Morgunblaðið - 11.04.2002, Blaðsíða 48

Morgunblaðið - 11.04.2002, Blaðsíða 48
MINNINGAR 48 FIMMTUDAGUR 11. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ Við ótímabært frá- fall æskuvinkonu, leit- ar hugurinn til áhyggjulausrar æsk- unnar. Þar sem við bjuggum allar saman í Ásbúðinni í Garðabænum. Lékum okkur saman fullar af trú og bjartsýni á framtíð- ina. Það er sorglegra en orð fá lýst þegar móðir fellur frá ungum börn- um sínum og fær ekki aðfylgja þeim og horfa á þau vaxa úr grasi. Send- um hér okkar hinstu kveðju með söknuði. Ég þakka allt frá okkar fyrstu kynnum það yrði margt, ef telja skyldi það. Í lífsins bók það lifir samt í minnum er letrað skýrt á eitthvert hennar blað. Ég fann í þínu heita stóra hjarta, þá helstu tryggð og vináttunnar ljós. Er gerir jafnvel dimma vetur bjarta úr dufti lætur spretta lífsins rós. (Margrét Jónsdóttir.) Við sendum eiginmanni, börnum, foreldrum, systrum og öðrum að- standendum okkar dýpstu samúðar- kveðjur. Það er von okkar að þið finnið kraft og styrk til að takast á við framtíðina. Linda Hilmarsdóttir, Helen Halldórsdóttir, Margrét Richter. Hún Erna Rós, hetjan okkar, er horfin, baráttunni er lokið. Eftir sitj- um við með stórt tómarúm í hjart- anu, og erum að reyna að skilja til- ganginn. Af hverju tekur Guð unga móður og eiginkonu til sín þar sem hún er í önnum við að búa sér og sín- um góðan stað hérna megin? Kannski skiljum við það seinna. Árin líða svo fljótt, mér finnst svo örstutt síðan Þrúða og Hafsteinn áttu von á sínu fyrsta barni. Allt var svo gaman. Seinni mánuði meðgöng- unnar var Þrúða daglegur gestur hjá okkur hjónunum á Bjarnhóla- stígnum. Það var prjónað og saumað svo allt yrði tilbúið við komu barns- ins. En það var líka hlegið og gert grín. Pabbi kallaði Þrúðu „Mangó“, eftir stórum og sverum glímukappa úr sjónvarpinu, því hún var svo mikil um sig, hún sem alltaf hafði verið svo mikil písl. Síðan kemur þessi ynd- islega stelpa í heiminn og allir dáð- ust að því hvað hún væri dugleg, klár, hláturmild og falleg. Árin líða og fjórar fegurðardísir bætast í hóp- inn þeirra Þrúðu og Hafsteins. Kom- in stór og samheldin fjölskylda. Við hjónin fluttum austur að Rauðalæk í Rangárvallasýslu 1968 og skal ég alltaf vera þakklát fyrir hvað þau voru dugleg að koma með hópinn sinn í heimsókn, því á þeim tíma voru efnin ekki mikil, og bílarnir ekki alltaf tilbúnir í langferðir. En alltaf var óskaplega gaman, og góð tengsl voru milli barnanna okkar og hlökkuðu þau Dóra Stína og Eiríkur alltaf til þessara heimsókna. Farnar voru ævintýraferðir, veitt í læknum, siglt á slöngu eða bara dottið í læk- inn, sem var, að ég held, það sem þeim þótti skemmtilegast. Í minningunni finnst mér eins og alltaf hafi verið sól og blíða. Tíminn líður, Erna Rós fór strax eftir grunnskóla að læra hárgreiðslu, og var gaman að fylgjast með henni, svona ung sem hún var, vann mark- visst að takmarki sínu, og lauk því með láði. En þá var kominn tími til að skoða heiminn. Þýskaland varð fyrir valinu. Allt gekk vel, og þar kynntist hún fyrri manni sínum, og þau komu til Íslands og bjuggu hér um tíma. Óttar kom í heiminn, fal- legur og fínn. Þá er ákveðið að flytja ERNA RÓS HAFSTEINSDÓTTIR ✝ Erna Rós Haf-steinsdóttir fæddist í Reykjavík 10. október 1966. Hún lést á Landspít- alanum við Hring- braut 24. mars síð- astliðinn og fór útför hennar fram frá Víðistaðakirkju í Hafnarfirði 3. apríl. aftur út til Þýskalands, en Erna Rós kom reglulega heim til Ís- lands í heimsókn, það vantar eitthvað, mamma, pabbi, syst- urnar og allir vinirnir eru á Íslandi. Henni líður ekki vel, en hún vill standa við sínar skuldbindingar. Hvað á að gera? Erna Rós sagði mér frá reynslu sinni, þegar