Morgunblaðið - 17.05.2002, Síða 57

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. MAÍ 2002 57
röksemdir hennar. Hún var ljúf og
manni leið ávallt vel í návist hennar.
Árin liðu og ungu hjónin fóru með
elsta barnið, Guðrúnu, til Danmerkur
þar sem bóndinn fór í nám. Þar fædd-
ist þeim sonurinn Kristján og lífið lék
við þau. Þau komu heim og við tók
vinna og húsakaup, og Lilja litla
fæddist. En skömmu seinna reið
ógæfan yfir, eiginkonan og móðirin
greindist með krabbamein í brjósti.
Það var fjarlægt og bjartsýni og gleði
ríkti aftur hjá fjölskyldunni. En óvin-
urinn lá í leyni, og í heil 18 ár skiptust
á skin og skúrir, baráttan var erfið,
en Dóra gafst aldrei upp. Eftir síð-
asta áfallið fannst henni þó freistandi
að láta bara náttúruna hafa sinn
gang, en svo hugsaði hún, að úr því að
fólkið hennar væri búið að berjast
með henni allan þennan tíma ætti það
ekki skilið af sér að hún gæfist upp
núna. Eftir fyrsta áfallið átti hún sér
tvær óskir, að geta látið ferma
yngstu dótturina og að eignast
ömmubarn. Henni varð aldeilis að
ósk sinni, yngsta barnið löngu fermt
og hún hefur eignast fjögur yndisleg
barnabörn. Það var stolt amma sem
talaði þegar hún sagði litlar sögur af
þeim eða náði í myndirnar af þeim til
að skoða og sýna manni. Tvær yngstu
hnáturnar í skokkum sem amma
hafði prjónað og nú eru tvær útprjón-
aðar peysur, sem þær áttu að fá í
jólagjöf á næstu jólum, hálfkláraðar.
Ég og fjölskylda mín erum Dóru
óumræðanlega þakklát fyrir hve góð
hún var foreldrum okkar. Hún var
þeim sem besta dóttir. Hún var
óþreytandi í því að heimsækja þau og
færa þeim gleði. Á hverju aðfanga-
dagskvöldi eftir að Kiddi og Dóra
komu heim frá Danmörku var ekki
við annað komandi en að gömlu hjón-
in kæmu til þeirra og eyddu með
þeim kvöldinu. Eftir að pabbi lést
1982 héldu þau þeim sið áfram og
náðu í mömmu alveg þangað til fyrir
svona tveim árum að mamma, þá
tæpra 93 ára, treysti sér ekki lengur
til að fara, en hún dvelur núna á
hjúkrunarheimilinu Eir. Síðustu árin
hefur móðir okkar verið bundin við
hjólastól og þar sem svefnherbergin
á heimili þeirra Kristjáns og Dóru
eru á annarri hæð var bara útbúið
rúm fyrir hana í stofunni og skermað
fyrir, því það kom ekki annað til
greina en að hún yrði hjá þeim á jóla-
nóttina. Hjá Dóru var engin fyrirhöfn
of mikil til að öðrum mætti líða vel.
Dóra var góð og fjölhæf kona. Þær
eru ekki fáar konurnar sem hún hef-
ur hjálpað til að komast yfir erfiðu
sporin, fyrst eftir að þær höfðu
greinst með krabbamein, en hún var
ein af þessum hjálpsömu konum sem
mynduðu Samhjálp kvenna. Hún gaf
mikið af sér og oft meira en hún hafði
þrek til.
Handavinna hennar liggur víða,
ótal jóla- og tækifærisgjafir. Út-
saumaðar smámyndir og klukku-
strengir, útprjónuð barna- og dúkku-
föt og margt fleira, og allt er þetta
svo fallegt og vel gert að unun er að.
Allt virtist leika í höndum hennar,
matseldin, baksturinn, skreytingarn-
ar, og hlýlegt og fallegt heimili þeirra
hjóna ber svo sannarlega smekkvísi
hennar vott.
