Morgunblaðið - 01.12.2001, Page 51

Morgunblaðið - 01.12.2001, Page 51
MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 1. DESEMBER 2001 51 Tilveran er fallvölt. Það eitt er öruggt að allt sem er í dag getur breyst á morgun. Við hjónin vorum stödd fjarri Íslandsströndum er við frétt- um andlát Hauks Torfasonar. Á slíkri stundu vakna áleitnar spurn- ingar um lífið og tilgang þess en við þeim fást ekki önnur svör en þau sem við ef til vill finnum innra með okkur. Eftir stendur sú staðreynd að góður og traustur samferðamaður er fallinn frá. Hann skilur okkur eftir með söknuð í hjarta en góðar minningar frá þeirri veröld sem var. Ég kynntist Hauki Torfasyni fyrir tæpum aldarfjórðungi í gegnum sam- eiginlegt áhugamál okkar, knatt- spyrnudómgæslu. Um miðjan níunda áratuginn áttu Norðlendingar fjóra fulltrúa í hópi úrvalsdeildardómara í knattspyrnu. Þar var Þóroddur Hjal- talín elstur og reyndastur, síðan Kjartan Tómasson, þá Magnús Jón- atansson og undirritaður. Skömmu eftir að Kjartan hætti vann Haukur sér sæti í hópnum. Dvöl hans þar varð þó skemmri en vonir stóðu til; eða einungis tvö ár. Ástæðan var sú að hann var ráðinn forstöðumaður ÁTVR á Akureyri, eða Ríkisstjóri eins og við kölluðum starfið gjarnan, og í beinu framhaldi af því ákvað hann að leggja flautuna á hilluna. Haukur sagði þó ekki skilið við fé- lagsskapinn því nokkru síðar var hann mættur til starfa sem eftirlits- maður knattspyrnudómara. Þar kom reynsla hans úr dómarastarfinu sér vel sem og annáluð sanngirni hans og yfirvegun. Á báðum þessum sviðum dómaramála var hann farsæll og virt- ur – og raunar hygg ég að sömu sögu sé að segja um öll þau störf sem hann HAUKUR TORFASON ✝ Haukur Torfa-son, útsölustjóri ÁTVR á Akureyri, fæddist á Akureyri 8. júlí 1953. Hann lést á Akureyri 12. nóvem- ber síðastliðinn og fór útför hans fram frá Akureyrarkirkju 20. nóvember. tók sér fyrir hendur á lífsleiðinni. Ég veit að ég mæli fyrir hönd félaga minna úr dómarastétt, fyrr- verandi og núverandi, þegar ég segi að Hauks Torfasonar er sárt saknað. Ég kveð góðan dreng með þökk fyrir samveruna. Kristínu, börnum þeirra og öðr- um aðstandendum sendi ég hugheilar samúðarkveðjur. Megi drottinn leggja líkn með þraut. Bragi V. Bergmann. Erfitt er að koma hæfum orðum að um svo ágætan mann sem Haukur Torfason var. Kynni mín af Hauki voru á tvo vegu, annars vegar í gegn- um störf okkar beggja og hins vegar í kringum Knattspyrnufélag Akureyr- ar, en hann bar hag þess mikið og innilega fyrir brjósti. Við tókum oft spjall saman á vinnustað hans þegar ég átti þar leið að ná í vörur, oft viku- lega. Tal okkar var oftar en ekki um félagið okkar og þá sérstaklega um gengi knattspyrnuliðsins, miklar pælingar og væntingar, væntingar sem rættust margar hverjar nú í haust þegar KA tryggði sér úrvals- deildarsæti og spilaði til úrslita í Bik- arkeppni KSÍ. Fáir glöddust þá meira en Haukur og reyndar öll hans fjölskylda, en henni hef ég líka kynnst gegnum starfið hjá KA þar sem Kristín kona hans hefur unnið ófá handtökin sem og börn þeirra hjóna, en tvö þeirra hafa unnið í mínu fyrirtæki og innt þar af hendi öll sín störf af mikilli samviskusemi og dugnaði. Hjá KA sinnti Haukur ýms- um verkefnum, hann sat í aðalstjórn, var knattspyrnudómari, einn af þeim sem tók mikinn þátt í undirbúningi og framkvæmd Esso-mótsins, sem er árlegt knattspyrnumót rúmlega þús- und drengja, keyrði meistaraflokk félagsins á milli