Morgunblaðið - 01.07.2001, Page 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 1. JÚLÍ 2001 35
Elsku Jón Börkur
Það er svo erfittt að
trúa því að þú sért farinn frá okkur og
ég eigi aldrei eftir að sjá stríðnis-
glampann í augum þínum, því eins og
þú veist þá elskaðiru að stríða mér.
Þessa síðustu daga hef ég varla hugs-
að um annað en þig. Hvar þú sért
núna og hvort ég eigi eftir að hitta þig
einhverntímann aftur. Það eru svo
margar minningar sem rifjast upp
núna. Haustið ’97 þegar ég byrjaði í
Hagaskóla sá ég þig á hverjum degi,
þú varst einu ári eldri og við vorum
svolítið feimin hvort við annað í skól-
anum og þú heilsaðir mér ekki alltaf,
þó að við þekktumst vel. Ég varð ótta-
lega móðguð og sagði mömmu frá
þessu. Hófí frænka frétti þetta seinna
og talaði við þig. Það var eiginlega
ekki ætlunin að klaga þig, en það virk-
aði nú samt ansi vel og eftir það sagð-
irðu alltaf, hæ frænka, eða hæ Mar-
grét með glottandi andlit. Þá pirraði
það mig að þú gast ekki sagt venju-
legt hæ án þess að vera með þennan
stríðnistón. Seinna fór mér að finnast
voðalega þægilegt að hafa svona stór-
an frænda í skólanum. Ég gat nefni-
lega alltaf treyst á þig ef það voru ein-
hver vandamál þar. Það var líka oft
sem stelpur sögðu við mig, ertu
frænka hans Jóns Barkar, hann er
geðveikt sætur. Seinna fórstu í
menntaskóla og ég sá þig miklu
sjaldnar. Þá tók ég eftir því að þegar
ég hitti þig úti á götu stansaðirðu og
talaðir við mig. Það fannst mér mjög
gaman, þú varst hættur þessum
gelgjustælum. Síðasta skiptið sem ég
hitti þig fyrir þetta hræðilega flugslys
var í júlí síðasta sumar, mamma og
Hófí voru á þjóðlagahátíð á Siglufirði.
Ég gisti hjá ömmu Möggu og þú
komst og við borðuðum falskan héra
og spaghettí með hakki. Eftir það
settumst við fyrir framan sjónvarpið
og horfðum á Bráðavaktina. Stuttu
seinna varstu rokinn út, því þú þurftir
alltaf að fara á æfingu eða að hitta vin-
ina. Seinna þegar að ég var á leið til
Danmerkur kvaddirðu mig í gegnum
síma. Ég man að þú spurðir hvað ég
væri að fara að gera og óskaðir mér
góðrar ferðar og sagðir, sjáumst. Ef
ég hefði vitað að þetta væri okkar síð-
asta samtal hefði ég örugglega aldrei
sleppt þér úr símanum. Ég vildi að ég
hefði kynnst þér betur, elsku Jón
Börkur. Ég vil samt trúa því að ég
hitti þig aftur seinna.
Takk fyrir allt.
Þín frænka með appelsínugula hár-
ið,
Margrét Rán.
Mig langar með nokkrum orðum að
kveðja Jón Börk Jónsson, umsjónar-
nemanda minn í Hagaskóla í 8., 9. og
10. bekk.
Samkennari minn, Inga Mjöll,
hringdi til mín þar sem ég var stödd á
námskeiði í Austurríki og sagði mér
frá andláti Jóns Barkar. Minningarn-
ar hrönnuðust upp í huga mér meðan
regnið úti streymdi í stríðum straum-
um og mér fannst heimurinn gráta
með mér.
