Morgunblaðið - 12.12.2001, Qupperneq 44

MINNINGAR
44 MIÐVIKUDAGUR 12. DESEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Valgerður Gunn-arsdóttir fæddist
í Reykjavík 15. júní
1991. Hún lést í
Gautaborg 30. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Birna María
Svanbjörnsdóttur, f.
14. apríl 1964, og
Gunnar Þór Gunn-
arsson, f. 25. júní
1965. Systir Valgerð-
ar er Oddný, f. 3. maí
1994. Foreldrar
Birnu eru Margareta
Sigurðsson, f. 23.
ágúst 1941, og Svanbjörn Sigurðs-
son, f. 1. janúar
1937. Foreldrar
Gunnars Þórs eru
Þórdís Þorleifsdótt-
ir, f. 24. janúar 1936,
og Gunnar Þor-
steinsson, f. 16. febr-
úar 1937. Valgerður
ólst upp á Akureyri
þar til hún flutti til
Gautaborgar með
foreldrum sínum og
systur árið 1994.
Útför Valgerðar
fer fram frá Akur-
eyrarkirkju í dag og
hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Hinn 15. júní 1991 kom Valgerður
eins og sólargeisli inn í líf okkar. Ný
kynslóð í fjölskyldunni var að fæð-
ast. Valgerður var allt sitt líf sem
gefandi sólargeisli og allir sem
kynntust henni eða komu í návist
hennar fengu ríkulega að njóta.
Valgerður fæddist í Reykjavík,
þar sem foreldrar hennar bjuggu á
þeim tíma. Faðirinn hringdi í okkur
um morguninn og færði okkur þess-
ar gleðifréttir. Margareta amma
flaug með fyrstu flugvél sem bauðst
til Reykjavíkur til fundar við dótt-
urdótturina og hina stoltu foreldra,
Birnu og Gunnar. Faðirinn hafði
verið læknir við fæðinguna og allt
hafði gengið vel. Margar myndir eru
til frá þessum fyrsta degi í lífi Val-
gerðar og minningarnar eru kærar.
Annar stór dagur í fjölskyldunni
var 23. ágúst sama ár, en þann dag
átti langamma frá Svíþjóð 87 ára af-
mæli, Margareta amma 50 ára, Val-
gerður var skírð og foreldrarnir
giftu sig.
Valgerður var mjög vel gefið barn
og hugarfar hennar þroskaðist
fljótt. Hún var mikið náttúrubarn og
unni blómum og dýrum. Hún unni
tónlist og hafði byrjað að læra á
selló. Hún var einnig fljót að tileinka
sér alla tækni og lærði mjög ung að
nýta sér tölvur. Valgerður er þó í
minningu okkar fyrst og fremst ein-
staklega góð og vönduð manneskja.
Það kom snemma í ljós að Val-
gerður hafði fæðst með hjartasjúk-
dóm. Ríkti því mikil óvissa hjá for-
eldrum hennar alla tíð, sem ekki var
létt að bera. Valgerður varð aldrei
vör við þennan sjúkdóm og naut ein-
stæðrar ástar og umhyggju foreldra
sinna, svo aldrei bar skugga á ham-
ingju hennar. Hjartað hennar sló
eðlilega fram á síðustu stund, er
sjúkdómurinn sló til, eldsnöggt og
án nokkurrar aðvörunar. Enginn
mannlegur máttur gat bjargað lífi
hennar á þeirri stundu.
Á árinu 1994 bjuggu Margareta-
amma og Lúlli-afi í Englandi. Hinn
3. maí, um kvöldið, hringdi síminn
og undurfögur og blíð barnsrödd,
sem sagði formálalaust: „Ég á litla
systur, hún heitir Oddný.“ Þetta var
fröken Valgerður að tilkynna komu
systur sinnar í heiminn.
Það er mikil huggun í sorginni að
Valgerður átti yndislegt líf í faðmi
ástríkra foreldra og Oddnýjar syst-
ur sinnar sem er þremur árum
yngri. Oddný bar virðingu fyrir Val-
gerði, sem aftur á móti hafði mikla
ábyrgðartilfinningu fyrir litlu syst-
ur. Þær voru einstaklega nánar og
góðir vinkonur.
Nú er Valgerður horfin sjónum
okkar, en sólargeisli hennar er enn
til staðar og mun lýsa í huga okkar
um alla framtíð.
Margareta amma,
Svanbjörn afi og Guðrún.
Ég veit um lind, sem ljóðar
svo ljúft að raunir sofna,
um lyf, sem læknar sárin
og lætur sviðann dofna.
Um lítið blóm, sem brosir
