Morgunblaðið - 01.07.2001, Síða 36

MINNINGAR
36 SUNNUDAGUR 1. JÚLÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Elísabet Arnars-dóttir fæddist í
Reykjavík 8. mars
1988. Hún lést af
slysförum við Breið-
dalsvík 24. júní sl.
Foreldrar Elísabetar
eru Arnar Freyr
Ingimundarson f. 22.
september 1966 og
Guðný Svanhvít Sig-
urjónsdóttir f. 24.
febrúar 1964. Fóst-
urfaðir Elísabetar er
Þorsteinn J. Har-
aldsson f. 17. des-
ember 1962 og
stjúpmóðir hennar er Valrún
Valgeirsdóttir f. 9. september
1966.
Elísabet ólst upp hjá móður
sinni og fósturföður, fóstursyst-
ur og tveimur hálfsystkinum.
Þau heita Guðríður Aðalbjörg f.
16.águst 1982, Freydís Þóra f. 8.
nóvember 1994 og Haraldur Sig-
urjón f. 14. júní 1998, Þorsteins-
börn. Þá átti Elísabet þrjár hálf-
systur, búsettar í Bolungarvík,
sem heita Ingibjörg Eva f. 9. júlí
1993, Maríanna Elín
f. 6. ágúst 1996 og
Sigurborg Ásdís f.
3. janúar 2001, Arn-
arsdætur. Móður-
foreldrar Elísabetar
eru Sigurjón Hjálm-
arsson og Raghildur
Jónína Óskarsdóttir
búsett á Fáskrúðs-
firði. Föðurforeldr-
ar Elísabetar eru
Ingimundur Guð-
mundsson, búsettur
í Kópavogi, og Ás-
dís Ólafsdóttir sem
lést 26. júní í fyrra.
Elísabet bjó síðustu æviár sín
á Akureyri við ástríki fjölskyldu
sinnar, sinnti námi sínu af ein-
stökum áhuga og af íþróttum
átti knattspyrna hug hennar all-
an. Elísabet átti annan ástríkan
fjölskyldufaðm í Bolungarvík hjá
föður sínum, konu hans og hálf-
systrum.
Útför Elísabetar fer fram frá
Akureyrarkirkju á morgun,
mánudag 2. júlí, og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Elsku ljúfan okkar Elísabet. Það
er sárt að þurfa að viðurkenna þá
staðreynd fyrir sjálfum sér að þú
munir ekki gleðja okkur með nær-
veru þinni framar, að þú munir
ekki koma til okkar að ári eins og
þú hefur gert öll þín ár til þessa.
Einlæg gleði þín og gáski var
okkur svo mikils virði frá því fyrst
þú leist dagsins ljós.
Örlögin verða ekki umflúin hjá
okkur fremur en öðrum þó að
hugsunin um að ekkert hendi okk-
ur sé einatt ofarlega í sinni, reið-
arslagið getur komið hvenær sem
er og gerir ekki boð á undan sér.
Á heimleið eftir velheppnaða
skemmtun með fjölda ættingja á
ættarmóti verður endirinn með
slíkum hætti að aldrei líður okkur
úr minni. Þið frænkurnar, Elísabet
og Ragnhildur, sem voruð svo sam-
rýndar og góðar vinkonur lendið í
slysi sem sviptir þér burt frá okkur
og skilur við frænku þína svo mikið
slasaða að tvísýnt er um bata henn-
ar. Við lifum þó í þeirri von að hún
nái sér að fullu og að við njótum
enn um langa hríð nærveru henn-
ar, en við verðum að sætta okkur
við að þig höfum við misst og get-
um ekki annað en verið þakklát
fyrir að ekki slösuðust fleiri.
Við vitum að þú ert í góðum
höndum hjá almáttugum Guði og
minningin um þig mun hlýja okkur
um hjartarætur á meðan við lifum.
Vertu sæl, vor litla, hvíta lilja,
lögð í jörð með himnaföður vilja,
leyst frá lífi nauða,
ljúf og björt í dauða
lést þú eftir litla rúmið auða.
(M. Joch.)
Þín
amma og afi á
Fáskrúðsfirði.
Kveðja frá
vinum á Fáskrúðsfirði
Elísabet var lífsglöð og féll vel í
hópinn. Hún var fljót að eignast
vini og var alltaf svo kát og glöð,
jákvæð og skemmtileg.
