Morgunblaðið - 12.12.2001, Qupperneq 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 12. DESEMBER 2001 45
barnauppeldi og þroska barnanna.
Valgerður var mjög fallegt barn,
smágerð, ljóshærð og með afar löng
dökk augnhár. Hún hafði langa og
granna fingur sem ungbarn og náði
fljótt valdi á fínhreyfingum.
Þegar hún var á öðru ári hófst
kandidatsár föður hennar í læknis-
fræði og foreldrar hennar fluttu til
Akureyrar. Seinna sama haust flutti
ég ásamt fjölskyldu minni til Akur-
eyrar. Birna, Gunnar og Valgerður
bjuggu á neðri hæðinni í Brekku-
götu 39 en foreldrar mínir bjuggu á
efri hæðinni. Ég og Sindri Geir
bjuggum í tvo mánuði í Brekkugöt-
unni áður en eiginmaður minn flutti
norður og þann tíma var mjög mikill
samgangur milli okkar frænknanna
og börnin okkar urðu bestu vinir.
Valgerður bjó í tvö ár í Brekku-
götunni ásamt foreldrum sínum og í
maí 1994, rétt áður en hún varð
þriggja ára, eignaðist hún litla syst-
ur, Oddnýju. Valgerður var mjög
góð stóra systir enda litla systirin
yndisleg. Í Brekkugötunni áttu
Sindri og Valgerður margar góðar
stundir saman. Þegar Valgerður var
tveggja ára var hægt að treysta
henni fyrir litum og skærum en
Sindra Geir datt ýmislegt í hug og
fékk frænku sína með sér í að teikna
á veggi og klippa hár.
Haustið 1994 flutti fjölskylda Val-
gerðar til Svíþjóðar þar sem Gunnar
hóf framhaldsnám í læknisfræði.
Eftir það höfum við sést alltof sjald-
an. Þegar fjölskyldan kom í heim-
sókn til Akureyrar vildu afar og
ömmur hafa litlu augasteinana sína
hjá sér og var því ýmist dvalið hjá
Margréti og Svanbirni í Kotárgerði
eða hjá Þórdísi og Gunnari í Búða-
síðu.
Sumarið 1998 heimsóttum við
fjölskylduna sem bjó í Sävedalen,
fast við Gautaborg. Við áttum góðar
stundir og Valgerður, Oddný og
Sindri Geir náðu mjög vel saman.
Sameiginlegur áhugi þeirra á skor-
dýrum, salamöndrum og jurtum var
mikill. Farið var í ýmsar skoðunar-
ferðir en skemmtilegast þótti börn-
unum í skemmtigarðinum Liseberg.
Sindra Geir er mjög minnisstætt
þegar Valgerður fór með okkur í
apótek til að kaupa mýflugnafælu.
Þegar okkur þraut orð til að gera
okkur skiljanleg tók hún til sinna
ráða og útskýrði fyrir starfsmann-
inum hvað okkur vantaði.
Við hittum Valgerði síðast sum-
arið 2000 þegar hún var í heimsókn
á Íslandi með foreldrum sínum. Til
stóð að fjölskyldan myndi flytjast til
Akureyrar skömmu eftir næstu ára-
mót og í fjölskyldu minni ríkti mikil
tilhlökkun yfir því.
Það er svo skrýtið hvernig tíminn
hleypur frá manni. Það virðist svo
stutt síðan við hittumst síðast en í
þroskaferli barns er eitt og hálft ár
langur tími. Valgerður var mjög
duglegt barn, skýr og skemmtileg.
Hún var að læra að spila á selló og
mikill teiknari. Hún var fyrirmynd
litlu systur sinnar og voru þær góð-
ar vinkonur. Þótt við vissum öll að
hún væri með meðfæddan hjarta-
sjúkdóm var það fjarlægur mögu-
leiki að hún myndi hverfa svona
fljótt frá okkur og án alls fyrirvara.
Við sem eftir lifum munum varð-
veita allar góðu minningarnar um
Valgerði um alla ævi.
Elsku Birna, Gunnar, Oddný,
Margrét, Svanbjörn, Þórdís, Gunn-
ar og allir hinir sem misst hafa. Við
erum með ykkur í huga og hjarta.
Helga Aðalgeirsdóttir
og fjölskylda.
Blátt lítið blóm eitt er,
ber nafnið: gleymd-ei-mér.
Væri ég fleygur fugl,
flygi ég til þín.
Svo mína sálu nú
sigraða hefur þú,
engu ég unna má,
öðru en þér.
(Ók. þýð.)
Mikill harmur var að okkur kveð-
inn þegar andlátsfregn Valgerðar
litlu frænku okkar barst frá Svíþjóð.
Hné hún niður bráðkvödd hinn 30.
nóvember, aðeins tíu ára gömul.
Hún var yndisleg stúlka, lagleg og
góð. Aðlaðandi og einstaklega prúð
og ljúf í allri umgengni. Hún var
mjög dugleg í skólanum og tók virk-
an þátt í íþróttum. Lét sér mjög
annt um litlu systur sína, Oddnýju,
og var sterkt og gott samband
þeirra í millum. Valgerður var dýra-
vinur og áhugasöm um dýr. Þegar
þær komu í heimsókn voru kettir og
hundar knúsaðir og kysstir. Hest-
arnir höfðu þó sérstakan sess, alveg
frá því hún var pínulítil. Hún sá þá á
beit langar leiðir og síðast þegar
Gunnar var á Akureyri, einn á ferð,
kom hann í hesthúsið því hún hafði
beðið hann um að taka mynd af
hverjum einasta hesti í húsinu og
færa sér þegar hann kæmi heim.
Það gerði pabbi samviskusamlega.
Fjölskyldan var að fara að flytja
heim til Akureyrar eftir langa dvöl í
Gautaborg þegar Valgerður lést.
Allir hlökkuðu til að njóta meiri
samvista við þau en gleðin breyttist
í sorg og samúð með þessari litlu
samrýndu fjölskyldu.
