Morgunblaðið - 12.12.2001, Side 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 12. DESEMBER 2001 47
Nú er hann gamli
okkar farinn, saddur
lífdaga sinna, þessi
knái karl sem allt lék í höndunum á.
Það lýsir Sigurþóri nokkuð vel að
hann skyldi kveðja þennan heim á
95. afmælisdegi eiginkonu sinnar
heitinnar. Það er eins og hann sé að
segja okkur að nú sé hann í góðum
höndum og þar sem hann kaus helst
að vera. Við þekktum Beggu og vit-
um að hún hefur tekið vel á móti
honum. Svona var hann, ljúf-
mennskan uppmáluð, vildi öllum vel
og mátti ekkert aumt sjá.
Við kynntumst gamla okkar og
Beggu gömlu er við vorum á barns-
aldri og voru þau hjónin þá í kring-
um sextugt sem í huga barns er
bara mjög gamalt og höfum við því
alltaf kallað hann Sigurþór gamla.
Kynni okkar af honum og Beggu
gömlu lágu í gegnum vinskap okkar
við Erlu dótturdóttur þeirra sem
þau ólu upp og hefur sá vinskapur
haldist síðan. Segja má að við höfum
verið hálfgerðir heimagangar í litla
húsinu á C-götu 8 allt þar til að
gamli fór á elliheimilið á Hellu fyrir
um þremur árum. Það lýsir þessum
góða vinskap okkar mjög vel að öll
börnin okkar stelpnanna kölluðu
hann aldrei annað en afa, enda karl-
inn með eindæmum barngóður og
alltaf hafði hann eitthvað gott að
stinga upp í þau. Eins var það þegar
við vorum stelpur. Þá var okkur allt-
SIGURÞÓR
SKÆRINGSSON
✝ Sigurþór Skær-ingsson fæddist í
Hrútafellskoti í
Austur-Eyjafjöllum
6. júlí 1909. Hann
andaðist á Dvalar-
heimilinu Lundi á
Hellu 1. desember
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Þorlákskirkju í Þor-
lákshöfn 8. desem-
ber.
af boðið upp á pönnu-
kökur og kaffi með
sykri og alltaf gaf hann
sér tíma til að spjalla
við okkur heimaln-
ingana.
Við minnumst gamla
okkar í bláa vinnu-
sloppnum með six-
pensara á höfðinu og
Beggu í Hagkaups-
slopp og í tátiljum.
Hún sitjandi við eld-
húsborðið að leggja
kapal. Hann að brasa í
bílskúrnum í frítíma
sínum. Það sem okkur
fannst einkennilegt við þetta snyrti-
lega heimili þeirra hjóna var að
þrátt fyrir þvottavélina höfðu þau
tauvindu úti á bletti hjá sér. Oftar
en ekki fór sú gamla út með balann
og þvottabretti og þvoði þvott og
fengum við oft að taka þátt í því.
Þótt við hefðum þá takmarkaðan
áhuga á þessu þvottastandi eru
þetta ljúfar minningar í dag eins og
svo margt annað er þeim viðkom.
Sigurþór var mikill stangveiði-
maður og aflakló og lét hann ald-
urinn ekkert aftra því að fara dag
eftir dag allt veiðitímabilið í hana
Ölfusá, oft með Bödda gamla, Palla
litla og Svenna Sum. og eflaust
fleira góðu fólki. Síðustu árin höfð-
um við dálitlar áhyggjur af gamla
manninum er hann lagði af stað á
Lödunni sinni sökum þess að heyrn
hans og sjón voru farin að daprast,
en alltaf kláraði karlinn sig af þessu.
Þessi rólyndi maður sem við sáum
sjaldan eða aldrei skipta skapi var
mikill spaugari og glettinn mjög og
hafði góða frásagnarhæfileika. Þær
eru margar fróðleiks- og skemmti-
sögurnar sem hann hefur sagt okk-
ur í gegnum tíðina, t.a.m. af honum
Stebba Þórðar. Hvernig þeir áttu
það til hér á árum áður að hagræða
sannleikanum örlítið og hermdu svo
sögurnar hvor upp á annan.
Eitt er okkur stelpunum ofarlega
í minni en það var fyrir nokkrum ár-
um að gamli fór í augnaðgerð við
gláku. Skömmu eftir aðgerðina sát-
um við allar í eldhúsinu hjá honum
og spjölluðum. Þá segir sá gamli allt
í einu: „Ja, ósköp eruð þið orðnar
gamlar.“ Við urðum nú hálfklumsa.
En sá gamli hélt áfram: „Ég hef
bara ekki séð ykkur í mörg ár, nú sé
ég ykkur í réttu ljósi.“ Síðan kór-
ónaði hann allt með því að bæta við
athugasemdum um breitt ummál
okkar og var mikið að gantast og
hlegið að þessum glettnu ummælum
hans um okkur.