Við þekktum hana vel þegar við
vorum lítil, svo fluttist hún til Ak-
ureyrar með móður sinni og fóst-
urföður. Við hittum hana þó á
sumrin þegar hún kom til ömmu
sinnar og afa og héldum þannig
sambandi við hana. Nú í sumar var
hún nýkomin til okkar til að passa
lítinn frænda sinn en hvarf allt of
fljótt frá okkur aftur. Hennar er
sárt saknað í vinahópi sem veit að
hún er á góðum stað þar sem
henni mun líða vel og hefur örugg-
lega verið tekið vel á móti henni.
Saknaðarkveðjur frá bekkjar-
félögum og vinum á Fáskrúðsfirði.
Kristín María, Óskar
Ingimar, Helga Jóna,
Rakel Sif, Sölvi, Berg-
steinn, Jóhann Geir,
Ingólfur, Kristrún Selma,
Brynja Dröfn, Ásta Krist-
ín og Guðbjörg.
Elsku Elísabet mín.
Mikið óskaplega var sárt að
frétta að þú værir dáin. Ég veit að
það eru margir sem spyrja sömu
spurningar og ég. Af hverju þarf
svona ung og góð stelpa eins og þú
að fara svona snemma? En við
fáum víst enginsvör við því. Ég
kynntist þér þegar þú bjóst á Dal-
vík. Ég passaði þig sumarið sem
þú varst 4 ára og alltaf annað slag-
ið eftir það. Það var alltaf svo
gaman að koma til ykkar, alltaf
mikið fjör á heimilinu og vel tekið
á móti manni. Mér er sérstaklega
minnisstætt eitt skiptið sem ég
sótti þig á gæsluvöllinn, við leidd-
umst út stiginn hjá sparisjóðnum
og okkur lá ekkert á, þá hugsaði
ég með mér að ég vildi að við gæt-
um orðið vinkonur í framtíðinni
eins og ég og mamma þín vorum.
Ég fór oft með þig heim til mín því
þú og Fanney systir voruð svo
góðar vinkonur og þar af leiðandi
varstu oft heima hjá okkur þó að
ég væri ekki að passa þig. Svo
fluttust þið frá Dalvík, fyrst til út-
landa og svo til Akureyrar. Ég
kom nokkrum sinnum til ykkar á
Akureyri og man ég sérstaklega
að þú bauðst mér í 8 ára afmælið
þitt sem var svaka veisla. Síðustu
árin sá ég þig stundum á Akureyri
og vorum við vanar að spjalla sam-
an þegar við hittumst, það var síð-
ast á 17. júní sem ég sá þig og
mikið fannst mér þú orðin full-
orðin. Ég vona að þér líði vel þar
sem þú ert núna. Ég vil senda öll-
um aðstandendum mínar dýpstu
samúðarkveðjur á þessum erfiðu
tímum.
Halla Björg.
Mikil harmafregn barst mér
seinnihluta sunnudagsins 24. júní.
Arnar Freyr sonur minn hringdi
til mín og segir: „Hún Elísabet
mín er dáin, það varð bílslys aust-
ur í Breiðdal.“ Ég var illa und-
irbúinn slíkri fregn, svo sem allir
aðrir nákomnir. Undir slíkt verður
aldrei nokkur maður nokkurn tím-
ann undirbúinn. „Viltu koma til
mín, pabbi minn, mér líður svo illa,
ég er staddur hjá Óla bróður.“ Svo
gífurlegt var þetta högg mér að ég
varð að draga andann nokkrum
sinnum djúpt ofan í lungun áður
en ég komst af stað.
„Á snöggu augabragði afskorið
verður fljótt...,“ segir sálmaskáld-
ið. En ég segi hvers vegna þetta
yndislega barn, aðeins þrettán ára
gömul, svo blíð og yndislega falleg
og vel af guði gerð að öllu leyti?
Hún átti að fermast næsta vor og
allir hennar aðstandendur í mikilli
tilhlökkun að sjá hana ganga upp
að altari Drottins, „Því hann mun
gefa þér lífsins kórónu.“ Nú hefur
hann látið hana á höfuð þitt elsku
hjartans afastelpan mín.
