Morgunblaðið - 12.12.2001, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 MIÐVIKUDAGUR 12. DESEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Brynhildur Rík-ey Björnsdóttir
fæddist 4. mars 1954.
Hún lést 29. nóvem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
hjónin Björn Jónsson
lögregluþjónn frá
Haukagili í Hvítár-
síðu, f. 3.9. 1915, d.
13.2.1992, og Kristín
Bjarnadóttir hús-
freyja frá Fjósum í
Svartárdal, f.
3.2.1917. Systkini
Brynhildar eru Jón
Haukur, f. 9.2. 1953,
maki Ágústa Egilsdóttir, f. 3.10.
1956, og Hjördís, f. 15.10. 1957, d.
16.1. 1995, maki Jónas Sævar
Hrólfsson, f. 1.4. 1957. Sammæðra
hálfsystkini Brynhildar af fyrra
hjónabandi Kristínar eru Unnur
Guðmundsdóttir, f. 12.4. 1940,
Bjarni Guðmundsson, f. 9.7. 1943,
maki María Þorgrímsdóttir, f.
22.7. 1944, Ögmundur Guðmunds-
son, f. 9.7. 1943, maki Kristín
Jónsdóttir, f. 16.12. 1950, og Guð-
mundur Hlynur Guðmundsson, f.
20.7. 1945, maki Álfheiður Guð-
jónsdóttir, f. 30.4. 1946.
Brynhildur bjó um
tíma með Hreini Vil-
hjálmssyni, f. 25.8.
1946. Dóttir þeirra
er Harpa María, f.
16.7. 1973. Sambýlis-
maður Hörpu er Álf-
ur Þráinsson. Sonur
Hörpu og Álfs er
Andri, f. 1.1. 1998.
Brynhildur giftist
23.1. 1983 Kristjáni
Grétari Sigurðssyni,
f. 29.11. 1953. Þau
skildu. Sonur þeirra
er Sigurður Ásgeir,
f. 3.12. 1982. Síðar
bjó hún með Bergsteini Vigfús-
syni, f. 2.3. 1954, en þau slitu sam-
búð. Dætur þeirra eru Eydís Rán,
f. 11.5. 1991, og Ingibjörg Sædís,
f. 24.6. 1992. Brynhildur giftist
24.6. 2001 Helga Jónssyni, f. 16.4.
1951.
Brynhildur ólst upp í Reykjavík
og átti þar heima lengst af. Hún
lærði matreiðslu og vann um tíma
á millilandaskipum og um nokk-
urra ára skeið á Hvanneyri og víð-
ar.
Útför Brynhildar hefur farið
fram í kyrrþey.
Nú ert þú farin til himna, elsku
mamma mín. Þú sem varst alltaf svo
góð við mig og þú sem varst svo fal-
leg. Þetta verða erfiðir tímar fram-
undan. Við pabbi söknum þín mjög
mikið. Þú varst búin að vera svo
mikið veik síðustu mánuði.
Við pabbi vitum að nú ert þú á
himnum hjá guði og líður vel þar
sem þú getur fylgst með okkur hin-
um sem elskuðu þig.
Við pabbi munum styrkja hvor
annan í þessari miklu sorg. Bless,
elsku mamma mín, og guð varðveiti
þig alla tíð.
Þinn sonur
Sigurður Ásgeir Kristjánsson.
Bless, elsku Binna mín, og þakka
þér fyrir allar góðu stundirnar sem
við áttum í lífinu.
Við Siggi sonur þinn söknum þín
sárt.
Kristján.
Þegar snjór þekur jörð á þessum
tíma árs og þau ljós og það skraut
sést víða, sem kennt er við jól þá
vekur þessi stemmning flesta til
hugleiðinga um jólin og þann góða
tíma sem aðventan er. Það er að
segja flesta þá sem hafa gaman af
lífinu hér á þessum stað í tilverunni,
En stöldrum aðeins við. Gleymum
við einhverju? Erum við of upptek-
inn við að dansa eigingjarnan lífs-
dans? Eða eru það örlagadísirnar
sem hafa spunnið annan og öðruvísi
þráð þeim til handa sem þrá að
hverfa frá þessu tilverustigi? Eða,
gleymum við alttof oft að sýna okk-
ar nánustu og öðru samferðarfólki
væntumþykju í orði og í verki. Það
er nefnilega ekki nóg að hugsa það,
því viðkomandi nær ekki að lesa
þær hugsanir.
