Morgunblaðið - 06.07.2002, Side 34

MINNINGAR
34 LAUGARDAGUR 6. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Elsku amma Ása er
dáin. Amma Ása var
glæsileg og dugleg
kona og bar sig alltaf
vel. Það var oftast mikið að gera hjá
ömmu. Hún var á kafi í félagsmál-
um, átti marga vini og stóra fjöl-
skyldu, hún var dugleg að hugsa um
heilsuna og elskaði að ferðast.
Amma Ása var ótrúlega hress og
dugleg, jafnvel eftir að hún veiktist
af krabbameini fyrir tæpum tveim-
ur árum. Þrátt fyrir að vera orðin
mikið veik vakti hún aðdáun allra
fyrir jákvætt hugarfar og mikla
reisn. Hana dreymdi um að ferðast
og í vetur eftir skíðaferð fjölskyld-
unnar til Ítalíu sagði amma við
mömmu „já gaman að eiga eftir að
geta farið í svona skíðaferð“.
Við sáum ömmu seinast um jólin
þegar við komum heim í jólafrí frá
Frakklandi. Mikið var gaman að
hitta hana og spjalla um heima og
geima. Amma Ása var nefnilega
mjög vel lesin og inn í öllum málum
hvort sem um var að ræða stjórn-
mál, íþróttir eða rokktónlist.
Við söknum hennar mikið. Guð
veri með þér elsku amma Ása.
Stefán Fannar og Dóra Björg.
Þær eru ótal margar minningarn-
ar sem rifjast upp þegar við kveðj-
um hana Ásu frænku á Akureyri,
eins og við kölluðum hana alltaf.
Ása var föðursystir okkar og var
alla tíð einstakt samband milli
þeirra systkina og fjölskyldna
þeirra.
Minningarnar frá Akureyri eru
sérstaklega sólríkar en þangað var
farið á hverju sumri og ferðast um
Norðurland og oft verið í viku á Ill-
ugastöðum þar sem Ása hafði að-
gang að sumarhúsi.
Það var alltaf mikil stemmning að
koma norður til Ásu í Helgamagra-
stræti 22. Fallegur garðurinn var
ÁSA
HELGADÓTTIR
✝ Ása Helgadóttirfæddist á Ísafirði
24. febrúar 1923.
Hún lést á Hjúkrun-
arheimilinu Holts-
búð í Garðabæ 20.
júní síðastliðinn.
Kveðjuathöfn um
Ásu var í Dómkirkj-
unni 2. júlí en útför
hennar var gerð í
kyrrþey.
það fyrsta sem blasti
við og einhvern veginn
var alltaf glaðasólskin
fyrir norðan í þá daga.
Alltaf vorum við svo
velkomin til hennar og
þetta var eins og okkar
annað heimili meðan á
dvölinni stóð.
Það var alltaf svo
notalegt og fallegt í
kringum hana Ásu og
ekki síst hjartalagið
hennar, eins og kom í
ljós þegar faðir okkar
lést snögglega langt
um aldur fram. Þá var
gott að eiga hana að og hafa hana
hjá sér á erfiðum tímum. Okkur
þótti sérstaklega vænt um að hún
skyldi gefa sér tíma rétt fyrir jólin
1999 og minnast föður okkar með
okkur sem þá hefði orðið sjötugur
og var þá dottið í gömlu „slides“-
myndirnar. Þetta var skemmtileg
stund þar sem rifjaðar voru upp
gamlar minningar og hlegið enda-
laust að fatatísku liðinna ára og eft-
irminnilegum ferðalögum.
Ása var alltaf einstaklega jákvæð
og lífsglöð þrátt fyrir þung áföll við
ótímabær fráföll ástvina í fjölskyldu
hennar. Hún var heimskona, hafði
ferðast víða og það var alltaf gaman
að spjalla við hana því hún hafði
áhuga á öllu og öllum. Við systurnar
munum sérstaklega hvað hún var
alltaf smart og hafði næmt auga fyr-
ir því sem fallegt var og vorum við