Dóra var aldrei áhorfandi að lífinu,
hún tók þátt í því, veik og ekki veik. Á
mannamótum virtist hún skemmta
sér manna best, alltaf ljúf og kát og
átti falleg orð og hrós fyrir alla. Hún
var hrókur alls fagnaðar hvar sem
hún kom, og félagslynd með afbrigð-
um. Alveg fram á síðustu árin hélt
hún upp á öll afmæli, stór og smá, og
hún heilsaði hverjum gesti svo inni-
lega og fagnandi að það var eins og
hver og einn væri mikilvægasti gest-
urinn í boðinu. Barnaafmælin hennar
voru svo skemmtileg, þar sem hún
fór í ótal leiki með börnunum og hún
átti sér sérstakan afmælissöng, Dóru
söng, sem hún stjórnaði og lét alla
taka undir.
Það var fallegt að heyra hana tala
um fjölskyldu sína, hvað hún hefði
stutt hana í veikindunum og manninn
sinn, sem hefði staðið eins og klettur
við hlið hennar alla tíð. Hún talaði um
fórn hans og hvernig hann hefði
keppst við að gleðja hana og borið
hana á höndum sér. Ástúðin og hlýj-
an skein úr hverjum drætti hennar
og blik kom í augu og ég sá að hún var
alveg jafn ástfangin og fyrrum. Ég sá
í huga mér ungu stúlkuna og veiku
konuna sameinast í hinni einu sönnu
ást til mannsins í lífi hennar.
Farðu í friði, elsku vinkona, Guð
veri með þér og okkur öllum sem
syrgja þig.
Rósa Kristjánsdóttir.
Mig langar að skrifa nokkur fá-
tækleg orð til minningar um einstaka
konu. Þessi einstaka kona er Hall-
dóra Borg Jónsdóttir eða bara Dóra,
eins við kölluðum hana flest. Við
Dóra vorum ekki skyldar í eiginlegri
merkingu þess orðs. En eins og ein
úr fjölskyldunni komst svo skemmti-
lega að orði vorum við kannski dálítið
„andlega“ skyldar. Dóra var systir
tengdapabba og því frænka manns-
ins míns og barnanna okkar.
Það eru svo margar skemmtilegar
minningar sem tengjast Dóru: Heim-
sóknirnar á Nýbýlaveginn þegar
Lilja og Eva Lind, dætur okkar, voru
litlar; fertugsafmælið hennar þar
sem við mættum í gömlu kjólunum;
Lions-vor- og skíðaferðir; fals-
ettusöngurinn í dansinum kringum
jólatréð í nýársboðinu, danski afmæl-
issöngurinn og Dóra sem „prímus
mótor“ í „hókí pókí“, jarðarberja-
garðinum og fleiri leikjum í hinni ár-
legu fjölskylduferð stórfjölskyldunn-
ar; Dóra á stuttbuxum, fremst í flokki
í gönguferð, þar sem við hin vorum
kappklædd og dauðuppgefin. Margt
fleira mætti til telja, listinn er langur
og það er gott að eiga þessar
skemmtilegu minningar.
Þegar við hugsum til þess hvernig
Dóra lifði getum við ekki annað en
dáðst að henni. Dáðst að hugrekki
hennar og krafti. Hún lifði til hins
ýtrasta. Hún tók áskorunum, ekkert
fjall var of hátt til að klífa, engin á of
köld til að vaða, enginn vegur of lang-
ur til að ganga. Bæði í eiginlegri og
óeiginlegri merkingu!
En á veginum reyndust ýmsar
kaldar ár og há fjöll. Vegurinn eða
lífsleiðin var þó ekki alltaf erfið. Oft
var hún böðuð í sólskini og lyng og
liljur spruttu upp með vegarköntun-
um. Þar var ein falleg „Lilja“ sem
studdi mömmu svo dyggilega síðustu
sporin, ekki síður en traustur eigin-
maður, systir og eldri börnin. Margir
vinir og ættingjar komu þar við sögu.
Öll gengum við með Dóru í hjarta
okkar, og munum halda því áfram.
