Morgunblaðið - 16.01.2002, Síða 34

MINNINGAR
34 MIÐVIKUDAGUR 16. JANÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Hún Ása er dáin.
Fylgi henni guðs engl-
ar til ástvina handan
grafar. Ég hef þekkt
Ásu síðan ég man eftir
mér. Hún var gift Jóni
B. Guðmundssyni sem
var sonur séra Guðmundar Bene-
diktssonar f.v. sóknarprests á Barði í
Fljótum og Guðrúnar Jónsdóttur
konu hans. Jón lést fyrir aldur fram
1991.
Móðir mín Guðfinna var uppeld-
issystir hans, þannig eru okkar
tengsl. Ása og Jón eignuðust þrjú
börn, Guðrúnu, Guðlaugu og Þórhall.
ÁSA
STEFÁNSDÓTTIR
✝ Ása G. Stefáns-dóttir fæddist í
Reykjavík 17. janúar
1937. Hún lést í
Reykjavík 4. janúar
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Árbæjarkirkju
14. janúar.
Þórhallur fæddist
þroskaheftur líkam-
lega, en er góðum gáf-
um gæddur eins og
hann á ættir til. Að
koma á heimili þeirra
Jóns og Ásu var ynd-
islegt. Annarri eins
gestrisni hef ég sjaldan
kynnst og fann svo
sannarlega að þar var
ég velkominn, hvernig
sem á stóð, og ósjaldan
greiddi Jón götu mína
þegar ég þurfti á að
halda. Fyrir það er ég
eilíflega þakklátur.
Ása var hvatvís og fljót til orðs og
æðis, hreinskilin og skorinorð. Hún
flíkaði ekki tilfinningum sínum en
samt fann ég fyrir væntumþykju
hennar og svo sannarlega hafði hún
ágætan húmor. Mér er ákaflega
hlýtt til þessarar fjölskyldu og lang-
ar mig sérstaklega að minnast æðru-
leysis þeirra og hvernig þau unnu úr
hlutunum eins og þeir komu fyrir,
með bros á vör.
Nú þegar hugurinn reikar er mér
minnisstætt þegar ég og Ása urðum
samferða frá Akranesi til Reykjavík-
ur fyrir nokkrum árum.Við spjölluð-
um um eitt og annað og barst meðal
annars talið að annarri tilveru að
jarðvist lokinni. Þá fann ég að ekki
hafði hún mikla trú á slíku, var ákaf-
lega jarðbundin. Ég var annarrar
skoðunar og var að viðra mínar skoð-
anir á þeim við frekar litlar undir-
tektir, en þó sá ég að hún hafði gam-
an af. Kannski var eitthvað undir
niðri, mjög líklega. Nú hafa þau Jón
og Ása fundist á ný, í félagsskap afa
Guðmundar og ömmu Guðrúnar.
Elsku Guðrún, Guðlaug, Þórhallur
og fjölskyldur, ykkur votta ég mína
dýpstu samúð. Megi guð styrkja
ykkur í sorginni. Mig langar að enda
mál mitt á lítilli bæn, æðruleysis-
bæninni:
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það sem ég fæ ekki
breytt,
kjark til að breyta því sem ég get breytt
og vit til þess að greina þar á milli.
Ykkar frændi og vinur
Guðmundur Benedikt
Baldvinsson.
Hugur manns reikar til baka í
hvert sinn sem einhver fellur frá.
Ása hefði orðið 65 ára í dag, ef hún
hefði lifað. Margar skemmtilegar
samverustundir koma upp í hugann.
Allar skemmtilegu stundirnar með
Ásu og fjölskyldu í sumarbústaðnum
fyrir austan og í Blesugrófinni. Þar
var oft glatt á hjalla og fannst mér
mjög spennandi að fara þangað í
heimsókn. Mjög oft fékk ég að fara
með afa til þeirra í bústaðinn. Ég
minnist allra föstudaganna þegar
Ása og Jón komu heim í Möðrufellið
með matarsendingu þegar þau voru
með verslunina Ingólfskjör og þá var
mikið spjallað. Ása var alltaf jafn
undrandi á því hversu miklu af
mandarínum við systurnar gátum
komið ofan í okkur. Þá fengum við
systurnar alltaf hvor sinn Ópalpakk-
ann. Ása hafði svo mikið að segja og
var mjög orðheppin kona og með
þeim hreinskilnari sem ég hef þekkt.
Alltaf var hægt að treysta á hana.
Ég þakka fyrir allar þær góðu
stundir sem við höfum átt saman og
hugsa ég um síðasta skiptið sem hún
kom í heimsókn í vetur í kjötsúpu og
færði mér litla englastyttu.
Nú er Ása komin til Jóns síns sem
hún hafði ætíð saknað mikið. Ég sé
þau fyrir mér núna hinum megin við
móðuna miklu, Ásu, Jón, afa og
pabba, sitja og spjalla og allir rífast
um að fá að tala. Það fannst þeim
ekki leiðinlegt.
Elsku Guðrún, Guðlaug, Halli og