alltaf svo stoltar af frænku okkar.
Undanfarið hefur verið vitað
hvert stefndi í veikindum hennar en
alltaf var hún tilbúin að huga að öðr-
um, eins og á einum af nýliðnum sól-
ardögum þegar móðir okkar heim-
sótti hana í Holtsbúð, þá var það
henni svo líkt að spyrja um okkur
og hvernig allir hefðu það.
Nú er komið að kveðjustund, við
þökkum þér fyrir allt og allt og vit-
um að þér verður tekið opnum örm-
um á nýjum tilverustað.
Guð geymi þig, elsku frænka.
Sigrún Þórarinsdóttir,
Helga Sigríður Þórarinsdóttir.
Ég hugsa til Ásu föðursystur
minnar sem nú hefur kvatt þennan
heim.
Hlýjar minningar um námsár mín
á Akureyri fyrir tæpum aldarfjórð-
ungi streyma um huga minn. Á
heimili Ásu frænku í Helgamagra-
stræti var ég alltaf velkominn og
þar átti ég margar góðar stundir
með frænku minni og hennar fólki.
Heimili hennar stóð mér opið hvort
sem það var til að setja þar upp loft-
skeytastöð, sem ég gerði, njóta
hennar hæfileika við að framreiða
veisluborð eða rabba um landsins
gagn og nauðsynjar. Aldrei setti
hún sig í neinar kennarastellingar
eða var með umvandanir við frænda
sinn þótt full ástæða hefði áreið-
anlega verið til. Hún hafði lag á að
umgangast yngra fólk af umburð-
arlyndi sem varð til þess að maður
bar virðingu fyrir henni og leið vel í
návist hennar.
Ég minnist Ásu frænku sem
greindrar og sterkrar konu. Margt í
fari hennar og lífsskoðunum er að
mínu viti til eftirbreytni fyrir okkur
hin, sem eftir lifum. Ung missti hún
eiginmann sinn frá sex börnum.
Aldrei heyrði ég Ásu kvarta undan
erfiðleikum eða vandamálum sem
slíku áfalli fylgir.
Yfir frænku minni var mikil reisn
og hún hafði yndi af félagsmálum og
mannamótum.
Hin síðari ár hefur stórfjölskylda
okkar komið saman reglulega. Þar
lék Ása á als oddi og fylgdist greini-
lega vel með öllu sínu frændfólki
sem hún var afar stolt af.
Ég sendi börnum hennar og fjöl-
skyldum þeirra innilegar samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning Ásu frænku
minnar.
Óskar Sverris.
Við systurnar í Soroptimista-
klúbbi Akureyrar viljum nú minnast
fyrrverandi systur okkar, Ásu
Helgadóttur, sem var ein af stofn-
endum klúbbsins.
Það var 13. febrúar 1982, sem
Soroptimistaklúbbur Akureyrar var
stofnaður. Halldóra heitin Eggerts-
dóttir fór þá um landið og stofnaði
Soroptimistaklúbbana. Í þeim eru
konur úr mismunandi starfsstéttum.
Ása var þá skrifstofustjóri hjá „Fé-
lagi verslunar- og skrifstofufólks“
og var boðið að gerast stofnfélagi.
Hún hikaði ekki við það. Markmið
samtakanna hentuðu henni mjög
vel. Hún hafði einmitt þurft að
vinna að slíkum markmiðum, því
hún hafði ýmislegt reynt. Hún hafði
misst eiginmann sinn nokkrum ár-
um áður frá 6 börnum og fór þá að
vinna fulla vinnu utan heimilis.
Markmiðin „mannréttindi, staða
konunnar“ komu þá sjálfkrafa á
hennar borð. Hún vann að þeim með
ákveðni og festu.
Það var því ekkert vafamál í huga
okkar hinna að Ása skyldi valin sem
fyrsti formaður klúbbsins. Fram-
koma hennar, glæsileiki og reynsla