Í öðrum góðum texta segir:
„Hvers vegna eru lítil börn svo lítil
og lífið allt svona undarlegt og
skrýtið?“ Við, sem segjumst vera
fullorðin, erum bara eins og lítil
börn þegar svona reiðarslag dynur
yfir okkur. Já, bara ósköp lítil. Við
bara grátum og reynum að hugga
hvert annað. Við höfum engin orð
sem duga, tökum utan um hvert
annað, grátum við öxlina hvert á
öðru og reynum að öðlast þannig
styrk í nauð. En hvers vegna er
lífið allt svona undarlegt og skrýt-
ið? Við hrópum þessi orð út í tómið
en er einhver að hlusta á okkur?
Fáum við einhver svör við spurn-
ingunni? Ég held ekki.
Fyrstu ævidaga sína dvöldu þær
mæðgur heima hjá okkur Ásdísi
minni á Kópavogsbraut 93, Guðný,
mamman, með sína elskulegu fal-
legu stúlku sem skírð var Elísabet
áður en þær héldu austur á Fá-
skrúðsfjörð til móðurforeldra
hennar. Oft kom hún suður að
heimsækja pabba sinn og afa og
ömmu og oft fékk ég að sækja
hana út á flugvöll þar sem hún
beið með spjaldið úr flugvélinni
framan á sér. Urðu þá miklir fagn-
aðarfundir. Eftir að skólaganga
Elísbetar byrjaði kom það fljótt í
ljós að hún var afbragðs náms-
maður. Ævinlega hringdi hún í
ömmu Ásdísi til að segja henni frá
því hvernig sér hefði gengið í próf-
unum og frammistaðan ætíð frá-
bær. Amma Ásdís var svo stolt af
stelpunni sinni og laumaði alltaf
einhverri viðurkenningu í lófann
hennar þegar þær hittust næst.
Hún Elísabet hélt mikilli tryggð
við afa og ömmu í Kópavoginum og
var ævinlega mikið símasamband á
milli okkar enda hafa þau Guðný
mamma hennar og Steini fóstur-
faðir verið yndisleg við okkur alla
tíð. Já, enn þá segi ég „Hvers
vegna er lífið svona undarlegt og
skrýtið?“ Hún Ásdís amma, mín
elskulega eiginkona, andaðist fyrir
réttu ári síðan, eða 26. júní í fyrra,
og hefur örugglega tekið á móti
hjartkæru ömmubarninu sínu.
Elsku Elísabet mín hringdi í afa
sinn eftir lokaprófin í vor og leyfði
honum að heyra sínar svimandi
háu einkunnir, mest allt níur og tí-
ur. Afa langaði að láta hana fá eitt-
hvað í lófann sinn, eins og amma
var vön að gera, en þá tók almætt-
ið í taumana og kom harkalega í
veg fyrir það. Síðustu fundir okkar
úti á Reykjavíkurflugvelli voru
þeir döprustu á minni lífsleið.
Eina manneskju langar mig að
nefna, Valrúnu Valgeirsdóttur,
eiginkonu Arnars sonar míns.
Strax frá upphafi reyndist Valrún
Elísabetu einstaklega góð og tók
henni jafnan eins og sinni eigin
dóttur. Þegar þau Arnar, nokkrum
árum síðar, eignuðust sínar eigin
dætur var Elísabet alltaf mikil-
vægur hluti fjölskyldunnar, stóra
systirin sem hinar litu upp til.
Þetta var mikið lán fyrir okkur öll
og sýnir glöggt réttsýni Valrúnar
og þroska en því miður vill þeim
hlutum allt of oft vera öðruvísi far-
ið.
Ég ætla ekki að hafa þessi skrif
mín mikið lengri að sinni, svo ég
fari ekki að setja eitthvað á blað
sem ég kynni að sjá eftir seinna
meir. Auðvitað er ég sár og ef til
vill reiður líka. Sr. Gunnar Sig-
urjónsson, sá mikli öðlingur, sem
búinn er að hjálpa okkur fyrstu
skrefin í gegnum þennan mikla
harm, segir okkur þessi viðbrögð
öll vera eðlileg. En það eru engir
plástrar né pillur uppfundnar sem
græða svona sár. Þau gróa aldrei
til fulls. Guð almáttugur er sá eini
sem stráð getur dufti í slík sár
sem þessi. Ef við missum trúna og
sambandið við hann verðum við
endalaust rekald í þessum heimi
og náum hvergi landi.