Jón Börkur var hár og myndarleg-
ur piltur, strax í 8. bekk þurfti ég að
horfa hátt upp til hans ef við stóðum á
tali. Hann var vinamargur og vinsæll,
kurteis, traustur og hæglátur. Ég sé
hann fyrir mér sitjandi í dyraröðinni
við hliðina á nafna sínum, Jóni Orra, í
eldfjörugum, skemmtilegum og dug-
legum hópi 10. bekkinga RS. Hann
tók öllum uppátækjum bekkjarfélag-
anna með jafnaðargeði og haggaðist
ekki. Hann var góður nemandi, stóð
JÓN BÖRKUR
JÓNSSON
✝ Jón Börkur Jóns-son fæddist í
Reykjavík 24. janúar
1983. Hann andaðist
á líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
16. júní sl. eftir rúm-
lega 10 mánaða bar-
áttu við afleiðingar
flugslyssins í Skerja-
firði. Útför Jóns
Barkar fór fram frá
Fossvogskirkju 26.
júní sl.
sig vel í námi og átti
framtíðina fyrir sér
þegar hann kvaddi okk-
ur í Hagaskóla að loknu
grunnskólaprófi.
Skólasystkini Jóns
Barkar kveðja nú í
annað sinn góðan vin
því að það eru ekki
nema nokkrir mánuðir
síðan þau fylgdu Sturlu
Þór til grafar. Þau hafa
ung upplifað mikla sorg
saman. Guð gefi þeim
öllum styrk til að halda
ótrauð áfram með
minningu góðra vina í
hjarta sínu.
Okkur Ingu Mjöll langar fyrir hönd
starfsfólks Hagaskóla að votta for-
eldrum og systrum Jóns Barkar, öðr-
um aðstandendum og vinum innilega
samúð okkar. Minningin um góðan
dreng mun áfram lifa.
Margrét Matthíasdóttir,
Inga Mjöll Harðardóttir.
Elsku hjartans Nonni okkar. Við
trúum því að núna sértu í faðmi Guðs
og englanna þar sem líkamlegar þján-
ingar eru ekki til, aðeins birta og
gleði. Þú reyndir eins og þú mögulega
gast og um stund var von. En þetta
var of erfitt fyrir þig og Guð sá það og
leysti þig úr fjötrunum. Við trúum því
líka að núna séuð þið Stulli saman í ei-
lífðinni, tveir einstakir ungir menn,
sem við elskuðum svo mikið.
Elsku ljúfur. Við þökkum þér fyrir
að vera einstakur vinur sonar okkar
Hilmars Péturs, sem þótti svo undur
vænt um þig. Hann hefur misst óend-
anlega mikið, en hann á svo margar
góðar minningar um þig, sem munu
hjálpa honum í gegnum lífið. Þú varst
líka vinur Sólveigar Heiðu okkar og
henni þótti líka svo undur vænt um
þig. Hún saknar þín sárt.
Elsku vinur. Við þökkum þér fyrir
allt og við munum ætíð geyma minn-
inguna um þig í hjarta okkar. Þú
varst fallegur og hlýr ungur maður,
sannur og traustur vinum þínum og
yndislegur við litlu systur þínar. Við
munum sakna þín.
Einstakur er orð
sem notað er, þegar lýsa á því sem engu öðru
er líkt,
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð með brosi eða vin-
semd.
Einstakur lýsir fólki
sem stjórnast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
Einstakur á við þá sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
Einstakur er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez.)
Elsku Hófi, Jónsi, Una, Ása Karen,
ömmur og afi og allir aðrir aðstand-
endur. Guð styrki ykkur í sorginni.
Minningin um góðan dreng mun ætíð
lifa í hjarta okkar. Jón Börkur var
einstakur.
Ástarkveðjur,
Rósa og Hilmar.
Elsku Jón Börkur, ég veit í hjarta
mínu að þér líður betur núna og það
er huggun harmi gegn að vita að þján-
ingum þínum sé lokið. En sama
hversu mikið sem ég reyni að hugsa
um það, þá er það svo sárt að þú sért
farinn frá okkur. Það er eins og allt
staðni þegar maður hugsar um hvað
lífið getur verið óréttlátt.
Þegar ég kom til þín á laugardag-
inn til að kveðja þá fyrst fór ég að átta
mig á því að stundirnar sem maður
myndi deila með þér yrðu ekki fleiri í
bráð. Það er erfitt að ímynda sér og
sætta sig við. Ég gekk niður að sjó og
fór að hugsa um þegar ég, þú og
Hrund fórum á þorrablótið í sveitina
okkar undir Eyjafjöllum. Það var
ekkert smá skemmtilegt, við sungum
og dönsuðum allskyns samkvæmis-
dansa, sem þú varst bara mjög góður
í.
