Morgunblaðið - 27.07.2001, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 FÖSTUDAGUR 27. JÚLÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Guðdís Sigurð-ardóttir fæddist
í Ólafsvík 16. októ-
ber 1919. Hún lést á
Landspítala í Foss-
vogi 19. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Mikkelína Pálína Ás-
geirsdóttir, f. 26.
apríl 1894 á Ísafirði,
d. 28. maí 1971, og
Sigurður Ásmunds-
son, f. 1. febrúar
1894 á Bláfeldi í
Staðarsveit, d. 1.
febrúar 1985. Pálína
og Sigurður eignuðust átta börn á
lífi, og var Guðdís þriðja elst.: 1)
Guðbjartur Bergmann, f. 18. októ-
ber 1916, d. 15. nóvember 1916. 2)
Guðmunda Ragnhildur, f. 6. janú-
elína, f. 27. september 1942, gift
Jörgen Þór Halldórssyni, f. 22.
febrúar 1937. Þeirra börn: a) Hall-
dór, f. 30. desember 1967, kvænt-
ur Bryndísi Reynisdóttur, f. 27.
apríl 1966. Þau eiga tvö börn,
Hrefnu Ýri, f. 29. desember 1992,
og Jörgen Þór, f. 4. febrúar 1994.
b) Guðdís Helga, f. 14. október
1971. c) Hrafn Þór, f. 14. febrúar
1974. Unnusta hans er María
Garðarsdóttir, f. 19. október 1977.
3) Guðmann, f. 27. september
1943, d. 12. ágúst 1995. Hann var
kvæntur Helgu Sigurrós Einars-
dóttur, f. 10. janúar 1947. Þeirra
börn: a) Einar, f. 2. febrúar 1971,
kvæntur Jónínu Eddu Skúladótt-
ur, f. 8. nóvember 1974. Þau eiga
tvær dætur, Guðnýju Rós, f. 31.
desember 1995, og Sóleyju Ósk, f.
27. maí 2000. b) Hrefna, f. 1. októ-
ber 1972. Unnusti hennar er Árni
Guðmundur Guðmundsson, f. 29.
september 1973.
Útför Guðdísar fer fram frá
Þjóðkirkjunni í Hafnarfirði í dag
og hefst athöfnin klukkan 10.30.
ar 1918, d. 28. júlí
1930. 3) Guðdís sem
hér er minnst. 4) Ing-
ólfur, f. 28. febrúar
1921, d. 23. apríl 1947.
5) Ása, f. 22. ágúst
1927, d. 18. september
1999. 6) María, f. 2.
nóvember 1929, d. 25.
ágúst 1930. 7) Ragna
María, f. 1. ágúst
1934. 8) Halldór, f. 25.
mars 1936.
Hinn 14. mars 1942
giftist Guðdís Krist-
bergi Jónssyni frá
Laug í Biskupstung-
um, f. 28. nóvember 1908, d. 14.
mars 1984. Þau slitu samvistir.
Börn Guðdísar og Kristbergs
voru þrjú: 1) Jón Sigurður, f. 27.
september 1942. 2) Hrefna Mikk-
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaður viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja,
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka,
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna,
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Með örfáum orðum langar okkur
að kveðja þig, kæra Guðdís amma,
og þakka þér þá vináttu og um-
hyggju sem þú ávallt sýndir okkur.
Þú tókst alltaf heilshugar þátt í að
samgleðjast okkur á góðum stundum
og gerðir merkisdaga ennþá eftir-
minnilegri. Það var mikils virði fyrir
lítinn strák að eiga einlæga aðdáun
Guðdísar ömmu og þótti sumum hún
stundum óspör á lofið. En aðdáunin
var ætíð gagnkvæm og margt í fari
þínu sem snáði gat tekið sér til fyrir-
myndar og býr enn að.
Ferðalög voru hennar líf og yndi
og gat hún á fullorðinsárum látið
marga sína drauma rætast hvað það
varðar. Það var aðdáunarvert hvað
hún var dugleg að drífa sig þótt
heilsan væri ekki alltaf upp á það
besta. Það fór ekki framhjá neinum
þegar ævintýraför á framandi slóðir
var framundan og þegar heim var
komið ljómaði hún af gleði og oftar
en ekki með eitt og annað sniðugt í
farteskinu sem hún hafði keypt til að
gefa í allar áttir.