Það komu margar slíkar áleitnar
spurningar upp í huga minn þegar
ég frétti af láti minnar elskulegu
mágkonu Brynhildar Ríkeyjar
Björnsdóttur eða Binnu eins og hún
var ætíð kölluð. Hún sem hafði svo
mikið að lifa fyrir fjögur yndisleg
börn, eitt barnabarn, eiginmann og
móður. Hún sem varð svo ung
mamma og seinna svo ung amma
jafnframt því að eiga líka sjálf svo
ungar tvær dætur. Lífið hefði svo
sannarlega átt að geta verið
skemmtilegt. En það er ekki okkar
að dæma um slíkt. Svo margt fer á
annan veg heldur en manni þykir
svo sjálfsagt að það ætti að gera.
Binnu var margt til lista lagt, hún
málaði og teiknaði myndir bjó til
ýmiss konar verk úr úr leir og fleiri
efnum, var afbragðs kokkur og ekki
var bakkelsið síðra. Hún var góðum
gáfum gædd, fönguleg kona og gam-
ansöm. Hún var mikið fyrir ljóð og
lestur góðra bóka, enda alin upp af
bókelskum foreldrum. Fyrir nokkr-
um árum varð hún fyrir því áfalli að
missa ástkæra systur sína Hjördísi,
en hún var ein af þeim sem fórust í
snjóflóðinu á Súðavík ásamt dætr-
unum Birnu Dís og Helgu Björk.
Þar missti hún mikið, þær systur
voru mjög samrýndar og var Hjör-
dís hennar stoð og stytta. Nokkrum
árum áður hafði faðir hennar látist.
Þessi miklu áföll hafa verið henni
erfið.
Þótt Binna væri lífsglöð og glað-
leg í fasi, þá var líf hennar ekki allt-
af auðvelt.
Ég minnist Brynhildar mágkonu
minnar með söknuði í hjarta og
hlýju fyrir ánægjulega viðkynningu
frá því hún var aðeins níu ára göm-
ul. Þá kynntist ég henni er hún bjó
ásamt fjölskyldu sinni í Goðheimum
18. Þar var krakkafjöld úti öll kvöld
og hún þar á meðal fjörmikil og kát.
Þar sem leið mín lá oftar en ekki
heim til Binnu, en áhugamálið var
stóri bróðir hennar, þá var hún
hoppandi og skoppandi í kringum
okkur alveg að springa úr forvitni
yfir þessu öllu saman eins og títt er
um krakka á þessum aldri. Hún tók
mér afar vel eins og allir aðrir á
heimilinu og hef ég átt vináttu henn-
ar æ síðan.
Eiginmaður, móðir, börn, barna-
barn, systkini og allir aðrir ástvinir
Binnu. Við eigum góðar minningar,
varðveitum þær og gefum hvert
öðru styrk.
Hvað hjálpar þér í heimsins glaumi,
að heiminum verðirðu’ ekki að bráð,
þá berast lætur lífs með straumi
og lystisemdum sleppir taumi, –
hvað hjálpar, nema Herrans náð?
Og þegar allt er upp á móti,
andinn bugaður, holdið þjáð,
andstreymisins í ölduróti
allir þó vinir burtu fljóti,
Guðs er þó eftir gæska’ og náð.
Hver dugar þér í dauðans stríði,
er duga ei lengur mannleg ráð,
þá horfin er þér heimsins prýði,
en hugann nístir angur og kvíði, –
hvað dugar, nema Drottins náð?
(G. Thomsen.)
Ég hef tilhneigingu núna síðustu
dagana að hugsa til lítillar stúlku
með gyllt hár sem valhoppar um í
sólskininu. Það er dýrmæt minning
liðins tíma. Vertu sæl, mín kæra.
Er ég hugsa um engla, ég hugsa
til þín.
Þín mágkona,
Álfheiður Guðjónsdóttir.
Það hefðu átt þér stjörnur um höfuð að
skína
sem hlað þig að krýna,
sem geisladjásn að glitra þér um hár
með silfurbirtuglærum og
gullmóðubleikum
smá glömpum að leikum,
sem kvíslist af ljósrákum kveldhiminn
blár.
