Morgunblaðið - 11.04.2002, Síða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. APRÍL 2002 47
Lokið hefur farsælu
lífshlaupi sínu
„tengdabróðir“ minn
Þórarinn Einarsson.
Fyrst man ég eftir
Dadda – Þ. E. – þegar
hann var ungur og
glæsilegur maður heima í Brekku-
koti hér í bæ. Brekkukot og
Brekkubær voru hús nálægt þeim
stað sem Brekkubæjarskóli stendur
nú. Ég var þá stelpustýri í „Gúst-
ahúsi“ og sá hann koma eða fara til
skips, áleit ég eða að hann var á
göngu með vinum sínum. Tíminn
leið og ég flutti úr „Gústahúsi og
gleymdi þessum nágranna mínum.
Tíminn leið hratt og næsti kapítuli
var að hann var orðinn unnusti
verðandi mágkonu minnar, Auðar
Sæmundsdóttur í Sigtúnum. Þau
voru glæsilegt par, sem tekið var
eftir. Þau stofnuðu sitt fyrsta heim-
ili á Heiðarbraut 24 sem nú heitir
Heiðargerði. Daddi var einstaklega
hlýr og gestrisinn og Auður lumaði
alltaf á smá „fermingarveislu“ ef
gest bar að garði. Þessi lýsing á
þeirra fyrsta búskap getur líka ver-
ið lýsing á þeim rúmlega fimmtíu
árum sem liðin eru síðan. Eftir
nokkur ár á Heiðarbraut 24 byggðu
þau sér einbýlishús á Heiðarbraut
31 og fluttust þangað. Daddi vann á
þessum árum hjá BP. Starfið fólst í
að afgreiða olíu til kyndingar í
heimahús og róðrarbáta. Einnig
þurfti að fara í sveitirnar í kring
með eldsneyti. Starfsdagurinn var
oft langur og strangur en ekki var
kvartað. Jafnvel sagt að erfiðara
hefði verið á síldinni á Siglufirði!
Fljótlega eftir að flutt var í nýja
húsið sem fylgdi stór lóð, hófst
fyrsti vísir að sveitabúskap með
nokkrum kindum og tveim hestum.
Það þótti fram undir þetta nokkuð
eðlilegt að eiga nokkrar kindur í
skúr við húsið og stóran garð fyrir
kartöflur og kálmeti til búdrýginda.
Daddi hafði mikla ánægju af sínum
búskap og hestarnir voru hans yndi.
Því var það að þegar jörðin Ás í
Melasveit losnaði, sáu þau sitt tæki-
færi til að sinna búskapnum ein-
göngu. Er ekki að orðlengja það að
þau keyptu jörðina og fluttu þangað
og reyndist það góð ráðstöfun því
bæði höfðu áhuga fyrir búskap og
sýndi búið að því var sinnt af natni
og áhuga. Ekki stóðu þau ein í bú-
skapnum því synirnir fjórir sem líf-
ið hafði gefið þeim reyndust dugleg-
ir og áhugasamir. Því verður ekki
neitað að sveitabúskapur er eða var
a.m.k. oft erfiður. Daddi var alla
sína búskapartíð mjög slæmur í
baki og hefur löng seta á traktor
eða sláttuvél verið þungbær. En
ánægjan af góðum árangri og blóm-
legu búi linaði sársaukann. Þetta
var góður tími en hann líður líka.
Þar kom að tími var til að slaka á
og flytja aftur til Akraness. Og enn
var lánið með í för því nú bauðst
nýtt hús í Höfðagrund 7 sem er á
einum fallegasta stað í bænum.
Ekki má gleyma sumardvalarstaðn-
um að Hlíðarfæti í Svínadal, sum-
arbústaðnum við veiðivötnin. Daddi
naut þess að vera þar og hlynna að
staðnum og veiðinni.
Aðeins er hægt að stikla á því
stærsta í lífshlaupi manns í svona
grein en kveikjan að henni er
ómælt þakklæti mitt og minna fyrir
áralöng kynni og vináttu sem aldrei
bar skugga á. Það sem vakti athygli
við fyrstu kynni af Dadda var hvað
hann var traustvekjandi og athug-
ull, flanaði ekki að neinu en stóð
alltaf fyrir sínu. Hann var mikill
gæfumaður í einkalífinu, eignaðist
góða konu og með henni fjóra syni
sem öllum vegnar vel.
Það var fallegur hópur barna og
ÞÓRARINN