svo blítt, að allir gleðjast.
Um rödd, sem vekur vonir,
þá vinir daprir kveðjast.
Ég þekki gleði góða,
Sem græðir allt með varma
og sælu, er svíkur aldrei,
en sefar alla harma.
Ég veit um stjörnu, er vakir,
þó vetrarmyrkur ríki,
– um ást, sem er á verði,
þó ástir heimsins svíki.
Það allt, sem ég hef talið,
er eitt og sama: barnið,
sú guðsmynd björt er gæfan
og græðir jafnvel hjarnið.
Á meðan lífið lifir
það ljós mun aldrei deyja.
Og mannsins björg og blessun
er barnsins stjörnu að eygja.
(Hulda.)
Elsku Valgerður, þökkum allt
sem þú gafst okkur.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Amma og afi,
Búðasíðu 3.
Það er svo sárt elsku Valgerður
mín, að þú skulir vera farin frá okk-
ur. Ég hlakkaði svo mikið til að fá
þig loksins heim til Íslands núna um
áramótin eftir svona langa veru í
Svíþjóð.
Ég hef oft óskað þess að fjarlægð-
irnar á milli okkar hefðu ekki alltaf
verið svona miklar. Ég var við nám í
Danmörku þegar þú fæddist, en um
það leyti sem ég kom heim fluttir þú
til Svíþjóðar með fjölskyldu þinni
þar sem pabbi þinn lagði stund á
framhaldsnám í hjartalyflækning-
um. En þær stundir sem ég hef
fengið að njóta með þér hafa verið
ómetanlegar. Þú varst alltaf svo
blátt áfram, hugsandi barn, fljót að
læra og dugleg að taka tillit til ann-
arra, þó sérstaklega til Oddnýjar,
litlu systur þinnar. Það var svo gam-
an hvað það var alltaf stutt í hlát-
urinn hjá þér og hvað þú áttir auð-
velt með að sjá spaugilegar hliðar á
hlutunum.
Ég man hvað það var mikil eft-
irvænting þegar þú komst í heiminn
og ekki brugðust væntingarnar því
þú varst alveg sérstaklega fallegt
barn. Þegar ég passaði þig í fyrsta
skiptið varst þú ársgömul. Við urð-
um strax mestu mátar og frá fyrstu
stundu varð ég svo stoltur af þér.
Jólin 1997 þegar ég dvaldi hjá
ykkur í Gautaborg eru mér ofarlega
í huga. Þú varst svo kotroskin þegar
þú sýndir mér hverfið ykkar, skól-
ann þinn og dróst mig í gönguferðir
um skóginn. Áhugi þinn á lífríkinu
var ódrepandi. Þar gilti einu hvort
um var að ræða smápöddur eða
stærri dýr, þau voru þér öll jafn
kær. Þakka þér fyrir alla kennsluna
í spilamennsku en þú varst óþreyt-
andi í rommý.
Þú varst Oddnýju stoð og stytta í
einu og öllu og passaðir vel upp á
hana. Þið systur voruð mjög sam-
rýndar og gátuð unað ykkur saman
svo tímunum skipti. Það var ynd-
islegt að taka á móti ykkur systrum
á Keflavíkurflugvelli síðastliðið
sumar þegar þið höfðuð flogið einar
frá Svíþjóð til að koma heim í sum-
arfrí. Mér fannst svo gaman að
kynna ykkur fyrir Bínu því ég var
svo hreykinn af ykkur. Við nutum
þess að vera með ykkur í Húsdýra-
garðinum, fyrir norðan hjá ömmu og
afa á Akureyri, í jeppaferðinni á
Þeistareykjum og í Mývatnssveit.
Mikið var gaman þegar við Bína
komum í heimsókn til ykkar í vor til
að vera viðstödd doktorsvörn pabba
þíns og þið systurnar komuð hlaup-
andi á móti okkur til að bjóða okkur
velkomin. Betri móttökur var ekki
hægt að hugsa sér. Það var aðdáun-
arvert að sjá hvað þið systurnar gát-
uð verið stilltar tímunum saman og
hlustað á pabba ykkar verja ritgerð-
ina sína. Það var mikið að gera
þessa daga, sem við vorum hjá ykk-
ur, en þið gáfuð ykkur samt tíma til
að sinna froskunum ykkar sem þið
voruð að ala upp. Engan hefði grun-
að þegar við kvöddum þig, Valgerð-
ur mín, að það væri í síðasta sinn.
Við gerðum alltaf ráð fyrir að hittast
um næstu áramót.
Elsku Valgerður. Þakka þér fyrir
þær frábærar stundir, sem við höf-
um átt saman. Ég trúi því að þér