öll var til fyrirmyndar. Leysti hún
störf sín með sæmd og ábyrgðartil-
finningu.
Vinátta hennar var einnig ómet-
anleg. Fyrir okkur þessar yngri var
margt af henni að læra. Henni fórst
svo einstaklega vel að taka á móti
gestum. Hún vissi svo vel hvað við
átti. Ef gestir komu til klúbbsins
var hún vísust allra til að bjóða
heim. Skipti þá ekki máli hvort um
var að ræða til veislu eða gistingar –
innlendar eða erlendar systur. Allt
slíkt var sem leikur einn í höndum
hennar. Hún eignaðist góða vini inn-
an þessara samtaka og áttum við
sameiginlega pennavinkonu í Finn-
landi, Kaarinu Kettunen. Það var
m.a. þess vegna sem Ása kom með
okkur Akureyrarsystrum vorið 1999
að heimsækja vinaklúbbbana í Sví-
þjóð og Finnlandi um leið og við
sóttum Alþjóðaþing Soroptimista,
sem haldið var í Helsingfors. Fórum
við Ása þá með lest að heimsækja
vinkonuna, sem flutt var til Lohja.
Áttum við þar ógleymanlegan dag
saman. Einnig var ferðin öll með
Ásu hin ánægjulegasta.
Soroptimistaklúbbur Akureyrar
þakkar henni af alhug fyrir ómet-
anleg störf í þágu samtakanna.
Börnum hennar og öðrum afkom-
endum vottum við innilega samúð.
Ég kveð kæra vinkonu.
Ragnheiður Stefánsdóttir,
formaður.
„Þannig er lífið mamma,“ sagði
fjögurra ára dótturdóttir mín við
móður sína fyrir nokkrum dögum,
eftir að hafa útskýrt fyrir henni, það
sem hún hafði lært á leikskólanum;
að allir ættu að vera góðir hver við
annan, hvernig sem þeir væru af
Guði gerðir, hvernig sem þeir væru
litir, engir tveir væru eins. Með
þessum orðum vildi sú litla eflaust
láta móður sína vita að hún væri bú-
in að öðlast allmikla vitneskju um
lífið og tilveruna og sagði: „Þannig
er lífið, mamma.“ Þó að í þessu fel-
ist mikil og góð skilaboð til okkar
mannanna, og mjög þýðingarmikil
fyrir litla sál, segja þau auðvitað
ekki allt um margbreytileika lífsins,
allt litrófið milli gleði og sorgar, sem
óhjákvæmilega fylgir lífshlaupinu.
Mér komu þessu orð dótturdóttur
minnar í hug, þegar ég frétti af and-
láti Ásu Helgadóttur, því það sem
allir ganga að sem vísu er dauðinn,
„þannig er lífið“.
Kynni mín af Ásu Helgadóttur
hófust þegar hún var starfsmaður
hjá Félagi verslunar- og skrifstofu-
fólks á Akureyri fyrir nokkrum ára-
tugum. Hún leitaði þá oft til VR, þar
sem ég var í forsvari, til að leita
álits á túlkun á ákvæðum kjara-
samninga. Samskipti voru mikil
milli félaganna og átti Ása sinn þátt
í því. Aldrei bar neinn skugga á
samskiptin við Ásu og þegar ég læt
hugan reika yfir áratugina, sem ég
hafði kynni af henni, á ég ekkert
nema góðar minningar um þessa
sómakonu.
Ása var heilsteyptur persónuleiki,
glæsileg í fasi, fáguð og virðuleg.
Allt viðmót hennar einkenndist af
velvild og hlýju. Það var jafnan stutt
í brosið og hún hafði góð áhrif á allt
umhverfi sitt. Það var sérstök reisn
yfir Ásu hvar sem hún fór, hvort
heldur að hún var við vinnu sína eða
uppábúin við sérstök tækifæri. Hún
talaði af virðuleik og hógværð um
fólk. Heimili hennar var fallegt og
bar góðum smekk hennar vitni.