EINARSSON
✝ Þórarinn Einars-son fæddist á
Nesi í Norðfirði 7.
júlí 1917. Hann lést á
Sjúkrahúsi Akraness
2. apríl síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Akranes-
kirkju 9. apríl.
barnabarna sem kom
saman á gullbrúð-
kaupsdegi Auðar og
Dadda, gladdist með
þeim og lét mynda sig
saman. Að eiga þennan
hóp hjálpar til að geta
kvatt sáttur við allt og
alla enda var hann
stoltur af þeim öllum.
Blessuð veri minn-
ing Þórarins Einars-
sonar.
Unnur Leifsdóttir.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Heiðursmaðurinn Þórarinn Ein-
arsson hefur kvatt þetta jarðlíf með
heiðri og sóma.
Ég fylgdist með þeim hjónum,
vinum mínum Dadda og Auði þessa
síðustu mánuði, þegar krabbamein-
ið var ná yfirhöndinni, hvernig þau
stóðu þétt saman og æðrulaus og
um síðustu páskahelgi vakti hún
Auður hjá manninum sínum uns yf-
ir lauk og í guðsfriði og ró kvaddi
hún ástvin sinn.
„Þéttur á velli og þéttur í lund,
þrautgóður á raunastund.“
Þannig var hann.
Verksvið Þórarins var bæði til
sjós og lands. Hann þekkti kjör sjó-
mannsins og hann þekkti kjör bónd-
ans. Hann háði glímu við náttúru-
öflin bæði á hafi úti og í landi, þar
sem allt var háð veðri og vindum.
Ég man fyrst eftir honum, sem
ungum hávöxnum glæsilegum
manni hér á Akranesi. Seinna
kynntist ég honum betur sem
manninum hennar Auðar, æskuvin-
konu minnar. Hún átti heima í Sig-
túni og ég í Efra-Nesi. Við Auður
áttum okkar bernskuleiki saman,
alla skólagöngu, bæði barnaskóla og
framhaldsskóla og lokum hús-
mæðraskóla.
Daddi átti heima í Brekkukoti. Á
þessum árum voru allir kenndir við
húsin sem voru heimili þeirra.
Snemma gerðist hann sjómaður
eins og flestir ungir menn í sjáv-
arþorpum. Síðan fór hann í Stýri-
mannaskólann og var skipstjóri á
bátum frá Akranesi. Hann þótti af-
bragðs skipstjóri og sjómaður, stór
og sterkur.
Um það leyti sem hann hittir
Auði og þau verða hjón, hættir
hann á sjónum og fer að vinna sem
olíuafgreiðslumaður og keyrði olíu-
bíl um árabil. En það fullnægði ekki
athafnaþrá hans. Hann varð að tak-
ast á við eitthvað meira.
Þau höfðu byggt sér hús á
Brekkukotslóðinni og þar stóð
heimili þeirra á Akranesi þangað til
þau söðluðu um og keyptu jörðina
Ás í Melasveit og fóru að búa þar.
Þá höfðu þau eignast fjóra
drengi.
Þetta er fjölskyldan, sem flytur
frá Akranesi upp í Melasveit árið
1964.
Við Auður höfðum getað kallast á
frá barnæsku. Eftir að við vorum
báðar giftar konur með börn á svip-
uðum aldri, var hið daglega líf okk-
ar í nokkuð föstum skorðum.
Mikið saknaði ég þeirra. Auðvitað
höfðum við í nógu að snúast hvor á
sínum stað og við hittumst æ
sjaldnar.
Þarna búa þau góðu lífi í 22 ár.
Verða farsælt bændafólk, vel liðin
og virt af sveitungum sínum.
Þórarinn varð góður bóndi, eins
og hann var góður sjómaður og
góður verkmaður að hverju sem
hann gekk. Þau hugsuðu vel um
skepnurnar sínar og nýttu jörðina
vel.
Það er fallegt í Ási og staðarlegt,
allt snyrtilegt og öllu vel við haldið.
Það er fallegt að standa á Mela-
bökkunum, horfa út Borgarfjörð út
á Akranes, yfir Grunnafjörð til
Akrafjalls og með Skarðsheiðina í
allri sinni tign yfir byggðinni.
Drengirnir þeirra uxu upp, eru
vel menntaðir, hver á sínu sviði og
eiga allir sínar fjölskyldur, Einar á
Norðfirði, Helgi í Hafnarfirði,
Reynir í Reykjavík, Þórarinn yngri
