Morgunblaðið - 18.05.2002, Blaðsíða 54

MINNINGAR
54 LAUGARDAGUR 18. MAÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Gunnar GuðjónStefánsson fædd-
ist á Skuggabjörgum
í Deildardal í Skaga-
fjarðarsýslu 15. októ-
ber 1911. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun-
inni á Sauðárkróki 9.
maí síðastliðinn. For-
eldrar hans voru Stef-
án Jón Sigurjónsson,
bóndi á Skuggabjörg-
um, f. 4.4. 1874, d. 6.8.
1970, og Arnfríður
Guðrún Sveinsdóttir
húsmóðir, f. 28.3.
1878, d. 26.10. 1959. Systkini Gunn-
ars eru Óskar, f. 5.7. 1908 d. 17.7.
1989, Sveinn, f. 5.7. 1908, d. 1.8.
1987, Sigurjón Jóhannes, f. 2.4.
1913, d. 18.10. 1996, Þórleif Elísa-
bet f. 27.3. 1918, og Þorsteinn Ingi-
mar f. 21.6. 1921.
Gunnar kvæntist 1936 Rósu
Bjarney Sveinsdóttur, f. á Grund-
arlandi í Unadal í Skagafjarðar-
sýslu 13.3. 1916, d. 17.8. 1994. Þau
eiga sjö börn: 1) Þóra
Sigurðar, f. 20.3.
1937, maki Garðar
Sæberg Ólafsson
Schram, f. 19.2. 1932,
d.19.7. 1999. 2)
Bjarni Sverrir, f.
20.8. 1939, maki Guð-
laug Jóhannsdóttir, f.
4.4. 1943. 3) Guðlaug
Guðrún, f. 19.8. 1942,
maki Sævar Einars-
son, f. 9.4. 1942. 4)
Loftur Rögnvalds, f.
13.3. 1945, maki Er-
lendsína Guðlaug
Helgadóttir, f. 4.11. 1948. 5) Stefán
Sveinn, f. 23.8. 1946, maki Stefanía
Th. Guðmundsdóttir, f. 15.10. 1953.
6) Ásdís, f. 23.9. 1947. 7) Jóna Rósa,
f. 30.6. 1950. d. 23.7. 1951. Afkom-
endur Gunnars og Rósu eru 65.
Rósa og Gunnar á Hofsósi. Hann
vann við húsasmíðar alla sína tíð.
Útför Gunnars verður gerð frá
Hofsóskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Kær tengdafaðir er látinn og minn-
ingarnar hrannast upp. En þegar
heilsan er farin er sælt að fá að
kveðja. Gunnar tengdapabbi hafði til
að bera ljúfa lund, góða kímnigáfu en
umfram allt mikla mannlega hlýju.
Ég minnist fyrstu ferðar minnar á
Hofsós til að heimsækja verðandi
tengdaforeldra. Auðvitað var ég kvíð-
in stelpa á átjánda ári. En það var
fljótt að breytast eftir að hafa kynnst
Rósu og Gunnari. Ferðirnar urðu
margar í Skagafjörðinn og það var
fastur liður að fara til Hofsóss á
hverju sumri með börnin. Gunnar
hafði mikinn áhuga á íþróttum og
fylgdist vel með. Hann fylgdist vel
með minni íþrótt, blakinu, og gladdist
með mér þegar vel gekk. Þegar við
kvöddumst síðast sagði hann: þú
reynir að ná í verðlaunapening á öld-
ungamótinu. Af því varð ekki.
Það eru forréttindi að fá að hafa
kynnst manni eins og Gunnari Stef-
ánssyni. Gunnar var vinamargur og
einn af hans vinum var skáldið Krist-
ján frá Skálá. Tveimur dögum áður
en Gunnar dó kom Kristján til að
kveðja vin sinn, þegar því var lokið
setti hann blað á sængina með ljóði og
ég ætla að gera hans orð að mínum.
Bæn sem varð til við sjúkrabeð vin-
ar míns Gunnars Stefánssonar:
Ég bið þig faðir himinhæða
hans að greiða veginn stranga.
Lát miskunn þína meinin græða
að megi hann til þín röskur ganga.
Lát haminn löngu lúða detta.
En lífmagns geisla á himnum brenna.
Veittu dyggum þjóni þetta.
Þú sem einn mátt sköpum renna.
Senn er mál úr rekkju að rísa.
Roða morguns fyrsta boða
og í höllu himnadísa.
Hamarinn þinn nýja skoða.
(Kristján frá Skálá.)
Blessuð sé minning Gunnars Stef-
ánssonar.
Guðlaug Jóhannsdóttir.