Þitt höfuð jafnan álútt sem sef í blænum
barstu
og bleik um kinnar varstu
sem blóm, þar sem sól ekki í skóginum
skín.
En heiðdimm sem kveldhiminn horfðu
augun bláu
til heima, sem lágu
of fjarri, of myrkvaðir mannlegri sýn.
En kannske hefir lífið þó betur við
þig búið,
– er baki að þér var snúið
af mönnunum, örlög þín unnað þér góðs.
Þú birtist mér sem ljóssýn á kvöldsins
himni kviknuð,
við komu dagsins bliknuð,
ég minnist þín sem stjörnu, sem ævintýrs
og óðs.
(G. Fröding, þýð. Magnús Ásgeirsson.)
Allt í frá frumbernsku minni
stendur Brynhildur frænka mín
mér ljóslifandi fyrir hugskotssjón-
um. Snemma kom hún til sumar-
dvalar heim að Haukagili þar sem
hún var höfð til snúninga utan dyra
og innan, rétt eins og fara gerði, svo
með okkur systkinin sem sumar-
krakkana. Í minningunni er líflegt í
kringum Binnu, því hún lá aldrei á
liði sínu þegar um var að ræða fjör
og frelsi, ærsl og leiki æskunnar. Í
strjálum ferðum okkar Haukagils-
fólksins til höfuðborgarinnar var
svo einlægt áð heima hjá henni, í
rausnargarði frændfólksins í Goð-
heimum 18 þar sem Kristín stóð fyr-
ir barnmörgu heimili þeirra Björns
af mikilli reisn og hlýju. Stundum
bar svo vel í veiði að frændi minn
var að koma af vakt í lögreglunni.
Mér þótti ekki lítið til þess koma að
sjá hann borðalagðan með kaskeiti
og kylfu, hendurnar ógnarstórar og
þykkar, röddin djúp, en umhyggjan
og blíðan allt um lykjandi. Þessir
dagar allir finnst mér hafa verið
undurbjartir þegar ég hugsa til
baka.
Svo kvaddi æskan unga, eða væri
ef til vill réttara að segja að hún hafi
hlaupið? Binna frænka var ekki
lengur barn. Sem fulltíða kona gekk
hún til móts við lífið, sem brátt færði
henni storminn í fangið, en lagði líka
í kjöltu hennar ljúfar gjafir. Þessi
árin fækkaði fundum um sinn. Inn á
milli lægði vindinn og þá náði
frænka mín sér á strik. Vetrartíma
vorum við frændsystkin samtíða á
Hvanneyri fyrir bráðum aldarfjórð-
ungi, þegar Binna vann í mötuneyti
Bændaskólans, og unnum saman
sumarlangt ári seinna við tilraunir
þar á staðnum. Þetta var kalda sum-
arið 1979. Við hlúðum að jarðarberj-
um og kálplöntum af ýmsum gerð-
um í útiræktinni og bárum á og
slógum túngrös á tilraunareitum.
Uppskeran var svo mæld og vegin
af vísindalegri nákvæmni. Binna
naut sín vel þann tíma sem hún var
búsett á Hvanneyri. Hún var vin-
sæll starfsmaður og skemmtilegur
félagi, glaðsinna og gamansöm.
Ósjaldan kastaði hún fram vísu og
stundum var henni svarað í sömu
mynt. Þessir dagar eru líka bjartir í
minningunni þegar ég horfi um öxl.
Síðustu árin voru frænku minni
erfið. Hún þráði að eignast fjöl-
skyldu og heimilislíf, en leið hennar
að því marki reyndist henni örðug
og torsótt. Í sumar, eftir að hún
fluttist að Haukagili og giftist Helga
bróður mínum, stóð hún mér að sínu
leyti nær en áður og mér urðu betur
ljósir hagir hennar. Þá duldist mér
ekki að hún hafði misst tökin – hún
var „sem blóm, þar sem sól ekki í
skóginum skín.“ Nú er hún farin,
þangað sem brestur mannlega sýn.
