Morgunblaðið - 01.06.2001, Síða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. JÚNÍ 2001 45
var svo lánsöm að fá að kynnast. Þeg-
ar yngsta dóttir mín kom heim, korn-
ung með myndarlegan dreng og til-
kynnti okkur foreldrum sínum að
þetta væri kærastinn sinn, grunaði
mig ekki hversu fljótt við myndum
kynnast bæði honum og yndislegri
fjölskyldu hans, þó að það kæmi
reyndar fljótlega í ljós hvaða mann
þau hefðu að geyma.
Dóttir mín sagði mér fljótlega að
hann ætti svo yndislega ömmu sem
hún myndaði strax mikil tengsl við.
Amma Ninna eins og hún alltaf var
kölluð hafði frá svo mörgu að segja
sögur af ungum sveitapilti og fleiru
skemmtilegu sem gaman var að
heyra um. Fljótlega kom í ljós að hún
var úr sömu sveit og faðir minn og
þekkti hann á sínum æskuárum vest-
ur í Dölum og sveitapilturinn sem
hún þekkti og sagði okkur svo oft fal-
legar sögur af var karl faðir minn.
Svo það hefur verið mér og dóttur
minni ómetanlegt að fá að heyra allt
það sem hún hafði að segja sem við
hefðum annars aldrei heyrt. Ógleym-
anlegir eru mér dagarnir sem ég og
maðurinn minn áttum með henni á
Krossum hérna um árið og við ekki
gleymum.
Ég átti því láni að fagna að fá að
vera samvistum við hana í hverri viku
og hlakkaði ég ávallt til þeirra sam-
vista sem voru bæði gjöfular og
ánægjulegar.
Ninna á líka yndislega dóttur og
tengdason, Ellu og Braga, sem voru
svo lánsöm að geta haft hana hjá sér
á heimili sínu til síðustu stundar. Það
var dóttur minni og barnabörnum
ómetanlegt. Og það skarð sem nú
hefur myndast á heimili þeirra verð-
ur ekki fyllt. Um svona perlur eins og
hana Ninnu er mikið hægt að skrifa
en ég ætla að láta þetta duga og
senda henni og ástvinum hennar
þessar ljóðlínur sem eiga svo vel við
hana að þær segja allt sem segja
þarf.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Elsku Ella og Bragi, börn, barna-
börn, ég og Þórarinn biðjum ykkur
guðs blessunar.
Júlíana Grímsdóttir.
Elsku Ninna mín! Það er mann-
bætandi að kynnast konu eins og þér
sem alltaf sér það góða í hverjum
manni svo öllum leið vel í návist
þinni. Hjartans þakkir, þín vinkona
Steingerður.
Elsku amma, í dag þegar við
kveðjum þig koma margar góðar
minningar upp í hugann, Þú varst
einstök kona, léttlynd, jákvæð, hlý og
góð en ákveðin.
Það er svo stutt síðan við komum
til þín í afmæliskaffið, þú svo hress og
kát og eins og þú áttir að þér að vera.
Það er yndislegt að hafa fengið að
hafa þig svona lengi hjá okkur Fyrsta
minning okkar um þig var þegar þú
varst hjá okkur systkinunum þegar
mamma og pabbi fóru til útlanda, við
vorum ekki nema 2ja 3ja og 4ra ára
þá, þú passaðir þá vel uppá að við
værum þokkaleg til fara og munum
við vel eftir hlýju höndunum þínum
þegar þú varst að aðstoða okkur. Þú
komst alltaf reglulega í heimsókn til
okkar í Vogana og gistir þú þá í tvær
til þrjár nætur. Það var alltaf jafn
mikill viðburður þegar við vissum að
von væri á þér og biðum við þá öll úti
á horni eftir að þú kæmir, þú færðir
okkur alltaf eitthvað, við munum ekki
eftir því að þú hafir nokkru sinni
komið tómhent til okkar.
Hver jól komstu til okkar, og
kenndir þú og amma Gunna okkur að
spila vist og marias mjög snemma,
valið var í lið og spilað langt fram eft-
ir nóttu og gætt sér á konfekti sem
þú bauðst uppá. Okkur fannst jólin
ekki almennilega komin fyrr en spilin
og konfektkassinn voru komin upp á
borð, en síðustu árin treystir þú þér
ekki til að koma í Vogana og var þá
heldur tómlegt. Amma bjó hjá dóttur
sinni til síðasta dags og var alltaf jafn
gott að koma í heimsókn til ömmu,
Ellu frænku og hennar fjölskyldu.