En nú, þegar þú ert farin frá okk-
ur, munum við ekki minnast þín
vegna þessara gjafa heldur vegna
allra þeirra góðu stunda sem við átt-
um með þér, þar sem glaðværð og
kátína var í fyrirrúmi.
Innilegar samúðarkveðjur til allra
aðstandenda. Blessuð sé minning
Guðdísar ömmu.
Arnþrúður, Halldór og Sesselja.
Elsku amma langa. Nú er komið
að kveðjustund. Við vitum að við
sjáum þig ekki aftur en við vitum líka
að þú verður áfram hjá okkur. Við
munum sakna þín, elsku amma
langa. Hafðu það gott hjá Guði.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson frá Presthólum.)
Þín langömmubörn,
Hrefna Ýr og Jörgen Þór.
Elsku frænka.
Þín verður alltaf minnst og sárt
saknað. Ávallt þegar ég kom heim til
Íslands var eitt af mínum fyrstu
verkum að kíkja í kaffi, alltaf var þá
nóg á könnunni og með því. Þó að
heilsan væri ekki alltaf sem best
léstu þó aldrei deigan síga og kraftur
þinn og bjartsýni fyllti mig gleði og
orku, því mikið var hlegið og spaug-
að þegar við sátum og rifjuðum upp
gömlu, góðu dagana. Það veitti mér
mikla gleði og ánægju að þú gast
komið og heimsótt mig til Noregs í
tvígang. Mér er það minnisstætt að í
fyrra skiptið þegar þú komst þá átti
ég nýtt púsluspil og áhugi þinn á að
klára púsluspilið áður en þú fórst aft-
ur heim var svo mikill að þú máttir
varla vera að því að koma með okkur
út í búð. Minningarnar munu ylja
mér um hjartarætur um ókomna tíð.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Elsku Hrefna, Nonni og fjölskyld-
ur, megi guð vera með ykkur og
veita ykkur styrk í sorginni.
Guðbjörg (Gugga) frænka.
Guðdís móðursystir mín hefur
verið samofin lífi mínu frá barnæsku.
Þegar ég var lítil fórum við systkinin
oft í heimsókn til hennar. Við gistum
stundum hjá henni þegar mamma
fór með okkur í bæjarferð til
Reykjavíkur. Einnig gætti hún oft
einhvers okkar systkinanna þegar
mamma varð veik og lenti á spítala
sem var nokkrum sinnum þegar við
vorum lítil. Ég minnist frænku minn-
ar frá þessum tíma sem ótrúlega
kraftmikillar konu. Alltaf að elda
góðan mat svo ég tali nú ekki um að
baka alls konar kökur og góðgæti.
Heimili hennar var jafnan tandur-
hreint og snyrtilegt. Hún var alltaf
kát og hress. Gaf sér tíma til að ræða
við okkur krakkana og virtist
óþreytandi. Á þessum árum fannst
mér þetta alveg sjálfsagt og eðlilegt.
Það var ekki fyrr en ég eltist að ég
skildi að Dídí hlyti oft að hafa verið
dauðþreytt. Einstæð móðir sem
vann meira en fullan vinnudag úti frá
heimilinu og hafði ekki heimilistæki
nútímans hlýtur oft að hafa verið úr-
vinda. Á þessum árum var mikill
samgangur á milli heimila systranna
Guðdísar, Rögnu Maríu og Ásu móð-
ur minnar. Einnig bróður þeirra
Halldórs. Ég minnist heimsókna til
Dídíar á Seltjarnanesið þegar þar
var hálfgerð sveit. Þar var oft æv-
intýralegt fyrir systkinabörnin að
leika sér. Einnig var skemmtilegt
hjá henni þegar hún flutti í íbúðina á
Miklubrautinni. Þar vorum við allt í
einu komin í miðja borgarmenn-
inguna. Gátum þotið í gegnum neð-
anjarðargöngin, þau fyrstu í borg-
inni, og farið í eltingaleik á Mikla-
túninu. Að síðustu flutti Dídí í
hlýlegu íbúðina sína á Reynimelnum
þar sem hún hefur búið æ síðan. Þá
þóttumst við flest systkinabörnin
vera orðin fullorðin svo að ekki
reyndi á leiksvæðin þar í kring fyrir
okkur. En ég og sumir bræðra
minna fengum að gista þar hjá henni
og oft svo dögum skipti þegar hún
vann sem þerna á millilandaskipun-
um. Á þessum tíma var einhver æv-
intýraljómi yfir því að vinna við flug
og millilandaskip. Þá voru utan-
landsferðir ekki eins sjálfsagðar og í
dag. Eitt sinn fór afi minn Sigurður
með dóttur sinni í siglingu til Am-
eríku. Það þótti mér stórmerkilegt.