fjölskyldur. Við vottum ykkur samúð
okkar. Guð veri með ykkur.
Unnur Helga, Óli og
Arna Dís.
Nú er komið stórt skarð í fjöl-
skylduna mína, þó ekki hafi hún ver-
ið stór og mikil hún elsku frænka
mín. En hún Ása var stór hluti af
minni litlu fjölskyldu.
Þau voru ófá skiptin þar sem við
hittumst hjá pabba og mömmu, þeg-
ar Halli kíkti í mat. En það var ekki
orðið að matarboði fyrr en hún Ása
var komin. Alltaf kom hún hress og
kát og var varla komin inn úr dyr-
unum þegar hún fór að spyrja um
allt og alla. Hún vildi að sjálfsögðu
fylgjast vel með og vera viss um að
allir hefðu það gott.
Það er ekki lítið sem ég fékk að
læra um lífið og tilveruna í gegnum
hana frænku mína. Þegar hún kom í
heimsókn til mín gátum við setið
saman langt fram á nótt. Hún sagði
mér frá gömlu góðu dögunum þó svo
að þeir hafi oft verið strembnir. Er
við sátum og spjölluðum gat maður
ekki fundið að tæp 40 ár skildu okkur
að. Við vorum jafningjar.
Í sumar var mikil gleðistund í
mínu lífi og tók Ása að sjálfsögðu
þátt í henni. Vil ég þakka henni þau
fallegu orð sem hún lét þar falla. En
er líða tók á veturinn tók við erfitt
tímabil hjá mér. Það var við það
sama. Ása studdi mig líka þá, eins og
alltaf.
Þetta lýsir Ásu mjög vel. Það var
alveg sama á hverju gekk í gleði eða
erfiðleikum, þá var hún Ása alltaf til
staðar.
Elsku besta frænka mín. Ég
þakka fyrir þann tíma er ég fékk að
vera með þér. Mér þykir vænt um
þig og á eftir að sakna þín mikið. En
ég veit að þér líður vel þar sem þú ert
núna.
Þín frænka.
Bryndís.
Síminn hringdi og ég tók upp sím-
ann og var fullviss um að vinur minn
væri nú að hringja og láta mig vita að
hann myndi koma til mín þá um
kvöldið. Ekki var hann hinum megin
á línunni. Fréttirnar sem ég fékk þá
á ég enn erfitt með að meðtaka:
„Hún Ása er dáin.“ Hvernig gat það
verið? Ekki hún Ása!
Ása sem var ein af stoðunum í
mínu lífi. Ég get ekki þakkað henni
nógsamlega fyrir allt það sem hún
var mér. Ef einhvers staðar var upp-
spretta gleði og kærleika þá var það
hjá henni. Í huganum sé ég fyrir mér
myndir af samverustundum okkar í
Árbænum, niðri í Blesugróf og uppi í
Bústað. Gleðistundir þar sem prakk-
aragenin skutu stundum upp kollin-
um. Myndir af vináttu ykkar
mömmu, sem ég þakka fyrir af öllu
hjarta, þú varst henni sem systir,
leiðandi, faðmandi, kærleiksrík syst-
ir.
En víst er að dauðinn er óhjá-
kvæmilegur hluti lífsins. Hann birt-
ist oft sem grimmur óvinur. En
kristin trú kennir okkur að Kristur
hefur sigrað dauðann og að þar sem
Kristur kemst að snýr hann illu til
góðs, jafnvel hinni sárustu sorg og
þyngsta harmi. Það að harma og
syrgja er ekki veikleikamerki, það er
eðlilegur þáttur þess að vera mann-
eskja. Og þegar sorgin hefur hjálpað
okkur við að lauga sárin, þá leiðir
hún upp á yfirborðið tilfinningarnar
svo unnt sé að horfast í augu við þær,
ræða þær og leitast við að skilja þær.
Við vitum að lífið verður aldrei
eins og það var áður. Við verðum
aldrei hin sömu, en hugsanlega með
aukið næmi á dýrmæti lífsins, hve
gæfan og gleðin er brothætt og fall-
völt. Og þegar kökkurinn er horfinn
úr hálsinum fer okkur að verða auð-
veldara að tala um ástvini okkar án
þess að harmurinn og sviðinn gagn-
taki okkur. Þá megnum við að horf-
ast í augu við þá staðreynd að dauð-
inn hefur svipt okkur ástvini og það
er endanlegt, en við getum horft
fram á veginn. Kærleikurinn deyr
aldrei og minningin lifir. Sársaukinn
minnkar er sárin gróa. Örin verða
jafnan til staðar en sárið grær.
Kæra Ása frænka, ég vil þakka
þér allar góðu stundirnar og bið al-
góðan Guð blessa og vernda þig og
fjölskyldu þína alla. Minning þín lif-
ir, Ása mín, hún lifir.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stef.)
Kæru vinir Guðrún, Guðlaug og