Við viljum þakka afa fyrir góðar
stundir. Við minnumst þess þegar við
vorum litlar stelpur á leiðinni norður
á Hofsós. Tilhlökkunin við að fara
norður var mikil því alltaf var tekið
vel á móti okkur. Þegar við renndum í
hlaðið sáum við undantekningarlaust
tvö andlit í eldhúsglugganum. Það
voru Gunnar afi og Rósa amma. Alltaf
var hangikjöt á boðstólum á hvaða
tíma sólarhrings sem við komum.
Minnisstæðar eru ferðirnar út á tún
til að skoða kindurnar hans afa. Á
túninu var það okkar fyrsta verk að
leita að kindinni sem hann hafði gefið
okkur systrunum.
Afi starfaði sem smiður og dáðist
hann að góðu handbragði hvert sem
hann kom. Þegar við komum í heim-
sókn þótti okkur spennandi að fá að
fara niður í kjallara. Þar sýndi hann
okkur verkfærin og það sem hann var
að smíða. Í október síðastliðnum
heimsóttum við hann í síðasta sinn.
Tilefnið var níræðisafmæli hans.
Margir vinir og ættingjar samfögn-
uðu honum og er það okkur efst í
huga hve hress hann var og virtist
njóta dagsins.
Hlýlegt viðmót, jafnaðargeð og
innilegur hlátur er meðal þess sem
við minnumst sérstaklega þegar við
kveðjum Gunnar afa.
Upp frá grunni allt þú byggðir,
ævistarf og heimarann.
Á vegum þínum vaxa dyggðir,
verkin lofa meistarann.
(Guðrún Sveinsdóttir.)
Linda, Helga, Hildur og Eva.
Elsku vinur minn, ég kveð þig með
söknuði en þegar ég hugsa til baka
brosi ég. Þær voru margar skemmti-
legu stundirnar sem við áttum saman
heima á Hofsósi. Frá því ég var sex
ára höfum við verið vinir og allar góðu
minningarnar geymi ég í hjartanu.
Skemmtilegasti tíminn var þó á vorin
þegar litlu lömbin komu í heiminn, þá
hljóp ég beint úr skólanum í fjárhúsin
til að athuga hvort hefði fjölgað í
kindahópnum okkar. Þegar við hætt-
um að vera „bændur“ tóku göngu-
túrarnir og útiveran við hjá okkur. Á
hverjum einasta degi hittumst við hjá
pósthúsinu og löbbuðum „stóra
hringinn“, og þú sagðir að hreyfingin
væri okkur holl og þá sérstaklega fyr-
ir hjartað. Það er svo ótrúlega margt
skemmtilegt sem kemur upp í hug-
ann þegar ég hugsa um gömlu dag-
ana og þær minningar gleymast aldr-
ei.
Í október á síðasta ári kom ég í
heimsókn til þín á dvalarheimilið, þar
sem þú varst búinn að koma þér svo
vel fyrir í fallegu herbergi, og það var
alltaf jafn hlýlegt að koma til þín og fá
smákökur og kaffi og við spjölluðum
um gamla tíma. Það voru okkar síð-
ustu endurfundir og við nutum þeirra
vel og rifjuðum upp skemmtilegar
minningar. Þó svo að söknuðurinn sé
sár veit ég að þú ert á góðum stað og
veikindin yfirstaðin.
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
(Höf. óþ.)
Elsku besti vinur, ég hugsa til þín
og er þér eilíflega þakklát fyrir allt.
Þín
Stefanía (Stebba).
Öðlingurinn hann afi minn er lát-
inn. Það er stutt síðan afi varð níræð-
ur og þá var glatt á hjalla. Komu þá
saman flestir afkomendur hans, ætt-
ingjar og vinir. Það iljar manni að
hafa átt svo góða stund með afa og öll-
um þeim sem honum voru kærir svo
stuttu fyrir andlát hans. Það er líkt og
góður endir á fallegri sögu eins og
mér finnst að líf afa hafi verið því
hann var ákaflega hjartahlýr og já-
kvæður maður og mótaði umhverfi
sitt með þeim eiginleikum. Með sökn-
uði og trega kveð ég afa minn.
Hvað bindur vorn hug við heimsins glaum,
sem himnaarf skulum taka?
Oss dreymir í leiðslu lífsins draum,
en látumst þó allir vaka,
og hryllir við dauðans dökkum straum,
þó dauðinn oss megi’ ei saka.
En ástin er björt sem barnsins trú,
hún blikar í ljóssins geimi,
og fjarlægð og nálægð, fyrr og nú,
oss finnst þar í eining streymi.
Frá heli til lífs hún byggir brú
og bindur oss öðrum heimi.
Af eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri’ en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson.)