landshluta þegar því var að skipta og margt fleira. Haukur Torfason var maður sem gott var að leita til og bóngóður með afbrigðum, einn af þeim mönnum sem eru hverju félagi allt, án slíkra manna væru eng- in félög til. Stórt og vandfyllt skarð er höggvið í raðir KA. Elsku Kristín, Katrín, Kristbjörg og Gunnar Torfi, missir ykkar er samt mestur og vil ég votta ykkur og öðrum aðstandendum mína dýpstu samúð. Megi góður guð og tíminn endalausi græða sárin. Blessuð sé minning Hauks Torfasonar. Fyrir hönd knattspyrnudeildar KA, Vignir Már Þormóðsson. Erfitt er að skrifa minningargrein um góðan vin og náinn frænda sem Haukur Torfason var, frænda segi ég vegna þeirra miklu tengsla sem við höfðum sem voru nánari en hjá góð- um vinum. Eftir að ég óx úr grasi hef ég að- eins einu sinni þurft að kveðja ein- hvern mjög náinn, það var Steindór langaafi minn. Mér er það minni- stætt að við útför hans snjóaði og kalt var í veðri eins og við útför þína og varð mér þá ljóst að það er merki Guðs um að verið sé að kveðja góðan mann. Ég fékk að kynnast glaðlyndi þínu og hvernig þú lýstir upp hversdags- leikann með feimnislegu glotti þínu. Fyrir það er ég þakklátur þrátt fyrir að ég hefði viljað hafa stundirnar fleiri. En lífið er hverfult og vegir þess eru órannsakanlegir. Því vil ég á þessari sorgarstundu senda Kristínu, Kötu, Kristbjörgu og öðrum aðstand- endum þessi orð um að styrkur okkar mun hjálpa okkur á þessum erfiðu tímum. Ef eitthvað er að þá getið þið treyst á okkur. Ef þið þarfnist góðvildar þá getið þið treyst á okkur. Ef vonin er farin og allt er tapað þá getið þið treyst á okkur. Fyrir ást og hamingju þá getið þið treyst á okkur. Eins og faðir til móður, systir til bróður, elskendur til elskenda þá lifum við hvert fyrir annað. Eins og djúpi sjórinn fullur af tilfinningum. Getum við treyst á ykkur og þið á okkur. (Makan.) Innilegar samúðarkveðjur frá mér og fjölskyldu minni. Þorvaldur Makan.                               *  0% '  5 ' =4 @$ *- 0  )*  A'     $0    !:) '$0    '+,! 0$0  )*  5  *A(   0 3$0  )*     '   5 & 0$0  )*    '( )  '+,! .*  )*  + +!  +  8: -  $                      )        0% 4  8 $  (   +*6B   &:$  9 '  )*   :)*  '( ) ,!    ;* $)*  .    9    * 0   @  . :7:  9    &.* $ Sorgin hefur knúið dyra. Selma vinkona mín er dáin. Ég er ennþá að átta mig á merkingu orðanna enda hef ég aldrei áður misst vin. Daginn eftir lát hennar fékk ég myndir úr framköllun þar sem m.a. voru nokkrar af henni, eitt andartak hvarflaði að mér að gaman væri senda henni þær. Tölvupóst- inum hennar langar mig líka til að svara, en helst vildi ég þó hringja í hana sjálfa. Mér virðist greinilega ófært að fanga að heil manneskja, góð vinkona, sé einfaldlega ekki lengur til staðar. Litríki Selmu og lífsgleði kynntist ég sumarið 1998. Þá vorum við Ingunn, vinkona mín, í fríi frá Reykjavík og ákváðum að kanna hvað Köben hefði upp á að bjóða. Auk hafmeyjunnar og Striks- ins hafði borgin að geyma stór- skemmtilega Íslendinga. Selma var þar fremst meðal jafningja. Selma og Viggó, kærasti hennar, höfðu fengið hæstu einkunn hjá vinum sín- um á Íslandi og mér tjáð að þessu fólki yrði ég bókstaflega að kynnast. Það leið ekki á löngu uns tilvonandi vinir okkar ráku inn nefið á Ull- SELMA SIGURÐARDÓTTIR ✝ Selma Sigurðar-dóttir fæddist í Reykjavík 29. des- ember 1974. Hún lést af slysförum 26. október síðastliðinn og fór útför hennar fram frá Seljakirkju 7. nóvember. erupgade 