Dóru var augljóslega umhugað að
safna saman fjölskyldunni til að
krækja saman höndum, hvort sem
var að vaða í lygnu vatni eða stíga
straumhörð stórfljót. Dóra gekk sinn
veg allan og gerði það vel. En nú skil-
ur leiðir. Vegur Dóru er ekki lengri í
þessu lífi. Það er komið að vegamót-
um. Dóra fer eina leið, við aðra – og
það er erfitt. Dóra okkar heldur inn á
braut eilífa lífsins þar sem hún fær
nýtt samferðafólk. Hún er lögð af
stað í öðruvísi fjölskylduferð með
Ragnheiði systur sinni, ömmu Guð-
rúnu og afa Jóni og öðrum þeim ætt-
ingjum og vinum sem á undan eru
gengin. Þar verður örugglega nýtt
„hókí pókí“, nýr afmælissöngur og
nýr jarðarberjagarður.
Blessuð sé minning Halldóru
Borgar Jónsdóttur.
Jóhanna Magnúsdóttir
og fjölskylda.
Hún Dóra frænka er farin. Elsku
besta frænka mín er farin langt fyrir
aldur fram eftir langvarandi veikindi.
Við biðum öll og vonuðum, vissum
reyndar hvert stefndi, en innst inni
vonuðumst við samt eftir einhverju,
kannski enn einu kraftaverkinu.
Allur þessi tími er í raun eitt stórt
kraftaverk, hennar kraftaverk. Hún
Dóra fann aldrei fyrir uppgjöf, hún
kunni ekki gefast upp.
Það er ekki öllum gefin þessi ein-
staka bjartsýni á lífið, þessi þrotlausi
kraftur og orka sem gerði það að
verkum að ekkert varð ómögulegt í
hennar augum, og hún sannaði það
aftur og aftur að allt er hægt ef vilj-
inn er fyrir hendi.
Við Dóra berum báðar nafn lang-
ömmu minnar, ömmu hennar, og ég
er mjög stolt af þessu nafni. Ég hélt
nú reyndar sem krakki að ég hefði
verið skírð í höfuðið á Dóru frænku,
og finnst það nú reyndar aðeins enn,
hún hefur alltaf átt svo mikið í mér.
Það mesta hrós sem ég gat fengið
og fæ enn í dag er þegar mér er líkt
við Dóru, hún er svo sannalega sú
besta fyrirmynd sem nokkur getur
hugsað sér, átti alltaf tíma fyrir mann
og alltaf tilbúin að leiðbeina og
hjálpa. Hún kenndi manni það að
ekkert er ómögulegt, eina sem þarf
er viljinn og óbilandi trú á sjálfum
sér, svo gerði hún líka alla hluti eitt-
hvað svo auðvelda og skemmtilega.
Það var alltaf fjör í kringum hana,
gleði, kátína, söngur og dans, og hún
fór létt með að heilla bæði börn og
fullorðna í fjölskyldunni og alla þá
sem í kringum hana voru. Gleði henn-
ar og bjartsýni var svo smitandi að
alltaf tókst henni að fá okkur í lið með
sér til að syngja og dansa í öllum jóla-
boðunum og fjölskylduferðunum.
Það var eiginlega ekki hægt að stand-
ast það að taka þátt, maður fylltist
krafti bara af því að vera nálægt
henni.
Þau yngstu fá ekki að kynnast
henni, en við hin munum segja þeim
frá henni, hún mun aldrei gleymast
okkur hinum um ókomna framtíð.
Það er eins og partur af manni sé
horfinn, partur af hjartanu rifinn í
burt, eftir stendur tómarúm sem
vonandi með tímanum fyllist af öllum
yndislegu minningunum sem maður
á um Dóru. Sárust er sorgin hjá
Kidda og börnunum, tengdabörnum
og barnabörnum. Ég votta ykkur
mína dýpstu samúð. Guð geymi ykk-
ur öll.
Í hjarta mér er sorgin sár,
söknuður er sefa tár.
Þrek og þrótt nú skortir mig,
þökk sé fyrir vin sem þig.
Helga Halldóra.
Elsku Dóra frænka, aldrei höfum
við kynnst annarri eins baráttukonu
og þú varst. Í fjölskylduferðunum
varst þú alltaf manneskjan sem hélt
uppi stemmningunni, hvort sem það
var í leikjum eða kvöldsöng. Söngn-
um þínum munum við aldrei gleyma
og mun hann lifa í afmælum okkar,
því ekkert afmæli var afmæli án
hans. Á sama tíma og talað var um að
þú værir illa haldin varst þú að
höggva niður jólatré, ganga Horn-
strandir og sífellt að koma okkur á
óvart. Ef við bræðurnir ættum að
velja okkur eina hetju þá ert þú án
efa hetjan í okkar lífi.