Oft var setið inní herberginu hjá
ömmu og spjallað en hún hafði alltaf
áhuga á því hvað við höfðum fyrir
stafni, og hún fylgdist mjög vel með
öllum afkomendum sínum, oft var
drukkið spákaffi og framtíðin og
framtíðaráformin voru rædd. Síðustu
árin sagði amma okkur mikið frá sín-
um yngri árum, frá afa, sem var far-
inn þegar við fæddumst, og eins frá
pabba og Ellu frænku þegar þau
voru yngri.
Við þökkum þér fyrir stundirnar
sem við áttum saman, hvíl í friði elsku
amma.
Sveindís, Rúna, Magnús
og Ingibjörg.
Vorið er komið og allir farfuglarn-
ir. Þrestirnir syngja nær allan sólar-
hringinn og vekja okkur fyrir allar
aldir. En þá vildi hún Ninna kveðja
okkur. Ég held að vorið hafi verið
hennar uppáhaldstími því að þá var
hún vön á sínum yngri árum að fara í
sveitina sína og vera þar fram á sum-
ar.
Einhverju sinni var ég að monta
mig af að hafa farið í berjamó í Þing-
vallasveit og fyllt tveggja lítra box af
bláberjum á tveimur klukkutímum.
Það var nú munur að fara í berjamó á
Skarðströndinni, sagði þá Ninna. Þar
sat hún á sömu þúfunni og mokaði
upp bláberjum á augabragði og það
voru „aðalbláber“.
Já, Dalasýslan var sveitin hennar.
Ninna og Magnús Skúlason áttu
heima í Vogunum á Vatnsleysu-
strönd. Ella dóttir þeirra og eldri
systir mín voru mjög góðar vinkonur
og ég fékk stundum að vera með. Það
var gott að koma í Austurkotið (litla
húsið) og fá kleinur hjá Ninnu.
Hún flutti til dóttur sinnar fljót-
lega eftir að hún fór að búa á Lang-
holtsveginum. Þar hjálpuðust þær að
við að gæta barna. Ekki veit ég hvað
þau eru mörg börnin sem kalla hana
Ninnu „ömmu“.
Ninna hafði gaman af að lesa og ég
held að það sé rétt hjá mér að ást-
arsögur voru hennar uppáhald. Þeg-
ar sjónin fór að gefa sig hlustaði hún
á sögurnar af segulbandsspólum og
hafði gaman af.
Ninna var alltaf létt í lund og
fannst allt vera gott. En ef ekki var til
meðlæti með kaffinu þá lét hún heyra
í sér og ekki var hún alltaf ánægð
með kleinurnar hennar dóttur sinnar
til að byrja með en það kom að því að
hún varð útlærð í þeim fræðum.
Laufabrauðsbakstur var fastur lið-
ur á heimilinu og tók Ninna þátt í að
skera út í kökurnar af miklum áhuga.
Það var oft gaman hjá okkur og
margt skrafað. Maðurinn minn laum-
aðist einu sinni til að setja mynd af
henni í Morgunblaðið þar sem hún
var niðursokkin í útskurðinn og skildi
hún ekkert í því þegar allir fóru að
hringja í hana og segja henni hversu
vel hún tæki sig út í Morgunblaðinu.
Ninna svaraði oft í símann þegar
ég hringdi og skröfuðum við heilmik-
ið saman. Hún fylgdist með hvað var
að gerast í þjóðlífinu því að hún hlust-
aði mikið á útvarp. Ég á eftir að
sakna þess að heyra ekki rödd henn-
ar þegar ég hringi.
Elsku Ella og Skúli, ég og fjöl-
skylda mín vottum ykkur og fjöl-
skyldum ykkar innilega samúð.
Lilja Guðmundsdóttir.
Elsku amma Ninna,
Ég kynntist þér þegar ég 2ja ára
kom fyrst í pössun til ykkar Ellu.
Ykkar heimili varð mitt annað heimili
og ég fór strax að kalla þig ömmu
Ninnu og hef gert það síðan. Það var
alltaf notalegt að setjast hjá þeir og
tala við þig, og þú varst mjög dugleg
að leika við okkur Magneyju.
Ég og mín fjölskylda þökkum þér
fyrir yndisleg kynni.
Þín
Ingibjörg.