Ég er þakklát fyrir þær gleðistund-
ir sem við áttum saman, ég gleymi þér
aldrei.
Nú eruð þið Stulli aftur saman og
passið uppá hvor annan og eruð
örugglega eitthvað að bralla.
Við mamma sendum foreldrum
þínum, systrum og öðrum aðstand-
endum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Sigrún Einarsdóttir.
Ég hef þekkt Jón Börk alveg síðan
ég man fyrst, þar eð foreldrar okkar
eru bernskuvinir. Við höfum hist í
veislum, útilegum og sumarbústaða-
ferðum alla tíð. Þar sem við Jón Börk-
ur vorum jafnaldrar brölluðum við
alltaf eitthvað skemmtilegt á þessum
samkomum. Stundum leið langt á
milli þess að við hittumst og tók þá
svolítinn tíma að brjóta ísinn í fyrstu
en þegar líða tók á kvöldið vorum við
alltaf orðin mestu mátar og báðum
foreldrana að vera aðeins lengur. Við
gerðum ýmislegt saman og var það
allt frá því að horfa á NBA og að því
að spila lúdó. En mér er minnisstæð-
ast gamlárskvöldið í 10 ára bekk þeg-
ar Jón Börkur og Jónsi pabbi hans
komu í heimsókn og við spiluðum
Verðbréfaspilið með vinkonu okkar
og drukkum pilsner langt fram á nótt.
Þá fannst mér fyndnast að 10 ára
strákur væri með jafnstóra fætur og
pabbi minn. Núna eru þessar
bernskuminningar orðnar svo ótrú-
lega dýrmætar.
Þegar við byrjuðum í Hagaskóla
urðum við svolítið feimin við hvort
annað og um tíma heilsuðumst við
varla. En nú í seinni tíð hafði aldeilis
ræst úr því.
Við hittumst oft úti á lífinu – og
ekki má gleyma öllum handboltaleikj-
unum með Gróttu-Kr.
Elsku Jón Börkur minn! Ég vona
að þú hafir það gott núna þegar þú ert
laus úr fjötrunum og orðinn frjáls.
Takk fyrir allt saman.
Kæru Jónsi, Hófi, Una Björk, Ása
Karen og aðrir ættingjar. Megi guð
vera með ykkur í þessari miklu sorg
og takk fyrir stuðninginn sem þið haf-
ið veitt okkur krökkunum á þessum
erfiðu tímum.
Sigrún Huld.
Hversu óumræðanlega sárt sem
það er að horfa á eftir þér, elsku
Nonni minn, þá brosum við samt í
gegnum tárin við tilhugsunina um
ærslafulla endurfundi ykkar Sturlu
Þórs í landi eilífðarinnar. Það hefur
lengi legið fyrir hvert stefndi hjá þér,
stóri strákur, og því er það okkur sem
elskum þig ljúfsár léttir að þú ert nú
laus úr þeim grimmu fjötrum sem á
þig voru lagðir slysdaginn hörmulega
síðasta sumar. Sanngjarnast hefði
okkur þótt, úr því þetta átti að enda
svona, að þið vinirnir hefðuð mátt fara
hönd í hönd saman í eilífðina um síð-
ustu áramót.
Einhver æðri tilgangur réði því að
þín kveðjustund rann ekki upp fyrr en
nú og er það ekki á okkar færi að ráða
í hann. Kannski var það samt svo, að
þetta var sá tími sem mamma þín,
pabbi og systur þurftu til að sættast á
þessi málalok.
Elsku Hófí, Jónsi, Una og Ása Kar-
en. Á þessu næstum ári sem liðið er
höfum við gengið í gegnum sorgir og
sigra saman. Við höfum bundist bönd-
um sem mölur og ryð fá ekki grandað.
Við sendum ykkur okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur, þó með þá vissu í hjarta
að drengirnir okkar sitja nú skelli-
hlæjandi á gullstólum og horfa til okk-
ar.