Ég bið öllum blessunar sem eiga
um sárt að binda og bið um styrk
okkur öllum til handa til að lifa
með minningu Elísabetar Arnars-
dóttur og halda henni á lofti. Þá
einnig, og ekki síst, hennar elsku-
legu skólasystkini sem mátu hana
svo mikils og minntust hennar með
minningarstund í gamla skólanum
hennar. Guð blessi ykkur öll, elsku
skólasystkini hennar, og verið æv-
inlega góð hvert við annað. Að
endingu er hér lítið ljóð sem varð
til þegar Ásdís amma dó og ég vil
tileinka þér líka, elskan hans afa.
Þín leið er greið um veg til heimins heima,
heilsaðu þeim er ljúft þér rétta hönd.
Minningar allar margfalt skulum geyma,
meta og virða öll þín tryggðabönd.
Nú ertu sofnuð, dýrðina þig dreymi.
Drottinn þig geymi, góða nótt.
(I.G.)
Ingimundur afi.
Elsku Elísabet, hvernig getur
lífið verið svona óskiljanlegt og
óréttlátt. Það er skrýtið að þurfa
að sjá á eftir þér yfir móðuna
miklu. Þú, sem áttir framtíðina
fyrir þér, með þína miklu hæfileika
og mannkosti.
Það sem snertir mig fyrst þegar
ég hugsa til þín er einlægnin í
faðmlögum þínum þegar við hitt-
umst og hlýjan og kærleikurinn
sem stafaði af nærveru þinni. Þó
að þú hafir aðeins náð að fylla
þrettán ár var sem sálin þín byggi
yfir mun meiri þroska en árin gáfu
til kynna. Yfir þér var einstök ró-
semd og yfirvegun. Alltaf var stutt
í brosið þitt fallega sem yljaði um
hjartaræturnar og fallegu augun
þín. Þú varst heillandi, Elísabet.
Ég er þakklát fyrir þær stundir
sem komu er ég fékk notið nær-
veru þinnar og sakna þess að þær
geta ekki orðið fleiri. Elsku El-
ísabet, bara ef við hefðum getað
hist oftar, gert meira saman og ég
hringt oftar í þig. Bara ef... El-
ísabet, en tíminn átti að vinna með
okkur en nú er það of seint. Í öll-
um þínum ljóma varstu hrifin á
brott. Nýlega hringdir þú í mig og
vildir segja afa einkunnirnar þínar.
Þú varst vön því að segja afa og
ömmu þær. Ég var svo heppin að
fá þá að heyra í þér. Einkunnirnar
voru háar. Áhugi þinn á náminu
var slíkur að ég sem barn á þínum
aldri hefði aldrei náð með tærnar
þar sem þú hafðir hælana. Þegar
ég spurði þig hvort þú værir búin
að ákveða hvað þig langaði til að
verða þegar þú yrðir stór sagðist
þú ekki vera búin að hugsa út í
það. Eftir símtalið leiddi ég hug-
ann að því hvað það var rétt hjá
þér að hugsa ekki um of um það
sem gæti orðið. Það er rétt, El-
ísabet, það sem skiptir máli er
ekki hvað maður ætlar að verða,
heldur hver maður er. Það eru
ekki titlar og prjál sem gera mann
að góðri manneskju. Markmið okk-
ar í lífinu hér ætti heldur að vera
hjartagæska og velvilji eins og ein-
kenndi þig.
Elsku Elísabet, ég þakka þér
fyrir að hafa fengið að þekkja þig.
Án þín hefði lífið orðið snauðara.
Þrátt fyrir ungan aldur skildir þú
eftir þig mikla visku. Nú ertu kom-
in til Guðs, ömmu Ásdísar, Boggu
frænku og allra hinna sem lifa í
ljósinu og reyna að hjálpa okkur
hinum að lifa betra lífi.
Ég sakna þín, Elísabet.
Bí, bí og blaka,
álftirnar kvaka.
Ég læt sem ég sofi
en samt mun ég vaka.
Elsku Guðný, Steini, Gauja,
Freydís og Haraldur, Arnar, Val-
rún, Ingibjörg Eva, Maríanna Elín
og Sigurborg Ásdís. Guð veri með
ykkur og sé ykkur stoð á þessari
þungbæru þrautargöngu.
Bryndís Ingimundardóttir
og fjölskylda.