Blessuð sé minning Gunnars Stef-
ánssonar.
Þorgerður Sævarsdóttir.
GUNNAR
STEFÁNSSON
Fimmtudagurinn 2.
maí var sólríkur og fal-
legur dagur. Vorið
komið og flestir horfa
björtum augum fram á
við. Á degi sem þessum
er sól í sinni, sorti og drungi víkja. En
þá dynur reiðarslag yfir. Mér berast
miklar sorgarfregnir. Sigríður Reyn-
isdóttir frænka mín er dáin. Hún
hafði orðið bráðkvödd á heimili sínu
að morgni þessa dags.
Þennan dag streymdu fram í huga
mér minningar um hana Sigríði. Þú
varst yngsta barnabarn ömmu okkar
og afa, hjónanna Dýrfinnu og Sigurð-
ar í Eyvindarhólum, og þar man ég
fyrst eftir þér. Það var alltaf mikið
fjör í Hólum, ekki síst í sauðburðin-
um á vorin og í heyskapnum á sumr-
in, og við fórum nú ekki á mis við það.
Mér er það afar minnisstætt er ég
dvaldi hjá ykkur á Kópavogsbraut-
inni fyrir allmörgum árum. Ég var
ungur sveitastrákur og þótti mjög
framandi að koma til Reykjavíkur.
Þú hafðir sett saman þéttskipaða
dagskrá fyrir mig og ekki skammað-
ist þú þín fyrir sveitadurginn, þótt ég
kynni kannski ekki allar óskráðu
„Reykjavíkurreglurnar“. Svona varst
þú. Alveg gegnheil. Viðmót þitt fullt
af hlýju og góðir straumar geisluðu
frá þér. Þú hafðir svo góða nærveru
og gerðir ekki mannamun.
Er við eltumst minnkuðu sam-
skipti okkar eins og gengur. En einn
sumardag fyrir þremur árum sveifst
SIGRÍÐUR
REYNISDÓTTIR
✝ Sigríður Reynis-dóttir fæddist í
Reykjavík 13. des-
ember 1976. Hún
varð bráðkvödd á
heimili sínu 2. maí
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Digraneskirkju
10. maí.
þú til mín af himnum of-
an og lentir á flugbraut-
inni á Skógasandi. Ekki
varstu ein á ferð. Í för
með þér var stór og
myndarlegur maður
sem var að nema flug.
Þarna var kominn
Björn, lífsförunautur
þinn. Daginn sem þú út-
skrifaðist sem stúdent
bauðst þú mér í kaffi og
er þú sagðist ætla að
leggja fyrir þig lækna-
nám var ég viss um að
þar værir þú á réttri
hillu. Með þína miklu
mannkosti, dugnað og góðu náms-
hæfileika í veganesti var þér að tak-
ast að ljúka við læknanámið. Við sem
lifum hér á þessu tilverustigi fáum
ekki að njóta læknisverka þinna en
við eigum það inni þar til síðar.
Því miður gafst okkur ekki tími til
að rækta frændskapinn, Sigríður
mín, en minningin um þig mun lifa
með okkur sem eftir stöndum. Þín er
sárt saknað. Bjössa, Þóru, Reyni, Jó-
dísi, Ella, Þóri og Fjólu sendi ég og
fjölskylda mín innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi algóður Guð leiða ykk-
ur og styrkja.
Ágúst Sigurjónsson.
Elsku Sigga. Það er sunnudags-
kvöld þar sem ég sit hér og rita þess-
ar línur. Þrír dagar síðan ég frétti að
þú værir farin frá okkur og enn trúi
ég þessu ekki. Bráðkvödd aðeins 25
ára gömul.
Ég sit og skoða myndir af okkur
litlum að leika okkur saman þegar
mæður okkar hittust. Skemmtileg-
ustu saumaklúbbarnir voru heima
hjá mér og þér því þá fengum við að
fara með.
Á svona stundu vaknar eftirsjá. Af
hverju hittumst við ekki oftar? Hvers
vegna eyddum við ekki meiri tíma
saman þessi tvö misseri sem við vor-
um saman í læknisfræðinni? En
spurningin sem er mér efst í huga er
af hverju varstu tekin frá okkur
svona snögglega og langt fyrir aldur
fram? Þér hlýtur að hafa verið ætlað
æðra hlutverk.
Ég trúi því að þetta sé ekki kveðju-
stund. Þú verður ávallt með okkur og
þegar tími okkar hinna rennur upp
munum við hittast á ný á betri stað.
Þá getum við stofnað okkar eigin
saumaklúbb eins og við ákváðum fyr-
ir svo mörgum árum. Kannski verð-
um við búnar að læra að prjóna þá.