Það er huggun harmi gegn, á þess-
um þungbúnu dögum sem nú standa
yfir, að hin trúarlega sýn færir okk-
ur von lífsins eilífa í samfélagi við
Guð, sem „fyrirgefur allar misgjörð-
ir þínar, læknar öll þín mein, leysir
líf þitt frá gröfinni, krýnir þig náð
og miskunn“. (Sálm. 103.) Guð gefi
að þau fyrirheit hafi nú ræst á
henni. Hann huggi ástvini hennar
og gefi okkur öllum sem nær henni
stóðum trú og kjark til að standa
saman og styðja hvert annað á
göngunni framundan.
Guð blessi minningu Brynhildar
Ríkeyjar Björnsdóttur. Hún hvíli í
friði.
Sigurður Jónsson.
Elsku Binna mín, mig langar til
að setja nokkrar línur á blað til þín.
Andlát þitt kom mér svo í opna
skjöldu. Við vorum búnar að vera
vinkonur síðan við vorum unglingar,
vorum jafn gamlar og gerðum svo
margt skemmtileg saman. Þú varst
alltaf svo hress og skemmtileg, þú
spilaðir á gítar og söngst, það var
svo gaman að hlusta á þig. Svo tók
alvaran við, þú eignaðist fjögur
mannvænleg börn sem þú elskaðir
mikið. Því miður höfðum við lítið
samband síðasta árið þitt sem þú
lifðir, en þú hafðir samband við mig
mánuði áður en þú fórst. Þá varst þú
gift og flutt á bóndabæ í Borgar-
fjörð og það lá vel á þér. Þú sagði
mér að þú værir alltaf að teikna og
mála myndir, þú hafðir svo gaman
af því, það voru þínir hæfileikar
Binna mín, og allt sem þú gerðir úr
leir, þú hafðir svo gaman af að
föndra, ég á nokkra gripi eftir þig og
ég mun varðveita þá.
Binna mín, alla góðu minningarn-
ar um þig ætla ég að geyma í mínu
hjarta. Nú kveð ég þig, elsku Binna
mín, og bið ég Drottin Guð að gefa
Helga Jónssyni, Kristínu Bjarna-
dóttir og börnum styrk í sorg sinni.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér
(H. Pétursson.)
Þín vinkona,
Elín Elídóttir.
BRYNHILDUR
RÍKEY
BJÖRNSDÓTTIR
Það var á Heimsmóti æskunnar í
Moskvu að Ekaterína Suskía frá
ÓLAFUR
BRIEM
✝ Ólafur Briemfæddist í Reykja-
vík 30. júlí 1933.
Hann lést í Stokk-
hólmi 19. október
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Eggert
og Guðbjörg Briem.
Ólafur kvæntist Eka-
terínu Sushia frá
Kislovask í Sovét-
ríkjunum. Börn
þeirra eru Ivan og
Björg. Ólafur lærði
bifvélavirkjun og
vann við þá iðn
lengst af. Þau fluttu
til Stokkhólms fyrir 25 árum og
þar vann Ólafur hjá General Mot-
ors í tölvudeild til æviloka.
Útför Ólafs fór fram frá Bot-
kyrka kirkju í Stokkhólmi 9. nóv-
ember.
Kislovask og Ólafur
hittust fyrst og það var
ást við fyrstu sýn. Óli
Briem æskuvinur minn
var á „Heimsmóti æsk-
unnar“ ásamt nánustu
vinum sínum, Hauki,
Jónasi, Tómasi, og
hópi af íslensku æsku-
fólki. Kata var þarna
sem einn af mörgum
túlkum og túlkaði hún
á ensku. Því miður fór
ég ekki á Heimsmótið,
sem Haukur, Jónas og
Tómas sögðu að hafi
verið stórkostlegt æv-
intýri. Nú tóku við erfiðir tímar.
Sem sagt að fá leyfi handa Kötu til
að flytjast til Íslands. Kalda stríðið
var í algleymingi og allir útlend-
ingar sem til Moskvu komu, voru á
einn eða annan hátt taldir njósnarar
eða vafasamir og tortryggni í garð
útlendinga mjög mikil.
Óli fór margar ferðir til Moskvu
og var alls ekki á því að gefast upp.