Ég sat ein suður á Vatnsleysu-
strönd í litlu, fallegu sumarhúsi
föstudagskvöldið 25. maí og hugur-
inn fór víða. Ég hugsaði um Ninnu
sem lá veik, það rifjuðust upp fyrir
mér öll árin sem hún var stór hluti af
lífi mínu. Það hefur ekki verið dag-
legur samgangur eftir að ég varð full-
orðin, en alltaf höfum við vitað hvor
af annarri.
Ég vissi að Ninna var á sjúkrahúsi
og átti alveg eins von á því að hennar
tími væri að koma, bað þess að hún
þyrfti ekki að bíða lengi eftir kallinu
og að allir þeir sem mér og henni
hafði þótti vænst um kæmu til að ná í
hana. Um skyldleika okkar Ninnu
kann ég ekki að segja frá enda skiptir
hann engu máli, hún var næstum
amma mín.
Ég var ekki orðin árs gömul þegar
mamma mín fór að kenna og Ninna
sá um mig, ég var óskaplega heppin.
Ninna og maðurinn hennar Magnús
Skúlason áttu heima á hlaðinu hjá afa
og ömmu í Vogunum, í litlu húsi sem
Mangi byggði. Árni afi sótti mig á
morgnana og kom mér til Ninnu.
Skúli og Ella voru eins og eldri systk-
ini mín og ég var dekruð bæði af
Ninnu og Manga, ýmislegt látið eftir
mér sem Ella og Skúli fengu aldrei,
þeim hefur eflaust þótt fullmikið látið
með mig stundum, en ekki varð ég
vör við það.
Í minningunni var Ninna alltaf
heima, en það var ekki þannig, hún
vann um tíma í frystihúsinu Vogum
hf. Mangi var smiður og vann við
smíðar ásamt því að eiga trillu sem
hann stundaði grásleppuveiðar á. Í
eldhúsinu hjá Ninnu var gott að vera
og í herberginu þar inn af, þar sem
var alltaf mikil gleði og væntum-
þykja, sem ég finn enn, þegar ég
hugsa til baka.
En Ninna var ekki bara í lífi mínu í
Vogunum því hún var líka tengd mín-
um bestu minningum úr Dölunum,
frá ömmu og afa á Á. Ninna ólst upp á
Geirmundarstöðum í Skarðshreppi
hjá foreldrum Bjarna afa míns og
þegar hann fór að búa með ömmu
Margréti flutti Ninna með þeim frá
Geirmundarstöðum að Á í sama
hreppi. Tengsl milli Ninnu og Bjarna
afa voru mikil og þær amma Margrét
og Ninna voru bestu vinkonur alla
ævi. Þannig varð það, að Ninna til-
heyrir æskuminningum pabba míns
vestur á Á, mömmu minnar suður í
Vogum og mínum á báðum þessum
stöðum. Þær Ninna og Margrét
amma voru þær bestu, sem til voru
og allar mínar ljúfustu minningar eru
þeim tengdar.
Ninna var mikið vestur í Dölunum,
á Á, Mangi vann mikið við smíðar þar
um slóðir, Ella og Skúli voru mikið
þar líka. Það var ekki amalegt fyrir
mig að hafa Ninnu alltaf í kringum
mig hvar sem ég var. Ég þurfti ekki
að sinna neinum störfum í sveitinni,
aðeins að njóta þess að vera til og
naut til þess dyggrar aðstoðar Ninnu
og Ellu.
Þær eru margar minningarnar frá
þessum tíma, ég man eftir bjartri
nóttinni sem við Ninna vorum bara
tvær uppi við Tinda og áttum að sitja
fyrir í Tindaskaðinu, það var verið að
smala til rúnings, þvottadagar þegar
amma og Ninna þvoðu þvott heilan
dag heima við hús og skoluðu síðan
þvottinn í ánni. Trausti að stríða og
atast í Ninnu sem alltaf hló og leyfði
okkur að leika okkur, jafnvel á henn-
ar kostnað. Ninnu að spila fram á
nótt ef einhver kom sem vildi spila,
hláturinn og gleðin sem því og öllu
þessu fylgdi er eitthvað sem aldrei
gleymist.
Eftir að Mangi lést sumarið 1966,
var Ninna oft á Á á sumrin, ásamt
ömmu Margréti sem þá var farin að
búa hjá foreldrum mínum á veturna.
Ég held að það hafi verið gott innlegg
í minningarsjóðinn hjá þeim systrum
Traustadætrum að fá þær vinkon-
urnar vestur á vorin.