Það er ekki svo einfalt að maður
ráði því alltaf hverja maður um-
gengst í hinu daglega starfi á lífs-
leiðinni. Ég er þakklátur fyrir að
hafa fengið tækifæri til að eiga
nokkra samfylgd með Ásu í starfi
mínu. Þeir sem kynntust henni voru
ríkari eftir.
Það á vel við um Ásu, í Bókinni
um veginn, sem segir: „Það, sem
gróðursett er á réttan hátt, verður
ekki rifið upp; það verður aldrei á
braut borið, sem vel er varðveitt.
Það vekur virðingu niðjanna.“
Ég kveð Ásu með þakklæti fyrir
samfylgdina og tryggðina og sendi
börnum hennar og fjölskyldu inni-
legar samúðarkveðjur.
Magnús L. Sveinsson.
Við kveðjum nú kæran félaga og
samstarfsmann til margra ára, Ásu
Helgadóttur.
Samstarfið hófst árið 1974 þegar
Ása kom til starfa á skrifstofu Fé-
lags verslunar og skrifstofufólks í
Brekkugötunni, en við vorum þá
báðar í fulltrúaráði félagsins.
Fyrstu 8 árin var Ása eini starfs-
maðurinn og var það oft mikil vinna
þar sem félagið var í örum vexti.
Seinna meir eða á árunum 1981 og
1984 urðu samskiptin meiri, en þá
vorum við farnar að vinna á skrif-
stofunni ásamt Ásu.
Margs er að minnast frá þessum
árum og ýmislegt brallað sem ekki
heyrði til venjulegum skrifstofu-
störfum.
Oftar en ekki var eldað og bakað
og marga pönnukökuna reiddi Ása
fram á ólíklegustu stundum.
Árið 1985 fluttist starfsemin í
Skipagötu 14 í nýtt og betra hús-
næði og lét Ása sitt ekki eftir liggja
í þeim flutningum.
Okkur er einkar minnisstætt
langa verkfallið vorið 1988, en þá
var viðveran á skrifstofunni frá
morgni til kvölds og lítið um næt-
ursvefn, en alltaf var Ása til reiðu
hvernig sem á stóð.
Ása gegndi fjölmörgum trúnaðar-
störfum innan félagsins og meðal
annars er hún önnur tveggja
kvenna sem fyrstar voru kjörnar í
stjórn Landssambands íslenskra
verslunarmanna.
Árið 1996 var Ása gerð að heið-
ursfélaga Félags verslunar- og
skrifstofufólks.
Ása var afskaplega fínleg kona og
eftir henni tekið fyrir glæsilegan
klæðaburð og fágaða framkomu.
Aldrei heyrðist hún kvarta á hverju
sem gekk, en síðustu árin voru
henni erfið bæði í missi ástvina og
veikindum hennar sjálfrar.
Alltaf var jafnánægjulegt að hitta
hana og síðastliðið sumar áttum við
allar þrjár saman ljúfa stund hér á
Akureyri.
Að leiðarlokum þökkum við Ásu
allar samverustundir og vottum ást-
vinum hennar innilega samúð.
Eyðist dagur, fríður, fagur,
fagur dagur þó aftur rís.
Eilífðardagur ununarfagur
eilíf skín sólin í Paradís.
Ó, hve fegri og yndislegri
unun mun sú, er þar er vís.
(V. Briem.)
Jóna Steinbergsdóttir,
Erla Halls.



    

 


 






   

 
 

  

 ! 

"
 # 

 $
&' "  
   ())*
+
 !
     
 
 !
 "

  
 "#
,'    &-
 "  
'


$%&' $ ()*
+,
  

"
 
  

 ! 

"
 .
 " 
   ())*
% -./ !  "   0
1!

,2% -./ !   "
 /% -./ !"     
3,.   % 
4
"     0#
,'

    

 

  


&
%  5/6  51

 !
"

 

  

"" 
/ 
0

1  &- #&"
16# 5
% 7.2 &
 7$#&" & &"
47.2&"
3 
 6&
7  72" 7  7  72#

 

" "


    

  



8
#8 
$ 
5,!6 1 ! 1
 4+

 !/ 9
: 4" 
 &   
 -

"" 

/ 

 
# 1 
 1
1 ;"
./8;"
8" 5;"

1
 ;
  72" 7  72#