Friðrik Þór, Kristín og
Trausti Þór.
Við minnumst Jóns Barkar sem var
í Vesturbæjarskóla í 5. bekk og aftur í
7. bekk eftir ársdvöl í Svíþjóð. Hugur
okkar dvelur hjá fjölskyldu Jóns
Barkar og einnig hjá jafnöldrum og
vinum sem misst hafa góðan félaga.
Við geymum ljúfar minningar um
góðan dreng.
Starfsfólk Vesturbæjarskóla.
Okkar kæri vinur og handbolta-
félagi til margra ára Jón Börkur
Jónsson hefur nú kvatt okkur eftir
mikla baráttu. Þessi hávaxni og sterki
drengur sem oft á tíðum hélt liðinu
uppi með miklum hæfileikum og já-
kvæðu hugarfari mun okkur aldrei
gleymast.
Það er eitt sem er alveg á hreinu,
Jón Börkur var gerður úr stáli. Sama
hvaða baráttu hann háði þá hristi
hann allt af sér og kom tvíefldur til
baka. Eitt skýrasta dæmi þess er að
aðeins þremur mánuðum eftir harka-
legan árekstur við bíl var hann mætt-
ur aftur í baráttuna með liðinu. Jón
Börkur hafði alla burði til að verða yf-
irburða leikmaður í handbolta enda
var hann byrjaður að æfa með meist-
araflokki Gróttu/KR aðeins 16 ára
gamall auk þess að spila bæði með 2.
og 3. flokki.
Við eigum margar góðar minningar
um Jón Börk hvort sem er innan vall-
ar eða utan. Hann var góður félagi og
frábær persónuleiki auk þess að það
var ávallt hægt að reiða sig á hann.
Við minnumst þess einnig hversu ró-
legur og yfirvegaður Jón Börkur var,
hann kom með orð eins og ,,chollaðu“
eða bara kinkaði kolli og glotti við
tönn nema hvort tveggja væri.
Skarð hans er vandfyllt hvort sem
um er að ræða liðsfélaga eða vin og á
síðastliðnum vetri var nærveru hans
sárt saknað. Fjölskyldu hans sendum
við okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Þínir vinir í
3. flokki Gróttu/KR.
Þær takast á sorgin og gleðin.
Minninginn um ykkur Jón Börk og
Sturlu, vinina, myndarlegu, kröftugu
og blíðu félaganna vekur gleði í huga
mér. Ég var sorgmædd þegar Sturla
dó en þá varst þú eftir hjá okkur, mik-
ið veikur en þú vars hér og gafst okk-
ur vonina. Jón Börkur, strákurinn
sem ég þekkti svo vel þegar hann var
lítill, strákurinn sem kom sérstaklega
í heimsókn til mín til að skoðað
„Fantonmen“-blöðin. Strákurinn sem
fékk stóra legóskipið í sex ára afmæl-
isgjöf og leyfði mér að byggja það
með sér. Við bjuggum í Gautarborg
þá og ég var daglegur gestur heima
hjá þér. Sumarið sem þið fluttuð heim
til Íslands var tregablandið sumar.
Iðulega þegar ég átti leið um leit ég
upp í eldhúsgluggann ykkar, ég varð
alltaf fyrir jafn miklum vonbrigðum
þegar ég sá að hvítu gardínurnar með
rauðu blómunum voru þar ekki leng-
ur.
Ég saknaði ykkar óendanlega. Vina
minna. Það var ánæjustund þegar ég
heyrði að þú og Sturla frændi þekkt-
ust og væruð vinir. Þið sameinuðuð
það besta.
Vini mína og fjölskyldu mína. Nú
ert þú líka farinn Jón Börkur og
gleðin er sorg blandin.
Ég er stolt, eiginlega bara rosalega
monntin yfir því að hafa þekkt ykkur
og hafa fylgst með ykkur vaxa og
verða af góðum og lífglöðum ungum
mönnum.
Hófí, Jónsi, Una og Ása Karen það
er ég viss um þeim Jóni Berki og
Stulu líður vel þar sem þeir eru nú og
eins og alltaf munu þeir halda áfram
að bera hag ykkar fyrir brjósti.