Skyndilegt fráfall þitt hefur einnig
opnað augu mín. Ég hef lært að vera
þakklát fyrir hvern dag sem mér
hlotnast hér á jörð, að taka lífinu opn-
um örmum og að njóta alls þess sem
það hefur upp á að bjóða. Ég þakka
þér fyrir það, elsku vinkona.
Heyr, himna smiður,
hvers skáldið biður,
komi mjúk til mín
miskunnin þín.
Því heit eg á þig,
þú hefur skaptan mig,
ég er þrællinn þinn,
þú ert Drottinn minn.
Guð, heit eg á þig,
að græðir mig,
minnst, mildingur, mín,
mest þurfum þín.
Ryð þú, röðla gramur,
ríklyndur og framur,
hölds hverri sorg
úr hjartaborg.
Gæt, mildingur, mín,
mest þurfum þín
helzt hverja stund
á hölda grund.
Set, meyjar mögur,
máls efni fögur,
öll er hjálp af þér,
í hjarta mér.
(Kolbeinn Tumason.)
Elsku Þóra, Reynir, Jódís, Björn
og aðstandendur og vinir. Ég votta
ykkur mína dýpstu samúð á þessum
erfiða tíma.
Elísabet Lilja Haraldsdóttir.
✝ Birna Sigur-geirsdóttir fædd-
ist á Hóli í Keldunes-
hreppi 21. febrúar
1907. Hún lést 8. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Sigurgeir Ís-
aksson bóndi og Ólöf
Jakobína Sigur-
björnsdóttir hús-
freyja á Hóli í
Kelduhverfi.
Birna var hús-
freyja í Hriflu í
Ljósavatnshreppi,
gift Vagni Sig-
tryggssyni, f. 28.7. 1900, d. 28.6.
1966, bónda í Hriflu. Birna og
Vagn eignuðust sex syni. Þeir
eru: 1) Viðar. 2) Sigtryggur,
kvæntur Ásdísi Jónsdóttur og
eiga þau fjögur
börn og sjö barna-
börn. 3) Baldur,
kvæntur Sæunni S.
Gestsdóttur og eiga
þau sex börn og
fjögur barnabörn.
4) Ólafur Geir,
kvæntur Vigdísi
Hreiðarsdóttur og
eiga þau þrjú börn.
5) Bragi, kvæntur
Björgu Einarsdótt-
ur og eiga þau fimm
börn. 6) Ingvar,
kvæntur Anítu L.
Þórarinsdóttur, og
eiga þau þrjú börn og tvö barna-
börn.
Birna verður jarðsungin frá
Ljósavatnskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elsku amma, þá ertu loksins
komin í fang afa, en það er það sem
þú varst búin að bíða lengi eftir.
Þegar ég lít til baka til æskuár-
anna þá eru margar minningar sem
rekja má til þín, heimsóknir í
Hriflu til ömmu þar sem alltaf var
til eitthvert góðgæti í búrinu og ef
ekki var til góðgæti í búrinu var
alltaf til ís í frystikistunni.
Einnig minnist ég allra sögu-
stundanna sem ég átti hjá þér bæði
í Hriflu og eins heima á Eyjardalsá
en þú varst alltaf tilbúin að draga
sögu upp úr skjóðunni og segja
okkur. Stundum voru það sögur af
strákunum þínum, þegar þeir voru
litlir, en einnig varstu endalaus
brunnur af gömlum ævintýrum
sem ég man því miður ekki öll í
dag.
Einnig minnist ég stunda eins og
þegar við Gummi höfðum ákveðið
að setja upp hringana og ég kom til
að kveðja þig áður en ég færi suð-
ur, en áður en ég næði að segja þér
hvað til stæði varst þú búin að
giska á það og sagðir mér frá því
þegar þið afi kynntust og trúlof-
uðuð ykkur. Það voru aðrir tímar
þá.
Einnig man ég þá stund þegar
ég kom í heimsókn með Nínuna
mína, fyrsta langömmubarnið þitt.
Það var yndisleg stund og einnig
að koma með þau bæði eftir að
Baldur fæddist. En svo flutti ég
vestur á Þingeyri og þegar ég flutti
aftur norður þá varst þú komin til
Húsavíkur þannig að eftir það
fækkaði ferðunum til þín, þar sem
ekki var lengur rennt við á leiðinni
í eða úr sveitinni hjá pabba og
mömmu.
Elsku amma, það var yndislegt
að eiga allar þessar ógleymanlegu
stundir með þér og minningarnar
koma til með að lifa í hjörtum okk-
ar um ókomna tíð,
Hvíl í friði.
Kveðja.
Vordís Baldursdóttir.
BIRNA
SIGURGEIRSDÓTTIR