13. Selma tók mér þá fagnandi eins og ætíð síðan, og upp frá því hófst sér- stök vinátta. Einhvern veginn var bara eins og við hefðum alltaf þekkst. Frábærir sum- ardagar í Kaupmanna- höfn hefðu án efa verið stórum daufari ef nær- veruSelmu hefði ekki notið við. Svo uppá- tækjasöm og sniðug var hún Selma, að ekki var laust við að ég liti upp til hennar fyrir vikið. Síhlæj- andi, með stríðnisglampa í augum, alltaf var hún krydd í tilveruna. Þótt sambandið hafi ekki haldist jafnsterkt eftir að sumarið 1998 leið urðu ávallt miklir fagnaðarfundir með okkur í hvert sinn sem við hitt- umst. Selma faðmaði mann þá að sér eins fast og hún gat, og maður sann- færðist um eigið ágæti. Mikið þykir mér til þess koma að hafa eytt síð- ustu helginni minni á Íslandi með henni. Og enn þakklátari er ég fyrir símtalið okkar af flugvellinum þar sem ég vottaði henni samúð vegna fráfalls vinkonu hennar úr Atlanta- hópnum. Undarlegt að síðasta um- ræðuefni okkar skyldi vera vina- missir. Til stóð að Selma kæmi í heim- sókn hingað til New York strax í september, starfs síns vegna, og hlakkaði ég mjög til. Heimsmálin ollu því hins vegar að úr því gat ekki orðið. Nú hafa örlögin aftur gripið harkalega í taumana og ljóst að úr heimsókninni verður aldrei. Við frá- fall Selmu hef ég misst mikið. Þessi tilfinningaríka manneskja mun ætíð eiga vísan stað í hjarta mínu og þyk- ir mér sárt að þurfa að kveðja hana svona snemma á lífsleiðinni. Ég hefði viljað halda reglulegu fagnað- arfundunum áfram um ókomna ára- tugi. En fyrir þann stutta tíma sem ég átti með henni er ég þakklát. Sá er eftir lifir deyr þeim sem deyr en hinn dáni lifir í hjarta og minni manna er hans sakna. Þeir eru himnarnir honum yfir. (Hannes Pétursson.) Fjölskyldu og vinum sendi ég mínar innilegustu samúðarkveðjur, Ísold Uggadóttir. Elsku Selma, litla klifurmús. Þó kynni okkar hefðu ekki verið löng, aðeins nokkrir mánuðir, komst þú þó í sérstakt hólf í hjartanu mínu. Þú varst svo opin og hlý, fyndin og skemmtileg. Öllum leið vel í kringum þig og það var alltaf gaman að leika við þig. Jafnvel fiskaleik- urinn hennar Andreu fékk á sig nýtt og æsilegt yfirbragð þegar þú varst með. Mér leið eins og lítilli stelpu í kringum þig og þú varst jafningi. Þó leit ég mjög upp til þín. Þú sagðir mér ævintýralegar sögur frá útlönd- um sem tóku hug minn á flug og deildir með mér allskyns hugmynd- um sem ég á seint eftir að gleyma. Þú varst yndisleg snót sem mér þótti, og þykir enn, undurvænt um. Ég votta fjölskyldu þinni mína dýpstu samúð. Júlía Helgadóttir. Það hefur verið okkur erfitt að byrja að skrifa okkar hinstu kveðju til Selmu vinkonu okkar, það er eins og þetta hafi bara allt verið ljótur draumur og nú fari maður að vakna af honum. Við kynntumst Selmu þegar við fórum saman til Jeddah í fyrsta skipti árið 1997 og tókust með okkur góð kynni. Hún var svo lík okkur og við þrjú gátum brallað mikið saman og talað um allt milli himins og jarðar. Undanfarna mán- uði höfðum við reyndar ekki séð mikið af henni enda hafði hún verið að vinna erlendis, en fyrir stuttu hringdi hún í okkur og var ákveðið að fara að hittast fljótlega, en við verðum víst að bíða aðeins með það. Við þökkum fyrir að hafa fengið að kynnast þessari frábæru stelpu, henni Selmu. Þú flýgur fugl minn enn á ný um fögur lönd og fanna tinda þar gresjur eru og fátt um ský því öll í þinni gleði synda þú flýgur fugl minn enn á ný. (Sigurjón.) Við vottum