Lífið er sífellt að koma okkur á
óvart en ekkert kemur okkur þó í
jafnopna skjöldu og dauðinn. Ég
var rétt nýkomin suður á Spán þar
sem ég ætlaði að eyða næstu vik-
um þegar síminn hringdi og Bryn-
dís systir segir mér að Elísabet
hans Arnars bróður hafi slasast
lífshættulega í bílslysi. Næsta sím-
hringing, stuttu seinna, og þá er
það Arnar sem segir mér að hún
sé dáin, þessi yndislega stúlka.
Hvað á þetta að þýða? Hvað geng-
ur guði til? Hvers vegna...? Það
þarf enginn að telja mér trú um að
þeir sem guð elskar deyi ungir.
Það er aðeins tilraun til að bera
smyrsl á sárin. Ef guð elskaði
hana svona mikið, sem ég veit að
hann gerði eins og við öll því ann-
að var ekki hægt, þá átti hann að
leyfa henni að vera hjá okkur
miklu lengur. Heiminum veitir
ekki af svona góðum og einlægum
sálum til að kenna okkur hinum og
guð ætti að leyfa okkur að njóta
návistanna við þær miklu lengur.
Heimurinn yrði betri fyrir vikið.
Svona hörmungaratburð er ekki
hægt að reyna að skilja, hann er
óskiljanlegur með öllu og þjónar
engum tilgangi. Þetta minnir okk-
ur á að öll okkar plön eru fallvölt
og aldrei skyldum við ganga að
neinu sem gefnum hlut í okkar lífi
heldur muna að þakka fyrir það
sem við höfum og njóta meðan
hægt er.
Þegar ég hringdi í Ingu Dís,
dóttur mína, sem stödd er í Par-
agvæ, til að færa henni þessa
hörmungarfregn varð henni að
orði: „Ætlar þetta engan endi að
taka?“... og bætti svo við: „...hún
er þó alla vegana komin til ömmu,“
en hjá ömmu Ásdísi í Kópavog-
inum undu barnabörnin sér ætíð
best. Fyrir réttu ári síðan, 3. júlí í
fyrra, fylgdum við mömmu til graf-
ar. Gott er þó til þess að vita,
elsku Elísabet mín, að amma fékk
að fara á undan þér, hjarta hennar
hefði brostið hefði hún þurft að
horfa á eftir þér, elskan litla. Þær
hafa beðið þín með opna arma, hún
og Bogga frænka, tekið þig í fang-
ið og leitt þig í sannleikann um
himnaríki og alla hina englana. Ég
vil fá að vita hvað bíður þín svona
mikilvægt á himnum. Það gæti
kannski linað sorgina okkar og
söknuðinn, að ekki sé minnst á
verkina í hjartanu sem fylgja
ótímabærri brottför þinni, elskan.
Ef til vill færðu að láta okkur vita,
þegar fram líða stundir og angist
okkar hefur náð að dofna, hvað
guði gekk til, Elísabet mín.
Elsku, hjartans Elísabet sem
var að verða svo stór. Mér þykir
svo vænt um þig og minnist dag-
stundarinnar með gleði sem við
áttum saman á Akureyri í febrúar
sl. Þá nutum við þess bara að fá að
vera frænkur á búðarrápi og vera
til. En allt of fáar urðu stundirnar
okkar í þessu lífi, allt of fáar. Hún
Inga Dís syrgir þig sárt, fjarri
okkur öllum hinum, og huggar sig
við það að á himnum bíði þín hlýr
ömmufaðmur og Bogga tilbúin
með nýprjónaða sokka á tásurnar
þínar. Arnari bróður, Guðnýju og
fjölskyldum þeirra beggja sendi ég
mína innilegustu hluttekningu og
bið guð og allar góðar vættir að
styrkja okkur öll og styðja í gegn-
um þessa óskapar sorg.
Ég kveð þig að endingu, hjart-
ans Elísabet mín, með sama ljóð-
inu og ég kvaddi ömmu Ásdísi með
í fyrra og þakka þér fyrir sam-
veruna sem varð svo endaslepp.
Þú ert og verður alltaf yndisleg.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng
svo brjóstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stef.)
Þín frænka,
Svandís.
Það glitra tár á hvarmi,
mitt hjarta brostið er.
Minn hugur fullur af harmi,
samt ég veit að þú ert hér.
Hvað Drottinn minn Guð er að vilja,
hann einn um það getur sagt.
Ég ætla ekki að reyna að skilja
hvað á mannanna herðar er lagt.
ELÍSABET
ARNARSDÓTTIR