Ekki minnkaði aðdáunin á ferð
þeirra þegar afi birtist með gjafir.
Þegar ég tók upp fallegu, hárrauðu
blússuna læddist að mér sá grunur
að frænka mín hefði haft hönd í
bagga og í laumi fékk hún koss á
kinn.
Síðustu nokkuð mörg árin hefur
Dídí frænka mín oft átt við veikindi
að stríða, en ekki hefur það aftrað
henni frá því að njóta lífsins til fulln-
ustu. Hún hefur ferðast víða um lönd
með vinkonum sínum. Fyrir nokkr-
um árum ferðaðist hún ásamt móður
minni til Norðurlanda að heimsækja
ættingja. Þar hittu þær Rögnu syst-
ur sína þegar þær heimsóttu börn
hennar í Svíþjóð og Noregi. Þetta
var ógleymanleg ferð og engan undr-
aði að systurnar hittust þarna. Það
er ekki ofsögum sagt að þær voru
samrýndar í blíðu og stríðu. Það var
oft ansi líflegt að hlusta á þær spjalla
saman og karpa um ýmislegt þegar
maður var lítill. Ekki breyttist það
mikið þegar þær eltust. Þær voru
stórkostlegar. Allar jafn ákveðnar,
lífsglaðar og hver og ein mundi allt
best. En þær máttu ekki hver af ann-
arri líta og ef eitthvað bjátaði á hjá
þeim sjálfum eða börnum þeirra
stóðu þær saman eins og klettur.
Síðasta ferð frænku minnar til út-
landa var í desember sl. Þá fór hún
ásamt Hrefnu dóttur sinni í heim-
sókn til dótturdóttur sinnar og
nöfnu, Guðdísar, sem búsett er í
Þýskalandi. Þessi utanlandsferð var
ákaflega skemmtileg og fróðleg
sagði hún mér eftir að heim kom.
Auðvitað var Dídí farin að skipu-
leggja næstu utanlandsferð. Það átti
aftur að fara til Þýskalands og nú í
afmæli dótturdótturinnar í haust.
Börnin mín minnast ömmusystur
sinnar vegna lífsgleði hennar og
blíðu við þau.
„Þegar dyrnar til himins opnast í
hálfa gátt við það að einhver ástvinur
vor gengur þar inn, þá berst um leið
til vor eitthvað þaðan af hinum himn-
eska andvara.“ (J. A. Bengel.)
Guð blessi minningu Guðdísar
móðursystur minnar.
Pálína Sveinsdóttir.
Nú er lokið þínu langa stríði, elsku
Dídí mín, það hafa verið forréttindi
að eiga frænku eins og þig, alltaf svo
gefandi og góð, hispurslaus en á svo
skemmtilegan hátt.
Ég hef nú alltaf litið á þig sem
svona mömmu nr. 2 og núna seinni
ár sótt mikið til þín, við áttum svo
ágætlega saman ég og þú. Ég á
margar skemmtilegar minningar
sem ég geymi vel í hjarta mínu. Ein
af okkar sameiginlegu minningum er
frá því að ég fór á sjó með þér eitt
sumar á MS Blikur sem var fær-
eyskt skip og megnið af áhöfninni
var frá Færeyjum. Það var mjög
skemmtilegur tími og þar lærði ég
heilmikið um lífið og tilveruna. Þar
varst þú alltaf að passa upp á mig og
varst minn andlegi leiðbeinandi. Oft
þurftir þú að rétta mér hjálparhönd,
ég var ekki nema 15 ára og algjör
sakleysingi. En þetta var alveg ein-
staklega skemmtilegur tími og þarna
held ég að við höfum tengst svona
sterkum böndum sem enst hafa alla
tíð. Elsku frænka, þetta eru fátæk-
leg orð til þín frá mér, ég gæti skrif-
að um þig heila bók, þú varst svo
sterkur og skemmtilegur karakter
og margs er að minnast, en ég ætla
að láta þetta duga og óska að góður
guð gefi þér sársaukalaust fram-
haldslíf.