Halli. Við sendum ykkur okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Ykkar
Hreiðar Örn, Sólveig og
Ragnar Bjarni.
Látin er um aldur fram kær vin-
kona og einstaklega góð kona. Kynni
okkar af henni tókust í gegnum fjöl-
fötluð börn okkar fyrir um aldar-
fjórðungi. Síðar atvikaðist það þann-
ig að börnin fluttu á Sambýlið við
Holtaveg, þar sem að þau hafa búið
síðastliðin 14 ár. Var það fyrsta
heimilið á Íslandi þar sem svo fjöl-
fötluð börn fengu búsetu og mynd-
uðust þá náin tengsl milli okkar for-
eldranna.
Ása og Jón maður hennar, sem
lést fyrir um áratug, langt um aldur
fram, lögðu sitt af mörkum til að allt
gengi eins vel og mögulegt var á
sambýlinu.
Ása var mikil kjarnakona, afar
dugleg og alltaf til í að leggja sitt af
mörkum ef á þurfti að halda. Til
dæmis þegar okkur þótti nauðsyn-
legt að það þyrfti að vera til bíll á
heimilinu er gæti flutt börnin í hjóla-
stólunum sem þau eru bundin við, þá
var Ása fyrsta manneskjan til þess
að bjóða fram krafta sína við að selja
alls kyns varning, sem búið var að
safna, niðri í Kolaporti. Alltaf
reiðubúin til þess að leggja fram
hjálparhönd.
Ása var skemmtileg kona og hafði
afar létta lund. Oft var glatt á hjalla
hjá okkur á mömmufundunum, sem
haldnir hafa verið vegna sambýlisins
en oft þurfti einnig að ræða þar við-
kvæm mál.
Einhvern veginn var það samt svo
að Ásu tókst oft að slá á létta strengi
sem gerði okkur hlutina auðveldari.
Ása gerði allt sem í hennar valdi stóð
til þess að Halla sínum liði alltaf sem
allra best og ekki nóg með það hún
fylgdist líka mjög vel með hvernig
hinum íbúunum leið og lét skoðanir
sínar óspart í ljós. Hún var ákveðin
og hreinskilin kona.
Við hittumst síðast mömmurnar
eina kvöldstund nú rétt fyrir jólin
niðri á Holtavegi við að flokka flösk-
ur og dósir, en söfnun á þeim hefur
verið fjáröflun fyrir rekstri heimilis-
bílsins. Ekki hvarflaði að okkur þá
að þetta yrði okkar síðasta samveru-
stund með Ásu.
Það er með miklum söknuði sem
við kveðjum góða vinkonu, Ásu Stef-
ánsdóttur. Elsku Guðrún, Guðlaug,
Halli og aðrir ástvinir. Við sendum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum Guð að styrkja
ykkur í ykkar miklu sorg.
Guðrún, Helga og Kristín.
Elsku amma Dísa.
Ég sakna þín svo mikið
og heitt. Þú kvaddir
okkur á afmælisdaginn
þinn 4. janúar.
Mig langar að þakka
þér fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig og kennt mér.
Að fá að vera hjá ykkur afa í pössun
fyrir hádegi þegar ég var lítil, og oft
komst þú líka heim til mín og pass-
aðir mig þar þegar ég var veik.
Það var aldrei neitt mál hjá þér,
þú varst alltaf svo jákvæð og hress.
Við gerðum ýmislegt saman t.d.
töldum bílana, hekluðum og sungum
saman:
ÞÓRDÍS
ÁSMUNDSDÓTTIR
✝ Þórdís Ásmunds-dóttir fæddist í
Borgarnesi 4. janúar
1923. Hún lést á
Sjúkrahúsi Akraness
4. janúar síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Borgarnes-
kirkju 12. janúar.
Stígur hún við stokkinn,
stuttan á hún sokkinn,
ljósan ber hún lokkinn
litli telpuhnokkinn.
Og ýmis önnur lög.
Svo þegar við fórum í
berjamó og ég henti
mér ofaná lyngið og
sagði við þig:
„Amma, þetta er
glæsilegt, amma.“ Og
þú gerðir svo margt
fyrir mig, saumaðir og
heklaðir dúkkuföt á
dúkkurnar mínar. Mig
langar að kveðja þig
með þessari bæn:
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig.Jónsson)
Guð geymi þig, amma mín.
Þín
Þórdís Sif.



  



  

 

 



          

    ! "

     !!    "" #$!$
    %&'"!$
    () " ((*


# 

 #

 
+

,!#$
-"" .
/ "/ ,01
2#,3
           $ #%    ! "
 

 !
 #

&
 
!   #%  ' ! "

 ( ))
'
%$
" 4
%$
53,%!$
+!6%
%7,3 !! 
8$
%,3 !! 


  
  # 
 

 # 
 #
&9
+


:9!%3"
/ "(;!"3,3
 *   + ! "

<% "!$

%=3">/%!$ 3? "
!! 
:
(2 8@ (
(2
">/%!!  A$"!$
,?,3;%$
$%;">/%!$
%#5>%2 ?%2
8!!@$!!! 
, -
#%
  



B
  * .
  / ! "

0
*%#



 $%,C  &/%%C