Gerður Dýrfjörð.
Elsku Jón Börkur
Við munum aldrei gleyma fyrsta
árinu okkar í Kvennó, en þá lentum
við öll saman í bekk. Við kynntumst
þér ekki almennilega fyrr en eftir ára-
mótin og sáum þá hvað þú varst frá-
bær. Það kom nefnilega fyrir að þú
sofnaðir í tímum. Þú varst svo seinna
kosinn svefnpurrka bekkjarins!
Manstu í partíinu hjá Tinnu Ósk þeg-
ar þið Stulli voruð í aðalhlutverki?
Það var þá sem þú braust sófann! Vá,
hvað við söknuðum þess að hafa þig
ekki með okkur í öðrum bekk líka.
Nú er baráttunni lokið og þú ert
kominn á betri stað. Við erum þakk-
látar fyrir að hafa fengið að kynnast
þér, elsku Jón Börkur okkar, og
huggum okkur við það að þér líður vel
núna og ert búinn að hitta Stulla.
Dauðinn er sólarupprás
uppstigning geislandi sólar úr djúpi lífsins
bjarma hennar slær á moldina og hafið
án dauðans væri lífið kalt og dimmt
dauðinn er brunnur
án hans væru akrarnir vatnslausir
og skrælnuðu
án dauðans væri lífið án merkingar
(Ragnhildur Ófeigsdóttir.)
Við viljum senda fjölskyldu Jóns
Barkar okkar dýpstu samúðarkveðj-
ur.
Þínar vinkonur,
Heiða Rún og Birna.
Hún amma mín er dáin, amma sem
hjálpaði mér að komast í heiminn.
Þegar ég var að alast upp hjá
ömmu og afa í Smálöndunum er
margs að minnast og þegar ég hugsa
til baka er augljóst að hún amma mín
var engin venjuleg kona, hún
handþvoði allan þvott af stórri
fjölskyldu, olíukynti húsið sem við
bjuggum í, sló með orfi og ljá, ræktaði
kartöflur og rabarbara, saumaði föt í
handsnúinni saumavél, málaði húsið
að innan sem utan og bakaði bestu
kleinur í heimi. Oftast skottaðist ég á
eftir henni og reyndi að hjálpa, hversu
mikið gagn ég gerði veit ég nú ekki en
alltaf var amma þolinmóð við mig og
leyfði mér að taka þátt í verkunum.
Ævi ömmu var ekki alltaf dans á
rósum en hún lét aldrei bugast í öllum
GUÐNÝ
GÍSLADÓTTIR
✝ Guðný Gísladótt-ir fæddist í Vest-
mannaeyjum 21.
nóvember 1918. Hún
lést á Landspítalan-
um 5. júní 2001 og
fór útför hennar
fram frá Fossvogs-
kapellu 8. júní síð-
astliðinn í kyrrþey.
Guðný var næst-
elst í hópi 9 systk-
ina, dóttir hjónanna
Sesselju Ingibjargar
Guðmundsdóttur og
Gísla Jónssonar.
Fyrri maður Guð-
nýjar var Olgeir Jóhannesson og
átti hún með honum 2 börn, Kol-
brúnu og Gísla. Seinni maður
Guðnýjar var Jón Georg Jónas-
son og áttu þau saman 6 börn,
Guðbjörgu Sesselju, Helga, Borg-
hildi, Jónas Rafn, Steinar Pétur
og Ágústu Hólm. Guðný átti 15
barnabörn og 5 barnabarnabörn.
sínum erfiðleikum.
Amma dvaldi sín síð-
ustu ár í Furugerði 2.
Elsku amma, ég kveð
þig með sorg í hjarta en
ég veit að þér líður vel
þar sem þú ert núna.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum læt-
ur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis
njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
Þín
Inga.
Elsku langamma,
Vonandi líður þér vel hjá Guði og
englunum, við hugsum til þín á kvöld-
in þegar við förum með bænirnar
okkar, takk fyrir alla þína hlýju og
ást, elsku langamma okkar.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Þín barnabörn,
Guðný, Birta
og Logi.