Aðstandendum sendi ég innilega
samúðarkveðju og bið góðan guð að
gefa ykkur styrk á erfiðum tíma.
Ingveldur (Inga) frænka.
Mig langar til að minnast Guðdís-
ar, tengdamóður minnar, með
nokkrum orðum.
Kynni okkar hófust fyrir rúmlega
30 árum er ég kynntist Guðmanni,
syni hennar, sem ég giftist og átti
með tvö börn. Við skildum og hann
er nú látinn.
Þessi ár eru rík af minningum og
Guðdís var þar stór þáttur. Hún var
dugleg kona, skapmikil með ríka
réttlætiskennd og gamansöm.
Mér er sérstaklega minnisstætt
þegar hún var að vinna sem þerna á
„Fossunum“ og var að koma í land.
Þá var nú hátíð hjá barnabörnunum.
Ótal minningar á ég um hana
tengdamóður mína, en næst mér eru
minningar um heimsóknir á Reyni-
mel 72, gott kaffi og skemmtilegar
samræður og ostarétturinn hennar
sem hún lagði metnað sinn í. Ég á
eftir að sakna þessara heimsókna.
Ég þakka fyrir allt og votta ætt-
ingjum og vinum hennar samúð
mína.
Helga.
GUÐDÍS
SIGURÐARDÓTTIR
✝ Guðmundur Lár-usson fæddist á
Skarði í Skarðs-
hreppi í Skagafirði
23. apríl 1903. Hann
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 17. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin Sig-
ríður Björg Sveins-
dóttir húsfreyja frá
Finnstungu í Bólstað-
arhlíðarhreppi í
Húnavatnssýslu, f.
15.6. 1865, d. 5.8.
1957, og Lárus Jón
Stefánsson, bóndi á
Skarði, f. 17.8. 1853, frá Vík í
Staðarhreppi í Skagafirði, d. 28.4.
1929. Guðmundur var níundi í röð
tólf systkina sem öll eru látin
nema yngsta systirin, Guðný
Klara, sem býr á Sauðárkróki.
Guðmundur var hjá foreldrum
sínum til níu ára aldurs, en fluttist
þá með Sveini bróður sínum að
Steini í Skarðshreppi þegar hann
hóf búskap þar, og var hjá honum
til 21 árs aldurs, er hann flutti aft-
ur heim að Skarði. Guðmundur
flutti til Reykjavíkur 1941.
Hinn 31. júlí 1943 kvæntist Guð-
mundur Jófríði Gróu Sigurlaugu
Jónsdóttur frá Litlu-Hvalsá í Bæj-
arhreppi í Strandasýslu, f. 2.2.
1916, d. 13.11. 1999.
Þau eignuðust þrjá
syni. Þeir eru: 1)
Lárus Ingi, f. 23.7.
1944, d. 18.1. 2000.
2) Jón Valgeir, f.
26.2. 1948, kvæntur
Sigurlaugu Guð-
mundsdóttur, f. 24.5.
1949. Börn þeirra
eru Jófríður Rósa, f.
28.7. 1970, d. 7.6.
1976, Guðmundur
Ingi, f. 3.10. 1971,
sambýliskona Auður
Berglind Ómarsdótt-
ir, f. 17.8. 1972, dótt-
ir þeirra er Elísa Karen, f. 28.9.