Pétur Benediktsson var þá sendi-
herra Íslands í Moskvu og reyndist
Óla mikil hjálparhella, og þegar allt
sat fast fór Pétur á fund eins af
valdamestu mönnum í Sovétríkjun-
um og fékk leyfi fyrir Óla, bæði til
að fara til Kislovask og giftast Kötu.
Aðalástæðan fyrir því að illa gekk
að fá leyfið var að á langri leið til
Kislovask voru herstöðvar Rauða
hersins og enginn útlendingur æski-
legur, því þetta var og er bann-
svæði. Óli tók lest í Moskvu til
Kislovask og tók ferðin tvo daga.
Þegar komið var á bannsvæði
Rauða hersins stigu vel vopnaðir
hermenn um borð, spurðu Óla um
passa og leyfi. Óli fór hægt og ró-
lega í sína skjalatösku og rétti her-
mönnum passann, stuttu síðar réttu
þeir Óla passann og leyfið og sögðu
spassipa konnorek og heilsuðu að
hermannasið. Þetta endurtók sig
30–35 sinnum því leiðin var mjög
löng, einnig í bakaleið. Er til Kislo-
vask var komið var mikill fagnaðar-
fundur og Óli kærkominn gestur á
heimili Kötu. Óli sagði og hló við að
allir í „Borginni“ sneru sér við og
gláptu á Óla, því Vesturlandabúi
hafði ekki sést þar áður.
Óli og Kata giftu sig í Kislovask,
en brátt kom að því að Óli þurfti að
snúa heim. Á leiðinni til baka fór Óli
að skoða leyfið góða með miklum
stimplum og sá þá sér til furðu að
það var sjálfur André Gromiko, ut-
anríkisráðherra Sovétríkjanna í 30
ár og einn valdamesti maður Sov-
étríkjanna, sem skrifaði undir leyfið.
Nú skildi Óli, hvers vegna hermenn-
irnir voru allt í einu svo vingjarn-
legir. Óli blessaði Pétur Ben og hans
fólk í sendiráðinu í Moskvu og talaði
um að það væri úrvalsfólk.
Oft áttum við góðar stundir á
Bergþórugötu 11, en þar bjó Óli
ásamt foreldrum sínum, sem voru
Eggert og Guðbjörg Briem sem
voru kennarar að mennt. Óli og ég
áttum mjög spennandi áhugamál,
útvarpshlustun. Hann átti geysi-
stórt og kraftmikið tæki, Halikeftir,
með ótal tökkum og mælum, oft var
hávaðinn, brak og brestir, en það
fannst okkur ágætt. En ekki öllum,
því eitt sinn komu þau, Bjarni heit-
inn Kjartansson og Guðbjörg móðir
Óla, og sögðu mikið ganga á. Bjarni
sagði, strákar, af hverju fáið þið
ykkur ekki 200–350 takka og setjið
á þilið og snúið og snúið og þau
hlógu sig máttlaus, sem sagt, þau
gerðu stólpagrín að okkur, séníun-
um.
Síðar er ég sótti Óla heim í Stokk-
hólmi, barst þetta í tal og nú hlógum
við því þetta var della þá, en síðar
átti hann lítið og gott tæki sem náði
öllu. Óli var lærður bifvélavirki og
vann við sitt fag. Á þessum tíma átti
SÍS fjölda skipa, þar á meðal olíu-
skipið Hamrafell og Óli fékk pláss
sem háseti á því ágæta skipi. Skipið
sigldi til Batumi og þar hittust Óli
og Kata. Að lokum tókst Óla að
koma Kötu til Íslands og það eitt á
þessum tíma var mikið afrek, því
landið var lokað og fólk komst ekki
úr landi nema í sendinefndum á veg-
um ríkisins.
Forstjóri skipadeildar SÍS var
Hjörtur Hjartar og reyndist sá
maður Óla mikil hjálparhella á allan
hátt. Eitt sinn er Hamrafellið lá á
ytri höfn þá voru skipstjórinn, 1.
stýrimaður og 1. vélameistari allir
mættir á dekkinu í sínum uniform-
um. Lóðsbáturinn var að koma að
skipinu með góða gesti, þar á meðal
sjálfan forstjóra skipadeildar Hjört
Hjartar. Hann kom um borð, geng-
ur beint til Óla, heilsar honum með
handabandi og ræddust þeir við í
góða stund. Síðan er gestir fóru með