Ninna flutti úr Vogunum nokkrum
árum eftir að Mangi lést, til dóttur
sinnar og tengdasonar Braga Stein-
grímssonar þar sem hún bjó alla tíð,
nú síðast á heimili þeirra Reykjavegi
80, í Mosfellsbæ.
Mér finnst Ninna aldrei hafa orðið
gömul, hún var alltaf eins. Hún fylgd-
ist með öllu, alveg sama hvort það var
hjá okkur, fullorðna fólkinu, börnun-
um, unglingunum eða ættingjum
hvar sem þeir voru, mundi allt og
alltaf til í að skemmta sér og öðrum.
Það er ógleymanleg vika sem við
dvöldum í sumarbústað saman, ég
strákarnir mínir, Ella, Magney Ósk
og Ninna. Við vorum í Húsafelli. Það
var nóg að gera við að sinna börn-
unum á daginn, en tíminn eftir að þau
sofnuðu á kvöldin er eftirminnilegur,
Ninna að lesa fyrir okkur Ellu, ýms-
ar bókmenntir sem konur á hennar
aldri voru áreiðanlega ekki vanar að
lesa, hvað þá að lesa þær upphátt,
það var mikið hlegið.
Aðra viku dvöldum við saman,
árinu seinna, þá vorum við í veiðihús-
inu við Krossá, síðustu vikuna í maí,
veðrið var eins og á Spánarströndum.
Börnin fylgdust með sauðburðinum
hjá Trausta og fengu að sjá þegar
kúnum var hleypt út í fyrsta sinn, en
við skemmtum okkur í veiðihúsinu á
meðan, ásamt vinkonu Ninnu og
Ellu, Steingerði. Það voru ekki nema
rétt fimmtíu ár á milli okkar Ninnu,
en það var eitthvað sem enginn hefði
merkt á svona stundum.
Ninna bjó hjá Ellu og Braga í rúm-
lega 30 ár, börnin þeirra, Steingrím-
ur Magnús, Ríkharður Sveinn og
Magney Ósk hafa verið svo lánsöm
að hafa haft ömmu alltaf hjá sér.
Skúli og konan hans Steinunn hafa
alltaf búið í Vogunum, þau og börnin
þeirra Sveindís, Guðrún, Magnús og
Inga hafa átt margar ferðirnar í
Mosó til ömmu, sérstaklega eftir að
hún hætti að geta verið hjá þeim tíma
og tíma sem hún gerði alltaf áður
fyrr. Þá dvaldi hún í Vogunum hjá
Skúla og Steinu og notaði tækifærið
til að heimsækja okkur, ættingjana
og vinina sem hún átti þar. Það er
erfitt að lýsa þeirri væntumþykju
sem var á milli Ninnu og barnanna
hennar, tengdabarna, barnabarna og
þeirra fjölskyldna, en þau tengsl sem
voru á milli hennar og tengdasonar-
ins Braga eru einstök, hlýjan, vænt-
umþykjan, glettnin og virðingin sem
þau báru hvort fyrir öðru.
Í dag er 27. maí og Ninna er dáin,
ég er aftur komin suður á strönd í
litla húsið, núna til að setja á blað
minningarnar um Ninnu, minningar
sem flögruðu um huga minn í fyrra-
kvöld. Ninnu sem fór í gær í ferðina
miklu og ég fékk að vera hjá henni,
þegar kallið kom. Ég veit ekki af
hverju, kannski tilviljun, ég veit það
ekki, en það var yndislegt og gott að
sjá þann frið sem yfir henni ríkti þeg-
ar hún fór, fá að halda í hendina
hennar, fallegu Ninnu minnar, sem
er búin að vera mér, pabba mínum,
mömmu minni og okkur öllum, alltaf
svo góð.
Þessar minningar sem ég á um þig
er ég svo þakklát fyrir og allt það
góða sem þú hefur gert fyrir mig.
Elsku Ninna, þakka þér fyrir allt.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem.)
María Jónsdóttir (Maja).
✝ Jón Kjartanssonfæddist 13. sept-
ember 1924 á Mið-
Skála undir Vestur-
Eyjafjöllum. Hann
lést 23. maí síðastlið-
inn á dvalarheimilinu
Lundi, Hellu. For-
eldrar hans voru
Kjartan Ólafsson,
bóndi, f. 17.2. 1898, d.