Missir þeirra er mikill og sár.
Hugur okkar allra er hjá þeim. Guð
gefi þeim styrk.
Valgerður býr í hjarta okkar,
minningin um hana lifir ætíð, björt
og falleg eins og hún sjálf.
Ágúst og Auður,Elfa, Vala,
Arna, Þorleifur og Birna
og fjölskyldur
Það var gaman að fylgjast með
Valgerði Gunnarsdóttur þau rúmu
tíu ár, sem hún lifði. Við, fjölskyldan
í Bakkahlíð 8 á Akureyri, höfum átt
margar gleðistundir með Valgerði,
Oddnýju, Birnu og Gunna. Þótt
langt væri á milli okkar hin síðari ár
slitnaði aldrei vinaþráðurinn og var
vináttan einkum ræktuð á sumrin í
fríum. Vorið 1999 fórum við í frí til
Norðurlanda og dvöldum hjá Gunna
og Birnu í Gautaborg í tæpan hálfan
mánuð í góðu yfirlæti. Þá náðu börn-
in vel saman og var það ekki síst
Valgerði að þakka, sem með glað-
værð fann upp á ýmsu. Þá var meðal
annars farið í göngu- og hjólaferðir.
Við munum öll Valgerði, þegar
stansað var, sitjandi á hækjum sér í
þeim tilgangi að skoða náttúruna í
návígi. Þekkingu hennar á skordýr-
um og plöntum var viðbrugðið. Við
hrifumst með þegar hún var að
rannsaka og útskýra hin smáu und-
ur náttúrunnar. Birna og Gunni örv-
uðu og studdu þennan áhuga, en
Valgerður var einstaklega næm og
hennar sjálfstæði áhugi á nátt-
úrunni svo einlægur að okkur öllum
fannst sjálfsagt og eftirsóknarvert
að fylgjast með því sem hún beindi
sjónum að.
Margt ánægjulegt kemur upp í
hugann þegar minnst er Valgerðar,
sem var falleg, greind og fjörmikil
stúlka. Við sviplegt fráfall hennar
vottum við Gunna, Birnu, Oddnýju,
og öðrum nákomnum, okkar dýpstu
samúð.
Sigríður, Ingvar, Þóroddur
og Ragnheiður Vilma.
Það var haustið 1994 að við kynnt-
umst Valgerði og fjölskyldu hennar,
foreldrunum, Gunnari og Birnu, og
Oddnýju litlu systur. Við vorum
nokkrar fjölskyldur sem höfðu flust
til Gautaborgar til að stunda nám á
sama tíma, allar með börn á svipuðu
reki. Við vorum búsett víðsvegar um
borgina og störfuðum á ólíkum stöð-
um en héldum þó alltaf hópinn og
komum hvert öðru í fjölskyldu stað
eins og gerist erlendis. Börnin voru
smá í byrjun og sum nýfædd en síð-
an höfum við fylgst með þessum litla
hópi vaxa og þroskast og nýir með-
limir hafa bæst við. Þannig hafa af-
mælisveislur barnanna breyst úr
kaffisamsætum fyrir fullorðna (þar
sem reynt var að forðast að börnin
helltu alltof miklu niður) í hávaða-
söm diskó þar sem glaðværar stúlk-
ur og kappsfullir drengir hamast í
dansi (og foreldrarnir fá varla að
vera með lengur). Þótt sænskum
vinum hafi fjölgað með árunum hafa
alltaf haldist náin tengsl meðal þess-
ara íslensku barna. Valgerður, sem
var elst, var sjálfsagður foringi
hópsins. Hún lék og ærslaðist eins
og öll hin börnin en var jafnframt
íhugul og hafði jafnvel yfir sér alvar-
legan blæ á stundum. Hún las mikið,
hafði áhuga á umhverfi sínu og velti
fyrir sér eðli hlutanna.Vera fjöl-
skyldunnar hér í Gautaborg var
brátt á enda, heimför á næsta leiti,
blandin tilhlökkun og kvíða. Ný
framtíð beið á Íslandi.
Þá hverfur Valgerður svo skyndi-
lega og óvænt frá okkur. Áfallið er
þungt fyrir okkur öll, ein rödd úr af-
mæliskórnum er horfin, barnahóp-
urinn orðinn fátækari. Eina hugg-
unin eru minningarnar samtvinn-
aðar vistinni hér í Gautaborg og
uppvexti barnanna. Missir okkar er
mikill og söknuðurinn sár.
Elsku Birna, Gunnar og Oddný,
ef orð gætu sefað sorg ykkar mynd-
um við mæla þau. Hugur okkar er
hjá ykkur.
Börnin í Gautaborg,
Snorri Sigurbergsson, Ásdís
Sigurbergsdóttir, Dagur Sig-
urbergsson, Íris Björk Gunn-
arsdóttir, Stefán Rafn Gunn-
arsson, Agnes Ösp
Gunnarsdóttir, Arnar Bragi
Bergsson, Aron Bjarki Bergs-
son, Andrea Björg Bergsdóttir
og foreldrar þeirra.
Andlát ástvinar færir okkur ætíð
sorg, stundum örvinglan og reiði en
oftast á endanum dýpri skilning á
lífinu eins og það er. Fregn um að
barn í lífi okkar sé dáið vekur þó hjá
manni, auk djúprar sorgar, einhvers
konar óraunveruleikatilfinningu.
Þrátt fyrir öll rök bíðum við hálft í
hvoru lengi eftir að einhver hafi
samband og fullvissi okkur um að
um misskilning sé að ræða.
Að okkar greinda, líflega, uppá-
finningasama, góða vinkona Val-
gerður sé horfin úr okkar hópi eftir
svo stutta ævi er óskiljanlegt og
óréttlátt. Minningin sem hún skilur
eftir sig er hins vegar eilíflega ljúf.
Elsku vinir, Gunnar, Birna og
Oddný, megið þið fá styrk til að lifa
með þessum sára missi. Styrk frá
lífinu sem færir okkur stundum
óskiljanlegar sorgir en einnig með
tímanum, í smáu og stóru, huggun.
Ólafur Helgi, Elín,
Birgitta og Þorbjörg.