Kiddi, Guðrún, Kristján og Lilja,
við vottum ykkur og fjölskyldum
ykkar okkar dýpstu samúð.
Ykkar frændur
Ólafur, Sindri og Jökull.
Vorinu er að ljúka og sumarið tek-
ið við. Sól er hátt á lofti og bjartar
sumarnætur framundan. Fossvogs-
dalurinn sem og aðrir dalir landsins
er að vakna úr vetrardvala. Foss-
vogsdalurinn sem gaf Dóru ómetan-
lega orku og styrk á erfiðum stund-
um er smám saman að taka á sig
hlýja sumarmynd.
Gönguferðir og hjólreiðatúrar
Dóru um þennan dal veittu henni
baráttustyrk ár eftir ár. Nærvera
hennar við móður náttúru var hennar
einskonar lífsnæring. Það var eins og
hún tæki til sín orku frá sólinni og
gróðrinum.
Á þessum fagra árstíma kveður
Dóra vinkona þennan heim, þreytt
eftir hetjulega baráttu í tæpa tvo ára-
tugi. Já, hetjulega baráttu því engum
hef ég kynnst sem hefur haft eins
mikla lífslöngun og Dóra. Hún þráði
að lifa, þráði að taka þátt og þráði að
sjá börnin sín vaxa úr grasi, fylgjast
með þeim taka fyrstu sjálfstæðu
sporin út í lífið. Og henni tókst það.
Dóra var sterkur persónuleiki. Lét
ættmenni, vini og umhverfið sig
varða.
Hún fylgdist ávallt vel með högum
þeirra sem hún kynntist. Samgladd-
ist þegar vel gekk og hughreysti
þann sem átti bágt. Ávallt tilbúin að
vera þátttakandi þar sem eitthvað
var um að vera.
Sérstök ættrækni Dóru varð til
þess að við hjónin kynntumst Dóru
og Kidda fyrir tæpum 25 árum. Eig-
inmenn okkar eru systrasynir, en
höfðu lítið vitað hvor af öðrum þar til
Dóra „kippti því í liðinn“. Allar götur
síðan höfum við hjónin notið ómet-
anlegrar vináttu þeirra Dóru og
Kidda sem við verðum ævinlega
þakklát fyrir. Ferðalag okkar allra í
kring um landið eftir vel heppnað
ættarmót í Önundarfirði verður
sennilega hápunktur okkar í minn-
ingunni.
Vinátta okkar Dóru var einstök.
Hlýhugur okkar í garð hvor annarrar
var einlægur. Varla leið sá dagur að
við ekki töluðum saman eða hittumst.
Þá höfðum við sérstaklega gaman af
því að eiga sama afmælisdag, þótt-
umst oft kannast við margt í fari hvor
annarrar sem „ekta ljónynjur“.
Það var sem sagt árið 1978 sem við
kynntumst á stofnfundi JC Víkur.
Báðar stóðum við að stofnun félags-
ins ásamt rúmlega sextíu hressum
konum. Þetta voru skemmtileg ár.
Þarna var hún í essinu sínu enda
mjög félagslynd kona. Tilbúin að
vinna öll þau verkefni sem fyrir hana
voru lögð, auk þess að vera vinsæll og
skemmtilegur félagi á góðum stund-
um. JC áhugi hennar opnaði augu
hennar fyrir frábærum leiðbeinanda-
hæfileikum sínum. Það eru ófáir
nemendur úr Tjarnarskóla sem tóku
sín fyrstu spor í ræðumennsku undir
leiðsögn Dóru. Sem frábær JC leið-
beinandi var Dóra góðfúslega beðin
um að taka að sér kennslu í tjáningu
og framsögn fyrir Tjarnarskóla. Þar
með hófst nýr kafli í lífi Dóru. Börnin
í Tjarnarskóla eignuðust stórt hólf í
hjarta Dóru.