Á áttugasta afmælisdegi Sigur-
þórs færðum við honum koníaks-
flösku og blóm að gjöf. Hann bauð
okkur umsvifalaust koníaksstaup.
„Þið viljið kannski heldur vodka?“
bætti hann við boðið og þáðum við
það. Honum hefur líklega þótt við
loksins nógu fullorðnar til að bjóða
okkur áfengi. Við áttum skemmti-
lega og góða stund með honum
gamla okkar þennan dag og
ákváðum þá að við skyldum öll skála
að tíu árum liðnum. Fyrir tveimur
og hálfu ári mættum við í níræð-
isafmælið hans en þá var hann bú-
settur á elliheimilinu á Hellu og var
vegleg afmælisveisla haldin þar.
Jafnbeinn í baki og hann var fyrir
nokkrum tugum ára vindur hann sér
að okkur stelpunum og hvíslar hvort
hann eigi ekki að koma með okkur
inn í herbergi og gefa okkur í staup-
inu eins og um var talað fyrir tíu ár-
um. Þar sem okkur þótti ekki til-
hlýðilegt að við valkyrjurnar
rændum níræðu afmælisbarninu og
færum með hann inn í herbergi
ákváðum við að geyma þetta til betri
tíma, sem því miður hefur ekki orðið
af. En eitt er víst, þótt við höfum
aldrei séð vín á þér, elsku Sigurþór
okkar, munum við skála fyrir þér á
aldarafmælisdeginum þínum.
Elsku Sigurþór, við þökkum þér
fyrir að hafa verið svo lengi hluti af
lífi okkar. Guð geymi þig.
Okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur til Erlu og annarra ættingja
gamla mannsins.
Þóra, Lilja, Sólveig
og Vigdís.
Far þú í friði,
friður Guðs blessi þig,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðar hnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Það fór undarleg tilfinning um mig
er ég heyrði af andláti Georgs
frænda. Hafði ég þó haft af honum
spurnir viku áður á hráefnakynningu
hjá fyrirtæki tengdasonar hans, Guð-
jóns. Fannst mér það óhugsandi að
Georg væri veikur yfirhöfuð og hvað
þá að hann hefði elst. Hann var svo
sannarlega unglingur meðal unglinga
ef sá gállinn var á honum.
Ég kynntist Georg afabróður mín-
um fjögurra til fimm ára gamall
heima í Hveragerði og fór fljótlega að
venja komur mínar í bakaríið, jafnvel
í náttfötum og í gúmmískóm, mjög
svo snemma morguns að flest allir
voru sofandi í rúmi. En ekki í bak-
aríinu, þar var líf og fjör og mikið um
að vera hjá frændum mínum, þeim
Georg og Má. En vel var tekið á móti
pjakknum eigi að síður, og það var
stoltur drengur sem var keyrður
heim í Rússanum með brauðmeti
meðferðis eftir að hafa verið að
„hjálpa til“, þegar fór að líða að fóta-
ferðartíma foreldranna. Og enn fjölg-
aði heimsóknunum eftir að piltur
stækkaði og að hjálpa til var orðið hálf
vandræðalegt fyrir foreldrana, og var
hent gaman að seinna. En piltur þrá-
aðist við og oft fékk hann salíbunur í
GEORG BERNHARÐ
MICHELSEN
✝ Georg BernharðMichelsen fædd-
ist á Sauðárkróki 20.
maí 1916. Hann lést á
líknardeild Land-
spítala Landakoti
laugardaginn 3. nóv-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Bústaða-
kirkju 13. nóvember.
Rússanum þegar t.d.
var unnið við gerð sum-
arhúss í Grímsnesi eða
myndavélin var höfð
með vegna fréttaöflun-
ar. Þegar piltur var
u.þ.b. 15 ára var hann
inntur eftir því hvort
hann myndi eftir gömlu
loforði um að hann ætl-
aði að læra að verða
bakari eins og frændi
hans, þegar aldri væri
náð. Væri hann búinn
að tala við eigendur og
forráðamenn í Brauði
hf. og gæti ég byrjað
strax. Varð það úr að ég hóf störf sem
sérlegur aðstoðarmaður Georgs og
var það um skeið. Seinna eftir nám
annars staðar kom ég eftur til starfa
hjá Brauði hf. Störfuðum við aftur
saman og komst maður þá að því að
frændi var hafsjór af fróðleik og
kunnáttu sem hann var óspar á að
miðla því maður var víst bara „hálf-
lærður“ þar sem ég hafði ekki lært
hjá honum. En frændi hann var góð-
ur, og ríkur var hann af glaðværð, og
sögurnar sem voru svo ótrúlegar frá
fyrri tíð gátu ekki annað en verið trú-
legar þegar hann sagði frá.