henni fannst allt þrotið, og hún vonlaus og óham- ingjusöm. Hafði Guðni bróðir sem lést langt um aldur fram 1984, komið til hennar, og sagt henni að taka sig saman í andlitinu og koma sér heim, og það ekki seinna en strax. Þetta var það sem ég þurfti, sagði hún. Óðara fór hún að pakka því nauðsynlegasta fyrir sig og Óttar, og dreif sig heim og það var henni mikið gæfuspor. Eftir komuna til Íslands tekst henni með miklu áræði og hjálp góðra vina, að koma á fót hársnyrtistofunni Flóka í Hafnarfirði, og inn af stofunni bjó hún sér og Óttari heimili í pínulitlu rými, þar sem hamingjan réð ríkj- um. Stuttu síðar kemur góður æsku- vinur til sögunnar, Ingólfur Arnar- son, og eftir á að hyggja voru þau sköpuð hvort fyrir annað. Þau voru eins og einn maður. Seinna þegar Ingó fær stöðu við bleikjueldisstöð- ina á Hólum í Hjaltadal flytur litla fjölskyldan að Hofi þar í sveit, og það er eins og að koma heim, borg- arbörnin blómstruðu í sveitinni, fengu sér hesta, hænur og endur. Skagafjörðurinn og fólkið þar, var einstakt og lífið brosti við litlu fjöl- skyldunni. Erna Rós og Ingó hvöttu alla ættingja og vini til að koma og deila þessu með þeim, og alloft risu heilu tjaldborgirnar í kringum Hof, þar sem ættingjar og vinir nutu gestrisni og gleði með Ingó og Ernu Rós. Aldrei mun ég gleyma brúðkaup- inu þeirra sem fór fram í Hólakirkju, þvílík gleði og hamingja, en veislan fór fram í vélageymslu sem var skreytt og útbúin sem fullkominn veislusalur. Þar flutti Ingó tölu og sagði frá þeim viðburði þegar þau hittust fyrst en það var á Hallæris- planinu gamla, eitthvað stórkostlegt gerðist og eftir það var nafni plans- ins breitt í Ingólfstorg, og að hans mati var það gert vegna þessa sig- urs, sem hann vann, með því að heilla Ernu Rós. Tveir litlir prinsar hafa bæst í hópinn, Örn Óskar og Halldór. Það þarf að hyggja að fram- tíðinni. Ráðist er í byggingu að Ás- garði eystri, þar skal heimili þeirra standa. Í Skagafirðinum eiga þau heima. En ekki nutu þau þeirrar gæfu lengi, árin urðu færri þar en til stóð. Við plönum, en Guð ræður. Í nóvember fæ ég fyrstu fréttir af því að Erna Rós sé veik, en ekkert okk- ar óraði fyrir hve mikið veik hún var, fyrr en um miðjan desember, þegar hún kemur suður til læknismeðferð- ar, og er þá úrskurðuð með krabba- mein, sem trúlega hefur verið að búa um sig í mörg ár. En við reynum að vera bjartsýn, og Erna Rós telur í okkur kjarkinn, hún ætlar bara að taka á þessu sem vondri pest, sem tekur dálítinn tíma að vinna úr, því hún á svo margt eftir að gera. Um áramótin veikist hún heiftarlega og er ekki hugað líf, liggur á gjörgæslu í öndunarvél en baráttuandinn er óstöðvandi. Foreldrar, systur og þeirra makar, ásamt Ingó víkja ekki frá henni. Smám saman kemur smá- sigur, hún losnar úr öndunarvélinni og er flutt á líknardeildina í Kópa- vogi. En þrautseigja hennar er ótrú- leg. Þetta gengur ekki, strákarnir þurfa að komast í skóla aftur, það þolir enga bið. Þau leigja sér íbúð í Hafnarfirði og þangað flytur öll fjöl- skyldan. Drengirnir komnir í skóla og búnir að fá aftur festu í tilveruna, það gengur fyrir öllu. En sjúkdóm- urinn hefur sinn gang og lítið hægt að gera, og 24. mars varð Erna Rós okkar að játa sig sigraða, og gekk á fund þeirra sem á undan eru farnir, og vafalaust hafa Guðni og móðir Ingós tekið vel á móti henni, og létt henni sporin hinum megin. Við hérna megin eigum eftir allar góðu minningarnar um glaða, duglega konu, sem átti alltaf kjark til að reka okkur áfram, hughreysta okkur, og átti óbilandi trú á Guð. Hver önnur en hún hefi getað komið í kring tón- leikum með Bubba, átrúnaðargoði sínu, á líknardeildinni, þar sem hún skemmti sér manna best. Þannig dreifði hún