Sem fyrrverandi JC félagar stofn-
uðum við nokkrar stöllurnar hóp sem
hittist af og til. Þennan hóp kölluðum
við Mozart kúlurnar. Einlægur vina-
hópur sem nýtur þess að hittast á
góðum stundum.
Við Dóra gengum báðar í Lions ár-
ið 1984, hún í Lionessuklúbbinn Ýr í
Kópavogi og ég í Lionessuklúbbinn
Eir í Reykjavík. Báðir þessir klúbbar
eru Lionsklúbbar í dag. Seinna kom
Dóra „yfir til mín“ eins og við köll-
uðum það og störfuðum saman í
Lionsklúbbnum Eir alla tíð. Þar end-
urtók sama sagan sig og í JC. Dóra
var hrókur alls fagnaðar, skemmtileg
og samviskusöm. Það geislaði af
henni í hvert sinn sem hún mætti á
fundi. Jafnvel undir það síðasta þeg-
ar sjúkdómurinn hafði markað sín
spor kom hún brosandi inn í salinn.
Við félagarnir í Eir hlustuðum ávallt
hljóðar þegar Dóra talaði.
Henni var lagið að láta okkur sjá
hluti út frá fleiri en einu sjónarhorni.
Stundum átti hún það til að
„skamma“ okkur fyrir annaðhvort
svartsýni, leti eða aðgerðarleysi. Hún
tók okkur með sér á flug með nokkr-
um setningum, án þess að nokkur
okkar skildi hvernig hún færi að því.
Þetta var Dóra í Lions. Það var erfitt
að sitja á síðasta fundi og horfa á stól-
inn hennar tóman í upphafi fundar.
Ekki má gleyma að eiginmenn
okkar og frændurnir eru félagar í
Lionsklúbbnum Tý. Týsmenn nutu
stuðnings Dóru allt frá stofnum
klúbbsins. Þar hafa sumarferðir
þeirra félaga verið hápunktur fjöl-
skyldunnar með Dóru í fararbroddi
sem aðaldagskrárstjóra barna okkar
og umboðsmann þeirra. Þegar börn-
in okkar fóru í leiki mátti ávallt
reikna með að Dóra væri einhvers
staðar nálægt.
Það verður mikill söknuður hjá
mörgum við fráfall Dóru. Söknuður
minn sem vinkonu Dóru er mikill. Nú
er horfin sú vinkona sem ég gat trúað
fyrir mínum dýpstu tilfinningum.
Þannig hef ég misst mína einlægu
vinkonu.
En við megum ekki gleyma því að
Dóra verður meðal okkar áfram, í
hjarta okkar, í huga okkar og sem
lærimeistari okkar í þeirri lífsleikni
að lifa lífinu jákvæð og bjartsýn.
Dóra trúði á lífið sjálft.
Elsku Kiddi, Guðrún, Kristján
yngri og Lilja. Guð blessi ykkur í
söknuði ykkar.
Blessuð sé minning Dóru. Hvíl í
friði.
Þórhildur.
Ég minnist þín fyrir vináttu okkar.
Fyrir örlæti þitt, fölskvalausa gleði
og hreinleika hjarta þíns. Fyrir það
hve góð móðir og góður leiðbeinandi
þú varst börnum þínum. Fyrir ást
ykkar hjónanna, virðingu og um-
hyggjusemi fyrir hvort öðru. Fyrir
umhyggju þína og ástríki til allra
þeirra sem þú elskaðir. Fyrir heilindi
þín og það hve vel þú vildir öllum.
Fyrir það hversu mildum og
ákveðnum höndum þú tókst á við-
kvæmum málefnum. Fyrir þá virð-
ingu sem þú sýndir annarra skoðun-
um þótt þær væru aðrar en þínar.
Fyrir bjartsýni þína – baráttuþrek –
hugrekki – viljastyrk. Fyrir það
æðruleysi sem þú sýndir og auðmýkt
þína fyrir lífinu. Fyrir þann kærleik
sem þú áttir í ríkum mæli og deildir
af óeigingirni með öðrum. Fyrir trú
þína á lífið og tilgang þess. Fyrir það
að þiggja ætíð með þakklæti allar
góðar gjafir lífsins. Fyrir svo margt
sem ekki verður upp talið.