er bóndi á Hlíðarfæti í Svínadal.
Þegar þyngdist fyrir fæti við bú-
skapinn fluttu þau hjónin Þórarinn
og Auður aftur á Akranes í snoturt
hús, sem byggt var fyrir aldraða og
þar nutu þau efri áranna saman. En
þrá þeirra til sveitarinnar var söm
og áður. Þau komu sér upp litlu
sumarhúsi niðri við Laxá í landi
Þórarins yngra á Hlíðarfæti þar
sem þau dvöldu langtímum saman
mörg sumar.
Enn sagði athafnaþráin til sín og
hafist var handa. Þau komu sér upp
tjörn við litla húsið og ólu upp
bleikju. Hvílík fegurð á kyrru sum-
arkveldi að standa fyrir utan litla
húsið þeirra, sjá Skarðsheiðina
spegla sig í tjörninni og fiskinn
vaka.
Síðan urðu tjarnirnar fleiri og
fleiri.
Margir Skagamenn hafa veitt í
þessum tjörnum góðan fisk. For-
eldrar farið með börnin sín á góð-
viðrisdögum í veiðtúr í tjarnirnar
þeirra, sumir veitt þar sinn fyrsta
fisk. Ég fékk að renna fyrir fisk
undir handleiðslu Dadda og þóttist
hafa veitt þann stóra. Síðastliðið
haust komu þau hjónin til mín með
þrjá stóra fiska og hvítvín í flösku.
Þvílíkur veislumatur.
Nú er Þórarinn yngri tekinn við
umsjón þessara tjarna.
Þegar þau bjuggju ung á Akra-
nesi áttu þau hesta og alltaf þegar
tími gafst til fóru þau á hestum í
lengri og skemmri ferðir. Þau voru
bæði félagar í Hestamannafélaginu
Dreyra á Akranesi.
Þau voru miklir náttúruunnendur
og á síðari árum ferðuðust þau mik-
ið saman. Þau áttu góðan jeppa og
fóru á honum um fjöll og firnindi.
Skoðuðu landið sitt, sem þau höfðu
ekki haft tíma til í mestu önn dags-
ins. Myndirnar sem þau tóku í þess-
um ferðum eru ólýsanlegar, allar
merktar og í möppum. Í öllu sama
snyrtimennskan. Þau ferðuðust líka
til útlanda. Við fórum einu sinni
saman með hópi eldri skáta á Akra-
nesi í ferð um hálendi Skotlands.
Það var ánægjuleg ferð og mikið
naut Daddi þess vel að ferðast um
þessar slóðir.
Í þessum línum mínum hefi ég
aldrei getað minnst á Þórarin án
þess að geta Auðar um leið. Þau
voru svo samvalin og samtaka hjón
í öllu sínu lífi í blíðu og stríðu. Fjöl-
skylda þeirra er orðin stór og þau
hafa haldið utan um hana. Á öllum
stórum stundum í lífi þeirra hafa
þau öll verið saman.
Nú er komið að kveðjustund.
Hugur minn er fullur af þakklæti
fyrir að hafa átt vináttu og velvilja
Þórarins Einarssonar á langri leið.
Auði mína kæru vinkonu bið ég
guð að blessa, styrkja og styðja.
Sonum þeirra og öllum hópnum,
sem stendur hér saman eins og á
öllum stórum stundum í lífi þeirra,
bið ég blessunar og friðar guðs.
Blessaðar séu allar minningar um
heiðursmanninn Þórarin Einarsson.
Bjarnfríður Leósdóttir,
Akranesi.
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
við Nýbýlaveg, Kópavogi








 



   

 


 
 !""
  
 
 
  #  
 

 
$%&  &%
  
!"#$!
%  
 &%#!
#'$!

# 
 # ($ 
)! !
(  $
'   
 

 


&

 ' *&
)"++,
#-+./%+


  (
 

 
 ) #

*

 +
 
,&   
  $    

 -
 "
'# #!
 "#! 
$ #  
-/%
 "#  01
2!

#3
 "#  014 
#3

 "# 
!""5$

 


 


6(* *&
578
-++ 4


. /
/  .% *


 +
 
(6  
##.6   !"#
9 !
(# ($6  
0   ) . :!
!/($6 ! #
""5!"""5$
'   
 







0& *&
-4# "%.
 # 4  %'/#  ;7
0 .

*

 +
 
1


& 
2

.5    (#  !
%     4
!
'.5%   
+
.5/ !
9/  ! ' 4 
""5!"""5$
'     
   
 
  


 



<
&

'# 45+7=
'/##
0  (
 

 
 ) #
 


 3
 
,&   
  )

  


 
 !
4

 


*
  .6 !
:
.  .! //) .  
 1( .  -/ 0 !

-% . 
+#-+!
6 )   .!  ( 
   .! ""
%(#  
!""5$