alla tíð gleðinni í kring- um sig. Elsku Ingó, Óttar, Örn Óskar og Halldór, megi Guð gefa ykkur styrk á erfiðum tímum og kjark til að horfa fram á veginn. Munum líka eftir gleðinni sem hún gaf okkur. Elsku Þrúða, Hafsteinn, Soffía, Kristín, Haddý og Eva Dögg, megi minningin um Ernu Rós vera ykkar ljós. Nú legg ég augun aftur, ó, Guð, þinn náðarkraftur mín veri vörn í nótt. Æ, virst mig að þér taka, mér yfir láttu vaka þinn engil, svo ég sofi rótt. (Þýð. Sveinbjörn Egilsson.) Guðleif Kristjánsdóttir og fjölskylda. Hvernig kveður maður bestu vin- konu sína. Er það hægt? Jú, með því að taka á honum stóra sínum. Og einhvernveginn lýsir þessi setning Ernu svo vel. Mig langar með nokkr- um orðum að minnast vinkonu minn- ar Ernu Rós. Það var að hausti til í 10 ára bekk að ný stelpa kom í bekkinn, stór stelpa með sítt rautt hár og freknur. Hún kom úr Kópavogi, VÁ! Hún hafði örugglega búið á svona 4 stöð- um og átti vini út um allt, svo átti hún fullt af litlum systrum. Mér, 10 ára gamalli stelpu, sem hafði alltaf átt heima á sama stað og var yngst 3 systkina, þótti þetta lífsreynd stelpa sem hafði greinilega upplifað allt sem stelpur gátu upplifað á þessum aldri. Strax þarna komu kjarkurinn og leiðtogahæfileikarnir fram sem áttu eftir að nýtast henni og ein- kenna seinna á lífsleiðinni. Þarna var hún farin að stjórna systrahópn- um á hægri og vinstri engin mis- kunn. Mér „litla barninu“ þótti þetta nú heldur hart og minntist á það við Ernu, en nei henni fannst þær nú bara geta gert það sem gera þyrfti og þar fór Erna fremst í flokki eins og stormsveipur og hinar á eftir. Árin liðu og við komumst á ung- lingsárin. Þá sem endra nær fór Erna ótroðnar slóðir sem sýnir sig best í því sem hún tók sér fyrir hendur 14. sumarið sitt. Meðan við vinkonurnar sinntum léttum ung- lingastörfum réð Erna sig í sumar- vinnu við saltfiskverkun hjá Barð- anum í Kópavogi. Einhvern veginn þurfti Erna að koma sér í vinnuna á hverjum degi úr Garðabæ í Kópa- vog. Til þess að leysa þetta flutti hún bara til ömmu sinnar í Kópavogi til þess að geta notað Kópavogsvagn- inn í vinnuna og fannst það ekki mik- ið mál. Ekkert vandamál var það stórt í Ernu augum að ekki væri hægt að leysa það. Fljótlega fórum við vinkonurnar að hafa áhuga á strákum. Hallæris- planið þótti okkur einkar áhugaverð- ur staður enda þar samankominn unglingahópur frá öllu suðvestur- horninu. Amor var á ferð og skaut í allar áttir, þar hitti hann í mark. Ekki gátum við ímyndað okkur að þarna væru á ferð tilvonandi eigin- menn okkar. Enda hlógum við krampakenndum hlátri þegar ein- hver spáði fyrir okkur á þessum tíma og sagði okkur að þarna færu mannsefni okkar, Ingó og Aron. Ekki gekk þetta upp þá hjá Ingó og Ernu. Erna Rós fór nokkrum árum seinna til Þýskalands á vit ævintýr- anna og kynntist þar fyrri manni sínum og eignuðust þau yndislegan son Óttar sem Erna tók svo heim með sér til Íslands eftir að samvist- um þeirra lauk. Ekki hafði Amor alveg gefið þau Ernu og Ingó upp á bátinn því nokkrum árum seinna varð það sem verða vildi, Ingólfur og Erna giftu '             & '&& *& . 4  '  #-+./%+ #  >, #-+./%+  0  (       ) #  *   5         (      6  "  ?!  ".5@$*## A! #) %!         ""5!.5+-$  B& <)    4 0  "  1  &     $% &       %+  !$                  %            ) AA? 5+! #++;8 0!#"9  0    *  +   $% &      #  !$               *A *  &  '  #-+./%+ C# ;7 0(     ) #         ,&  $    &   5  "  %+  4!    '$4  6: ! !# $4! $  ""5!"""5$               ? &A  &  '. !  #-     7     7         ! '#  #"#! '#   %+2! ##.'#  012! '#  ' 4! ""5!"""5$ '      B<&& <0*&       # 4   (+# == '    # &*  +  (    (     1  &  2 .  .! !.5+-$
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.