foreldrum og aðstand- endum okkar dýpstu samúð. Sif Ásmundsdóttir og Sigurjón Örn Ólason. Mig langar að minnast Selmu vin- konu minnar í nokkrum orðum því ég á svo margar góðar minningar um hana á síðustu árum. Leiðir okk- ar Selmu lágu saman í gegnum fót- boltann, fyrst hjá Val og síðan í Haukum. Innan sem utan vallar komu sterk persónueinkenni Selmu í ljós því hún var ævinlega jákvæð, brosmild og mikill keppniskona. Hún bjó yfir einkennilega mikilli orku og hreif fólk áfram með per- sónutöfrum sínum. Á einhvern sér- stakan hátt gerði hún hverja stund eftirminnilega. Selma var mikil æv- intýramanneskja og á stuttri ævi hafði hún ferðast og unnið út um all- an heim. Hún hafði sérstakt lag á að kynnast nýjum hlutum og tileinka sér þá og ekki síst átti hún auðvelt með að kynnast nýju fólki. Það var sama hvar hún Selma var, þar var einnig stór vinahópur. Hún sá ætíð það dýrmætasta í hverri manneskju og var svo lagin við að sýna hlýju og vinsemd, hvort sem það var í orðum eða með hennar einstaka faðmlagi. Þess varð ég aðnjótandi þegar við hittumst á ný í Kaupmannahöfn árið 1998. Þá höfðum við ekki sést í nokkurn tíma en Selma tók á móti mér eins og henni var einni lagið. Það var knúsað fast og lengi. Ég var svo heppin að fá húsnæði í næstu götu við Selmu og því voru þær margar stundirnar sem við sátum og spjölluðum um allt milli himins og jarðar. Vináttan styrktist enn meir og við ræddum oft hvað það væri gott að eiga vin sem maður vissi að yrði alltaf vinur manns og væri allt- af til staðar. Einhvern sem maður bæri svona mikla væntumþykju og hlýju til. Það er ekki sjálfgefið. Eins og Selma gat verið róleg og jarð- bundin þá var oft mikið fjör í kring- um hana. Hún var alltaf til í að gera eitthvað nýtt og skemmtilegt og kom hún oft á óvart með ýsmum uppátækjum. Selma tók lífinu og öllu sem því fylgdi með opnum og já- kvæðum huga og það gerði hana að þeirri einstöku manneskju sem hún var. Ég votta fjölskyldu og vinum Selmu mína dýpstu samúð og megi Guð styrkja þau í sorginni. Úlfhildur Ösp Indriðadóttir. Knús, gettu hver? Þessum orðum gleymi ég aldrei, þú sendir mér þau í símann minn út í Manchester. Ég vissi það um leið, það varst þú Selma. Þú varst komin til mín. Aftur vorum við saman í áhöfn mér til mikillar ánægju. Þetta var yndislegt sumar í Manchester jafn yndislegt og tíminn í Túnis og alltaf varst þú til staðar til að hugga mig og knúsa þegar ég þurfti á að halda. Ég gleymi því ekki heldur þegar við ferðuðumst saman tvær til London frá Manchester. Á leiðinni í þessari eftirminnilegu lestarferð sagðirðu við mig. „Anna losaðu að- eins um þessa skel, þú ert ekki svona mikill töffari, vertu bara þú sjálf og ekki vera alltaf í vörn.“ Selma! ég sagði þér það aldrei en ég fór í kleinu og var að berjast við að sýna það ekki, rétt eins og þú varst að tala um. Þú náðir til mín og þetta samtal okkar hefur hjálpað mér mikið. Það þurfti Selmu engil til að brjóta ísinn. Takk Selma, takk fyrir þig, takk fyrir öll knúsin, þessi einlægu og ekta, takk fyrir allar minningarnar sem ég á um þig og sú síðasta, ég gæti ekki beðið um betri, þegar við skáluðum saman í freyðivíni. Ég gleymi þér aldrei, knúsin mín. Ég er svo heppin að hafa kynnst þér. Elsku Selma, ég veit þér líður vel núna hjá öllum hinum englunum. Fjölskyldu Selmu vil ég senda mínar hlýjustu samúðarkveðjur. Þín vinkona Anna Kristín.

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.