31.10. 1982, og Guð-
björg Jónsdóttir, hús-
freyja, f. 10.1. 1900, d.
11.6. 1989. Systkini
Jóns eru Ólafur bóndi
í Eyvindarholti, f.
25.4. 1926 og Sigríður, f. 14.10.
1930, gift Garðari Sveinbjarnar-
syni frá Ysta-Skála, fyrrum kaup-
manni í Reykjavík, f. 14.5. 1925.
Börn þeirra eru Kjartan, f. 13.5.
1955, kona hans er Antonía Guð-
jónsdóttir, f. 25.5. 1955, eiga þau
þrjá syni og hún á fyrir einn son,
Guðbjörg, f. 12.5. 1956, hennar
maður er Stefán Laxdal Aðal-
steinsson, f. 23.10. 1959, þau eiga
eina dóttur og tvo
syni, Anna Birna, f.
8.6. 1959, hennar
maður er Jón Ingvar
Sveinbjörnsson, f.
4.1. 1956, hann á einn
son, Guðrún Þóra, f.
21.8. 1962, hún á einn
son og Sigríður, f.
17.10. 1965, hennar
maður er Stefán Þór
Pálsson, f. 15.7. 1966
og eiga þau einn son.
Jón fluttist 1928
með fjölskyldu sinni
að Eyvindarholti í
sömu sveit og ólst
þar upp. Jón lauk gagnfræðiprófi
frá Gagnfræðaskóla Vestmanna-
eyja og stundaði nám í tvo vetur
við Menntaskólann á Akureyri, en
varð að hverfa frá námi vegna
veikinda. Hann stundaði búskap í
Eyvindarholti ásamt sinni fjöl-
skyldu.
Útför Jóns fer fram frá Stóra-
dalskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Nú þegar Jón frændi okkar er
horfinn sjónum okkar viljum við
systkinin þakka honum samfylgdina.
Hann hefur gefið okkur margar dýr-
mætar minningar. Við systurnar
vorum í sveitinni í flestum okkar frí-
um hjá afa, ömmu, Óla og Jóni og
bróðir okkar Kjartan ólst upp að
mestu leyti í Eyvindarholti. Jón
frændi var ljúfur maður, laglegur,
yfirvegaður, vel gefinn og sérstak-
lega handlaginn, það lék allt í hönd-
unum á honum. Hann var glettinn
og hafði ríka kímnigáfu. Þótt Jón
hefði ungur þurft að hverfa frá námi
hélt hann áfram að læra alla tíð.
Hann var fróður og vel að sér á
mörgum sviðum og komum við ekki
að tómum kofanum hjá honum. Her-
bergið hans var þakið bókum, alls
kyns fræðibókum og völdum skáld-
sögum. Hann fékk sér tölvu þegar
hann var 65 ára og lærði á hana
sjálfur. Þegar ferðamenn komu við í
Eyvindarholti og spurðu til vegar,
svaraði Jón þeim hvort sem var á
ensku eða frönsku.
Þeir bræðurnir voru lengi vel
skyttur sveitarinnar og við munum
vel eftir hamaganginum sem varð
þegar minkur eða refur sást í
grenndinni. Þá var hlaupið upp til
handa og fóta og jafnvel gert hlé á
heyskapnum. Jón var alltaf svo blíð-
ur og góður við okkur systkinin.
Stríddi okkur stundum en alltaf góð-
látlega. Gaman var þegar við báðum
Jón að rifja upp æskuár þeirra
systkina, þegar bræðurnir smíðuðu
skauta og sleða og leikina sem þau
léku sér í.
Oft var farið í ferðalög eftir hey-
skapinn og oftar en ekki inn á Þórs-
mörk. Jón frændi ók þá gamla Wil-
lys-jeppanum sínum og kunni vel á
vöðin í ánum. Jón frændi veiktist al-
varlega fyrir 7 árum og náði sér
aldrei eftir það. Dvaldist hann síð-
ustu árin á dvalarheimili aldraðra á
Hvolsvelli og að lokum á Lundi á
Hellu, þar sem hann lést.
Við munum ætíð minnast Jóns
frænda okkar og sakna hans, en
gleðjumst jafnfram yfir því að þraut-
um hans sé lokið. Við kveðjum hann
Jón og þökkum honum fyrir allt sem
hann hefur fyrir okkur gert.
Kjartan, Guðbjörg,
Anna Birna, Guðrún Þóra
og Sigríður.
JÓN
KJARTANSSON