaði
einnig á orgel eins og öll systkini
hennar og sum spiluðu einnig á
harmoniku eða gítar. Skemmtilegar
voru ferðirnar sem við fórum gang-
andi yfir fellið í Laugar á sam-
komur. Þá fór margt af heimilisfólk-
inu og oft annað fólk úr dalnum
gangandi saman. Eins var farið
saman gangandi þegar messað var
á Þverá en Kolfinna móðir Sigríðar
var þá organisti þar. Þetta voru há-
tíðarstundir. Í þessu umhverfi ólst
Sigríður upp.
Þær tvíburasystur voru á Lauga-
skóla en seinna fóru þær suður á
vetrum og voru fyrstu árin hjá okk-
ur Magnúsi. Þær stunduðu ýmsa
vinnu í Reykjavík en fóru heim í
Halldórsstaði á sumrin þegar þær
voru yngri.
Sigríður giftist Einari Þorsteins-
syni og þau eignuðust soninn Þor-
stein. Þau Einar skildu. Síðan eign-
aðist Sigríður tvo drengi Torfa Geir
og Örn. Mikið þótti henni vænt um
drengina sína og allt snerist upp frá
því um hvernig þeim gengi og liði.
Fjölskyldan bjó lengi á Vesturgötu
20. Þar bjó einnig Kolfinna móðir
hennar eftir að hún varð ekkja. Þar
voru líka börn Áslaugar systur Sig-
ríðar en Áslaug dó af slysförum
þegar þau voru ung. Það var mikill
samgangur á milli heimilanna og
kært á milli þeirra allra.
Árið 1983 keyptu Sigríður og
drengirnir íbúð á Öldugranda 1 og
hefur hún búið þar síðan. Þorsteinn
sonur hennar á nú íbúð í nágrenn-
inu og Örn og Jóhanna sambýlis-
kona hans búa í næsta húsi með son
sinn Smára. Sigríður var búin að
hlakka svo til að eignast barnabarn
svo það var mikil gleði þegar þessi
yndislegi og fallegi drengur fæddist
og hún var óskaplega þakklát fyrir
að geta verið í skírninni hans.
Sigríður vann í versluninni Torg-
ið í Austurstræti í nokkur ár en frá
árinu 1983 vann hún á Röntgendeild
Borgarspítalans. Þar eignaðist hún
marga vini og þar fannst henni
gaman að vinna.
Það var gaman að vera með Sig-
ríði. Hún var kát og oft glettin. Hún
var góð vinkona og afar velviljuð og
stutt í brosið. Elskaði syni sína og
Jóhönnu og var elskuð af þeim. Sig-
ríður og tvíburasystir hennar Guð-
rún voru afar nánar og góðar vin-
konur og Sigríður hafði mikinn
áhuga á að systkinum sínum og fjöl-
skyldunni vegnaði vel.
Ég kveð Sigríði með miklum
söknuði. Við vorum góðar vinkonur
alla tíð. Ég og fjölskylda mín send-
um Þorsteini, Torfa Geir, Erni, Jó-
hönnu, Smára litla og systkinum
Sigríðar samúðarkveðjur
Guð blessi þig.
Sigríður Þórðardóttir.
Í dag kveðjum við ástkæra móð-
ursystur okkar Sigríði Ragnheiði
Torfadóttur eða Sirrý eins og hún
var svo oft kölluð. Hún var okkur
ekki bara móðursystir, hún var svo
miklu, miklu meira. Við systkinin
eigum margar og ljúfar minningar
um hana móðursystur okkar sem
var okkur stoð og stytta á okkar
yngri árum og var ævinlega til
reiðu ef við þurftum á henni að
halda. Fyrstu minningar okkar um
Sirrý eru frá Halldórsstöðum í Lax-
árdal þar sem við vorum þá búsett.
Hún kom stundum þangað til for-
elda sinna Torfa og Kolfinnu og
dvaldi þá oft um tíma á sumrum. Í
augum okkar barnanna kom í heim-
sókn framandi, glæsileg kona frá
Reykjavík. Oft var mikill gesta-
gangur á heimilinu. Var þá oft
skraflað fram á nótt og hafa ábú-
endur ábyggilega verið upplýstir
um nýjustu viðburði úr höfuðborg-
inni. Gestirnir fengu síðan að sofa
úr sér þreytuna á meðan amma og
afi, Ásgeir frændi og Þór gengu til
verka með barnahópinn í kringum
sig. Svona var lífið hjá okkur börn-
unum þá.
Þegar við fluttum til Reykjavíkur
sáum við Sirrý annað slagið. Oft er
það svo að menn kynnast fyrst vel
þegar eitthvað bjátar á í lífinu og
eins var það um kynni okkar af
Sirrý þegar móðir okkar veiktist.