hafi verið falin önnur verðug verk-
efni annars staðar en hér á jörðu.
Við Bína vottum Birnu systur
minni, Gunnari mági mínum og
Oddnýju okkar dýpstu samúð. Megi
góður Guð vera hjá ykkur og gefa
ykkur styrk í sorginni.
Geir.
Elsku litla frænka. Ég veit ekki
alveg hvað ég á að segja en ég held
að það fyrsta sem komi upp í hugann
sé takk. Takk fyrir að hafa verið
hluti af mínu lífi.
Ég man þegar ég beið óþolinmóð
eftir að geta farið með þig út að
labba þegar þið bjugguð í Brekku-
götunni. Hversu fínt herbergið þitt
var, efri helmingurinn blár eins og
himininn og neðri helmingurinn
grænn með blómum. Blómum, já, ég
held að upp frá því sé áhuginn kom-
inn sem þú hafðir á öllum blómum,
pöddum og dýrum almennt.
Og þegar Odda fæddist varst þú
alltaf svo góð við hana. Það að vera
stóra systir var svo auðvelt fyrir þig.
Á öllum þeim myndum sem til eru af
ykkur saman heldur þú alltaf utan
um Oddu, alltaf að passa hana. Það
var svolítið erfitt þegar þið fluttuð
til Svíþjóðar en þegar ég flutti til
Noregs varð stutt á milli okkar. Ég
man eftir fyrstu heimsókninni minni
til ykkar. Allir svo glaðir og stoltir,
farið á leikvöllinn, nýja íbúðin sýnd
og herbergið þitt. Það var alltaf svo
gaman, líka þegar við hittumst
heima á Íslandi annaðhvort yfir
sumartímann eða um jól. Á sumrin
vorum við oft í sveitinni, fórum á
bátinn, spiluðum, lögðum kapla og
brölluðum ýmislegt. Síðustu jól eru
mér minnisstæð, þegar þú, Odda og
mamma þín og pabbi komuð í heim-
sókn til mín til Sitges. Við settum
jólatréð út á verönd, skreyttum það
það og dönsuðum í kring. Minning-
arnar eru svo ótal margar og ég
ætla að geyma þær vel.
Elsku Valgerður, orð fá varla lýst
hvernig mér líður og hversu mikill
söknuðurinn er. En ég trúi og veit
að þú munt alltaf vera hjá mér og að
við hittumst aftur seinna.
Inda frænka.
Elsku Valgerður. Ég get ekki trú-
að því að þú sért farin. Innra með
mér bergmálar rödd afa okkar þeg-
ar hann sagði við mig: „Hún Val-
gerður litla er dáin.“ Þessu andar-
taki mun ég aldrei gleyma.
Nú þegar ég sit og hugsa um þig
hellast yfir mig minningar og þó að
samverustundirnar hafi ekki verið
margar eru þær mér mjög minnis-
stæðar og þær mun ég geyma á góð-
um stað í hjarta mínu.
Ég man þegar þið bjugguð í
Brekkugötunni áður en þið fluttuð
til Svíþjóðar. Mér fannst svo gaman
að fá að passa þig meðan mamma
þín og Oddný voru heima og pabbi
þinn í vinnunni. Við gerðum svo
margt skemmtilegt saman, fórum
oft á róló og tíndum blóm á leiðinni
heim. Manstu eftir því þegar útlend-
ingurinn tók myndina af okkur?
Manstu þegar löngu fallegu augn-
hárin þín flæktust í augunum þínum
og þú fórst að gráta? Það var líka
gaman að renna sér í rennibrautinni
sem var í garðinum heima hjá þér og
leika sér í litríka herberginu þínu.
Síðan fluttuð þið til Svíþjóðar og
ég heimsótti ykkur þegar þú varst
fimm ára. Ég var lengi í heimsókn
hjá ykkur, í þrjár vikur. Það var svo
sannarlega góður tími. Þið systurn-
ar voruð orðnar svo stórar. Ég man
hvað ykkur fannst gaman þegar ég
setti á ykkur sólgleraugu og öll háls-
menin ykkar og tók af ykkur mynd-
ir. Við gerðum svo margt saman
þennan tíma, fórum í hjólaferð um
skóginn, böðuðum okkur í vötnun-
um í kring, fórum í bíltúra og lékum
okkur úti á leikvelli. Ég fékk að sjá
þegar þú hjólaðir í fyrsta skipti án
hjálpardekkja, þú varst svo dugleg
og þennan dag geislaðir þú af stolti.
Ég fékk líka að fylgja þér og sækja
þig í leikskólann. Manstu þegar við