Elsku vinkona, takk fyrir sam-
fylgdina að þessu sinni.
Anna.
Það var um haustið 1968 að hópur
Íslendinga hélt til Álaborgar á Jót-
landi. Strákarnir fóru í tækniskólann
en stelpurnar sáu um að færa björg í
bú því í þá daga voru nær engin
námslán í boði fyrir fátæka náms-
menn. Ári síðar bættust fleiri í hóp-
inn og þessir íslensku námsmenn og
fjölskyldur þeirra urðu eins og ein
stór fjöldskylda. Allir hjálpuðust að
hvort sem var við barnapössun eða
bílaviðgerðir en lengi vel var einn bíll
til í hópnum sem var vel nýttur af
stórfjölskyldunni.
Á jólum, áramótum og öðrum há-
tíðum héldum við hópinn og börnin
kunnu vel að meta þetta enda flest á
svipuðum aldri og góðir leikfélagar.
Já, það eru margar minningarnar frá
þessum árum og ekki hægt að minn-
ast þeirra án þess að nefna Dóru og
Kidda sem voru aðal driffjaðrirnar í
hópnum. Einhvern veginn er alltaf
talað um þau í einu – Dóru og Kidda –
þau hafa alltaf verið svo samhent, svo
samofin eins og einn maður.
Árin liðu og að loknu námi var
haldið heim til Íslands en tengslin
rofnuðu samt ekki. Hópurinn hélt
áfram að halda sambandi og í mörg
ár hittumst við reglulega. Eftir því
sem árin liðu fækkaði samverustund-
unum, en alltaf er samt jafn gaman
að hittast og rifja upp gömlu góðu
Álaborgarárin. Við gleymum ekki
hvað Dóra var stolt þegar hún til-
kynnti okkur eitt skiptið sem við hitt-
umst, að hún og Kiddi ættu von á
barnabarni og að þau yrðu fyrst til að
verða afi og amma. Þá risu tvær úr
hópnum upp og sögðust líka eiga von
á barnabarni og á þremur mánuðum
fæddust þrjú börn. Að þessu hefur
oft verið hlegið og við segjum gjarn-
an að þetta sýni best samheldnina
sem var í hópnum.
Dóra hélt áfram að vera driffjöðrin
í hópnum og fyrir nokkrum árum
stofnaði hún ömmuklúbbinn sem síð-
an hefur komið saman nokkrum sinn-
um með börnum og barnabörnum,
öllum til mikillar ánægju.
Við viljum að leiðarlokum þakka
fyrir þennan skemmtilega tíma sem
við áttum saman bæði í Álaborg og
síðan hér heima. Dóru verður sárt
saknað í hópnum okkar og við kveðj-
um hana með þakklæti fyrir dugn-
aðinn og lífskraftinn sem fylgdi
henni.
Elsku Kiddi, við sendum þér,
börnunum og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur og biðjum
góðan guð að styrkja ykkur á erfiðri
stundu.
Álaborgarvinirnir.
Kveðja frá
Lionsklúbbnum Eir
Í dag kveðjum við í Lionsklúbbn-
um Eir einn okkar besta og trygg-
asta félaga og vin, Halldóru Jóns-
dóttur.
Dóra hefur verið félagi í Eir frá
árinu 1988. Hún var trú Lionshug-
sjóninni og starfaði af atorku og alúð
að öllu sem hún tók að sér fyrir
klúbbinn okkar. Dóra var frábær fé-
lagi sem alla tíð hvatti okkur til góðra
verka og með metnaðarfullu starfi
sínu bar hún hróður okkar víða. Með
umhyggju sinni og hreinskiptni kom
hún oft með góðar ábendingar og
hristi þannig upp í okkur og efldi með
okkur Lionsandann. Dóra sóttist
ekki eftir hóli fyrir sín góðu störf.
Fólst hennar umbun í gleði og þakk-
læti þeirra sem nutu góðs af. Við fé-
lagskonur í Eir vorum stoltar af
frumkvæði hennar þegar í ljós kom
SJÁ NÆSTU SÍÐU