Er Georg hætti að starfa hittumst
við alloft snemma dags þegar hann
leit inn þar sem við feðgar störfuðum
á Sendibílastöðinni Þresti eða í stór-
mörkuðum, helst fyrri part dags, og
er Georg var inntur eftir því hversu
snemma hann væri á ferðinni kom
oftar en ekki romsa af verkum morg-
unsins, af heimsóknum og sundferð-
um, „því morgunstund gefur gull í
mund“. Enda virtist það vera hans
lífsmottó, ásamt rækt við vini og
vandamenn.
Kæra Jytte og fjölskylda. Ég sendi
ykkur innilegustu samúðarkveðjur
frá fjölskyldu minni. Minningin um
Georg frænda mun lifa.
Steinþór Frank,
Neskaupstað.
,,Þegar veturinn gengur í
garð, missa tré og aðrar
plöntur lauf sín tíma-
bundið. En þessar
plöntur og tré búa yfir lífi
sem gerir þeim kleift að bera brum þegar
vorar að nýju. Hið sama á við um dauða
mannlegrar veru, við búum yfir lífskrafti
sem mun leiða okkur í átt að nýju lífi, nýju
hlutverki, samstundis og án sársauka.“
(Daisaku Ikeda.)
Elsku Indíana, okkur langaði að
þakka þér fyrir allt. Við erum svo
þakklátar fyrir að hafa fengið að
kynnast þér. Við munum svo vel
hvað það var gaman að uppgötva að
við áttum svona frábæra og hressa
frænku. Við kynntumst fyrst þegar
þú komst inn í hverfið okkar í Vetr-
arbrautinni. Fundirnir urðu svo
skemmtilegir með komu þinni. Þér
tókst nefnilega að gera allt svo
skemmtilegt í kringum þig. Það voru
margir fundirnir sem við lágum í
hláturskasti og yfirleitt eftir ein-
hverja skemmtilega athugasemd frá
þér.
Það var svo sumarið 1997 að við
kynntumst þér fyrir alvöru þegar þú
ákvaðst að bjóða okkur með þér til
Danmerkur til þess að hjálpa þér
með krakkana. Við vorum nú heldur
betur til í það. Þó að við værum
svona miklu yngri, bara unglings-
INDÍANA MARGRÉT
JAFETSDÓTTIR
✝ Indíana MargrétJafetsdóttir
fæddist 22. nóvem-
ber 1962. Hún lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi við
Hringbraut 22. októ-
ber síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Kópavogs-
kirkju 30. október.
stelpur, varðst þú fé-
lagi okkar og vinur.
Það sem okkur er
minnisstæðast er
hvernig þú vaktir okk-
ur alltaf með laginu úr
söngleiknum Hárinu
„Good morning sun-
shine“. Þú kunnir bara
fyrstu tvær línurnar
svo að þú söngst þær
bara aftur og aftur. Og
manstu daginn þegar
við fórum með krakk-
ana í bæinn og við fór-
um að skoða gosbrunn-
inn á torginu og
Elísabet datt ofan í hann? Þú kall-
aðir á okkur að bjarga barninu upp
úr og Eyrún var svo utan við sig að
hún stökk að gosbruninum, en í stað
þess að draga Elísabetu upp úr greip
hún í bangsann hennar og bjargaði
honum á þurrt land. Við hlógum svo
mikið að engin okkar hafði orku í að
draga aumingja rennandi blautt
barnið upp úr og fólk var farið að
hópast utan um okkur og gefa okkur
illt auga. Henni varð nú ekki meint af
volkinu og við hlógum að þessu í
mörg ár á eftir, að því hversu
klaufskar barnapíur þú hafðir nú val-
ið þér. Svo var það kvöldið sem við
vöktum langt fram á nótt og sögðum
hvert öðru fullt af leyndarmálum um
vonir okkar, gleði og sorgir. Ætli við
höfum ekki kynnst hvað best þetta
kvöld. Eins og venjulega var það
samt gleðin og hláturinn sem hafði
yfirhöndina og okkur var farið að
verkja í magann af hlátri þegar við
loks skriðum upp í rúm. Þetta voru
góðir tímar. Við eigum eftir að sakna
þín svo mikið. Þú kenndir okkur svo
ótrúlega margt. Hvað það er að vera
vinur í raun og veru, að meta vináttu
sem nær út fyrir tíma og rúm og að
það er alltaf hægt að sjá fyndnu hlið-
arnar á lífinu. Við munum aldrei
gleyma hlátrinum þínum. Charlie
Chaplin sagði eitt sinn: „Að lifa er
stórkostlegt, eins og hlátur. Hlátur,
jafnvel á erfiðustu stundum lífsins,
eða þegar maður stendur andspænis
dauðanum, er eitthvað svo heilbrigð-
ur. Hlátur er svalandi. Hann hressir
mann við og upprætir sorgina. Hann
er það heilbrigðasta sem til er í
heiminum.“ Nú heldur þú í átt að
nýju hlutverki, nýju lífi. Megi ham-
ingjan fylgja þér hvert sem þú ferð.