 


 

  


  

   

 

   
 
  !     "#  $ 

 
% &
%&
 

  '

&  ( ) 



!  "#
 

* +,,+-+. $*


  ! 
 


  
 
 
*.,/010
23/ ) 4!5

 6

 
 

 -! "  

 



  .
   

&! " ! !& !
*!#$%%! 7 %!78%0
 
0
!9!*!   : 0$
#$%%!
7$ 8*!#$%%! *
0$ 
  8&
/   

 

 
  
 
 
1.-

3
;4" /
7!!
%!
!9!!4 ;!%
 ; ;!!

 



0

 

 

&! " !&!& !
*   


 
"
1234 -5 66 

7

 
 
 

!
-7 #$%%!
 $9<  2 ;%=9
:
<  7$  ! #$%%!
2!%  <  %  
>$< 
 7$/8#$%%!
  8&
/ 
 0 & 

& 
 0


&
 



!" #$ #


%&' ! $()
* '$

  



-   

'


   %


+ +, ,


-.,  /
01, 
2 +, ,
 
3  
       -  -.+-  -  -.
/  
  
 
   
 


 
7*.-,-.3
;6 #!
!?%$!
;4 6

 %%!
!9!!
4 ;!% ; ;!!

  
 
 
$


&! " !-! !
8#3&7$ #$%%! !/ # 
!/&7$   :% :
#$%%!
 *&7$    * #$%%!
 +&7$  
 >$&7$    %   ##$%%!
 #$&7$   !

 @49 #$%%!
@%  9 #$%%!
 &7$ #$%%!  7 ! 
!  6 7$ #$%%! 1$;A% 4;#4  
2!%! 7$ #$%%! 0$&0$
 
    8     8&
1

 %    %&   #

0   * 0


 
 0 *

  2 
0
 

&  0  
 0
/2445 3

6 2$
+
4* 7   '

)3   %  
 
 

  
,
'2

 4 
 (  0 '
2

 5
 * '* 
6 /

%  
2

 7

5 
01

80 

3  3  
3. 3    3 + .+3   ,

3
3   ,

'$, 
3  3     +,!  ,


$3   ,


+
8,

/ 7*3   ,
 3.   
"3   ,


, '
+3   ,


, +3   ,

+-  -.