Frá þeirri stundu kom hún sífellt
meira inn í líf okkar. Við heimsótt-
um hana oft og hún byrjaði að halda
með okkur jólin. Já, jólin með Sirrý,
Steina, Torfa Geir og Erni í
Bræðratungu eru okkur öllum enn í
fersku minni. Það var alltaf til-
hlökkunarefni að fá þau til okkar og
þau sköpuðu okkur þau jól sem við
þurftum svo mikið á að halda.
Þegar við fluttum á Vesturgötuna
til ömmu bjó Sirrý þar á hæðinni
fyrir neðan. Þetta voru ár þar sem
við nutum öryggis og gleði með
þeim mömmu, ömmu, Sirrý og son-
um hennar, ár sem voru okkur sér-
staklega ánægjuleg og minnisstæð.
Þar var nánast um eitt heimili að
ræða þar sem gengið var á milli
hæða. Þarna stóð hún eins og klett-
ur við hlið okkar systkinanna,
studdi og hvatti. Hún var okkur þar
eins og móðir og bar hag okkar fyr-
ir brjósti. Skemmtilegt skopskyn
einkenndi Sirrý. Hún gat með fáum
orðum eða stuttum setningum dreg-
ið fram spaugilegar hliðar á málum
og komið fólki til að sjá hlutina í
nýju ljósi.
Það var gleðitími þegar mamma
kom til okkar og þær systur áttu
margar góðar stundir saman þar
sem við systkinin nutum návistar
þeirra. Tíminn leið og eitt af öðru
fluttum við í burtu frá Vesturgöt-
unni.
Við systkinin héldum alltaf sam-
bandi við Sirrý og strákana og
reyndum að halda pínulítið í „Vest-
urgötu-stemminguna“ með því að
vera saman um jól eða áramót.
Ein mesta hamingja hennar var
þegar barnabarnið, hann Smári litli,
fæddist. Hún hafði myndina hjá sér
á spítalanum og sýndi hana stolt og
ánægð. Mikið hefði verið gaman
hefði hún fengið að njóta hans leng-
ur.
Við fengum að njóta móðursystur
okkar Sigríðar og hafa hana sem
dýrmætan vin, uppalanda og hjálp-
arhellu í lífinu. Við söknum hennar
sárt. Elsku Steini, Torfi Geir, Össi
og Jóhanna við vitum að missir ykk-
ar er mikill og við sendum ykkur
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Torfi Þorsteinn, Jón Ágúst,
Kolfinna Bergþóra og Kristín.
Flugur suða undir suðurgafli,
hesturinn Kópur á hlaði, krakkar að
leik.
Dalurinn iðar af lífi. Þær systur
sofa undir sperru og amma Kolla
sér til þess að þær verði ekki trufl-
aðar. Amma Kolla vakti þegar aðrir
sváfu og sá til þess að öllum liði vel.
Hún hugsaði um hópinn sinn og þá
ekki síst var henni annt um velferð
tvíburanna.
Sögusviðið er Halldórsstaðir i
Laxárdal, æskuheimili Sigríðar. Í
raun er eins og lífið sé endurtekn-
ing því velferð drengjanna hennar
var það sem skipti Sigríði mestu
máli með nákvæmlega sama hætti
og verið hafði hjá ömmu Kollu. Á
Halldórsstöðum var menningar-
heimili mikið og samræðulistin i há-
vegum höfð. Þar gerðu menn sér
jafnvel upp skoðanir til þess að
samræðurnar yrðu sem líflegastar.
Grunnt er á stríðni, háði og ýkjum í
orðræðum öllum. Hér var frænka
mín á heimavelli og tók flestum
fram í kímni og léttleika.
Tengsl systkinanna frá Halldórs-
stöðum hafa alla tíð verið mjög náin
og fjölskylduboðin skemmtileg. Í
orðræðum systkinanna náði Sigríð-
ur ávallt að svara fyrir sig með
hnyttnum og eftirminnilegum hætti.
Fyrir um það bil tíu árum þegar
verið var að leggja lokahönd á und-
irbúning niðjamóts á Halldórsstöð-
um var Sigríður í essinu sínu. Stóð
hún í flekknum með hrífu í hönd,
lágvaxin, dökkhærð, snögg í hreyf-
ingum og gaf fyrirmæli á báða
bóga.
Nú hefur frænka mín kvatt og er
ég þakklátur fyrir að hafa notið
hlýju hennar, samkenndar og
glettni.
Ég votta Þorsteini, Torfa Geir,
Erni, Jóhönnu, Smára litla og
Dúnnu mína dýpstu samúð. Blessuð
sé minning Sigríðar Ragnheiðar
Torfadóttur.
Þórður Magnússon.
SIGRÍÐUR
RAGNHEIÐUR
TORFADÓTTIR
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.