Leiðir okkar munu án efa liggja sam-
an á ný, Nam mjóhó renge kjó, þínar
vinkonur og frænkur
Eyrún Ósk Jónsdóttir og
Vala Rut Sjafnardóttir.
Fallinn er frá einn
besti vinur minn Ingólf-
ur Kristjánsson, langt
um aldur fram. Mér
sortnaði fyrir augum
þegar ég fékk þau dap-
urlegu tíðindi að morgni 29. nóvem-
ber síðastliðins að Ingólfur hefði orð-
ið bráðkvaddur daginn áður.
Ég kynntist Ingólfi um 1980 eða
skömmu eftir að ég tók við rekstri
Rsb. Flóa og Skeiða. Fljótlega tókst
með okkur góð vinátta sem staðið
hefur alla tíð síðan. Hann stofnaði
fyrirtækið Spyrnuna og þjónustaði
verktaka um land allt með ýmis að-
föng. Ingólfur reyndist mér betur en
enginn þegar við ákváðum að hasla
okkur völl á sviði jarðborana. Fórum
við saman í ýmsa leiðangra til að
skoða tæki til þess arna, Ingólfur
hafði yfirgripsmikla þekkingu á vél-
um og öllu sem tengdist þeim, einnig
hafði hann sambönd víða um heim
sem nú komu vel að notum. Því gát-
um við ásamt starfsmönnum okkar
púslað saman jarðborum úr aðföng-
um sem komu úr ýmsum áttum. Og
ekki þurfti maður að hafa númerin á
varahlutunum á hreinu sjálfur því
Ingólfur hafði það allt á tæru. Það
var einfaldlega nóg að hringja og
segja: Nú vantar mig þennan hlut í
þetta tæki. Oftar en ekki hringdi Ing-
ólfur um hæl og sagði: Þetta er komið
af stað, við náum þessu trúlega á
INGÓLFUR
KRISTJÁNSSON
✝ Ingólfur Krist-jánsson fæddist á
Hólum í Hjaltadal 13.
mars 1940. Hann
varð bráðkvaddur á
heimili sínu 28. nóv-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Árbæjar-
kirkju 7. desember.
morgun. Fljótari mann
við að útvega varahluti
erlendis frá var ekki
hægt að finna.
Eftir tuttugu ára
samstarf og vináttu eru
margar minningar sem
koma upp í hugann og
eflaust væri hægt að
skrifa um þær langa
grein. Þær eru líka ófá-
ar ferðirnar sem við
fórum saman til út-
landa og var ein þeirra
ferð sem Ingólfur
skipulagði með nokkra
vel valda verktaka á
Hillhed-vélasýninguna í Bretlandi.
Flogið var til Glasgow þar sem rúta
beið á flugvellinum. Farið var í skoð-
unarferð í viskíverksmiðju og í sölu á
hermangi. Síðan var haldið niður
England og á leiðinni dunaði söngur
Karlakórsins Heimis í hátalaranum.
Ingólfur hafði hugsað fyrir öllu. Í
annarri ferð sem við fórum saman í
með fjölskyldur okkar til Írlands var
að sjálfsögðu tekin rúta á leigu og
auðvitað var það rútan hennar Mary
Robinson sem þá var nýbúin að fara
um Írland og vinna stóran kosninga-
sigur.
Já, svona var Ingólfur, hann var
mikill vinur vina sinna og hugsaði vel
um sína. Eflaust eiga því margir eftir
að sakna Ingólfs og það verða mikil
viðbrigði að fá ekki lengur hringingu
frá honum með orðunum: Hvað seg-
irðu vinur? Ég varð að heyra í ein-
hverjum með viti. Jæja kæri vinur,
svona er víst þetta líf og þetta er víst
hlutskipti okkar allra að lokum.
Hafðu þökk fyrir allt vinur.
Ég votta Hildi, Kristjáni, Sigur-
björgu, Arnoddi og öðrum ættingjum
mína dýpstu samúð á sorgarstundu.
Ólafur Snorrason.
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: Í sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. Í miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunninn eða eftir að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan hins til-
tekna skilafrests.
Skilafrestur
minningargreina