tíndum jarðarberin? Manstu þegar
við fórum í tívolíið og plötuðum
pabba þinn, sögðumst hafa fengið
nammipoka í verðlaun í einu tækinu
en við höfðum bara keypt hann í
næstu sjoppu. Sá varð spældur því
hann hafði reynt svo lengi við sama
tækið. En það er eitt kvöld sem ég
man hvað mest eftir; þegar mamma
þín og pabbi fóru út og við vorum
saman tvær, stóru frænkurnar, að
passa Oddnýju. Manstu þegar hún
var sofnuð og þú fékkst að vaka með
mér og við borðuðum ís? Ísinn var
svo flottur og vel skreyttur að þér
fannst eins og þú værir í veislu.
Þetta kvöld fannst þér svo gaman,
þér fannst þú vera orðin svo stór, al-
veg eins og ég.
Svo áttuð þið að koma heim til
Akureyrar í janúar og ég var farin
að hlakka til að kynnast ykkur öllum
betur. Ég veit að ég fæ að hitta
pabba þinn, mömmu þína og Odd-
nýju, en þér elsku frænka mun ég
kynnast betur seinna. Ég veit að þér
líður vel og blómstrar hvar sem þú
ert. Það hefur verið þörf fyrir þig
annars staðar, því það getur ekki
verið að þú hafir farið að ástæðu-
lausu. Ég veit líka að það hefur verið
tekið vel á móti þér. Ég skal reyna
að hugsa eins vel og ég get um
pabba þinn og mömmu og hana
Oddnýju litlu systur, fyrir þig.
Þannig að, elsku litla, fallega
frænka, láttu þér líða vel. Ég sakna
þín.
Lilja frænka.
Elsku Valgerður, nú er komið að
kveðjustund sem er sárari en orð fá
lýst.
Við þökkum fyrir tímann sem við
áttum saman og gleðina og ylinn
sem þú veittir okkur. Þú varst sann-
arlega hress, lífleg og skemmtileg
stúlka. Við viljum þakka þér fyrir
þær stundir sem við áttum saman í
Hamraborginni, á Akureyri og á
Ólafsfirði áður en þú fluttir til Sví-
þjóðar. Fyrir Hríseyjaferðina góðu,
fyrir rommíkeppni í Mývatnssveit-
inni, fyrir kvöldið sem þú varst hjá
okkur og hoppaðir og skoppaðir í
stofusófanum og þýddir sænska
brandara fyrir okkur og hlóst
manna hæst.
Við þökkum fyrir tímann saman
úti í Svíþjóð í vor, gönguferðina í
skóginum, ferðina í Liseberg, út-
skriftina hans pabba þíns og alla
dansana um kvöldið. Minningin um
þig, elsku Valgerður, lifir með okkur
og hjálpar okkur í sorginni.
Megi algóður Guð styðja og
styrkja mömmu þína, pabba og Odd-
nýju systur þína í þeirra þungu
sporum. Innilegustustu samúðar-
kveðjur til Díu ömmu, Gunna afa og
Indu, Margaretu ömmu, Lúlla afa,
Geirs, Bínu og Guðrúnar og annarra
vina og vandamanna.
Hvíl í friði.
Þorsteinn og Svanhvít.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmungá og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
(Hallgrímur Pétursson.)
Elsku Valgerður frænka, sofðu
rótt.
Ari Gunnar.
Það er óskiljanlegt hvernig lífið
getur breyst á svipstundu. Eitt and-
artakið leikur lífið við okkur en á því
næsta blasir sorgin við. Valgerður
var bara tíu ára þegar englar guðs
tóku hana frá okkur.
Ég og Birna, móðir Valgerðar, er-
um systkinadætur. Fjölskylda okk-
ar er lítil og þegar við ólumst upp
var mjög mikill samgangur milli
heimila okkar. Þegar Valgerður
fæddist var hún fyrsta barnabarna-
barnið í stórfjölskyldunni. Sonur
minn, Sindri Geir, fæddist sex vik-
um síðar. Fyrsta árið bjuggum við
frænkurnar báðar á höfuðborgar-
svæðinu og það voru ómetanlegar
stundir þegar við hittumst og bárum
saman bækur okkar varðandi
VALGERÐUR
GUNNARSDÓTTIR




 


 

  
  

 
 
  



 

 ! "    !" #$#$%%!&

#




' (


))*++,  $
 
%

 

&! " '(
 
 #)#
 

 
!
   )         $  
 
%
 #
" (


!*( 
+
 
!
,#(



-)&  ##$%%!&
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.