1998, Davíð, f. 23.4. 1978, Anna
Fríða, f. 17.1. 1984. 3) Kristján
Sigurbjörn, f. 7.2. 1954. Jófríður
og Guðmundur bjuggu á Baldurs-
götu 21 til ársins 1960, er þau
fluttu að Snorrabraut 81, en þar
bjuggu þau til 1997 er þau fluttust
að Hrafnistu í Reykjavík. Eftir að
Guðmundur flutti til Reykjavíkur
vann hann um tíma fyrir breska
setuliðið, en fór fljótlega að vinna
fyrir Ölgerðina Egil Skallagríms-
son og vann þar meðan heilsa
leyfði eða til 74 ára aldurs.
Útför Guðmundar fer fram frá
Áskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Elsku tengdapabbi.
Það var alltaf svo gott að vera í
návist þinni, þú hafðir svo gott
hjartalag og alltaf var stutt í brosið
og létta kímni sem þú laumaðir frá
þér á svo skemmtilegan hátt að allir
fóru að hlæja í kringum þig.
Þú náðir því að verða 98 ára, sem
er hár aldur, en þú komst úr sveit-
inni þegar þú varst nærri fertugur
og kynntist þá þinni vinu með guðs
hjálp eins þú sagðir svo fallega.
Þegar ég, ung að árum, kom fyrst
á heimili ykkar fann ég fljótt hvað
þið voruð yndislega samhent hjón
og hversu mikið ástríki og hlýja var
á heimilinu.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund flögra dýrmætar minningar
um hugann.
Hjá þér var alltaf hægt að fá hug-
hreystingu og hjálp í lífsins ólgusjó
því þú varst gæddur miklum hæfi-
leikum sem þú fórst einstaklega vel
með.
Minn kæri tengdafaðir, nú ert þú
búinn að sameinast ástvinu þinni
eins og þú sagðir svo oft eftir að
Fríða þín dó og ég veit að þú fórst
beint í ljósið bjarta.
Þar ert þú kominn heim í faðm
konu þinnar, Lalla og afastelpunn-
ar. Það var lærdómsríkt að fá að
vera ykkur samferða á lífsleiðinni.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
„Sannleikurinn er ekki í bókum,
og ekki einu sinni góðum bókum,
heldur í mönnum sem hafa gott
hjartalag.“ (Halldór Laxness.)
Sigurlaug Guðmundsdóttir.
Eigum við að fara út í búð, afi? Já,
rétt strax, ég ætla að ná í hattinn.
Svona gat venjulegur morgunn
hljómað þegar maður var í pössun á
morgnana hjá ömmu og afa.
Já, það er svolítið skrítið hvað
þetta er fljótt að líða, það er eins og
það hafi verið í gær sem ég fékk tíu
eða tuttugu krónur fyrir smágotti
þegar ég og afi fórum í mjólkurbúð-
ina og bakaríið á morgnana. Það er
23. apríl 1978, já, það er 75 ára af-
mæli afa í fullum gangi nema hvað
svona um kaffileytið fær hann
stærsta pakkann, sem var ég, heilar
20 merkur, kominn í heiminn. Mað-
ur skilur ekki alveg hversu gamall
hann varð, 98 ára, og hvernig þetta
var í gamla daga, þegar hann talaði
um að slá með orfi og setja svo allt á
hestana og skreppa svo upp í
torfbæinn og fá sér hressingu. Núna
snýst allt um hestöfl og hraða og
menn fara og fá sér kók og prins eða
pizzu.
Afi hugsaði alltaf minnst um sjálf-
an sig en mest um að öðrum liði vel.
Hann sagði mér hversu mikilvægt
það var honum að bjóða konu sinni
og börnum upp á mannsæmandi
húsnæði. Það var eins og draumur
fyrir hann að geta keypt íbúðina á
Snorrabrautinni, það var inngangur
á jarðhæð fyrir Lalla og þetta var
alveg frábært sagði hann mér. Jafn-
aðargeðið sem afi bjó yfir var ótrú-
legt. Hann var eins og klettur ef
eitthvað bjátaði á en þess á milli
með húmorinn á réttum stað.
Já, núna er afi kominn heim, nú
taka þau öll á móti honum, amma,
Lalli og Fríða Rós. Þá fagna himins
englar er sál hans er upp risin, því
þá er Mundi kominn Heim …
Davíð Jónsson.
GUÐMUNDUR
LÁRUSSON